Η χώρα του πασαλείμματος

Στην Ιταλία συζητούν για μείωση των ομάδων στην πρώτη κατηγορία του ιταλικού ποδοσφαίρου. Στην Ελλάδα θέλουν να τις αυξήσουν -για την ακρίβεια, το θέμα έχει κλείσει επίσημα ήδη από τα τέλη Σεπτεμβρίου. Μισό λεπτό, όμως. Είμαστε πιο έξυπνοι από τους Ιταλούς; Σας παρακαλώ. Δεν θέλω κουταμάρες. Η χώρα του πασαλείμματος είμαστε. Και να πω ότι κάποιος έφερε αντίρρηση; Ουδείς, ουδεμία, ουδέν. Από τις Π.Α.Ε. μόνον ο Παναθηναϊκός, σε μια στιγμή νηφαλιότητας, έδωσε αρνητική ψήφο. Οι δημοσιογράφοι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν ενδιαφέρονται για το καλό του ποδοσφαίρου, όπως ακριβώς δεν ενδιαφέρονται οι πολίτες αυτού του τόπου για το κοινό συμφέρον. Ο κύριος Μώραλης, ο Πρόεδρος της Super League, έχει κερδίσει επάξια τη θέση του στο πάνθεον του ''μιλάω χωρίς σκονάκι''. Λαλίστατος, αλλά από ουσία; Μηδέν εις το πηλίκιον, που έλεγε κι ο Τζέφρυ. Ο Πρόεδρος της Ε.Π.Ο., Γιώργος Σαρρής, είναι σαν τον Γιάννη Πάριο: εμφανίζεται στην πίστα για περιορισμένο χρονικό διάστημα και μετά ξεκούραση. Και, τέλος, ο Υφυπουργός Αθλητισμού, Γιάννης Ιωαννίδης (φώτο), έχει μπερδέψει κάποια πράγματα. Όπως στην περίπτωση ασυλίας του Κασιδιάρη που μπέρδεψε το ''ναι'' με το ''όχι''. Δικαιολογημένα ο άνθρωπος. Με τόσες εμφανίσεις σε γιορτές και σε κοπές πιτών, έχει κουραστεί. Ένα μυαλό έχει. Δεν είναι υπολογιστής. Αλλά νομίζω ότι ακόμα και με ένα μυαλό έπρεπε να έχει καταλάβει, και μάλιστα προ πολλού, ότι δεν πρέπει να υποδύεται ούτε τον Υπουργό Θεσσαλονίκης, ούτε τον Υπουργό του Άρη, ούτε τον Υπουργό Πρωταθλητισμού. Ξέφυγα, όμως. Ίσως φταίει η άνοιξη.

