Λευτεριά στον Μάκαρο!

Έστω, αγαπητέ αναγνώστη, ότι είσαι μάρτυρας κατηγορίας. Και μάλιστα προστατευόμενος. Έχεις δηλαδή, κομβικό ρόλο στην όλη υπόθεση. Δεν είσαι φρου φρου και αρώματα. Και ο λόγος σου είναι σπαθί. Εξάλλου, είσαι μάρτυρας σε ένα έγκλημα -έστω κι αν υπάρχουν μάρτυρες που γνωρίζουν περισσότερα από εσένα, αλλά δεν καλούνται από το δικαστήριο! Δεν είναι αστεία πράγματα αυτά. Δεν πρόκειται για παιχνίδι. Για ανθρώπινη ζωή μιλάμε. Αυτά που θα πεις μπορεί να χώσουν έναν άνθρωπο πίσω από τα κάγκελα. Λέμε, μπορεί: ορισμένοι έχουν μαγικούς τρόπους να ξεφεύγουν από τα κάγκελα και τους μύθους. Ανεβαίνεις, λοιπόν, στο βήμα και ορκίζεσαι, βάζοντας τη μούντζα σου πάνω στη Βίβλο, ότι θα πεις την αλήθεια και μόνο την αλήθεια. Αρχίζουν οι ερωτήσεις από τους Δικαστές και ξαφνικά από μάρτυρας κατηγορίας μετατρέπεσαι σε μάρτυρας υπεράσπισης. Με περίσσεια ευκολία. Δίχως δισταγμό. Και χωρίς χρονοτριβές. Κι όλα αυτά από έναν άνθρωπο που ισχυρίζεται ότι γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις. Δεν πουλάς παπατζιλίκι. Κι όμως, αναφέρεσαι στον κατηγορούμενο με κολακευτικά λόγια. Του πλέκεις το εγκώμιο. Λες και είναι μέντορας. Δεν είναι και μικρή υπόθεση να μπαίνεις στο δικαστήριο λαμόγιο, καθίκι και κατηγορούμενος, και να βγαίνεις ''άνθρωπος της εκκλησίας'', ''τίμιος'' και ''αδερφούλης''. Αλλά, κατά την ταπεινή μου γνώμη, κακώς ασχολούμαστε με το ενδεχόμενο να αγιοποιηθεί ή να ηρωποιηθεί ο κατηγορούμενος που πρωταγωνιστεί στην συγκεκριμένη υπόθεση -εν τέλει, υπάρχουν αρκετές αποδείξεις για να κατηγορηθεί;

Αλλού εντοπίζεται το πρόβλημα. Και μάλιστα σε κάθε πτυχή της κοινωνίας μας. Είτε πρόκειται για πολιτικά, είτε για ποδοσφαιρικά, είτε για επιχειρηματικά, είτε κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Τα θεμέλια της Δικαιοσύνης στην Ελλάδα είναι σαθρά. Κι όταν λέω Δικαιοσύνη, δεν εννοώ το κουτσομπολιό, τους δικαστές πληκτρολογίου και τις συζητήσεις καφενειακού επιπέδου, αλλά αυτή που απονέμεται από τη δικαστική εξουσία και τα παράγωγά της. Όμως, δεν πρέπει να προξενεί εντύπωση. Όλα τα πράγματα, ή σχεδόν όλα, στην Ελλάδα υπολειτουργούν. Οι αντιδράσεις των Ελλήνων, σε πλείστα επίπεδα και θέματα, βρίθουν βιασύνης, αταξίας, τσαπατσουλιάς και προχειρότητας. Και συχνά μια αντίδραση λαμβάνει μέρος όχι ως ανταπόκριση στο ερέθισμα μιας δράσης, μιας οποιασδήποτε δράσης, αλλά ως αυτόνομη κίνηση εντυπωσιασμού και σκοπιμότητας. Η Δικαιοσύνη, λοιπόν, γιατί να αποτελεί εξαίρεση; Επομένως, ο Θόδωρος Πάγκαλος, αυτός ο ευκλεής άντρας, που συμμετείχε παντού και δεν ευθύνεται για τίποτα, ορθώς υποστήριξε ότι η Δικαιοσύνη ολιγώρησε, είτε για γραφειοκρατικούς λόγους είτε λόγω ανεπάρκειας, στα της Χρυσής Αυγής, σημειώνοντας πως το κόμμα του Μιχαλολιάκου εδώ και ένα χρόνο είχε εμφανίσει όλα τα στοιχεία που έκαναν δυνατή την εφαρμογή των άρθρων 134 και 135 του Ποινικού Κώδικα που αφορούν στην προπαρασκευή ένοπλης ανατροπής του πολιτεύματος. Έχει απόλυτο δίκιο. Και μπράβο του που έχει τα κότσια να το δηλώσει/παραδεχτεί δημοσίως. Πράγματι, η Δικαιοσύνη ολιγωρεί. Δεκαετίες τώρα. Διότι, αν δεν ολιγωρούσε, θα τον είχαν μαζέψει, θα του είχαν περάσει βραχιόλια και θα τον είχαν πετάξει πίσω από τα κάγκελα, στη μπουζού, με μοναδικά εφόδια μια φωτογραφία του Αλέξη του Τσίπρα και μια κούτα παπατάκια με γεύση μπάρμπεκιου.

