Λέγαμε, λοιπόν, ότι χρειάζεται, μεταξύ άλλων, ρεαλισμός και όνειρα. Για να απελευθερούμε από την ψυχολογική φθορά που μας καταδυναστεύει. Για να αποδεσμευτούμε. Να δραπετεύσουμε. Όπως ο Δαίδαλος και ο Ίκαρος δραπέτευσαν από το λαβύρινθο που τους είχε φυλακίσει ο Μίνωας, ύστερα από τη βοήθεια του Δαιδάλου προς τη γυναίκα του Μίνωα, την Πασιφάη.
Ο Δαίδαλος, όντας έγκλειστος στο λαβύρινθο, μηχανευόταν τρόπους για να αποδράσει, παρέα με το γιο του, από το νησί της Κρήτης. Το προφανές ήταν η διαφυγή διά θαλάσσης. Αλλά κάτι τέτοιο φάνταζε αδύνατο, λόγω της μινωικής ναυτικής δύναμης. Έτσι, καθώς χάζευε το μπλε του ουρανού, άρχισε να οργανώνει μέσα στο μυαλό του μια εναέρια απόδραση. Θα κατασκεύαζε φτερά! Χρησιμοποιώντας κλαριά λυγαριάς και πούπουλα, έφτιαξε, ως άριστος εφευρέτης και μηχανικός, δυο μεγάλα ζεύγη φτερών. Για να συγκολλήσει τα κλαριά και τα πούπουλα μεταξύ τους, χρησιμοποίησε κερί. Και, για αυτόν ακριβώς το λόγο, προειδοποίησε τον Ίκαρο να μην πετάξει πολύ ψηλά, για να μην λιώσουν τα φτερά του από τις ακτίνες του ηλίου. Και εγένετο απογείωση! Καθώς απομακρυνόντουσαν από την Κρήτη, ο Ίκαρος, όντας ενθουσιασμένος και απερίσκεπτος, αμέλησε τη συμβουλή του πατέρα του και πέταξε ψηλά για να ''αγγίξει'' τον ήλιο. Τότε, όπως ακριβώς είχε προβλέψει ο Δαίδαλος, συνέβη το μοιραίο: το κερί από τα φτερά έλιωσε, ο Ίκαρος έπεσε στη θάλασσα και, μοιραία, πνίγηκε.
Σε αυτόν τον κόσμο, λοιπόν, υπάρχουν ονειροπόλοι και ρεαλιστές. Νομίζεις ότι οι ρεαλιστές θα βρουν τους ρεαλιστές και οι ονειροπόλοι τους ονειροπόλους. Όμως, τις περισσότερες φορές, δεν είναι έτσι. Οι ονειροπόλοι, βλέπετε, χρειάζονται τους ρεαλιστές για να μην λιώσουν τα φτερά τους από τον ήλιο. Και οι ρεαλιστές, χωρίς τους ονειροπόλους, ίσως να μην πετούσαν ποτέ. Ο κόσμος, επομένως, χρειάζεται όνειρα και ρεαλισμό. Όχι γκρίνια και πεσιμισμό. Ούτε χαζομάρα και υποκρισία. Για παράδειγμα, στο ποδόσφαιρο έχουμε τραγικό πρωτάθλημα γιατί έχουμε τραγικούς οπαδούς. Ακριβώς ό,τι συμβαίνει και στον πολιτικό στίβο: έχουμε τραγικούς πολιτικούς γιατί έχουμε τραγικούς ψηφοφόρους. (Και στις δυο περιπτώσεις έχουμε τους δημοσιογράφους σε ρόλο μπαλαντέρ.) Ας πάψουμε να αποφεύγουμε την ατομική ευθύνη. Καιρός να αρχίσουμε τη νοητική προσπάθεια. Το πλήρωμα του χρόνου έφτασε.
Υ.Γ.1 Το ξέρω ότι άρθρα τέτοιας θεματολογίας περνάνε στο ντούκου και λαμβάνουν, τουλάχιστον από μεγάλη μερίδα του κόσμου, χλευαστικό χαρακτήρα, αλλά το νόημα που κρύβεται είναι ίσως η μόνη μας ελπίδα για να ορθοποδήσουμε.
