Η αποθέωση του μηδενισμού

Δεν ξέρω πολλές ομάδες που δεν θα άλλαζαν τον προπονητή στην περίπτωση κατά την οποία ο τελευταίος έπασχε από σοβαρό πρόβλημα υγείας. Δεν ξέρω πολλές ομάδες που θα αποφάσιζαν να στηρίξουν ποικιλοτρόπως αυτόν τον προπονητή και δεν θα τον έστελναν για βρούβες. Δεν ξέρω πολλές ομάδες που θα έβαζαν το βοηθό -του βοηθού- προπονητή να κάτσει στον πάγκο και να τεθεί, μεταξύ άλλων, αντιμέτωπος με την Μίλαν και την Ρεάλ, με κίνδυνο να τεθεί η ομάδα εκτός τσου λου και ισπανικού κυπέλλου. Και δεν ξέρω πολλές τέτοιες ομάδες, διότι δεν υπάρχουν. Εκτός από την Μπαρτσελόνα. Και ουδείς συνειδητοποιεί τη σημασία μια τέτοιας ενέργειας. Για δυο λόγους. Πρώτον, η Μπάρτσα δείχνει ένα ανθρώπινο πρόσωπο. Δυστυχώς, όμως, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων είναι πολύ ''ρηχοί'' -αρχικά είχα χρησιμοποιήσει άλλη λέξη- για να αντιληφθεί ανθρωπιές πάσης φύσεως και προέλευσης. Δεύτερον, ο περισσότερος κόσμος αγνοεί τι σημαίνει να έχεις έναν προπονητή στον πάγκο σου. Θυμάμαι κάτι συζητήσεις καφενειακού επιπέδου που έλεγαν ξεκάθαρα ότι η Μπαρτσελόνα δεν χρειάζεται προπονητή. Ότι όποιος και να καθίσει στον πάγκο θα κερδίζει τους αγώνες με περίσσεια ευκολία. Θα ήθελα να δω όλους αυτούς που υποστηρίζουν τέτοιες απόψεις να κοουτσάρουν ένα παιχνίδι των Καταλανών. Θα είχε πολύ πλάκα. Αλλά αυτό είναι το επίπεδό μας. Αυτή είναι η άγνοια μας.

Και για αυτό λατρεύουν κάποιοι να μισούν την Μπάρτσα. Διότι το σύστημά της, όσο εξωπραγματικό και να δείχνει, είναι πραγματικό. Είναι ανθρώπινο. Αληθινό. Δηλαδή ακαταλαβίστικο για ορισμένους. Βέβαια, δεν ισχύει το ίδιο για τους οπαδούς και τη διοίκηση που στηρίζουν έμπρακτα την ομάδα: ούτε γιούχες, ούτε απειλές, ούτε ανακοινώσεις, ούτε κινήσεις πανικού. Αυτά τα κάνουν οι Έλληνες οπαδοί και οι κλώνοι του Αλαφούζου. Πού και πώς να καταλάβουν όλοι αυτοί τι σημαίνει να λειτουργείς υπό το κράτος ενός κοινού κώδικα; Εν πάση περιπτώσει. Και -προφανώς!- δεν πρόκειται για playstation και τρίχες κατσαρές: αυτά συνιστούν ανόητα ευφυολογήματα των δημοσιογράφων. Και μόλις, λοιπόν, αυτό το σύστημα γνωρίσει την ήττα, μια ήττα, σπεύδουν όλοι να την κατηγορήσουν για βαρετό ποδόσφαιρο, για κορεσμένους παίχτες και ξεπερασμένη φιλοσοφία. Την έχουν στήσει στη γωνία σαν αδηφάγα αρπακτικά και περιμένουν το timing για ανηλεή επίθεση. Δίχως χρονοτριβή. Χωρίς αναισθητικό. Άνευ ηθικών αναστολών. Λες και οι Καταλανοί έχουν υπογράψει σύμβαση αορίστου χρόνου με την επιτυχία. Λες και οι παίχτες είναι ρομπότ. Λες και δεν έχουν δικαίωμα να χάσουν. Και δεν μιλάμε για αντιπάλους του κώλου. Από Μίλαν και Ρεάλ έχασαν. Το αποτέλεσμα; Να κράζεις -δεν πρόκειται για κριτική- την Μπαρτσελόνα, η οποία βρίσκεται στην κορυφή επί συναπτά έτη, και να αποθεώνεις τον Μουρίνιο για τη νίκη του. Ναι, είναι ο ίδιος, αυτός ο αλαζόνας Πορτογάλος, που οι φήμες οργιάζουν ότι το καλοκαίρι θα αποτελεί παρελθόν. Και τώρα, αυτοί που τον έκραζαν, σχεδόν ουρλιάζοντας, για το μπάχαλο στα αποδυτήρια και την τρίτη θέση στη βαθμολογία του πρωταθλήματος, τον αποθεώνουν. Επειδή κέρδισε ένα ματς: κι ας ονομαζόταν ο αντίπαλος Μπαρτσελόνα -μα, δεν καταλαβαίνουν ότι με την συμπεριφορά τους υποτιμούν και εκθέτουν την Ρεάλ; Για αυτό υποστηρίζω ότι γουστάρουμε εφήμερες επιτυχίες και υποκριτικές συμπεριφορές. Και νταξ, το να βλέπεις Ισπανούς οπαδούς της Ρεάλ και Ισπανούς οπαδούς της Μπαρτσελόνα να τσακώνονται μεταξύ τους, είναι κάπως αναμενόμενο. Το να βλέπεις, όμως, Έλληνες οπαδούς να υποστηρίζουν με μένος την Ρεάλ Μαδρίτης, και την κάθε Ρεάλ Μαδρίτης, και να βγάζουν κόμπλεξ με την Μπαρτσελόνα, και την κάθε Μπαρτσελόνα, είναι από τα άγραφα. Αντί να βγάζουμε ανάλογο πάθος για την πατρίδα μας, την εργασία μας, τους φίλους μας και την γκόμενά μας, το διοχετεύουμε στον Μέσι που ''ξεβρακώθηκε από τον Μουρίνιο'', στον Τσάβι που ''έχει ξεμείνει από ιδέες'', στον Κριστιάνο που ''τους γλεντάει όλους'' και στον Πουγιόλ που ''δεν μπορεί να στρίψει''. Μα, πόσο εύκολα ξεχνάμε! Πόσο γρήγορα εναλλασσόμαστε από την αποθέωση στο κράξιμο και τούμπαλιν! Και με τι πειθαρχία! Πραγματικά αξιοθαύμαστη. Αυστηρή. Σχεδόν στρατιωτική.

