Χρειαζόμαστε έναν θαυματοποιό

Ρανιέρι, λοιπόν. Εξαιρετική επιλογή σαν όνομα και βιογραφικό. Έχει προπονήσει Γιουβέντους, Ίντερ, Τσέλσι, Ατλέτικο Μαδρίτης, Φιορεντίνα, Βαλένθια και, φυσικά, την αγαπημένη του Ρόμα. Τελευταίος σταθμός η Μονακό. Σοβαρός προπονητής, καλός διαχειριστής ομάδων και παιχτών, μου θυμίζει λίγο τον Αντσελότι. Δεν ξέρω αν θα αποδειχτεί καλύτερη επιλογή από τον Γιολ, αλλά το βέβαιο είναι ότι σαν Ιταλός προπονητής ξέρει να παίζει άμυνα, κάτι λίαν απαραίτητο για την Εθνική.

Άμυνα, όμως, παίζει και η Εθνική του Σάντος. Ο οποίος, ακόμα και τώρα, τόσα χρόνια μετά την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας (κλισέ), πειραματίζεται και προβαίνει σε χαζά λάθη. Όπως στο φιλικό με την Πορτογαλία που άφησε τον Κατσουράνη να μαρκάρει με το δάχτυλο για ένα ολόκληρο 90λεπτο! Φαίνεται ότι το μόνο που τον νοιάζει είναι οι καλές σχέσεις με τους δημοσιογράφους -και τους ποδοσφαιριστές-, αυτός ο επικοινωνιακός μανδύας που δεν ξέρω αν θα προσφέρει ποτέ παρόμοια ασυλία σε όσους προπονητές περάσουν από την Εθνική μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Η κριτική των δημοσιογράφων για τον Σάντος είναι συγκινητική. Σκεφτείτε να έκανε ο Ρεχάγκελ αυτά που κάνει ο Σάντος. Θα τον είχαν κρεμάσει από τα κορδόνια! Ξεφύγαμε, όμως. Λέγαμε για την άμυνα. Το ισχυρό μας, υποτίθεται, σημείο. Μπας και καταφέρουμε να εφαρμόσουμε ένα γνήσιο ποδόσφαιρο αναμονής. Το πρόβλημα είναι ότι το συγκεκριμένο ισχυρό μας σημείο, τείνει να μην είναι, εν τέλει, και τόσο ισχυρό. Σίγουρα, υπάρχουν ξεκάθαρες αρμοδιότητες, μοίρασμα ρόλων, τακτικός ρεαλισμός, αλλά ξεχνάμε ορισμένα πράγματα. Οι παίχτες δεν είναι φορμαρισμένοι, δεν βρίθουν υψηλής ποιότητας και, μάλλον, εξαιρουμένου του Σαμαρά λόγω εύρεσης νέου συμβολαίου και του Μανωλά που «πρέπει να πουληθεί», δεν έχουν σπουδαίο κίνητρο. Επίσης, οι αντίπαλοι μάς έχουν πάρει πρέφα: το 2004 αποτελεί οριστικά παρελθόν. Και κάτι ακόμα: όσο καλή άμυνα και να παίζεις, θα δεχτείς φάσεις. Το θέμα είναι αν μπορείς να δημιουργήσεις κι εσύ. Έστω αυτές τις λιγοστές που δημιουργούσαμε κάποτε και τις μετουσιώναμε σε γκολ. Αποτελεσματικότητα, δηλαδή. Προσοχή: δεν εννοώ να πάρουμε τα γιαταγάνια και τα καρυοφύλλια και να κυνηγήσουμε με άναρχο γιουρούσι το γκολ. Όχι, βέβαια! Αν το κάνουμε αυτό, θα βαρεθούμε να μαζεύουμε την μπάλα από τα δίχτυα. Απλά θα ήθελα να δω την Εθνική να σκέφτεται λίγο παραπάνω την επίθεση.

