Τα δύο προβλήματα της Εθνικής

Όχι, το πρόβλημα δεν ήταν το ντεφορμάρισμα των Ελλήνων παιχτών, αλλά του Σάντος. Το γνωρίζαμε ότι οι δυο πρώτες αλλαγές θα ήταν ο Φετφατζίδης κι ο Μήτρογλου. Όπως και να πήγαινε το ματς, ό,τι και να γινόταν, είτε κερδίζαμε, είτε χάναμε, ο Σάντος, πάντοτε εκ των προτέρων, είχε αποφασίσει ότι αυτοί οι δυο παίχτες θα έμπαιναν στο ματς. Το θέμα, όμως, δεν είναι μόνο ποιοι μπαίνουν, αλλά και, κυρίως, ποιοι βγαίνουν. Στο 57' λεπτό, λοιπόν, μπαίνει ο Φετφατζίδης στη θέση του Σάλπι. Λογική κίνηση, θα σκεφτεί κάποιος. Εντούτοις, ο Φετφατζίδης έχει μια εγγενή τάση να συγκλίνει προς τον άξονα. Ο Τοροσίδης είχε κουραστεί για να κάνει κούρσες και, με τον Σάλπι να μην το καλύπτει, ήταν δύσκολο για αυτόν να πάρει μέτρα στον ασβέστη. Παίζαμε, επομένως, χωρίς δεξί χαφ. Υπενθυμίζω ότι ένα λεπτό μετά την είσοδο του Φέτφα, δεχόμαστε ένα χαζό γκολ από στημένη φάση. Όπως χαζό γκολ είναι και το πρώτο. Τέλος πάντων. Ας μην μιλήσω για Χολεμπάδες, Μανωλάδες, Σαμαράδες και Καρνέζηδες. 

Έστω, λοιπόν, ότι η είσοδος του Φέτφα έχει κάποια λογική. Η επόμενη αλλαγή είναι ακατανόητη. Βγάζει επιθετικό, βάζει επιθετικό. Το matrix του γηπέδου δείχνει 2-0 εις βάρος μας, κυνηγάς απεγνωσμένα ένα γκολ για να μπεις πάλι στο παιχνίδι, κι ο Σάντος προβαίνει σε αλλαγή προσώπων στην επίθεση. Ποιο το νόημα; Γιατί να μην αφήσει τον Γκέκα και, επίσης, να βάλει τον Μήτρογλου στη θέση του Σαμαρά; Με αυτόν τον τρόπο θα κρατούσε πίσω την Κολομβία, θα φόρτωνε την αντίπαλη περιοχή με κορμιά και θα έδινε στήριγμα στον Μήτρογλου. Εξάλλου, η αριστερή πλευρά ήταν, ούτως ή άλλως, χωνί. Τρυπητήρι. Δεν είχαμε να χάσουμε τίποτα. Δύο γκολ στο κεφάλι μετρούσαμε. Κι όμως, ο Σάντος αρνήθηκε να πάρει αυτό το «τρομερό ρίσκο». Αυτό, εκτός από ατολμία, δείχνει δύο πράγματα: πρώτον, δεν ήθελε να ξεφτιλιστεί και, δεύτερον, δεν πίστευε στην ανατροπή. Και με την τρίτη αλλαγή, τέζα ο Κάνθαρος. Αποσύρει από το ματς τον Κονέ, ο οποίος έδειξε διάθεση και ήταν ο μοναδικός που μπορούσε να παίξει ως κρυφός επιθετικός, και τον αντικαθιστά με τον Καραγκούνη. Κύριε Σάντος, ο Καραγκούνης θα ήταν ιδανικός αν το σκορ ήταν στο 2-0 υπέρ μας. Τι θα μπορούσε να κάνει ο Σάντος; Να ρισκάρει περισσότερο. Με τους Κολομβιανούς να αμύνονται και να μην δείχνουν ιδιαίτερη όρεξη να βγουν στην αντεπίθεση, μετατρέπεις το σύστημα σε 3-5-2, κερδίζοντας έναν έξτρα παίχτη στα χαφ, με Γκέκα και Μήτρογλου μαζί, και πιέζεις, όπως μπορείς, με όλες σου τις δυνάμεις τους Κολομβιανούς.