Υ.Γ.2 Προχθές, ημέρα Δευτέρα, με αφορμή τους χαιρετισμούς του Κατίδη, πήρα μέρος, δίχως να το θέλω, σε μια συζήτηση περί ''φασισμού και ρατσισμού''. Οι παρατηρήσεις μου είναι οι εξής. Πρώτον, έχει πολύ ενδιαφέρον να ακούς έναν ψηφοφόρο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να μιλάει για (λαθρο)μετανάστες, φασισμό και ρατσισμό. Σας εγγυώμαι ότι δεν έπληξα. Δεύτερον, είναι φανερό ότι αγνοούμε βασικές αρχές σε συγκεκριμένες έννοιες. Για παράδειγμα, φασισμός και ναζισμός τηρούν ορισμένα κοινά σημεία, αλλά, επί της ουσίας, συνιστούν δυο διαφορετικές έννοιες -θεωρώ περιττό να αναφερθώ περαιτέρω επί του θέματος. Τρίτον, έχω αναφέρει αρκετές φορές ότι η χειρότερη μορφή ρατσισμού είναι ο αντιρατσισμός. Και, δυστυχώς, θεωρώ τον Έλληνα αντιρατσιστή ολκής. Και καλά να σπεύσουμε να ξορκίσουμε τον ρατσιστή -εντός και εκτός εισαγωγικών- για να μην θεωρηθούμε εμείς οι ίδιοι ρατσιστές. Για το θεαθήναι, όμως. Για τα μάτια του κόσμου. Ότι ντεμέκ δεν υιοθετούμε τέτοιες απόψεις. Ενώ, στην πραγματικότητα, επιχειρούμε απέλπιδα προσπάθεια να αποποιηθούμε των ευθυνών μας. Τέλος πάντων. Τέταρτον, ο πανικός δεν είναι καλός σύμβουλος. Μας οδηγεί σε λάθος μονοπάτια και σε υπερβολικές αντιδράσεις. Μα, ήθελα να ήξερα, πόσο υποτιμημένες αρετές είναι η ψυχραιμία και η υπομονή; Πέμπτον, και τελευταίο, επιμένουμε να ζούμε με το χθες. Μιμούμαστε τους πολιτικούς, οι οποίοι μαλώνουν μεταξύ τους σαν κακομαθημένα παιδιά, για το ποιος φταίει. Ούτε αυτό δεν έχουμε καταλάβει ακόμα! Για πόσο ακόμα θα κρυβόμαστε από τον εαυτό μας; Πώς θα βρούμε τη λύση, αν δεν μπορούμε καν να διατυπώσουμε το πρόβλημα;
Υ.Γ.3 Συγγνώμη, αλλά, δεν κατάλαβα, τι μας έπιασε ξαφνικά με τον Ρεχάγκελ; Αυτό που έκανε με την Εθνική, το 2004, ακόμα και τώρα, εννιά ολόκληρα χρόνια μετά, δεν μπορώ να το πιστέψω: πρόκειται για ποδοσφαιρικό θαύμα. Όμως, πάει και τελείωσε. Τον είχαμε προπονητή στην Εθνική. Θα γίνει και διαμεσολαβητής; Διπλωμάτης; Πρέσβης; Ας κάτσει στα αυγά του ο άνθρωπος. Κι ας κάτσουμε κι εμείς στα δικά μας.
