Οι ανατροπές

Στεναχωρήθηκα αρκετά με την Ατλέτικο. Με τον Ντιέγκο Κόστα και τον Τουράν εκτός, κατάφερε και περιόρισε τα ατού της Ρεάλ για 92 ολόκληρα λεπτά -εξαιρείται μερικώς ο Ντι Μαρία. Με τον Σιμεόνε να έχει σχεδιάσει στο μυαλό του ότι η ομάδα θα αντέξει για ένα 90λεπτο με φουλ τις μηχανές. Και κάπως έτσι έγινε. Η Ατλέτικο δεν μπορούσε να βγάλει το έξτρα 30λεπτο. Γιατί το λέω αυτό; Διότι, μόλις ξεκίνησε το πρώτο ημίχρονο της παράτασης, η Ατλέτικο κέρδισε ένα πλάγιο άουτ, ακριβώς μπροστά στα πόδια του Σιμεόνε. Κι ο αθεόφοβος, αντί να δώσει την μπάλα στον παίχτη του για να εκτελέσει το πλάγιο, την κλώτσησε μακριά! Ήξερε, φαίνεται, καλύτερα από όλους ότι η ομάδα δεν αντέχει. Κι αυτό αποκαλύφθηκε, περίτρανα και μεγαλοπρεπώς, καθώς κυλούσε ο χρόνος. Σωματικά, αλλά και ψυχολογικά, δεν αντέχανε. Ξέρετε τι σημαίνει να τρως γκολ στο τελευταίο λεπτό ενός τελικού; Σου «κόβονται» τα πόδια. Τα βάζεις με την τύχη σου. Βρίζεις θεούς και δαίμονες.

Ο Σιμεόνε, όμως, υπέπεσε σε ορισμένα λάθη. Δεν είμαι καχύποπτος, ούτε λάτρης του παρασκηνίου, αλλά η επιλογή του Ντιέγκο Κόστα στην αρχική εντεκάδα, πραγματικά μού κίνησε υποψίες. Ορισμένοι φίλοι μου ισχυρίζονται ότι αυτό συνέβη για στοιχηματικούς λόγους. Δεν μπορώ να το ξέρω, αλλά το αποτέλεσμα είναι ότι ο Σιμεόνε «έκαψε» μια αλλαγή. Μια αλλαγή που θα την χρειαζόταν για να φρεσκάρει την ομάδα στην παράταση, αντικαθιστώντας για παράδειγμα τον Χουαφράν που δεν μπορούσε να περπατήσει και τον περνούσαν οι αντίπαλοι σαν σταματημένο. Δεύτερο λάθος ήταν το γεγονός ότι τράβηξε πίσω την Ατλέτικο πιο νωρίς από ό,τι έπρεπε. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κλείστηκε πίσω και περίμενε την Ρεάλ. Νταξ, καταλαβαίνω ότι έλειπε ο Τουράν που τρέχει κι ο Ντιέγκο Κόστα που παίζει ως target man, κι ως εκ τούτου η ομάδα δεν μπορούσε να εφαρμόσει ιδανικά το επιθετικό transition game, αλλά ο Σιμεόνε έδειχνε σχετικά σίγουρος ότι η ομάδα του δεν θα κινδυνέψει. Δεν έπεσε, επί της ουσίας, έξω, αλλά το ποδόσφαιρο συνιστά ένα μεγαλειώδες άθλημα κι όλα τα προγνωστικά μπορούν να ανατραπούν σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Πόσω μάλλον όταν αναφερόμαστε σε ένα παιχνίδι και δη (και) τελικό. Και το τρίτο λάθος σχετίζεται με αυτό που είπα στην αρχή: ότι σχεδίασε την Ατλέτικο να αντέξει για την κανονική διάρκεια. Λάθος, βέβαια, προέκυψε εκ των υστέρων: αν η Ατλέτικο κέρδιζε, ουδείς θα κατηγορούσε τον Σιμεόνε για ττέτοιου είδους σκοπιμότητα. Και, τέλος, το τέταρτο λάθος του Σιμεόνε ήταν ότι πήρε στο κυνήγι τον Βαράν. Και ευτυχώς που δεν τον έπιασε στα χέρια του -αν και απλά νομίζω ότι θα του τα έψελνε λεκτικά και τίποτα παραπάνω. Εντούτοις, ό,τι κι αν έκανε ο Βαράν, όλες οι κάμερες είναι στραμμένες πάνω σου. Μην δίνεις το δικαίωμα στον κόσμο να σε υποβάλλει σε μια δοκιμασία χαρακτηρισμών. Αφορμή ψάχνει, εξάλλου. Να βρει ένα ψεγάδι πάνω σου για να μειώσει αυτά που έχεις πετύχει φέτος. Αυτά είχα να πω για τον Αργεντινό, και κατ' επέκταση για την Ατλέτικο, και ελπίζω να μην ληφθούν ως κακοπροαίρετη κριτική -διότι δεν είναι.