Το δεύτερο πρόβλημα της Εθνικής αποδεικνύεται από τη συμπεριφορά της μετά το ματς. Κι όταν λέω Εθνική, εννοώ όλο το σύστημα: παίχτες, προπονητής, δημοσιογράφοι, κόσμος. Και εξηγούμαι ευθύς αμέσως:

• Οι δηλώσεις των παιχτών μετά το παιχνίδι ήταν για γέλια και κλάματα. Λες κι όποιος έχει δοκάρι σε ένα παιχνίδι, κάνει δυο φάσεις ή έχει λίγο παραπάνω κατοχή από τον αντίπαλο πρέπει να επικρατεί. Το 3-0, αν και ήταν αυστηρό σαν σκορ, δεν επιτρέπει δικαιολογίες. Ναι, η Εθνική θα μπορούσε να έχει πετύχει ένα γκολ, αλλά, χωρίς να έχει παίξει τόσο άσχημα ή τραγικά, δεν δικαιούταν τίποτα παραπάνω από ένα τέτοιον αγώνα. 
• Δεν ξέρω αν ο Σάντος ήξερε κάτι παραπάνω σχετικά με τις σπόντες που πέταξε μετά το ματς προς τους παίχτες του. Αυτό που ξέρω είναι ότι έπρεπε να πετάξει σπόντες και προς τον εαυτόν του. Ο Πορτογάλος συμπεριφέρεται σαν να προπονεί μια ομάδα που συμμετέχει σε ένα πρωτάθλημα τριάντα αγωνιστικών. Οι επιλογές παιχτών, οι εξωτερικές αλλαγές, η τακτική προσέγγιση αυτό δείχνουν. Και το λυπηρό είναι ότι θα κάτσει στον πάγκο της Εθνικής ακόμα δύο παιχνίδια, και μετά καπούτ. Μολαταύτα, δεν δείχνει την παραμικρή διάθεση να προβεί σε βαθιές τομές ή να ρισκάρει λίγο παραπάνω. Θέλει, φαίνεται, μέχρι το τέλος να τα έχει με όλους καλά.
• Η προσέγγιση των δημοσιογράφων κινείται στη σφαίρα του ερασιτεχνισμού. Το να μην ασχολούνται με τον Σάντος συνιστά κάτι τετριμμένο πλέον. Λες και η Εθνική δεν έχει προπονητή και στον πάγκο κάθεται η σκόνη. Και το επιχείρημα που χρησιμοποιούν είναι ατράνταχτο: η Εθνική, λένε, μάς έχει προσφέρει πολλές χαρές, άρα δεν πρέπει να την κρίνουμε. Να μην την κρίνουμε κακοπροαίρετα, ναι, αλλά αυτοί αποκλείουν κάθε είδος κριτικής, ακόμα κι αν αυτή εντάσσεται σε ένα εποικοδομητικό πλαίσιο.
• Και φτάνουμε στον κόσμο. Με τους περισσότερους να μην αγαπούν το ποδόσφαιρο και να εύχονται να χάσει η Εθνική για να κράξουν ελεύθερα. Να χρησιμοποιούν την Εθνική σαν ορμητήριο για οπαδικά ευαγγέλια και να χρησιμοποιούν παραδείγματα και επιχειρήματα που δεν στέκονται σε κανένα δικαστήριο του ποδοσφαίρου.

Με λίγα λόγια, η Εθνική δεν πρέπει να βρίσκεται σε τέτοιες διοργανώσεις. Δεν έχουμε μάθει τίποτα από το επικό έπος της Πορτογαλίας. Δεν μπορούμε να διαχειριστούμε επιτυχίες, δεν μπορούμε να διαχειριστούμε αποτυχίες. Δεν υπάρχει σωστή κρίση, καθώς αυτή θολώνεται από οπαδικά νέφη και αξιοπερίεργα κίνητρα. Και, τέλος, το χειρότερο είναι ότι δεν το καταλαβαίνουμε.

Υ.Γ.1 Δεν κατάφερα να δω το ολλανδικό φορτηγό να ισοπεδώνει την Ισπανία! Παρακολούθησα μόνο το πρώτο ημίχρονο, καθώς μετά έπαιζα 8x8. Ομολογώ ότι δεν περίμενα, σε καμία περίπτωση, τέτοιο διασυρμό! Ας μην βιαζόμαστε, όμως. Η νίκη της Ολλανδίας, τουλάχιστον ακόμα, δεν σημαίνει τίποτα. Το γράφω αυτό, διότι εν μία νυκτί το νέο φαβορί της διοργάνωσης θεωρείται πλέον η ομάδα τοιυ Φαν Χάαλ.

Υ.Γ.2 Άκουγα για την Αυστραλία και την Κόστα Ρίκα ότι είναι αδύναμες ομάδες και τρίχες κατσαρές. Ο καθρέφτης είναι το χόρτο. Και το χόρτο έδειξε ότι και οι δυο ομάδες κατέβηκαν να παίξουν ποδόσφαιρο.

Υ.Γ.3 Αρχίζω να πιστεύω ότι το Μουντιάλ συνιστά τον παράδεισο του 5-3-2 ή, έστω, του 3-5-2.