Υ.Γ.4 Υπάρχει πιο αντιπροσωπευτικό κομμάτι;
Υ.Γ.2 Προχθές, ημέρα Δευτέρα, με αφορμή τους χαιρετισμούς του Κατίδη, πήρα μέρος, δίχως να το θέλω, σε μια συζήτηση περί ''φασισμού και ρατσισμού''. Οι παρατηρήσεις μου είναι οι εξής. Πρώτον, έχει πολύ ενδιαφέρον να ακούς έναν ψηφοφόρο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να μιλάει για (λαθρο)μετανάστες, φασισμό και ρατσισμό. Σας εγγυώμαι ότι δεν έπληξα. Δεύτερον, είναι φανερό ότι αγνοούμε βασικές αρχές σε συγκεκριμένες έννοιες. Για παράδειγμα, φασισμός και ναζισμός τηρούν ορισμένα κοινά σημεία, αλλά, επί της ουσίας, συνιστούν δυο διαφορετικές έννοιες -θεωρώ περιττό να αναφερθώ περαιτέρω επί του θέματος. Τρίτον, έχω αναφέρει αρκετές φορές ότι η χειρότερη μορφή ρατσισμού είναι ο αντιρατσισμός. Και, δυστυχώς, θεωρώ τον Έλληνα αντιρατσιστή ολκής. Και καλά να σπεύσουμε να ξορκίσουμε τον ρατσιστή -εντός και εκτός εισαγωγικών- για να μην θεωρηθούμε εμείς οι ίδιοι ρατσιστές. Για το θεαθήναι, όμως. Για τα μάτια του κόσμου. Ότι ντεμέκ δεν υιοθετούμε τέτοιες απόψεις. Ενώ, στην πραγματικότητα, επιχειρούμε απέλπιδα προσπάθεια να αποποιηθούμε των ευθυνών μας. Τέλος πάντων. Τέταρτον, ο πανικός δεν είναι καλός σύμβουλος. Μας οδηγεί σε λάθος μονοπάτια και σε υπερβολικές αντιδράσεις. Μα, ήθελα να ήξερα, πόσο υποτιμημένες αρετές είναι η ψυχραιμία και η υπομονή; Πέμπτον, και τελευταίο, επιμένουμε να ζούμε με το χθες. Μιμούμαστε τους πολιτικούς, οι οποίοι μαλώνουν μεταξύ τους σαν κακομαθημένα παιδιά, για το ποιος φταίει. Ούτε αυτό δεν έχουμε καταλάβει ακόμα! Για πόσο ακόμα θα κρυβόμαστε από τον εαυτό μας; Πώς θα βρούμε τη λύση, αν δεν μπορούμε καν να διατυπώσουμε το πρόβλημα;
Υ.Γ.3 Συγγνώμη, αλλά, δεν κατάλαβα, τι μας έπιασε ξαφνικά με τον Ρεχάγκελ; Αυτό που έκανε με την Εθνική, το 2004, ακόμα και τώρα, εννιά ολόκληρα χρόνια μετά, δεν μπορώ να το πιστέψω: πρόκειται για ποδοσφαιρικό θαύμα. Όμως, πάει και τελείωσε. Τον είχαμε προπονητή στην Εθνική. Θα γίνει και διαμεσολαβητής; Διπλωμάτης; Πρέσβης; Ας κάτσει στα αυγά του ο άνθρωπος. Κι ας κάτσουμε κι εμείς στα δικά μας.
Υ.Γ.4 Υπάρχει πιο αντιπροσωπευτικό κομμάτι;
ρεαλισμός και όνειρα... πως γίνεται, γμτ και τα δύα μαζί;
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι ύστερα, φτερά; που θα βρω φτερά μου λες;
Ο καθένας μπορεί να φτιάξει φτερά και να πετάξει νοητά. Όμως, δεν αποτελεί συχνό φαινόμενο. Χρειάζονται και οι κατάλληλες προϋποθέσεις, όπως αυτές διαγράφονται στο μυαλό του καθενός. Ελπίζω, όλοι μας κι ο καθένας ξεχωριστά, να τις βρούμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε μπορώ παρα να συμφωνήσω... και στο θέμα του αντιρατσισμού από "ντροπή" έτσι για το θεαθήναι και στο θέμα του Ρεχαγκελ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλός για πάσες αλλά όχι διπλωματικές... ας καθίσει στον πάγκο σ'αυτό το παιχνίδι.
Καλή σου μέρα!
Ευχομαι να βρούμε τη δύναμη να φτιάξουμε τα δικά μας φτερά,ας πάψουμε επιτέλους να χαλαλίζουμε το κερί σε μνημόσυνα και κηδείες και ας κανουμε κάτι ανατρεπτικό...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαθόλου χλευαστικό χαρακτήρα δεν έχει το άρθρο σου.
Τι να πω και για το μουσικό χαλί σου!!
