Κάθε μέρα έχουμε Απόκριες

Οι Απόκριες συνιστούν μία από τις πλέον αγαπημένες γιορτές του Έλληνα. Υπάρχει η Καθαρά Δευτέρα που αντιπροσωπεύει ένα γκαραντί τετραήμερο για εκδρομούλα και καλοπέραση. Τρως, όπως επιβάλλει η παράδοση, λαγάνα, ταραμά και θαλασσινά. Στο τσακίρ κέφι αμολάς καλούμπα και πετάς χαρταετό -αλλά όλο το χρόνο χαρταετό πετάμε. Και, τέλος, έχουμε τα μασκαρέματα και τα καρναβάλια. Ο καθένας ντύνεται ό,τι γουστάρει. Κάποιος με φαντασία και χιούμορ μεταμφιέζεται σε Γκάλης Cooper. Άλλος προτιμά κάτι πιο πεζό, όπως ταυρομάχος ή μάγειρας. Και υπάρχουν και εκείνοι που φοράνε ένα καπέλο και νομίζουν ότι είναι αγνώριστοι.

Όμως, το σημαντικό είναι να μπεις στο πετσί της μεταμφίεσης, στο πετσί του ρόλου. Και έρχομαι να ρωτήσω: γιατί ντυνόμαστε στις Απόκριες; Δεν μας αρκεί που επί 365 μέρες το χρόνο υποδυόμαστε κάποιον άλλον; Και με πολλή μεγάλη επιτυχία. Ακόμα και τον εαυτό μας ξεγελάμε. Τύφλα να έχει ο Βασίλης Αυλωνίτης κι ο Θανάσης Βέγγος. Και χωρίς σενάριο ή σκηνοθέτη. Ούτε καν μια χαριτωμένη στολή. Αυτοσχεδιάζουμε σαν τον Κώστα Χατζηχρήστο. Μαζευόμαστε στα καφενεία και στα forum, και αρχίζει το σόου. Με πρώτο στη λίστα το μασκάρεμα της λαμογιάς σε αγανάκτηση. Ξέρετε τι είναι να έχεις μια ρίζα ελιά, να παίρνεις αγροτική σύνταξη και να γκρινιάζεις ότι σου κόβουν μερικώς την εν λόγω σύνταξη; Να είσαι συνταξιούχος συνδικαλιστής, να παίρνεις δυο συντάξεις, μία κανονική και μία μαϊμού, και να κράζεις τις κυβερνήσεις για τις πολιτικές που ακολουθούσαν όλα αυτά τα χρόνια; Να έχεις μια επιχείρηση, να μην έχεις αποδώσει Φ.Π.Α. από την εποχή του Νώε και να λυντσάρεις λεκτικά τον εκάστοτε Υπουργό Οικονομικών για τα μέτρα που παίρνει; Μην μπερδεύεστε. Δεν πρόκειται περί θράσους. Δεν θέλω κουταμάρες. Οι άνθρωποι έχουν απαυδήσει. Δικαιολογημένα. Είχαν μάθει να λειτουργούν υπό το κράτος ενός συγκεκριμένου Κράτους και τώρα τους λένε κάποιοι τυχάρπαστοι ότι πρέπει να αλλάξουν συνήθειες. Κι αν αποτελείς εξαίρεση και δεν είσαι λαμόγιο που υποδύεται κάποιον αγανακτισμένο, κάνεις log in στο Facebook, πλασάρεις μια εξιδανικευμένη εικόνα του εαυτού σου και δεν ανοίγει ρουθούνι. Έτσι, για να ικανοποιηθεί το αίσθημα του μασκαρέματος. Ειδάλλως, αν είσαι τυχερός, μπορεί να πετύχεις καμιά κάμερα και να εξαντλήσεις όλο σου το ρεπερτόριο. Από Μάρθα Βούρτση μέχρι Νίκος Ξανθόπουλος. Όπως συμβαίνει στα διάφορα συσσίτια. Σκάει μύτη η κάμερα και ο Έλληνας εκστασιάζεται. Παθιάζεται. Μερακλώνει. Ανυπομονεί να δηλώσει την ''αλήθεια'' στον φακό. Όπως η κυρία που ισχυριζόταν ότι τα συσσίτια της θυμίζουν κατοχή, ενώ ή ίδια, όπως περίτρανα δήλωσε, δεν έχει περάσει κατοχή (!). Σκεφτείτε να είχε περάσει. Αλλά έτσι πάει: δώστε κάμερα στον Έλληνα και πάρτε του την ψυχή. Ποια Αλίκη Βουγιουκλάκη και τρίχες κατσαρές;

