Ο Καίσαρας δεν χρειαζόταν σκύλο

Γεννήθηκε το 100 π.Χ. Μεγάλωσε σε μια Ρώμη που ταλανιζόταν από την αντιπαλότητα του Μάριου και του Σύλλα. Και ωρίμασε στην Ρώμη του Κάτωνα, του Κικέρωνα, του Κράσσου και, φυσικά, του Πομπήιου. Από νεαρή ηλικία φαινόταν ότι αυτός o Ρωμαίος, αυτός ο θηλυπρεπής και επιληπτικός άντρας, είχε τα φόντα να κυριαρχήσει. Ακόμα κι ο Σύλλας, ο σκληρός δικτάτορας που κατέπνιγε κάθε αντίρρηση, αυτός που νίκησε τον Μάριο, το παραδεχόταν. «Σε αυτόν τον Καίσαρα», έλεγε, «υπάρχουν πολλοί Μάριοι». Και, καθώς περνούσαν τα χρόνια, αναγκάστηκαν να το παραδεχτούν και οι υπόλοιποι.

Το έργο του πολύπλευρο. Συγγραφικό, πολιτικό, διπλωματικό, στρατιωτικό. Θεωρείται μέγιστος στρατηλάτης. Ίσαξιος του τολμηρού Αννίβα. Κι όχι μόνο: που να ήξερε ότι η Ιστορία τον κατατάσσει δίπλα στον ιδιοφυή Μέγα Αλέξανδρο! Κι όμως, όντας σε ηλικία 32 χρονών, όταν αντίκρισε ένα άγαλμα του Έλληνα στρατηλάτη, δάκρυσε και είπε: «Στην ηλικία μου ο Αλέξανδρος ήταν κοσμοκράτορας, ενώ εγώ δεν έχω κάνει τίποτα ακόμα που να αξίζει». Καημένε Ιούλιε! Να ήξερες η συνέχεια τι σου επιφυλάσσει!

Η στρατιωτική του ιδιοφυΐα αποδεικνύεται από την μάχη της Αλέσια, το 52 π.Χ., όπου πολιόρκησε τους Γαλάτες του Βερκιγγετόριγα, όντας κι ο ίδιος πολιορκημένος! Οι στρατιώτες του, τους οποίους αποκαλούσε συντρόφους, τον λάτρευαν. Ήταν δίκαιος και γενναιόδωρος. Οξυδερκής και αποφασιστικός. Οξύνους και επιεικής. Μόνο δυο πράγματα τιμωρούσε: την προδοσία και την ανταρσία. Δεν τιμωρούσε καν τον φόβο: και οι πιο γενναίοι, βλέπετε, διακατέχονται από στιγμές αδυναμίας. Για αυτό κι εγώ δεν θα τιμωρήσω την Εθνική Ελλάδος για την ήττα και την εμφάνιση. Εξάλλου, παίζαμε με άξιο αντίπαλο. Κι ας έλεγε ο Σάντος πριν τον αγώνα ότι «όποιος φοβάται να πάρει σκύλο». Τελικά, έπρεπε να πάρουμε.

Υ.Γ.1 Αυτά που διάβασα μετά το ματς με την Βοσνία αποδεικνύουν περίτρανα ότι δεν γνωρίζουμε ποδόσφαιρο, ερμηνεύουμε τα της Εθνικής με οπαδικά κριτήρια και, τέλος, μπερδεύουμε, συχνά εσκεμμένα, το κράξιμο και την γκρίνια με την καλοπροαίρετη κριτική.

Υ.Γ.2 Ήταν ανυπόφορα αλαζόνας και συνειδητά ξεροκέφαλος. Μέγιστος ατακαδόρος και εκκεντρικά εκκεντρικός. Αλλά και θαυματοποιός. Τα πράγματα που έκανε, μαζί με τον υπερπολύτιμο βοηθό του, στο Ντέρμπι και, ειδικά, στο Νότιγχαμ φαντάζουν σαν παραμύθι. Κι όμως, αυτό που έγινε ταινία ήταν οι 44 μέρες που πέρασε -χωρίς τον Πίτερ Τέιλορ-, στον πάγκο της Λιντς. The Damned United, λοιπόν. Όποιος δεν την έχει δει, χάνει.

Υ.Γ.3 Διαβάζω συνεντεύξεις του Στεφάν Οστρόφσκι, του Όντι Νόρις, του Μίκι Μπέρκοβιτς, του Ρισάρ Ντακουρί, του Ντορόν Τζάμσι και του Ζέλικο Ομπράντοβιτς για τον Νίκο Γκάλη. Όποιος γνωρίζει μπάσκετ, ξέρει.

Υ.Γ.4 Ο Κώστας Καίσαρης δίνει ρέστα: «Κι εδώ που τα λέμε, άλλωστε, δεν κοστίζει και πολλά τη σήμερον ημέραν το πατριωτικό καθήκον. Ούτε κόπο θέλει, ούτε ιδρώτα, ούτε θυσίες, ούτε χρόνο. Φτιάχνεις μια δήλωση, την ανεβάζεις στο προσωπικό σου μπλογκ κι αυτό ήταν όλο. Τόσο απλά και τόσο εύκολα. όπως η νοικοκυρά πατάει το κουμπί στο πλυντήριο, βάζει τη μπουγάδα και τα ρούχα ξαναγίνονται λευκά. Έτσι ακριβώς και με μια δήλωση, ξεπλένονται τα πάντα. [...] Οι πολιτικοί γενικότερα και οι πρωθυπουργοί ειδικότερα είναι για τα εύκολα. Για κανένα ρουσφέτι, να σπρώξουνε καμιά δουλειά, να κάνουνε καμιά πάσα. Με μια υπογραφή, δηλαδή, να καθαρίσουνε. Μέχρι εκεί είναι καλοί. Να υπογράφουνε. Για παραπάνω αρχίζουνε τα ζόρια».

Υ.Γ.5 Την Δευτέρα γιορτάζουμε την επανάστα. Την ίδια μέρα, ο Άρης γίνεται 99 ετών. Δεν υπάρχει, όμως, χρόνος για πανηγύρια και χαρές. Πρέπει να διοχετεύσουμε την ενέργειά μας σε άλλα μονοπάτια. Πιο ουσιαστικά. Για παράδειγμα, στην αυτοκριτική, στην απόδοση ευθυνών και στο επόμενο ματς επί του Πανθρακικού.

Υ.Γ6 Από τα καλύτερα τραγούδια των Guns N' Roses. Τέλος.

Old at heart but I'm only 28, And I'm much too young, To let love break my heart, Young at heart but it's getting much too late, To find ourselves so far apart...