Όμως, μισό λεπτό, για ποια επίθεση μιλάμε, αράγε; Δεν μπορούμε να παίξουμε κάθετο ποδόσφαιρο. Δεν μπορούμε να παίξουμε ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Κι αν ο αντίπαλος δεν είναι επιπέδου Αρμενίας, Μάλτας και Μολδαβίας, δεν μπορούμε καν να παίξουμε ποδόσφαιρο κατοχής. Επιχειρούμε πολλές βαθιές μπαλιές με τελικό αποδέκτη τον αντίπαλο τερματοφύλακα. Όπως έλεγε ένας θαυματοποιός: «Αν ο Θεός ήθελε να παίζουμε με σέντρες, τότε θα έβαζε στα σύννεφα χορτάρι!». Αλλά, για να έχουμε καλό ερώτημα, πώς αλλιώς μπορεί η Εθνική να επιτεθεί; 

• Παίζουμε οριζόντιο ποδόσφαιρο. 
• Το πρόβλημα δεν είναι ότι έχουμε αργούς παίχτες, αλλά αργή ομάδα. Ξεχνάμε ότι η μπάλα τρέχει πιο γρήγορα από οποιονδήποτε ποδοσφαιριστή.
• Την πάσα δεν την δίνουμε όταν είναι η καλύτερη επιλογή, αλλά όταν δεν έχουμε τι άλλο να την κάνουμε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Φετφατζίδης κι ο Σαμαράς, έστω κι αν ο τελευταίος έχει ορισμένες ελάχιστες στιγμές εκλάμψεων και πνευματικής διαύγειας. Όπως έλεγε ένας θαυματοποιός: «Απλά δώσε την μπάλα σε έναν παίκτη που φοράει την ίδια φανέλα με σένα!». Αυτό το λέω για να διαχωρίσουμε -επιτέλους!- μέσα στο μυαλό μας τη διαφορά της πρωτοβουλίας/προσωπικής ενέργειας με την ατομιστία.
• Η άμυνα δεν εμπνέει μεγάλη εμπιστοσύνη, όπως κάποτε. Κι όταν δεν δείχνεις εμπιστοσύνη στην άμυνα, τότε η ψυχολογία σού επιβάλλει να επιτίθεσαι με φειδώ. Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρω τον Μανωλά. Στο να χαζεύει, να χάνει τον προσωπικό του αντίπαλο και να κάνει γκέλες είναι σπουδαίος. Μακάρι να σκεφτόταν με την ταχύτητα που έτρεχε. Και με αφορμή την κουβέντα που είχα με έναν φίλο μου για τον Καρνέζη, να πω ότι ο τελευταίος μεγάλος τερματοφύλακας που είχε η Εθνική ήταν ο Σαργκάνης.
• Πρόβλημα με τους επιθετικούς. Ο Γκέκας είναι χρήσιμος για να παίξουμε την κόντρα και να χτυπήσουμε σαν κόμπρες, αλλά, όπως ανέφερα προηγουμένως, η ομάδα είναι αργή, ο Σάντος δεν ποντάρει στις αντεπιθέσεις -σε τι ποντάρει;- κι ο Γκέκας έχει χάσει κάποια κλικ από το ξεπέταγμά του. Όσον αφορά τον Μήτρογλου, ουδέν σχόλιο.
• Δεν βγάζουμε παίχτες από πίσω. Δεν έχουμε κάποιον παίχτη να παίξει σαν κρυφός επιθετικός. Ο Κατσουράνης κάποτε ήταν ιδανικός για αυτή τη δουλειά, με τον Τεν Κάτε να είναι ο μοναδικός που κατάλαβε πως μπορεί να προσφέρει αυτός ο παίχτης. Τώρα, βέβαια, ο Κατσουράνης μαρκάρει με τη φωνή του και το δάχτυλο. Για αυτό πριν από κάθε ματς πίνει μία κούπα χαμομήλι και κάνει ασκήσεις με λαστιχένιο μπαλάκι. Μία λύση, πάντως, θα ήταν η τοποθέτηση του Κονέ σαν δεξί εσωτερικό χαφ. Το θετικό θα ήταν πως θα κερδίζαμε έναν έξτρα παίχτη στην επίθεση που πατάει περιοχή, αλλά θα είχαμε σοβαρότατο πρόβλημα στις αλληλοκαλύψεις.

