Για να ξεβρωμίσει ο τόπος

Έχω αναφέρει πολλάκις ότι το αυτονόητο είναι πολύ ενοχλητικό. Το να αποθεώνεις το αυτονόητο υποδηλώνει παθογένεια. Το να οραματίζεσαι το αυτονόητο υποδηλώνει παθογένεια. Το να είσαι ανήμπορος να πράξεις το αυτονόητο υποδηλώνει παθογένεια. Σας προξενεί έκπληξη; Κακώς. Κάκιστα. Έτσι όπως έχουμε δομήσει την κοινωνία -ναι, εγώ κι εσείς: όλοι μας- πρέπει να είμαστε ευτυχείς που βρισκόμαστε στο συγκεκριμένο status quo. Διότι τίποτα δεν είναι τόσο κακό, ώστε να μην μπορεί να γίνει χειρότερο. Και μπορεί η Κυβέρνηση να έχει θεοποιήσει τα πρωτογενή πλεονάσματα και τα νούμερα, αλλά η πραγματική ζωή δεν αποτελείται από άψυχους αριθμούς και διαγράμματα. Πρόκειται, δηλαδή, περί στατιστικής πλάνης. Τι να τα κάνω τα πρωτογενή πλεονάσματα, ενόσω η ανεργία καλπάζει σαν τη φαντασία μου; Έχουμε φτάσει σε ένα κρίσιμο σημείο. Στο μεταίχμιο του να αποφασίσουμε τι θέλουμε να κάνουμε από εδώ και πέρα. H εμπιστοσύνη δεν κερδίζεται με τα λόγια. Αλλά με τις πράξεις. Και οι Έλληνες πολίτες, όλοι οι Έλληνες πολίτες, πρέπει -επιτέλους!- να ξεκινήσουν την νοητική προσπάθεια και να σταματήσουν τα πολιτικά και κοινωνικά πειράματα.

Ξεφύγαμε, όμως. Λέγαμε για το αυτονόητο. Με κουράζει αφάνταστα να εξηγώ δεδομένες καταστάσεις. Και ντρέπομαι όταν το κάνω αυτό. Πρώτον, νοιώθω, λόγω ιδιοσυγκρασίας, ότι βιάζω την νοημοσύνη μου και, δεύτερον, αισθάνομαι ότι υποτιμώ τη δική σας. Όμως, ακούγοντας απόψεις φίλων, δημοσιογράφων και πολιτικών, αρχίζω να καταλαβαίνω ολοένα και πληρέστερα ότι πολλές φορές η (επ)εξήγηση του αυτονόητου αποδεικνύεται ανακουφιστικό φάρμακο για ορισμένους. Για να γλιτώσουμε από την υπερπληροφόρηση που μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην παραπληροφόριση. Το ότι κάποιοι δεν μπορούν να συλλάβουν το αυτονόητο είναι το χειρότερο. Εξάλλου, χωρίς τους χαζούς τι θα έκαναν οι έξυπνοι; Πώς θα φανέρωναν την νοητική τους υπεροχή; Το χείριστο είναι ότι υπάρχουν και κάποιοι που αρνούνται να το αντιληφθούν. Όπως είναι προφανές, η εξήγηση του αυτονόητου (ενδέχεται να) είναι λυτρωτική για εκείνους που δεν μπορούν να καταλάβουν. Δεν χάνεις τον χρόνο σου. Δεν πάει στράφι η προσπάθεια. Το παλεύεις. Το συζητάς. Το τσουλάς το πράγμα. Με τους υπόλοιπους, πάλι, αυτούς που δεν θέλουν, οι οποίοι αποτελούν μεγάλο κομμάτι της πίτας, δεν αξίζει να ασχοληθείς. Σαν να προσπαθείς να βγάλεις νερό από μία πέτρα. Επομένως, το να προσπαθήσω να εκλογικεύσω κάθε αντίδραση για την ύπαρξη του αυτονόητου, αποτέλεσε αν μη τι άλλο μεγάλη πρόκληση, καθώς το να ερμηνεύσεις με τη λογική παράλογες συμπεριφορές αποδεικνύεται πιο δύσκολη αποστολή από το να φτιάξεις μόνος σου home made μιλφέιγ.