Λέγαμε για την επικείμενη αύξηση των ομάδων. Ποια είναι η άποψή μου; Ότι, αντί να αυξηθούν, πρέπει να μειωθούν. Η μόνη διέξοδος είναι να γίνουμε Σκωτία. Να έχουμε, για παράδειγμα, δέκα ομάδες που θα παίζουν μεταξύ τους τέσσερις φορές τον χρόνο. Ο λόγος; Να γίνει πιο ανταγωνιστικό το προϊόν. Πιο ελκυστικό. Πιο προσιτό. Έτσι, θα υπάρχουν μέσα στη σεζόν περισσότερα ντέρμπι, άρα και περισσότερα έσοδα από εισιτήρια, χορηγούς, μπουτίκ και λοιπά. Ποια θα είναι τα κριτήρια; Πρώτον, τα εισιτήρια που κόβει η κάθε ομάδα. Η Κέρκυρα, για παράδειγμα, μαζεύει σε κάθε ματς 500 νοματαίους. Ο Αστέρας Εξαρχείων, ο οποίος, σύμφωνα με τον Αλέφαντο, ήταν η πρώτη ομάδα στον πλανήτη Γη που έπαιξε ένα σύστημα με τρία σέντερ μπακ, πιο πολύ κόσμο μαζεύει στα δικά του ματς. Κι ας αγωνίζεται στο ερασιτεχνικό. Κι αν μια ομάδα είναι υγιής και κερδίσει την άνοδο, αλλά δεν πιάνει τον απαραίτητο μέσο όρο στα τίκετς; Προφανώς θα υπάρχουν και εξαιρέσεις, αλλά ίσως θα πρέπει να πέσει στο τραπέζι και το χαρτί των συγχωνεύσεων. Δεύτερον, η καταλληλότητα των γηπέδων. Τις προάλλες, έπεσε (!) στο ''Γεντί Κουλέ'' ολόκληρος πυλώνας (!). Μα, τι είναι οι πυλώνες και πέφτουν τόσο εύκολα; Το ηθικό των Ελλήνων ή ο πύργος του Jenga; Αλλά, νταξ, πήρε θέση η Ε.Π.Ο. και, με μια λιτή ανακοίνωση, το θέμα έκλεισε. Ο πυλώνας είναι σαν να μην έπεσε ποτέ. Επίσης, πρέπει επιτέλους στα Γιάννενα να πάρουν μια γενναία απόφαση: να αποσυρθούν από το ποδόσφαιρο και να το γυρίσουν στην καλλιέργεια τσουκνίδας. Για να τρώνε και καμιά τσουκνιδόπιτα. Διότι ποδόσφαιρο σε αυτό το γήπεδο, δεν παίζεται. Τρίτον, η μοιρασιά των τηλεοπτικών. Από τη στιγμή που οι ομάδες θα είναι λιγότερες, θα υπάρξει μεγαλύτερο μερίδιο για την κάθε Π.Α.Ε. Απλά μαθηματικά είναι. Άρα περισσότερο χρήμα για επενδύσεις (π.χ. αγορά ποδοσφαιριστών, ανάπτυξη φυτωρίων, κατασκευές υποδομών κ.ά.). Τέταρτον, αν θέλουμε να γίνουμε Σκωτία, θα πρέπει -επιτέλους!- να προκρίνουμε την απόλυτη Δικαιοσύνη, την αξιοπιστία και την αξιοκρατία. Διότι, την τελευταία φορά που τσέκαρα, η Rangers υποβιβάστηκε στην 4η εθνική για χρέη και ατασθαλίες. Αντίθετα, στην Ελλάδα, όταν χρωστάς, είσαι βασιλικότερος του Βασιλέως.

Αλλά το πασάλειμμα δεν αφορά μόνο την αύξηση των ομάδων και την απονομή Δικαιοσύνης. Στα play off ενδέχεται να αγωνιστούν ομάδες που δεν θα έχουν δικαίωμα συμμετοχής στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Αλλά και εδώ τηρείται σιγή ιχθύος και ασυρμάτου. Ουδείς ασχολείται. Το ίδιο και με την ανεργία. Όμως, δεν υπάρχει πρόβλημα. Όπως η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, δεν πεθαίνει και το πασάλειμμα. Αντί να βρούμε ουσιαστικούς τρόπους αντιμετώπισης της ανεργίας (π.χ. μείωση γραφειοκρατίας, διαμόρφωση εκπαιδευτικού συστήματος, πάταξη ''μαύρης'' εργασίας, προσέλκυση πολυεθνικών εταιριών, ακόμα και μείωση του δραστικού χρόνου εργασίας), προτιμούμε να στηριζόμαστε μονολιθικά στα ταμεία ανεργίας. Και έχεις, επιπλέον, τον Τσίπρα, αυτό το άφθαρτο αγόρι, που έλεγε, πάντοτε με στόμφο, ότι θα διπλασιάσει τον χρόνο παραμονής στα ταμεία ανεργίας και θα αυξήσει το επίδομα στα οχτώ κατοστάρικα. Και το κόμμα αυτού του ανθρώπου βγαίνει πρώτο στις δημοσκοπήσεις. Και ερωτώ: υπάρχει περίπτωση να σωθεί αυτή η χώρα; Εν τέλει, τι κάνουμε με την ανεργία; Κοροϊδεύουμε τον κόσμο και του δίνουμε, μέσω των περίφημων προγραμμάτων του Ο.Α.Ε.Δ., εργασία (ή ''εργασία'') για λίγους μήνες. Για να πούμε ότι ντεμέκ καταπολεμήσαμε την ανεργία. Ότι η Ελλάδα καλπάζει προς την πολυπόθητη ανάπτυξη. Και, τέλος, να πάει ο Στουρνάρας με ορισμένα νούμερα στην Κομισιόν και στο Δ.Ν.Τ. και να πει περήφανα: «Ορίστε, κύριοι, έπεσε ο δείκτης ανεργίας». Και έρχομαι και ρωτάω: έχει προβλεφθεί το τι θα συμβεί κατόπιν της δεδομένης λήξης των συμβάσεων; Ένας πολιτικός μπορεί να απαντήσει σε αυτή την ερώτηση; Δεν το νομίζω.

