Θα μας είχαν βγει τα συκώτια και οι σπλήνες

Τα μάτια μου έπεσαν σε μια λίστα που έδειχνε τις ομάδες με το περισσότερο τρέξιμο. Πρώτοι οι φιλότιμοι Αυστραλοί. Δεύτεροι οι Ρώσοι του Καπέλο. Πόσα χρήματα, άραγε, έπαιρνε ο Καπέλο; Δέκα μύρια; Έντεκα; Δώδεκα; Κάπου εκεί. Όσα και να έπαιρνε, πήγε σπίτι του. Αυτός ο ωραίος προπονητής του Μεξικό παίρνει γύρω στα 300 χιλιάρικα. Ο Σάντος, με τα καλά του και τα στραβά του, έχει λαμβάνειν περίπου 700 χήνες. Ξεφύγαμε, όμως. Έχουμε πει πολλές φορές ότι το τρέξιμο από μόνο του δεν σημαίνει τίποτα. Δεν αρκεί να τρέχεις πολύ, πρέπει να τρέχεις ποιοτικά. Έξυπνα. Να γνωρίζεις τα τετραγωνικά και να ξέρεις να κινείσαι στον χώρο, με ή χωρίς την μπάλα.

Το πόσο τρέχει μία ομάδα επηρεάζεται από αρκετούς παράγοντες. Ένας από αυτούς είναι η φυσική κατάσταση: δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε περαιτέρω. Άλλος ένας, κάπως υποτιμημένος, είναι ο προπονητής. Το σύστημα, δηλαδή, που επιλέγει ή, για να είμαι ακριβέστερος, τη διάταξη. Και, φυσικά, την τακτική. Το αγωνιστικό πλάνο. Αν μια ομάδα έχει κατοχή μπάλας, προσπαθεί να πάρει την πρωτοβουλία και παίζει στο τερέν του αντιπάλου, συνήθως δεν τρέχει πολύ. Ο αντίπαλος, αντίθετα, που αμύνεται, γράφει περισσότερα χιλιόμετρα στο κοντέρ. Κι αυτό είναι λογικό: το κυνήγι της μπάλας, αλλά και παιχτών, έχει τίμημα. Κάπως έτσι εξηγείται το γεγονός ότι η Βραζιλία βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις της σχετικής λίστας. Με την Ελλάδα, μια χώρα που κατά κανόνα παίζει χωρίς την μπάλα, δηλαδή αμύνεται, να βρίσκεται μία θέση πάνω από την Βραζιλία. Στην 27η η Ελλάδα, στην 28η η Βραζιλία. Σε αυτό το σημείο, σηκώνω τα χέρια ψηλά. Η αμέσως επόμενη χώρα που πόνταρε στην άμυνα και προκρίθηκε, ήταν η Αλγερία, η οποία βρίσκεται στην 6η θέση! Η χαμηλότατη θέση της Ελλάδας, εντούτοις, εξηγείται σε μερικό βαθμό. Η άμυνά της, εδώ και και μια δεκαετία, αποτελεί το δυνατό της σημείο -έστω κι αν, πλέον, δεν βρίσκεται στα υψηλά επίπεδα των προηγουμένων ετών. Υπάρχει διάκριση ρόλων, επιμερισμός εργασιών, μια ενσυνείδητη πίστη ότι εκεί πρέπει να στηριχτούμε. Αυτό μεταφράζεται σε καλές τοποθετήσεις, αλληλοκαλύψεις, έστω κι αν στις διαγώνιες έχουμε πρόβλημα, στενό πλάτος σε κατάσταση άμυνας και, γενικώς, γνώση του πως να παίζουμε σε λίγα τετραγωνικά και να καλύπτουμε το χώρο. Όλα αυτά οδηγούν σε λιγότερο τρέξιμο από μια ομάδα που αμύνεται άναρχα, άτακτα, με αφέλεια. Συν το γεγονός ότι δεν είχαμε να αντιμετωπίσουμε μεγαθήρια. Σκεφτείτε να πέφταμε στον όμιλο της Γερμανίας. Θα μας είχαν βγει τα συκώτια και οι σπλήνες. Τέλος, αν προσθέσουμε και το γεγονός ότι δεν είμαστε ειδικοί στην τέχνη της αντεπίθεσης (τρέξιμο με την μπάλα στα πόδια, ταχύτητα, κίνηση άνευ μπάλας), κάπως έτσι προκύπτει, υποθέτω, η θέση της Ελλάδας στη λίστα με τα χιλιόμετρα των ομάδων.