Είχα πει, λοιπόν, προ εκλογών, ότι θα ήθελα την Χρυσή Αυγή μέσα στη Βουλή. Για να λειτουργεί ως αντίβαρο στις πολιτικές σκοπιμότητες ορισμένων. Καθώς περνούσε ο καιρός, διαπίστωσα ότι έκανα λάθος. Ξέχασα ότι η Βουλή έχει μετατραπεί προ πολλού σε θίασο δεύτερης και τρίτης διαλογής. Το αμέλησα. Η χώρα έχει ανάγκη από ανθρώπους που νοιάζονται για το κοινό συμφέρον. Έχει ανάγκη από διοίκηση. Από ηγεσία. Όχι ζογκλέρ και φαφλατάδες. Με έφεση στα μπινελίκια, τα κλωτσίδια, τα χαστούκια και τις παρελάσεις. Και με τάση να προπονούν τους (λαθρο)μετανάστες στο τρέξιμο. Έχετε δει πώς τρέχουν οι Πακιστανοί; Τερματίζουν το κατοστάρι σε εφτά δευτερόλεπτα. Τύφλα να έχει ο Μπολτ. Τέλος πάντων. Για αυτά τα πράγματα, επομένως, έχουμε και τους ''πολιτισμένους'' κουστουμαρισμένους της Βουλής. Δεν χρειαζόμαστε και (τους) ''απολίτιστους''. Δεν θέλουμε άλλη χαζομάρα. Μπουχτίσαμε. Στη συνέχεια, με αφορμή την περίπτωση Αντετοκούμπο, υπέπεσα και σε δεύτερο λάθος, καθώς θεώρησα ότι το σύστημα θα απορροφούσε το κόμμα του Μιχαλολιάκου. Το ομολογώ: υπήρξα αφελής. Επιπλέον, ισχυριζόμουν ότι η καλύτερη πολιτική της Χρυσής Αυγής είναι να αφήνει τους βουλευτές των κομμάτων εξουσίας να βγαίνουν στην κάμερα. Σε αυτό έπεσα διάνα. Κάθε φορά που έβγαιναν στο γυαλί, το κόμμα τσίμπαγε ψήφους. Το ίδιο ίσχυε για τους δημοσιογράφους, οι οποίοι είναι τόσο ανίδεοι και αδαείς που δεν μπόρεσαν σε κανένα σημείο να αντιληφθούν ότι το επικοινωνιακό εμπάργκο -πάντοτε ''δημοκρατικό''- λειτουργούσε υπέρ του κόμματος. Η αλλαγή πλεύσης, με τη μερική άρση του εμπάργκο, αποδείχτηκε καταστροφική για την αξιοπιστία των Μ.Μ.Ε. και τη βιωσιμότητα των αντίπαλων παρατάξεων.

Κι αυτό διότι τέτοιες συμπεριφορές υποχρέωσαν ορισμένους συμπολίτες μας, ρίχνοντας ψήφο διαμαρτυρίας, να επιλέξουν ακραίες πολιτικές και ακραίους πολιτικούς. Ναι, δεν ήταν σωστό. Πρόκειται για άσχημη αντίδραση υψηλού ρίσκου. Μη υπολογισμένου. Η πολιτική -και οι ζωές μας- δεν είναι απλή υπόθεση. Δεν είναι παιχνίδι. Και δεν είναι μαθηματικά. Να διορθώνεις, δηλαδή, το λάθος με λάθος και να βγαίνει το αποτέλεσμα σωστό. Ούτε είναι παγωτό για να πειραματίζεσαι με γεύσεις. Σήμερα έφαγα φράουλα με κομματάκια Σαμαρά, αύριο σορμπέ ΣΥ.Ρ.ΙΖ.Α και μεθαύριο δοκιμάζω στρατσιατέλα με σιρόπι Χρυσής Αυγής. Όμως, ορισμένη μερίδα του λαού έκρινε ότι η δυσφήμηση των λοιπών κομμάτων και των Μ.Μ.Ε., και μάλιστα σε οριακό βαθμό συκοφαντίας, εις βάρος της Χρυσής Αυγής, ήταν η καλύτερη διαφήμιση. Για να τους έχουν κηρύξει τέτοιο πόλεμο, θα σκεφτεί κάποιος, σημαίνει ότι τους υπολογίζουν. Τους φοβούνται. Και η πικρή αλήθεια είναι ότι χωρίς την πολύτιμη συνδρομή των πολιτικών, των πολιτικών και των δημοσιογράφων, εδώ και πολλά χρόνια, η Χρυσή Αυγή δεν θα είχε εκτοξευθεί σε διψήφια ποσοστά. Σε καμία περίπτωση. Κι αυτό είναι γκαραντί.

Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, λοιπόν, έσπευσε να αντιμετωπίσει τον φασισμό και τον ναζισμό -ή ''φασισμό'' και ''ναζισμό''. Τα αντανακλαστικά της Κυβέρνησης -και του Κράτους- με αφήνουν έκπληκτο. Απόδειξη ότι, όταν θέλουν, μπορούν. Χωρίς χρονοτριβές. Δίχως πολλά λόγια. Και με υψηλή αποτελεσματικότητα. Γιατί σε άλλες περιπτώσεις δεν κινήθηκαν εξίσου αστραπιαία; Μήπως τα κριτήρια είναι επιλεκτικά; Μήπως τα κίνητρα είναι αξιοπερίεργα; Γιατί, εν τέλει, η Κυβέρνηση (κατα)πολεμάει τον φασισμό/ναζισμό; Για να τον πατάξει ή επειδή βλέπει ότι γλιστράει η εξουσία μέσα από τα χέρια της; Μήπως πρόκειται για κίνηση εντυπωσιασμού; Μήπως επαναφέρει στην επικαιρότητα τον φασισμό και τα παράγωγα αυτού -και κυρίως τον αντιφασισμό: κι αυτό μορφή φασισμού είναι- για να προασπίσει τα προνόμιά της και να (απο)δείξει ότι οι δημοκρατικοί θεσμοί ζουν και βασιλεύουν; Και πώς γίνεται όλα τα κόμματα, όλες οι παρατάξεις, από όποιο πολιτικό μονοπάτι κι αν προέρχονται, να έχουν συστρατευθεί συλλήβδην εναντίον της Χρυσής Αυγής; Να γίνονται μια γροθιά απέναντι στα μυώδη παλικάρια με τα ξυρισμένα σβέρκα, τη στιγμή που δεν μπορούν να τα βρουν σε εθνικό επίπεδο για ζητήματα υψίστης σημασίας (υγεία, παιδεία, εξωτερική πολιτική, εθνική άμυνα, οικονομία); Δεν επιθυμούν, ήθελα να ήξερα, να ανακουφίσουν τον ελληνικό λαό;

Πάντως, καλώς προσπαθούν να θέσουν υπό έλεγχο τον φασισμό, τον ναζισμό και λοιπά. Αλλά το κάνουν με λάθος τρόπο: καταραμένη παιδεία! Διότι εδώ έχουμε να κάνουμε με βουλευτές που έχουν εκλεγεί από σεβαστή μερίδα του εκλογικού σώματος κι όχι με κάποια ανεπίσημη συμμορία ή οπαδικό σύνδεσμο -ας μην το ξεχνάμε. Ο μόνος που μπορεί να βγάλει την Χρυσή Αυγή εκτός Βουλής είναι εκείνος που την έβαλε εξαρχής: ο ελληνικός λαός. Ουδείς άλλος. Όλα αυτά που ακούγονται, περί επίκλησης νόμων και λοιπά, είναι παραμύθια της Χαλιμάς. Λόγια ανούσια. Κενά. Μπας και εντυπωσιαστεί κάποιος με χαλαρούς νοητικούς μηχανισμούς. Κάποιος αιθεροβάμων. Όμως, είναι λιγάκι υποκριτικό να μην έχει συλληφθεί κανένας βουλευτής εδώ και 40 χρόνια, για πολύ σοβαρά αδικήματα και εγκλήματα, και τώρα να περνάνε βραχιόλια σε βουλευτές χωρίς να έχουν στοιχεία που να αντέχουν σε δίκη. Φτωχό κατηγορητήριο, δηλαδή. Έχει ακούσει κανείς κάποιον δημοσιογράφο, δικηγόρο, δικαστή, βουλευτή ή Υπουργό να κάνει λόγο για ακλόνητες αποδείξεις; Για αδιάσειστα πειστήρια; Για τεκμηριωμένα στοιχεία; Προσωπικά δεν έχω ακούσει τίποτα κι από κανέναν. Εκτός αν θεωρείται έγκλημα να έχεις στο σαλόνι σου μια προσωπογραφία του Χίτλερ ή ένα μπουκάλι κρασί με την φιγούρα του Μουσολίνι να κοσμεί την ετικέτα. Μπορεί να μην συμφωνούμε, μπορεί να είναι κατακριτέο, αλλά τέτοια ντεκόρ δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ενοχοποιητικά και δεν στέκονται ως επιχειρήματα σε κανένα δικαστήριο. Κι όποιος επιθυμεί να φτιάξει καινούριο συκώτι από το γέλιο μπορεί να διαβάσει το κατηγορητήριο εις βάρος του Ηλία Κασιδιάρη. Ούτε στο Χόλιγουντ δεν υπάρχει τέτοιο σενάριο. Μπορεί, πάλι, να τους δικάσουν για φοροδιαφυγή. Όπως τον Αλ Καπόνε (φώτο). Αλλά, για να σοβαρευτούμε, πολύ φοβάμαι ότι αυτή η τσαπατσούλικη και άτσαλη συμπεριφορά θα γυρίσει μπούμερανγκ, με τα Μ.Μ.Ε., την Κυβέρνηση και την Δικαιοσύνη -προσοχή: η Δικαιοσύνη δεν είναι κουτσομπολιό- να εκτίθενται ανεπανόρθωτα. Συν το ότι η Χρυσή Αυγή θα συσπειρωθεί έτι περισσότερο και θα γίνει πιο σκληροπυρηνική. Για να μην πω ότι ενδέχεται να ηρωποιηθεί κιόλας.

