Τον λύγισε η αύρα

Αρκετοί, ή μάλλον πολλοί, υποστήριζαν ότι σε περίπτωση που η Μπάρτσα δεν προκρινόταν, θα ερχόταν η απομυθοποίηση. Η αποκαθήλωση. Τρίχες κατσαρές. Το μόνο που θα ερχόταν ονομάζεται εμπάθεια. Και μάλιστα αδικαιολόγητη. Ανούσια. Χωρίς υπόσταση. Εντούτοις, έχουμε πει πολλάκις ότι ο οργανισμός της Μπάρτσα είναι κάτι ακαταλαβίστικο για τους περισσότερους. Αντί να χαρούν για τις όμορφες στιγμές που μας έχει χαρίσει αυτή η ομάδα, αγωνιούν να χάσει για να σπεύσουν να κράξουν και να γίνουν ''μάντεις κακών''. Και ερωτώ: πόσοι από αυτούς θεωρούνται (γνήσιοι) ποδοσφαιρόφιλοι; Τέλος πάντων.

Το χθεσινό ματς με την Μίλαν έκρυβε τακτικές συγκινήσεις. Ο πρώτος τακτικός γρίφος, τον οποίο έπρεπε να λύσει η Μπάρτσα, και συγχρόνως ένα πραγματικό αίνιγμα για τον Αλέγκρι, ήταν τι είδους άμυνα θα παίξει η Μίλαν. Κι όταν λέμε Μίλαν, εννοούμε μια ομάδα με πολύ βαριά φανέλα. Στο Μιλάνο, οι Ιταλοί, κατάφεραν να παίξουν μια άμυνα παλαιάς κοπής. Θέλω να πω ότι θυμήθηκαν τις ρίζες τους. Ηρωικό παιχνίδι, πολύ τρέξιμο, άριστες αλληλοκαλύψεις. Ποιος το περίμενε; Μάλλον ελάχιστοι. Το ζητούμενο, επομένως, ήταν το εξής: τι είδους ποδόσφαιρο θα έπαιζε η Μίλαν και τι διάταξη θα είχαν οι παίχτες της. Ο δεύτερος τακτικός γρίφος άνηκε στον Ρόουρα: τι σύστημα θα επέλεγε και πως θα διαχειριζόταν τον κίνδυνο να δεχτεί εντός έδρας γκολ. Εν τέλει, και οι δυο ομάδες πρόκριναν το 4-3-3 -υπήρχαν φήμες ότι ο Ρόουρα θα έπαιζε με τρία σέντερ μπακ. Προσοχή, όμως: η διάταξη των ομάδων ήταν τελείως διαφορετική. Ας ξεκινήσουμε με τους φιλοξενούμενους. Ο Αλέγκρι έδωσε εντολή για άμυνα πίσω από μπάλα και σέντρα. Όταν ο αντίπαλος είχε κατοχή, σχεδόν πάντα δηλαδή, στηνόντουσαν τρεις ζώνες άμυνας, με το σύστημα να μετατρέπεται σε ένα ιδιότυπο 4-4-2. Οι γραμμές ήταν πολύ κοντά, ενώ η διάθεση για κόντρα επίθεση βρισκόταν στα τάρταρα. Υποθέτω ότι η σκέψη του Αλέγκρι ήταν να περιμένει να εξασθενήσει η αρχική ορμητικότητα της Μπάρτσα. Το μόνο πρόβλημα είναι αυτό σπάνια συμβαίνει. Εξάλλου, με μια πολύ soft και νεανική επιθετική τριάδα, και τον Φλαμινί αντί του σκληροτράχηλου Μουντάρι (ή του Νοτσερίνο), η Μπάρτσα δεν είχε πρόβλημα να κυκλοφορεί το τόπι και να παίρνει την πρωτοβουλία. Τα πράγματα άλλαξαν για την Μίλαν, με το σκορ ήδη 1-0 εις βάρος της, μετά το πρώτο 20λεπτο, σχεδόν στο 23' λεπτό. Οι γραμμές άνοιξαν κατά τρία μέτρα, η άμυνα ξεκινούσε ακριβώς στη σέντρα και πάντα δυο εκ των τριών επιθετικών βρισκόντουσαν μπροστά από την μπάλα. Ακριβώς σε εκείνο το χρονικό σημείο η Μίλαν πρόκρινε το ποδόσφαιρο αναμονής, δηλαδή άρχισε αργά και σταθερά να σκέφτεται, πλην της άμυνας, την επίθεση. Ίσως κατάλαβε ότι το μόνο μαξιλάρι ασφαλείας που θα μπορούσε να έχει, ήταν ένα εκτός έδρας γκολ. Και πράγματι θα μπορούσε να το πετύχει, στο 39' λεπτό, με το δοκάρι του Νιανγκ. Κι όμως, παρά τις τακτικές ενέσεις και το δοκάρι, η ομάδα παρέμενε πολύ αργή σε σκέψη και πόδια.