καλημέρα
Ὅ,τι ἔγινε σ΄αὐτό τόν κόσμο, ξεκίνησε ἀπό κάποιο ὄνειρο. Ἄν ἦταν κακό τό ὄνειρο, αὐτό πού ἔγινε ἤταν κακό. Ἄν ἦταν καλό τό ὄνειρο, αὐτό πού ἔγινε ἤταν καλό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧάρης
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι, φίλε Κάνθαρε, σε αυτόν τον κόσμο χρειάζονται οι ονειροπόλοι (οραματιστές θα έλεγα) και οι ρεαλιστές (κυνικοί πραγματιστές θα έλεγα επίσης). Με δυο λόγια, ο οραματιστής θέτει στόχους, που ο πραγματιστής αναλαμβάνει να εξετάσει την δυνατότητα υλοποίησης και να πράξει αναλόγως. Σαν τον καπετάνιο δηλαδή και τους υπ' αυτόν αξιωματικούς σε ένα πλοίο. Αν αρχίσουν οι μεμψιμοιρίες και δεν συμμαζεύεται, το πλοίο θα πάει άπατο.
Με ενοχλούν οι προστάτες των (λαθρο)μεταναστών (για την ψήφο τους λόγω του Νόμου Ραγκούση) που βάζουν τα στήθια τους μπροστά, αλλά πέραν τούτου ουδέν. Για παράδειγμα, λένε όχι στην απέλασή τους και την εκδίωξή τους από κτίρια που έχουν καταλάβει, αλλά να τους πάρουν και να τους βάλουν σπίτι τους και να τους ταΐσουν σαν καλοί αντιρατσιστές και φιλάνθρωποι όπως δηλώνουν, ούτε λόγος.
Επίσης, καλό το βρίσιμο στην άκρα δεξιά (ναζισμό και φασισμό), αλλά σε τί διαφέρει από την άκρα αριστερά? Για όσους αγνοούν, καλό είναι να μάθουν ότι μεταξύ άλλων, ο Χίτλερ (ακροδεξιός) όταν ξεκίνησε στην Γερμανία την δράση του, μίλαγε σε "γλώσσα" που θα έλεγε κανείς ότι ήταν αριστερή (δουλειά στον λαό, πάλη εναντίον των πλουσίων, κλπ, φυσικά και τον αγώνα κατά των Εβραίων)! Ή μήπως ο αριστερός Φιντέλ Κάστρο δεν έγινε καθεστώς δικτατορικό (επιτρέπεται τέτοιο πράγμα για δημοκράτη αριστερό?) στην Κούβα? Με δυο λόγια, στο πολιτικό φάσμα, η άκρα δεξιά ταυτίζεται με την άκρα αριστερά. Κι όμως, στην Ελλάδα βρίζουμε την ακροδεξιά (επειδή έτσι μας έμαθε ο Ανδρέας Παπανδρέου) και χαιρετίζουμε την άκρα αριστερά. Σαν να έχεις δηλαδή δύο παιδιά πανομοιότυπα δίδυμα, και σαν πατέρας να βρίζεις το ένα και να κανακεύεις το άλλο, χωρίς ουσιαστικό λόγο για αυτόν τον διαχωρισμό.
Πράγματι, ζούμε ακόμα στο χθες. Και στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Στην Ελλάδα, όπως έχω ξαναπεί, αν κάποιος υποσχεθεί ότι "θα αναστήσω [πολιτικά] τον Τσοβόλα για να σας τα ξαναδώσει όλα", θα πάρει 50% κατευθείαν. Και οι Κύπριοι θέλουν πίσω το πάρτυ τους. Τους Κυπρίους τους είχα σε υπόληψη, ότι είχαν αναλογικά καλύτερη οικονομία από την Ελλάδα. Φευ, διαψεύστηκα, αυτοί ήταν χειρότερα λαμόγια. Μπορεί να μην έφαγαν αγροτικές επιδοτήσεις δισεκατομμυρίων, αλλά δούλεψαν τόσα χρόνια με το μαύρο χρήμα των Ρώσων και αντί να επενδύσουν τα λεφτά που εισέρευσαν στην Κύπρο για ανάπτυξη, κατασκευή εργοστασίων, και άλλα, κάθονταν, τα αυγατίζανε στις τράπεζες και τα τρώγανε. Μετά την κρίση και τα όσα έγιναν στο Νησί, καλό είναι να μάθουν οι κρετίνοι στην Ελλάδα που σε προσωπικό επίπεδο δεν αγωνίστηκαν ποτέ και παρ' όλ' αυτά απαιτούν τα μεγαλοπρεπή "όχι" στους ξένους, ότι το "όχι" το ξεστομίζεις όταν υπάρχουν και οι κατάλληλες προϋποθέσεις, όχι μόνο επειδή έτσι γουστάρεις. Και τί κατάλαβαν οι Κύπριοι που είπαν πρώτα όχι? Δεν απέφυγαν στο τέλος την συρρίκνωση της παραφουσκωμένης οικονομίας τους. Κι εδώ που τα λέμε, αποκαθίσταται η τάξη. Με ποιά φόντα η μικρή και άπειρη Κύπρος το έπαιζε χρηματοπιστωτικό ίδρυμα της ευρύτερης περιοχής? Είναι σαν να λέμε ότι ο λεπτεπίλεπτος Στάθης Ψάλτης θα παρέχει υπηρεσίες ασφαλείας (σωματοφύλακας) ανάλογες ή καλύτερες του Σβαρτσενέγκερ. Κι άλλες χώρες δουλεύουν σαν την Κύπρο, όπως το Λουξεμβούργο, αλλά το "παιχνίδι" δεν το πάνε στα όριά του. Γι' αυτό δεν κινδυνεύουν, τουλάχιστον προς το παρόν.