Υ.Γ.1 Βγήκε ο Υπουργός Οικονομικών, ο Γιάννης ο Στουρνάρας, και δήλωσε ότι η μητέρα του περνάει δύσκολα. Λόγω των μέτρων που ο ίδιος παίρνει. Είδατε; Ούτε την καψερή τη μανούλα του δεν σκέφτεται ο αλητάμπουρας. Ο Έλληνας πολίτης, όμως, ενώπιον τέτοιας τραγωδίας, δεν μπόρεσε να αντισταθεί. Ούτε τα τούρκικα σίριαλ δεν προσφέρουν τέτοιες συγκινήσεις. Αμέσως ενεργοποιήθηκε. Επιστράτευσε κάθε πτυχή της ενέργειας που του έχει απομείνει και έσπευσε να βοηθήσει. Να εξομαλύνει την κατάσταση. Για να ανακουφιστεί ένας συνάνθρωπός μας. Ορισμένοι κάτοικοι του Ηρακλείου Κρήτης, λοιπόν, συνέλεξαν ρύζι, μακαρόνια και παλαιά ρούχα, για να τα δώσουν στην μητέρα του Γιάννη Στουρνάρα. Όλοι μαζί, μπορούμε.

Υ.Γ.2 Ο τελικός κυπέλλου στο μπάσκετ είναι στημένος; Μπα, μόνο τα μπαλάκια της κλήρωσης είναι παγωμένα...

Υ.Γ.3 Είναι ένας μπάτσος που κρατάει δυο βιβλία: στο ένα χέρι την Ιλιάδα και στο άλλο την Οδύσσεια. Ξαφνικά, σκάει από το πουθενά ένας αναρχοαυτονομαριστερός, του αρπάζει τα δύο βιβλία και αρχίζει να τρέχει φωνάζοντας: «Κανένας Όμηρος στα χέρια του κράτους!».

Υ.Γ.4 Από τον Κώστα Καίσαρη: «Στις περισσότερες περιπτώσεις, λοιπόν, το λάθος δεν γίνεται στην απόλυση. Το λάθος έχει γίνει στην πρόσληψη. Πρώτος στόχος του ΟΦΗ, λέει το ρεπορτάζ, ο Νιόπλιας. Δικό τους παιδί, καλό παιδί, μια ζωή στα αποδυτήρια του Γεντί Κουλέ. Ουδεμία αντίρρηση για όλα αυτά. Μια χαρά είναι ο Νιόπλιας να κάνεις παρέα και να μιλάς μαζί του για ποδόσφαιρο. Τη δουλειά όμως ξέρει να την κάνει; Την έχει μάθει τη δουλειά του προπονητή; Έχει βγάλει μια ολόκληρη σεζόν σε ομάδα; Να κάνει τις επιλογές, την προετοιμασία, την τακτική, να κοουτσάρει στα ματς, να δουλεύει όλη την εβδομάδα, να αντέχει στην πίεση. Ο Παράσχος, φέρ' ειπείν, το κάνει αυτό είκοσι χρόνια. Ο Νιόπλιας δεν το έχει κάνει ούτε μία φορά. Ούτε μία. Δίπλωμα μπορεί να έχει. Προπονητής δεν είναι. Ακόμα μαθαίνει».

Υ.Γ.5 Τον αγώνα της Εθνικής δεν τον παρακολούθησα. Την ίδια ώρα παίζω 8x8 και μετατρέπομαι σε έναν κλώνο του Παμπλίτο Αϊμάρ. Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, δεν έπαιξα καλά. Είχα και ένα πρόβλημα με το μεγάλο δάχτυλο του δεξιού ποδιού και δεν μπόρεσα να αποδώσω αυτά που μπορώ. Αλλά από ό,τι έμαθα παρόμοια προβλήματα είχε και η Εθνική. Με τους δημοσιογράφους να εμμένουν πεισματικά στην στήριξή τους προς τον Σάντος. Λες και την ομάδα την κοουτσάρει άλλος προπονητής. Αόρατος.

Υ.Γ.6 Alive and Kicking!!!

You turn me on, you lift me up, And like the sweetest cup I'd share with you, You lift me up, don't you ever stop, I'm here with you, Now it's all or nothing, 'Cause you say you'll follow through, You follow me, and I, I, I follow you...