Οι δημοσιογράφοι, πάντως, δεν αλλάζουν συνήθειες -και αμφιβάλλω αν ορισμένοι από αυτούς έχουν ψυχή. Με καμία κυβέρνηση -ή Κυβέρνηση. Κάθε φορά που παίρνουν δηλώσεις από τον απλό τον κόσμο, τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση. Μη νομίζετε ότι ενδιαφέρονται για τα ποσοστά τηλεθέασης ή ακροαματικότητας. Σιγά τα ωά. Για τον κόσμο ενδιαφέρονται που πεινάει. Όλα τα υπόλοιπα περνάνε σε δεύτερη και τρίτη μοίρα. Αποτελούν ήσσονος σημασίας ζητήματα. Εξάλλου, το να υποδύονται τους θλιμμένους ή τους θυμωμένους αποτελεί πάγιο γνώρισμά τους. Και χωρίς να φορούν κάποιο προσωπείο ή μάσκα. Έστω ένα παιχνιδιάρικο καπέλο. Χρόνια εκπαιδευμένοι. Αλλά, θα μου πείτε, εδώ παριστάνουν τους δικηγόρους και τους δικαστές, φορώντας ένα κοστούμι ή ένα ταγιέρ. Και με το ίδιο παγωμένο και ξύλινο ύφος: τρομακτικά ανέκφραστοι. Σε κάθε εκπομπή μεταμφιέζονται σε Μάτλοκ (φώτο) και ψάχνουν, υποτίθεται, τον ένοχο. Το μόνο που λείπει είναι οι σερπαντίνες και τα κονφετί. Όμως, αν είναι έτσι, γιατί δεν ''συλλαμβάνουν'' τον εαυτό τους; Αφού κι αυτοί συνένοχοι είναι -προφανώς υπάρχουν και εξαιρέσεις. Αλλά το να βλέπεις ανθρώπους που αμείβονται πλουσιοπάροχα να το παίζουν στεναχωρημένοι και τσαντισμένοι με την κατάσταση, είναι προκλητικά προκλητικό. Αν τους ενοχλεί τόσο πολύ η τωρινή κατάσταση, υπάρχουν τρόποι να βοηθήσουν. Όπως το να κάνουν καλά τη δουλειά τους. Πώς; Δηλώνοντας την αλήθεια. Διότι, αν την δήλωναν, ίσως να μην είχαμε φτάσει σε αυτό το σημείο. Έστω να ρωτούσαν τους πολιτικούς ορισμένες καίριες ερωτήσεις κι όχι ''τα περάσαμε όμορφα''. Τέλος πάντων.