Εξάλλου, αναφέρθηκε πρόσφατα ότι οι πολιτικοί είναι για τα εύκολα. Για καμιά τζίφρα, για κανά φλερτ με το φακό, στο τσακίρ κέφι για κανά εικονικό καυγά με κάποιον άλλον πολιτικό ή δημοσιογράφο. Έτσι κι ο Ιωαννίδης. Μπορεί να τάχθηκε υπέρ της αύξησης των ομάδων, για να ανεβάσει τον Ηρακλή ή να σώσει την Α.Ε.Κ. και τον Άρη, δηλαδή να αρπάξει ψήφους, αλλά στα δύσκολα, τζίφος -όμως, ήθελα να ήξερα, γιατί δεν ρωτάει ένας δημοσιογράφος τον Γιάννη Ιωαννίδη ποιο είναι το σκεπτικό πίσω από αυτή την απόφαση; Μόλις αρχίσουν τα ζόρια, λοιπόν, κάνουν τουμπεκί και αρχίσουν τα σενάρια επιπέδου Σπίλμπεργκ. Κι αν τα σενάρια έχουν μπαγιατέψει, γίνονται κλώνοι του Βασιλάκη Καΐλα (φώτο). Ότι αυτοί δεν φέρουν ευθύνες και ότι φταίνε οι άλλοι. Η άτιμη η κοινωνία και οι προκάτοχοί τους που τα ρήμαξαν όλα. Και ξεχυλίζουν πάντα με περηφάνεια. Όπως στον Άρη που του φταίει η διαιτησία, η Ε.Π.Ο. και ορισμένοι ''αόρατοι εχθροί'' που θέλουν το κακό του, αλλά ποτέ αυτοί που κάνουν κουμάντο στην ομάδα. Και δεν εννοώ μόνο τις εκάστοτε διοικήσεις.