Από την άλλη πλευρά, τολμώ να πω ότι η διάταξη της Μπάρτσα ήταν πολύ περίεργη και, συνάμα, ελκυστική. Ο Ρόουρα άφησε -σωστά- εκτός τον Σάντσες (ντεφορμέ) και τον Φάμπρεγας (αργός για το τέμπο της ομάδας), τοποθέτησε πιο κοντά στον άξονα τον Ινιέστα, αντί για έξω αριστερά, άφησε τον Μέσι να αγωνίζεται ως ψετοεννιάρι και έδωσε εντολή στα δυο ακραία μπακ να ανεβαίνουν τρία, τέσσερα και πέντε μέτρα πάνω από την σέντρα. Ουσιαστικά, το 4-3-3 μετατρεπόταν σε ένα 2-8-0 (!). Σε καταστάσεις που η Μίλαν κέρδιζε την μπάλα και προσπαθούσε να βγει μπροστά, ο Μπούσκετς μετατρεπόταν σε τρίτο σέντερ μπακ, ο Ματσεράνο επιστράτευε σκληράδα, οι Ντάνι Άλβες και Άλμπα επέστρεφαν με κινηματογραφική ταχύτητα, ενώ ο πολυπληθής άξονας της ομάδας, κάθε φορά που χανόταν η μπάλα, έσφιγγε κυριολεκτικά σαν πύθωνας τους παίχτες της ιταλικής ομάδας. Για να καταλάβετε τι εννοώ, ο Μοντολίβο, αν δεν κάνω λάθος, ακούμπησε πρώτη φορά μπάλα στο 28΄λεπτό. Επίσης, ο τρόπος που οι Καταλανοί απεγκλώβιζαν την μπάλα από την περιοχή τους και το τερέν τους ήταν αξιοθαύμαστος. Αν θυμάμαι καλά, πρέπει να έγινε μόνο ένα λάθος, σε αντίθεση με τους αμυντικούς της Μίλαν, ειδικά τον Κονστάν, ο οποίος κάθε φορά που έδιωχνε την μπάλα την έστελνε σε πόδια αντιπάλων. Ναι, το τριγωνάκι Μέσι-Τσάβι-Ινιέστα πήρε φωτιά. Τα όβερλαπ, κυρίως από την πλευρά του Ντάνι Άλβες, αποτελούσαν αδιαμφισβήτητο γεγονός. Τα κάθετα σπριντ και οι κάθετες πάσες, επίσης. Το μυστικό, όμως, της απόλυτης κυριαρχίας ήταν ο μηχανισμός αντίδρασης κάθε φορά που η ομάδα έχανε την μπάλα. Υπήρχαν πλείστες περιπτώσεις που ανακτούσε κατοχή, ύστερα από δυο και τρία δευτερόλεπτα! Για να πετύχεις κάτι τέτοιο, πρέπει να είσαι προσηλωμένος σε υπερθετικό βαθμό. Κι αυτό ίσχυε από όλους τους παίχτες της ομάδος. Τέλος, η Μπάρτσα απέδειξε ότι, όταν θέλει, μπορεί να παίξει και άμυνα ή, αν προτιμάτε, να προσθέσει σκοπιμότητα. Ένα τέταρτο μετά το τρίτο γκολ, το οποίο πέτυχε ο Βίγια, δηλαδή περίπου στο 70' λεπτό, παραχώρησε συνειδητά χώρο στην Μίλαν, οπισθοχώρησε αισθητά τις γραμμές της και εφάρμοσε άψογα το τεχνητό οφσάιντ. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά, σε αντίθεση με την προσφιλή της συνήθεια να κόβει τον ρυθμό, έψαξε τις αντεπιθέσεις.

H ''ξοφλημένη'' Μπαρτσελόνα, λοιπόν, προς απογοήτευση πολλών, ανέτρεψε, με εμφατική εμφάνιση, το σκορ του πρώτου αγώνα και πήρε την πρόκριση. Έχουμε πει ότι αυτή η ομάδα καταφέρνει με τον τρόπο της, διοχετεύοντας μια αύρα, σχεδόν μαγική, να απογοητεύει τον αντίπαλο. Να τον εξουθενώνει. Να τον ισοπεδώνει ψυχολογικά. Να του στερεί την πίστη ότι μπορεί να καταφέρει κάτι καλό. Εν προκειμένω, φαίνεται ότι ο Αλέγκρι έπεσε θύμα αυτής της αύρας. Το στήσιμό του, ακόμη και το κοουτσάρισμά του, φανέρωνε φόβο, από τον οποίο δεν μπόρεσε ποτέ να συνέλθει. Κι ας ισχυριζόταν, μετά το ματς, ότι αυτός και οι παίχτες του το είχαν πιστέψει.

Υ.Γ.1 Κάποιο λάθος πρέπει να έγινε. Δεν εξηγείται διαφορετικά. Εκτός αν είμαι μεγαλύτερος βλάκας από όσο νομίζω. Διάβαζα κάτι άρθρα και κάτι ρεπορτάζ, πραγματικά του κώλου, αναφορικά με το πρωτάθλημα που κέρδισε ο Ολυμπιακός. Κι αν δεν ήξερα καλύτερα, θα νόμιζα ότι το πρωτάθλημα το κατέκτησε ο Μίτσελ κι όχι ο Ζαρντίμ. Θα νόμιζα ότι το πρωτάθλημα το κατέκτησε η Μπαρτσελόνα της Ελλάδος -χωρίς εισαγωγικά- κι όχι ο Ολυμπιακός. Για να ξέρουμε και τι λέμε.

Υ.Γ.2 Μπαρτσελόνα και Γαλατά, λοιπόν. Περιμένουμε να δούμε τις άλλες δυο ομάδες που θα κάνουν παρέα στις υπόλοιπες.

Υ.Γ.3 Run Through the Jungle!