Κλείνοντας, και συγγνώμη για την έκταση του κειμένου, έχω να πω κάτι προς τον κύριο Πορτοσάλτε και λοιπούς κλώνους που διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους αναφορικά με κάποιους συμπολίτες μας, οι οποίοι, σύμφωνα με ίδιους τους δημοσιογράφους, θίγονται για τα τεκταινόμενα που αφορούν την Χρυσή Αυγή. Αγαπητοί μου δημοσιογράφοι, δεν καταλάβατε σωστά. Δεν έγιναν ξαφνικά οι Έλληνες θιασώτες του Χίτλερ και του Μουσολίνι -του Στάλιν; Δεν θίχτηκαν με αυτά που έγιναν στην Χρυσή Αυγή, αλλά με αυτά που (δεν) γίνονται εδώ και δεκαετίες. Κατ' εξακολούθησιν. Και συνειδητά. Διότι εύλογα αναρωτιέται ο πολίτης, γιατί η Κυβέρνηση δεν δείχνει παρόμοια ευαισθησία και σε άλλα θέματα που ταλανίζουν την ελληνική πραγματικότητα. Η επιλεκτική απονομή δικαιοσύνης ενοχλεί -χωρίς αυτό να σημαίνει, σε καμία περίπτωση, ότι τα εγκλήματα των μεν δικαιολογούνται ή νομιμοποιούνται από εκείνα των δε. Αλλά το αναφέραμε και στην εισαγωγή: το αυτονόητο κάποιοι αρνούνται να το καταλάβουν και να το αποδεχτούν. Ας ξεβρωμίσει ο τόπος, λοιπόν. Από όλους.

Υ.Γ.1 Ευχαριστώ τα δύο άτομα, χωρίς να σχετίζονται οι περιπτώσεις τους, που τις τελευταίες μέρες έχουν καταφέρει να με ξενερώσουν. Να με απογοητεύσουν. Να με στενοχωρήσουν. Να πέσουν στα μάτια μου. Να χάσουν την εκτίμησή μου. Κι αν η πρώτη περίπτωση δεν πρόκειται ποτέ να με χάσει από φίλο, διότι τον αγαπώ -μην το πάρετε στραβά, σάτυροι!- και θα κάνω ό,τι μπορώ για να τον βοηθήσω, η δεύτερη περίπτωση, μια ανηλεής τύπισσα, απέδειξε ότι η παρανοϊκή παράνοια είναι σαν το χρέος της Ελλάδας: χωρίς πάτο. Ειδικά η δεύτερη περίπτωση, η οποία δεν ξέρω αν μπορούσε να με ξενερώσει/απογοητεύσει/στενοχωρήσει περισσότερο, μού έδωσε την απάντηση σε ένα ερώτημα που έβλεπα ότι απασχολούσε συνομίληκούς μου. Οι άνδρες δεν γίνονται γουρούνια  από μόνοι τους. Τον δρόμο τον δείχνουν οι γυναίκες, τις οποίες όπως έχουμε πει συχνά, εμείς κακομαθαίνουμε. Και μετά πάει το καλό, νορμάλ παιδί και πέφτει πάνω στην κακομαθημένη γκόμενα. Το αποτέλεσμα; Γίνεται γουρούνι και φέρεται μαλακισμένα. Φαύλος κύκλος, δηλαδή. Προσωπικά, πάντως, αρνούμαι να γίνω γουρούνι. Χτυπήστε όσο θέλετε. Δεν μασάω. Κι ας μου έλεγε ένας φίλος τις προάλλες ότι αυτές οι αξίες που έχω περί ανθρωπίνων σχέσεων θα με φάνε λάχανο. Ε, ας με φάνε.

Υ.Γ.2 Tarzan Boy!