Γιατί, όμως, οι πολίτες κράζουν συνεχώς τους πολιτικούς; Επειδή τους ζηλεύουν. Κι αν βρίσκονταν στη θέση τους, θα ήταν χειρότεροι από αυτούς που έχουμε τώρα. Ξέφυγα, όμως. Οι πολίτες είναι απλά -κι όχι απλοί- πολίτες. Δεν διεκδικούν αυτό το δικαίωμα. Δεν τους το χαρίζει κάποιος. Απλά το έχουν, γεννιούνται με αυτό -το πως το (εξ)ασκούν είναι άλλη κουβέντα. Οι δημοσιογράφοι γίνονται δημοσιογράφοι, σπουδάζοντας, υποτίθεται, και λαμβάνοντας προαγωγές. Συχνά αυτές οι προαγωγές ορίζονται από ένα άτομο (π.χ. τον διευθυντή) ή, έστω, από μια μικρή ομάδα ανθρώπων, π.χ. διοικητικό συμβούλιο ή ομάδα συμφερόντων. Με τους πολιτικούς τι ισχύει; Γεννιούνται πολιτικοί; Όχι. Διορίζονται από ορισμένο άτομο; Όχι. Από κάποια μικρή ομάδα; Όχι. Τους παίρνει κάποιος από το χεράκι και τους παλουκώνει με το ζόρι στα έδρανα της Βουλής; Όχι. Ο ελληνικός λαός τους εκλέγει. Με την ψήφο του. Χωρίς ενοχές και τύψεις. Συνειδητά. Δεν πρόκειται για συνήθεια. Και τι κάνουν οι πολιτικοί; Μασκαρεύουν το ψέμα σε αλήθεια. Με πολύ μεγάλη επιτυχία. Ουδείς παίρνει πρέφα τι πραγματικά συμβαίνει. Μιλάμε για άκρως επιτυχής μεταμφίεση. Ούτε το καρναβάλι της Πάτρας τέτοια επιτυχία. Διότι, αν αναλογιζόταν ο κόσμος τις συνέπειες, δεν θα τους ξαναψήφιζε. Φευ! Δυστυχώς ο κόσμος διψάει για ψέμματα, υπερβολές και κουτσομπολιό. Διψάει να βλέπει τον Παναγιώτη Ψωμιάδη να ντύνεται Ζορό και να πιάνει το μικρόφωνο. Να ακούει τον Τζέφρυ να λέει ''λεφτά υπάρχουν''. Τον Κασιδιάρη να ουρλιάζει μέσα στη Βουλή και να χώνει χαστούκια. Τον Τσίπρα να υπόσχεται λαγούς με πετραχήλια. Τον Άδωνι Γεωργιάδη να μετατρέπει το εκάστοτε στούντιο σε Broadway. Τον Πρετεντέρη να πετάει μπουκάλια στα γήπεδα. Τον Αυτιά να λαϊκίζει με στυλ και φινέτσα. Τον ιντερνετικό φίλο/φίλη να πατάει like στο Facebook. Και διψάει, διότι έτσι νομίζει ότι μασκαρεύει τα λάθη του, τις αδυναμίες του και τις ατέλειές του· νομίζει ότι πρόκειται για ψυχαγωγικό πρόγραμμα. Κι όμως, θα μπορούσαμε για τρεις βδομάδες που διαρκούν οι Απόκριες, να ρίχναμε τις μάσκες και να φερόμαστε ως άνθρωποι που σκέφτονται το κοινό συμφέρον. Μόνον τρεις βδομάδες. Πού ξέρετε; Μπορεί να έβγαινε κάτι καλό. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα μας αναγνώριζε κανείς. Ούτε καν ο εαυτός μας.

Υ.Γ.1 Η κοινωνική κρίση πηγάζει από την οικονομική ή μήπως το αντίθετο; Για να ξέρουμε και τι λέμε. Ακούω πολιτικούς και δημοσιογράφους να εξαπολύουν δριμύ κατηγορώ κατά της οικονομικής κρίσης και να την θεωρούν υπεύθυνη για τις πάσης φύσεως κοινωνικές αναταραχές, και αναρωτιέμαι: αυτοί σε άλλο κόσμο ζουν/ζούσαν; Αλλά η οικονομική κρίση αποτελεί ωραίο άλλοθι για τα δεδομένα λάθη μας και την αδιαμφισβήτητη ανεπάρκειά μας. Έτσι δεν είναι;

Υ.Γ.2 Το σκορ στα Γιάννενα είναι πλασματικό; Ναι, είναι. Η βαθμολογική θέση του Άρεως; Μπορεί. Η μιζέρια και η ανικανότητα που μας δέρνει; Όχι!

Υ.Γ.3 Η είδηση δεν είναι οι τραυματισμοί παιχτών του μπασκετικού Άρη. Ούτε το αποτέλεσμα στον αγώνα με τον Π.Α.Ο.Κ. Η είδηση είναι ότι -επιτέλους!- έχουμε χορηγό στην φανέλα! Απίστευτο κι όμως αληθινό!

Υ.Γ.4 Τελικά, ο Σαλπιγγίδης μούντζωσε τον επόπτη ή όχι; Κι ο Σαββίδης θα αποσύρει τον Π.Α.Ο.Κ. ή όχι; Υπάρχει περίπτωση να σωθεί το ελληνικό πρωτάθλημα ή όχι;

Υ.Γ.5 Conga!!!