Η απορία, πιστεύω εύλογη, που αναδύεται είναι απλή και συνοψίζεται στο πως καταφέραμε και προκριθήκαμε με τόσο λίγο τρέξιμο, παίζοντας και με παίχτη λιγότερο για περίπου 50 λεπτά στο ματς με την Ιαπωνία, και κάνοντας, επί της ουσίας, 1,5 καλό παιχνίδι. Σαν το Euro του 2012, όπου προκριθήκαμε στον επόμενο γύρο, πέφτοντας πάνω στην Γερμανία, έχοντας κάνει μόνο ένα καλό παιχνίδι απέναντι στη Ρωσία! Μάλιστα, εκείνο το ματς, με αντίπαλο τους Ρώσους, πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της τρίτης και τελευταίας φάσης του Euro. Όπως συνέβη και τώρα με την Ακτή Ελεφαντοστού. Φαίνεται ο Σάντος κάνει πρώτα το λάθος για να βρει το σωστό. Διορθώνει τις ατέλειες, ξεφεύγει από τις εμμονές του, αν και οι εμμονές συχνά αντιπροσωπεύουν ατέλειες του αγωνιστικού πλάνου, και, όπως φαίνεται, οι παίχτες κι ο προπονητής της Εθνικής αντιδρούν καλύτερα όταν βρίσκονται υπό κράτος πίεσης και αμφισβήτησης.

Αντί επιλόγου, ας αναφέρω έναν ακόμα λόγο που η Εθνική έτρεξε τόσο λίγο. Δεν τον συμμερίζομαι, δεν με αντιπροσωπεύει, αλλά νομίζω ότι πρέπει να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Ο λόγος, λοιπόν, έχει ονοματεπώνυμο: Κώστας Κατσουράνης. Και καλά ότι μόλις βγήκε από την εντεκάδα, όλα, ως διά μαγείας, διορθώθηκαν. Τρίχες κατσαρές. Δεν είναι Μέσι ο Κατσουράνης για να αλλάξει τόσο πολύ τις αγωνιστικές ισορροπίες ενός αγώνα και να βελτιωθεί εντυπωσιακά το mentality της ομάδας. Δεν θέλω κουταμάρες. Απλά ο όχλος, η συντριπτική πλειοψηφία του οποίου δεν αγαπάει το ποδόσφαιρο, ψάχνει εξιλαστήριο θύμα. Δεν υπονοώ ότι ο Κατσουράνης είχε καταπληκτική απόδοση απόδοση ή άριστη φυσική κατάσταση, ούτε ότι η εντεκάδα πρέπει να ξεκινά από αυτόν. Αλλά, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι λάθος να κράζουν τον Κατσουράνη και να μιλούν ορισμένοι με τόσο υποτιμητικά λόγια. Λες κι αυτός είναι η πηγή όλων των κακών. Εξάλλου, ο Σάντος είναι αυτός που τον επέλεγε. Ο Σάντος είναι αυτός που τον έβαζε να παίζει ως αμυντικό χαφ, ουσιαστικά μόνο του στον άξονα, έχοντας δεξιά και αριστερά εσωτερικά χαφ. Για να ξέρουμε και τι λέμε.

Υ.Γ.1 Μεγάλο ματς απόψε. Και εξόχως αινιγματικό, καθώς αγωνίζονται δυο ομάδες με διαφορετικά χαρακτηριστικά Δεν έχω ιδέα τι θα συμβεί. Αυτό που ξέρω είναι ότι η Κόστα Ρίκα συνιστά μια ενθουσιώδη ομάδα, με ταλαντούχους παίχτες, που παίζει άμυνα στο τερέν της και, μόλις αναγκάσει τον αντίπαλο σε λάθος, χτυπάει στην αντεπίθεση σαν κόμπρα. Παραδοσιακά έχουμε πρόβλημα με τέτοιες ομάδες -ο Σάντος το γνωρίζει πολύ καλά-, κάτι που σημαίνει ότι θα δούμε την Εθνική να αμύνεται περισσότερο και να επιτίθεται λιγότερο. Μπορούμε, πάντως, να φέρουμε το παιχνίδι στα μέτρα μας και να προσπαθήσουμε να κρατήσουμε το μηδέν μέχρι το ημίχρονο, κάτι που σίγουρα θα αγχώσει τους Κοσταρικανούς: ποιοτικός αντίπαλος, αλλά σε καμία περίπτωση φόβητρο. Προσοχή, όμως, στις διαγώνιες αλληλοκαλύψεις, οι οποίες αποτελούν αδυναμία της ελληνικής άμυνας, και, θυμίζω, απαιτούνται γρήγορες επιστροφές. Η Εθνική, εν κατακλείδι, θα πρέπει να τρέξει περισσότερο από ό,τι συνήθως για να επικρατήσει.

Υ.Γ.2 Αν οι Βραζιλιάνοι, στο ματς με την Χιλή, έβγαζαν τις εμφανίσεις τους και φορούσαν φανέλες του Αχαρναϊκού, θα καταλάβαινε κανείς τη διαφορά; Τι θλιβερό θέαμα είναι αυτό; Τουλάχιστον δεν δαγκώνουν τους αντιπάλους τους. Κυριολεκτικά το εννοώ.

Υ.Γ.3 ...