Και το πασάλειμμα συνεχίζεται. Κοτζάμ Υπουργός Εργασίας βγήκε και δήλωσε ότι δίνονται συντάξεις, χωρίς να υπάρχει Α.Φ.Μ. Καταλαβαίνετε το μέγεθος της παράνοιας; Και δεν μιλάμε για μία και δύο, αλλά για 176.000 συντάξεις. Παρόλα αυτά, προτιμούμε να πετσοκόψουμε μισθούς και συντάξεις -η πιο εύκολη λύση-, βάζοντας έναν Υπουργό Οικονομικών να κάνει μια δουλειά που θα μπορούσε να φέρει εις πέρας ένας χασάπης ή ένας φούρναρης, παρά να θεσπίσουμε ελεγκτικούς μηχανισμούς, να κυνηγήσουμε την φοροδιαφυγή, να τιμωρήσουμε την παρανομία και να δημεύσουμε τις περιουσίες των μεγαλο-απατεώνων. Αλλά τι κάθομαι και γράφω; Εδώ, η Βουλή, αφού μετατράπηκε σε stand up comedy, πάει να βάλει λουκέτο. Ο Έλληνας πολιτικός που σέβεται τον εαυτό του, θεωρεί την Βουλή σαν το καφενείο της γειτονιάς. Πάμε, στήνουμε ένα πηγαδάκι, λέμε κανά ανέκδοτο για να περάσει η ώρα, ρίχνουμε καμιά πρέφα στο κυλικείο και επιστρέφουμε σπίτι για να φάμε σουπιές με σπανάκι και κρεμ μπρουλέ. Η νέα μόδα υποδηλώνει ότι η πολιτική ασκείται από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αυτό θα πει ανάπτυξη. Πρόοδος. Εκσυγχρονισμός. Όπως ο κοινός θνητός δημιουργεί ένα ωραιοποιημένο προφίλ και πλασάρει μια εξιδανικευμένη εικόνα του εαυτού του, έτσι κι ο Έλληνας πολιτικός μετράει πόσα Like έχει στη κάθε εύστοχη αστοχία που αναρτά. Για αυτό τους ψήφισε ο ελληνικός λαός; Τότε να ψηφίσουν και τον φίλο μου τον Μπάμπη που ξημεροβραδιάζεται 26 ώρες το 24ωρο στο Facebook. Όπως ο Έλληνας πολίτης φτιασιδώνεται μέσω του Facebook, έτσι κι ο Έλληνας πολιτικός νομίζει ότι λύνει τα προβλήματα της χώρας. Πασάλειμμα κι εδώ. Ορισμένοι, μάλιστα, όπως ο Άδωνις, ο Τατσόπουλος (αλήτης) κι ο Καμμένος, έχουν ξεπεράσει ακόμα και τον Αλαφούζο σε tweets.

Αντί επιλόγου, επαναλαμβάνω, για πολλοστή φορά, ότι δαιμονοποιούμε το είναι και θεοποιούμε το φαίνεσθαι. Κι αυτό που δεν καταλαβαίνουμε, αυτό που δεν θέλουμε να καταλάβουμε, είναι ότι το σημερινό φαίνεσθαι διαμορφώνει το αυριανό είναι. Και κάπως έτσι, κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, γίναμε η χώρα του πασαλείμματος. Καιρός να βάλουμε ένα στοπ στα κενά δώρα με το ωραίο περιτύλιγμα, να εξαϋλώσουμε τις πομφόλυγες, να αποδεσμεύσουμε τη σκέψη μας από την σκοπιμότητα και να αρχίσουμε τα έργα. Τα νοητικά έργα. Κι ας αφήσουμε τα πασαλείμματα για τη ζαχαροπλαστική.

Υ.Γ.1 Να πω και δυο λόγια για το ματς του Άρη με τον Πανθρακικό. Πρώτον, αν δεν κερδίσουμε, χάνουμε πολλά περισσότερα από την κατηγορία. Δεύτερον, διακρίνω ψήγματα αδικαιολόγητης αλαζονείας από τον Super 3, αναφορικά με το προσεχές ματς. Ότι και καλά το ματς είναι άσσος από εδώ μέχρι το Χαριλάου. Μπορεί να είναι κι έτσι. Το σίγουρο είναι ότι δεν μαθαίνουμε με τίποτα. Με τίποτα, όμως. Η εγκράτεια παραμένει άγνωστο προσόν. Τρίτον, γιατί οι αγώνες της τρέχουσας αγωνιστικής δεν γίνονται την ίδια ώρα; Θα παίζει η Βέροια και η Α.Ε.Κ. την Κυριακή, ενόσω γνωρίζουν το αποτέλεσμα του Άρη με τον Πανθρακικό; Κοροϊδευόμαστε; Κι εδώ πασάλειμμα;

Υ.Γ.2 Νταξ, τι να λέμε τώρα;