Όσο για τον Ρεχάγκελ? Μια μπαρούφα. Όποιος Γερμανός είχε την φαεινή ιδέα να τον στείλει στην Ελλάδα ως πρέσβη καλής θελήσεως είναι απελπισμένος βλαξ. Δεν πρόκειται να αντιπαθήσω τον Όθωνα, ίσα-ίσα, αλλά είναι χαζή κίνηση για όποιον την σκέφτηκε.
Γεια σου, Λιακάδα! Η αποθέωση του ''αντιρατσισμού'' είναι τα περίφημα συλλαλητήρια. Εκεί χάνεται κάθε λογική και δημιουργείται συνειδητά αντίθετο ρεύμα. Τέλος πάντων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦούλη, γράφω ''χλευαστικό χαρακτήρα'', διότι ελάχιστοι ενδιαφέρονται για τέτοια άρθρα. Οι περισσότεροι ενδιαφέρονται για κουτσομπολιό, δυστυχίες συνανθρώπων, υπερβολές και ψέμματα. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα ότι κάποιος που δεν γουστάρει άρθρα όπως το τρέχον, γουστάρει να διασκεδάζει και να ψυχαγωγείται με υπερβολές και ψέμματα. Όπως είπα και στον Λύχνο, ο καθένας μπορεί να φτιάξει τα δικά του φτερά. Εμείς γκρινιάζουμε και μιζεριάζουμε περισσότερο από όσο ονειρευόμαστε. Κι αυτό είναι άκρως θλιβερό.
Cummulus, επίτρεψέ μου να σε παραφράσω ολίγον. Θεωρώ πως ό,τι έγινε ξεκίνησε από τον άνθρωπο. Κι ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται ως καλός ή κακός από τις πράξεις του. Τώρα το τι όνειρο είδε ο κάθε ένας από αυτούς αποτελεί μεγάλο αίνιγμα. Για παράδειγμα, θα ηθέλα να ρωτήσω τον Τζέφρυ τι σκεφτόταν όταν ισοπέδωνε τα πάντα όλα. Ποια ήταν τα κίνητρά του; Και, τέλος, ποια ήταν τα όνειρά του; Και ποια είναι τα όνειρά μας;
Χάρη, εμείς όμως περισσότερο γκρινιάζουμε παρά ονειρευόμαστε. Κι όπως έχω πει, γκρινιάζουμε άσχημα. Χωρίς τακτ. Σαν ξενερωμένες γκόμενες που δεν περνάει το δικό τους. Όσο για ρεαλισμό, δεν το συζητώ καν. Αν ήμαστε ρεαλιστές, δεν θα φτάναμε σε αυτό το σημείο ή, έστω, θα κάναμε καλύτερες επιλογές για να αντιπετωπίσουμε το πρόβλημα. Όπως οι Ιρλανδοί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τους (λαθρο)μετανάστες βρισκόμαστε ενώπιον μιας παραφροσύνης. Ουδείς αναφέρεται στο ότι τα σύνορά μας είναι σαν ξέγραφο αμπέλι. Ο πρώτος που είχε πει κάτι για αυτό ήταν ο Καρατζαφέρης, αυτός που βαφτίζανε ως ακροδεξιό (!), και τώρα τη σκυτάλη έχει πάρει, σαφώς με πιο σκληροπυρηνικό τρόπο, η Χρυσή Αυγή. Η οποία λέει ''όχι'' συλλήβδην στους μετανάστες. Κι από την άλλη, έχουμε τον όχλο του Τσίπρα που υποδύεται την νταντά των αλλοδαπών. Αν τους θέλουν τόσο πολύ να τους βάλουν στα σπίτια τους, όπως πολύ σωστά