Περί τουρισμού

Αντιγράφω από μία παλαιά ανάρτηση: «Ο τουρισμός, όπως η ίδια η Ελλάδα, διαθέτει δυο όψεις: μία καλή και μία κακή. Η καλή συνοψίζεται στο ότι -μαζί με την ναυτιλία- αποτελεί την βαριά βιομηχανία της χώρας. Και φέτος το καλοκαίρι η Ελλάδα έχει ''βουλιάξει'' από (αλλοδαπούς) τουρίστες. Η κακή έγκειται στο ότι έχουμε μείνει -ακόμα!- στον τουρισμό του 1960-1970. Με τη χώρα να διαφημίζει τα 3 S: sea, sun, sand. Αν και για κάποιους προστίθεται και ένα τέταρτο, το sex. Τέλος πάντων. Εν έτει 2013, λοιπόν, δεν βρισκόμαστε σε ικανή θέση να επενδύσουμε ουσιαστικά πάνω στον τουρισμό. Κι αυτό το μοτίβο ισχύει από τις διαφημιστικές καμπάνιες της χώρας στο εξωτερικό μέχρι τις συμπεριφορές ορισμένων Ελλήνων (π.χ. καταστηματάρχες, ταξιτζήδες, υπάλληλοι αρχαιολογικών χώρων) που η μόνη ξένη γλώσσα που γνωρίζουν είναι αυτή της κουτοπονηριάς. Εκτός αν θεωρούμε σωστό και θεμιτό, π.χ., να έρχονται τουρίστες, κυρίως αλλοδαποί αλλά και ημεδαποί, σε αρχαιολογικούς χώρους και να τους βρίσκουν κλειστούς. Οι λόγοι προσδιορίζονται στο ομολογουμένως αξιοπερίεργο ωράριο και στις λαμπρές απεργίες. Όπως έχει συμβεί αρκετές φορές στην Ακρόπολη, με ένα πανό του ΠΑ.ΜΕ. να στολίζει τον Ιερό Βράχο. Τζάμπα τα χιλιάδες χιλιόμετρα των Κινέζων και των Ιαπώνων. Πρωτοφανή πράγματα. Μιλάμε για ένα πρωτόγονο είδος τουρισμού. Το θέμα, επομένως, δεν εξαντλείται στην έλευση του τουρίστα. Αυτό είναι το εύκολο. Πάντοτε θα έρχονται τουρίστες. Ανεξαρτήτως ποιος είναι Υπουργός Τουρισμού και πόσα λεφτά ρίξαμε στην διαφημιστική καμπάνια. Η εγγενής αξία της Ελλάδας το εξασφαλίζει. Το θέμα είναι ο ίδιος τουρίστας να ξανάρθει. Να μείνει ικανοποιημένος και να προτιμήσει εκ νέου τη χώρα μας. Αυτό είναι το δύσκολο. Δεν πειράζει, όμως. Θα τα φτιάξει όλα η Όλγα (γυναικάρα!)».

Εξάλλου, και μόνο το ντεκολτέ της αρκεί για να ταρακουνήσει τα νερά. Όπου εμφανιστεί, γίνεται σάλος. Πάταγος. Όπως κάποτε γινόταν με τους Beatles (φώτο). Πάει στην Κίνα και όλα τα μάτια πέφτουν πάνω της. Κι όχι άδικα. Είναι εντυπωσιακή γυναίκα. Και μορφωμένη. Με πτυχία. Δεν έχει περιοριστεί, δηλαδή, στο επώνυμο του πατέρα της και στη σύνδεσή της με την οικογένεια Βαρδινογιάννη. Πάει στην Κωνσταντινούπολη, λοιπόν, και βλέπεις παπάδες, πολιτικούς και τοπικούς φορείς να την λιγουρεύονται. Με τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης να καλύπτουν με photoshop το ντεκολτέ της. Για να μην σκανδαλιστούν οι άντρες και παρεκτραπούν. Αφορμής δοθείσης, λοιπόν, αφού αναφερθήκαμε στην γείτονα χώρα, να πούμε ότι η Τουρκία δαπανά για διαφημιστικές καμπάνιες δεκαπλάσια ποσά από ό,τι η Ελλάδα. Και, επίσης, στοχεύει σε τουρισμό υψηλού επιπέδου, προσφέροντας υπηρεσίες που ικανοποιούν και τον πιο απαιτητικό πελάτη. Στην Ελλάδα, πάλι, έρχονται τουρίστες αμφιβόλου ποιότητας. Όχι, δεν ευθύνονται οι επισκέπτες. Η Ελλάδα είναι που τους έλκει σαν μαγνήτης. Συνειδητά. Δεν πρόκειται για συνήθεια ή μηχανιστικό αντανακλαστικό. Τα ελλειμματικά σχέδια, όμως, χαρακτηρίζονται από φινετσάτες ατέλειες.