Εν κατακλείδι, δεν θα απαξιώσω την Μπαρτσελόνα. Δεν θα την μηδενίσω. Ούτε θα την στήσω στον τοίχο. Αυτά αποτελούν τερτίπια άλλων. Καταννοώ ότι περνάει ντεφορμάρισμα, αλλά θα δείξω υπομονή: οι παίχτες και οι προπονητές άνθρωποι είναι. Και θα δείξω υπομονή, διότι αναγνωρίζω ότι αποτελεί μέγιστη -και άκρως υποτιμημένη- αρετή. Έτσι, όταν έρθει η ώρα, θα μπορέσω να κρίνω την Μπάρτσα δίκαια, χωρίς εμπάθειες -το ίδιο ισχύει για την Ρεάλ, και την κάθε Ρεάλ. Δεν είναι δυνατόν να σβήσουν ολόκληρα χρόνια παραμονής σε υψηλότατο επίπεδο, επειδή τη δεδομένη χρονική στιγμή έχει κάνει αγωνιστική κοιλιά. Κι αυτό θα υποστηρίζω και μετά τα επερχόμενα ματς με την Ρεάλ και την Μίλαν, ασχέτως αποτελεσμάτων και εμφανίσεων. Διότι το να ''προβλέπεις'', έπειτα από δυο ήττες (!), ότι ο κύκλος αυτής της ομάδας έκλεισε, είναι σαν να λες ότι οι Μαδριλένοι βρίσκονται στην τρίτη θέση της Primera, επειδή ο Μουρίνιο πάσχει από υψοφοβία.

Υ.Γ.1 Είχα σκοπό να ανεβάσω ένα μικρό κείμενο κοινωνικού χαρακτήρα. Αντί αυτού, επέλεξα συνειδητά να υποχρεώσω τον εαυτό μου να γράψει για το αυτονόητο. Και ντρέπομαι για αυτό. 

Υ.Γ.2 Θα βρίσκομαι εκτός Ελλάδας για το Σαββατοκύριακο. Υπόσχομαι ότι θα απαντήσω, πάντοτε με χαρά και ευχαρίστηση, σε όλα τα σχόλια, μόλις επιστρέψω! Καλή άνοιξη!

Υ.Γ.3 Από τον Κώστα Καίσαρη: «Αν ένας βουλευτής δεν ψηφίσει στη Βουλή ό,τι λέει το κόμμα, διαγράφεται. Αν είναι υπόδικος για κακούργημα, όχι».

Υ.Γ.4 Δεν είδα το ματς στα Γιάννενα. Όμως, άκουσα ότι είχε ενδιαφέρον. Δεν έχω ιδέα τι συνέβη, αλλά ένα πουλάκι που του αρέσει να βλέπει τα ελληνικά ματς με αγγλικό σπικάζ, μου είπε ότι ο Άγγλος σπίκερ τράβαγε τα μαλλιά του με τον αγωνιστικό χώρο και τις διαιτητικές αποφάσεις. Για τον αγωνιστικό χώρο το πιστεύω χωρίς δισταγμό: το συγκεκριμένο χωράφι δεν είναι γήπεδο. Για τα υπόλοιπα, μόνο εικασίες μπορώ να κάνω.

Υ.Γ.5 Για να μην σας κουράσω, διάλεξα τη μικρή version. Αλλά για να μην σας αφήσω και παραπονεμένους, τσόνταρα λίγο Slayer. Έτσι, για να γουστάρουμε.