γράφεις. Και να τους φιλοξενησουν με προδέρμ και στοργή. Όπως βλέπεις, πάλι στα άκρα φτάνουμε. Πού εντοπίζεται η μέση λύση; Απουσιάζει ο ρεαλισμός όπως ακριβώς απουσιάζει η πρόληψη στην αθρόα προσέλευση (λαθρο)μεταναστών. Αντί να τα βάλουμε κάτω και να δούμε ότι η Ελλάδα είναι ένα δωμάτιο που χωράει δέκα άτομα, ενώ έχουμε βάλει εκατό, μαλώνουν οι μεν και οι δε σαν παιδάκια πρώτης δημοτικού. Αντί να δούμε ότι είμαστε η μοναδική ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που έχει γκετοποιηθεί το κέντρο της, μιλάμε για ρατσισμό, αντιρατσιστικά συλλαλητήρια και λοιπά. Αντί να δούμε ότι δεν υπάρχει απορρόφηση του αριθμού των μεταναστών, γρινιάζουμε μετά για εγκληματικότητες και ''θραύση της αισθητικής μας'' επειδή βλέπουμε σε κάθε φανάρι Πακιστανό. Κι εμένα μου αρέσουν τα φυτά και η κηπουρική, αλλά, αν με βάλεις σε ένα μικρό δωμάτιο που έχει 100 γλάστρες και δέντρα, υποθέτω ότι θα ξενερώσω και θα απαυδήσω. Η υπερβολή, φίλε Χάρη, καλώς ή κακώς, οδηγεί σε υπερβολικές αντιδράσεις. Και οι υπερβολικές αντιδράσεις συχνά οδηγούν σε λάθη.
Για άκρα αριστερά και άκρα δεξιά συμφωνούμε απολύτως και δεν έχω να προσθέσω τίποτα περισσότερο. Απλά μην πεις ό,τι μου είπες σε hardcore αριστερό.
Κοίτα, ένας λόγος που ζούμε ακόμη στο χθες είναι το μικρό χρονικό διάστημα που έχει περάσει από τη μάσα, το ρουσφέτι και τη μίζα. Κι αυτό, διότι δεν μπορούν να ξεριζωθούν νοοτροπίες δεκαετιών σε τρία και τέσσερα χρόνια. Δηλαδή, θα μου πεις, πρέπει να φτάσουμε σε εξευτελιστικό σημείο για να βάλουμε μυαλό; Ειλικρινά ελπίζω πως όχι. Αλλά τα πράγματα προς εκεί δείχνουν να πηγαίνουν. Και πηγαίνουν, διότι εμείς τα πάμε.
Για την Κύπρο δεν έχω να πω πολλά. Το ξέρανε εδώ και δυο χρόνια και δεν έκαναν τίποτα. Δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Είχαν γνώση οι φύλακες. Απλά να αναφέρω ότι η Κύπρος ήθελε να μιμηθεί χώρες όπως η Ελβετία και το Λουξεμβούργο. Δεν είδα αυτές τις χώρες να έχουν ιδιαίτερο τραπεζικό ή δημοσιονομικό πρόβλημα. Ειδικά η Ελβετία που δείχνει μια απίστευτη μακροχρόνια σταθερότητα στο ρόλο που εχει αναλάβει. Επομένως, είναι προφανές ότι η Κύπρος έκανε λάθη. Την συνεπήρε το χρήμα; Οδηγήθηκε σε υπερβολές; Επαναπαύτηκε; Έυθύνεται ο ήλιος και η ζέστη; Κάτι έφταιγε, πάντως.
Τέλος, για Ρεχάγκελ, τον ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για το 2004. Και εννοείται ότι δεν πρόκειται να τον αντιπαθήσω. Αυτά.