Και μπορεί ο τουρισμός να αποτελεί για τη χώρα μας μία μορφή βαριάς βιομηχανίας, αλλά θα πρέπει να αποφασίσουμε τι είδος τουρισμό θέλουμε. Ωραία τα ρεκόρ προσέλευσης και τα στατιστικά στοιχεία, αλλά από μόνα τους συνιστούν ψίθυρο σε ανεμοθύελλα. Απαιτείται η ενσωμάτωση νέων πρακτικών που θα προσελκύσουν τον τουρίστα και θα τον πείσουν ότι η Ελλάδα δεν απαρτίζεται μόνο από ήλιο, θάλασσα και μουσακά.  Εν ολίγοις, πράγματι ο τουρισμός φέρνει χρήματα στο ταμείο, αλλά δεν ξεριζώνει νοοτροπίες ετών. Ας μην βαυκαλιζόμαστε ότι ο τουρισμός και μόνο θα συμπαρασύρει τη χώρα σε ανάπτυξη. Όχι, βέβαια. Για να ισχύσει αυτό, θα πρέπει να αλλάξουμε μυαλά. Να συμπεριφερόμαστε ως άνθρωποι κι όχι σαν άνθρωποι. Να μην δαιμονοποιούμε το είναι και να θεοποιούμε το φαίνεσθαι. Λογική και συναίσθημα αποτελεί το δίπτυχο της επιτυχίας. Κι όλα θα γίνουν.

Υ..Γ.1 Μία μέρα ξεκούραση και συνεχίζουμε με προημιτελικά. Προμηνύονται εκπλήξεις!

Υ.Γ.2 Διάβασα ότι ο Γκάλης αναλαμβάνει ρόλο συμβούλου στην Κ.Α.Ε. Άρης. Γιατί, Νίκο; Σίγουρα, όλοι θα θέλαμε έναν ισχυρό επενδυτή, με τον Γκάλη Πρόεδρο και τον Γιαννάκη προπονητή, αλλά ο Γκάλης αποτελεί ένα ιερό τέρας του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Κι αφού κατάφερε και έμεινε εκτός των κοινών του Άρη τόσα χρόνια, αμόλυντος, απρόσβλητος από τη μιζέρια, καλό θα ήταν να κάτσει σπιτάκι του. Και μόνο η παρουσία του, ως θεατής, στα καρεκλάκια του Παλέ, είναι αρκετή.

Υ.Γ.3 Βγαίνει ένας περίεργος τύπος, ονόματι Γαλανός, και λέει ότι είχε κλείσει τον Τσιώλη για προπονητή του Άρη. Λίγες ώρες μετά βγαίνει ο Τσιώλης και διαψεύδει τον κύριο Γαλανό. Μία μέρα αργότερα ο Τσιώλης υπογράφει στην Ξάνθη. Αυτοί είμαστε.

Υ.Γ.4 Ποιος βράβευσε τον Gus G; Μα, φυσικά, ο metal Γιάννης Μπουτάρης! Και μπράβο του.