Επομένως, αν ήμουν ο προπονητής της Κολομβίας, τι θα έκανα; Θα έτρεχα συνέχεια, θα πίεζα, θα φόρτωνα την αριστερή πλευρά της Εθνικής και θα στοχοποιούσα τον Χολέμπας. Αθλητικό κορμί, τρεχαλατζής, παίρνει μέτρα στον ασβέστη, αλλά μετριότατος στο ένας εναντίον ενός, χωρίς υψηλή ποδοσφαιρική ευφυΐα, και με αργές επιστροφές στην άμυνα. Κι όλα αυτά μεγεθύνονται από τον Σαμαρά. Ο οποίος είτε έχει πάρει εντολή από τον Σάντος να ακροβολίζεται και να κρατάει ψηλά τα αντίπαλα μπακ για να ανοίξουν οι χώροι και να βγάλουμε αντεπίθεση, είτε δεν θέλει να μαρκάρει και να βοηθάει τον Χολέμπας για να μην ιδρώσει και χαλάσει η φόρμα της ανεμίζουσας χαίτης.

Εν κατακλείδι, τον Σάντος τον γνωρίζουμε τόσα χρόνια. Δεν είναι θαυματοποιός. Ξέρουμε τον τρόπο του. Γνωρίζουμε τη φιλοσοφία του. Επομένως, ας μην βαυκαλίζομαι ότι θα αλλάξουν κάποια πράγματα. Πάμε για το καλύτερο δυνατό κι ό,τι προκύψει. Το πρώτο παιχνίδι είναι κρισιμότατο. Και για αυτό ας περιμένουμε την κλασική εντεκάδα του Προτογάλου. Ευελπιστώ, πάντως, ότι ο Σάντος δεν έχει να χάσει τίποτα, μιας και είναι η τελευταία του διοργάνωση στον πάγκο της Εθνικής, και, άρα, θα είναι όσο περισσότερο τολμηρός, δίκαιος και απερίσπαστος τού επιτρέπουν οι καταστάσεις.

Υ.Γ.1 Ποιος είναι ο θαυματοποιός που αναφέρω στο κείμενο; Απλά να πω ότι έχει κατακτήσει δυο συνεχόμενα κύπελλα πρωταθλητριών με μια μικρομεσαία ομάδα. Νομίζω ότι αυτή η λεπτομέρεια αρκεί.

Υ.Γ.2 Από τον Κώστα Καίσαρη: «Πλάκα κάνουμε; Νεκρός ν' αναστηθεί γίνεται. Πότε πότε γίνεται κανένα θαύμα. Να παίξει ο Άρης στη Β' Εθνική δεν γίνεται με τίποτα. Τα χρέη είναι περισσότερα από τα δάνεια της Αγγλίας: σε πρώην ποδοσφαιριστές και πιστωτές πεντέμισι εκατομμύρια γιούρο, που θέλουνε να κάνουν συμβιβασμούς και να τα κατεβάσουνε στο ένα. Στο Δημόσιο δεν λένε πόσα χρωστάνε, αλλά διευκρινίζουνε ότι, ακόμα κι αν γίνει ρύθμιση σε 48 δόσεις, δεν μπορούνε να πληρώσουνε. Στο ΙΚΑ χρωστάνε επτά κατοστάρικα και θέλουνε να κάνουνε ρύθμιση. Άλλα εφτά κατοστάρικα στη ΔΕΗ και για τις υποχρεώσεις αυτής της σεζόν σε ποδοσφαιριστές, προσωπικό, πιστωτές τρεισήμισι εκατομμύρια που θέλουνε να διακανονίσουνε. Γνωστά ήτανε πάνω κάτω αυτά, αλλά να τα βλέπεις γραμμένα ένα προς ένα είναι διαφορετικό. Να το ξαναπούμε, λοιπόν, για μια ακόμα φορά και να τελειώνουμε: όσοι έχουν λαμβάνειν χρήματα από τον Άρη, να τα γράψουνε στο χιόνι. Το κανόνι είναι δεδομένο. Στη Γ' Εθνική θα παίξουνε και ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος. Το κοντέρ θα μηδενίσει και φτου κι απ' την αρχή για να δημιουργήσουνε καινούργια χρέη. Μια απορία μόνο: εφορία δεν πληρώνανε. ΙΚΑ δεν πληρώνανε. ΔΕΗ δεν πληρώνανε. Τους πρώην ποδοσφαιριστές δεν πληρώνανε. Τους ποδοσφαιριστές που παίξανε φέτος, προσωπικό κ.λπ., δεν πληρώνανε. Τα έσοδα του Άρη από χορηγίες, τηλεοπτικά, εισιτήρια κ.λπ., κάποια εκατομμύρια γιούρο, σε ποιες τσέπες πηγαίνανε;».

Υ.Γ.3 Πω, πω, πω, πω...