Και γαμώ τις αναρτήσεις!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραίος ο μύθος. με πολλές παιδαγωγικές προεκτάσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά "το πλήρωμα του χρόνου" δεν έφτασε ακομα..
Θα σε πούνε γραφικό αλλα για ένα "δίστιχο" είσαι μάγκας ρε κάνθαρος:Σε αυτόν τον κόσμο, λοιπόν, υπάρχουν ονειροπόλοι και ρεαλιστές. Νομίζεις ότι οι ρεαλιστές θα βρουν τους ρεαλιστές και οι ονειροπόλοι τους ονειροπόλους. Όμως, τις περισσότερες φορές, δεν είναι έτσι. Οι ονειροπόλοι, βλέπετε, χρειάζονται τους ρεαλιστές για να μην λιώσουν τα φτερά τους από τον ήλιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ, Tommy!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαβού,ο συγκεκριμένος μύθος συνιστά μια υπέροχη παραβολή. Για ''το πλήρωμα του χρόνου'' ειλικρινά εύχομαι να το πάρουμε πρέφα πριν είναι νωρίς. Νομίζω ότι είναι καλύτερα να αλλάξουμε μυαλά από συνείδηση, δηλαδή από επιλογή, κι όχι από ανάγκη. Εσύ τι λες;
Ιταλέ, ο γραφικός σε ευχαριστεί!
Στο ντούκου περνάνε από αυτούς που δε νοιάζονται και για κάτι σημαντικό (και δε μιλάω μόνο για άρθρα και λέξεις στο ίντερνετ). Από κει και πέρα πρέπει και ο καθένας να ψάξει λίγο μέσα του...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάνθαρε, συνδυάζεις όμορφα έναν πασίγνωστο μύθο της ελληνικής μυθολογίας με το τι πρέπει να αλλάξουμε γύρω μας. Δεν είναι η πρώτη φορα που συνδέεις δυο φαινομενικά άσχετα πράγματα μεταξύ τους. Και η προηγούμενη ανάρτηση κάτι ανάλογο είχε. Αλλά κάθε φορά που το κάνεις, το πετυχαίνεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστός!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς το κερί μας λιώνει χωρίς να πλησιάζουμε τον ήλιο...
Πρόεδρε, έτσι είναι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝίκο, το μόνο που ελπίζω είναι τα καλά λόγια που μου γράφετε, να τα εννοείτε. Ευχαριστώ!
Ανέστη, μα δεν απογειωνόμαστε καν! Το βλέπω γύρω μου. Η γκρίνια και η μιζέρια υπερτερεί κατά κράτος των ονείρων. Και, ξέρεις, μια τέτοια κατάσταση δύσκολα αλλάζει.
Να έχουμε μια όμορφη Παρασκευή!
Αυτό το "λιγότερα λόγια και ανασκούμπωμα" είναι το ζητούμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔηλώνω απαισιόδοξος και προτείνω να αναρτήσουμε ταμπέλα "ΖΗΤΕΙΤΑΙ"!!!
Ζητείται αυτοκτιτική, σοβαρότητα, λογική, εργατικότητα και κόψιμο της μαλακίας!
Καλησπέρα παλικαρά μου!
Χρήστο, κάπως έτσι είναι. Απλά ας μην αφήσουμε την αισιοδοξία να μας επηρρεάσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα έχουμε ένα όμορφο Σαββατοκύριακο!
Εννοείς αισιοδοξία ή απαισιοδοξία;
ΔιαγραφήΈκανα λάθος! Εννοούσα απαισιοδοξία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣχετικά με αυτό που λέγαμε..
ΑπάντησηΔιαγραφήαν δεν προκύψει η ανάγκη για αλλαγή δεν αλλάζει η συνείδηση.φυσικά δεν χαίρομαι γι αυτό..
Αγαπητέ Παβού, μπορούμε να αλλάξουμε από επιλογή. Συνειδητά. Απλά δεν το προσπαθούμε. Δεν θέλουμε να το προσπαθήσουμε. Δεν μας ενδιαφέρει. Δεν μας φαίνεται ελκυστικό. Και θέλει κόπο. Κι ο σύγχρονος Έλληνας έχει μάθει να επιζητά την ανώδυνη λύση.
ΑπάντησηΔιαγραφή