Ο Αντσελότι, πάλι, είχε χάσει το χρώμα του. Έκανε κοντινό η κάμερα και την μία ήταν κίτρινος, την άλλη κόκκινος, την επόμενη σαν μουστάρδα. Με το χρώμα στο νεανικό πρόσωπό του να εμφανίζεται μετά το τρίτο γκολ της ομάδας και αφού κατανάλωσε κάτι χαπάκια αδιευκρίνιστης σύστασης. Η συμβολή του στο παιχνίδι ελάχιστη. Νομίζω ότι η κούραση, σωματική και ψυχολογική, της Ατλέτικο αποδείχτηκε αποφασιστικής σημασίας για το ξέσπασμα της Ρεάλ. Και τι ξέσπασμα! Εντυπωσιακό! Να τρέχεις επί ένα 90λεπτο λιγότερο από τον αντίπαλο σου, και μάλιστα με όχι τόσο μεγάλη κατοχή, άρα μη ποιοτικό τρέξιμο, και στην παράταση να βγάζεις μια εξωγήινη φρεσκάδα: για αυτό, και μόνο για αυτό, είδαμε να εφαρμόζεται το επιθετικό  transition game της ομάδας. Κάποιοι κάνουν λόγο για ντόπα. Φυσικά και υπήρχε ντόπα. Δεν το συζητώ αυτό. Τι ντόπα; Ψυχολογικής προέλευσης. Ξέρετε τι σημαίνει να σκοράρεις σε έναν τελικό στο 93' λεπτό; Του αντιπάλου, είπαμε, του «κόβονται» τα πόδια, και τα δικά σου «βγάζουν» φτερά. Έτσι εξηγείται η μεταμόρφωση της Ρεάλ. Με τον Αντσελότι να έχει στήσει λάθος την ομάδα, αλλά να προβαίνει σε κάποιες διορθωτικές αλλαγές, τις οποίες, βέβαια, θα έκανα ακόμα κι εγώ. Η Ρεάλ, λοιπόν, είχε χάσει τη μάχη της μεσαίας γραμμής (κλισέ) από τον Γκάμπι, ο οποίος έτρεχε σε όλο το μήκος του οριζόντιου άξονα, τον Τιάγκο και τον Ραούλ Γκαρσία, που μετατρεπόταν σε δεξί εσωτερικό χαφ, κάνοντας μια χαψιά τα χαφ της Ρεάλ. Έχουμε πει ότι ο Μόντριτς είναι καλλιτέχνης, αρτίστας, αλλά θέλει στηρίγματα. Κι αυτά τα στηρίγματα δεν ονομάζονται ούτε Κεντίρα μήτε Ντι Μαρία. Μόλις είδα το όνομα του Κεντίρα στην αρχική εντεκάδα, απόρησα. Ο παίχτης διαθέτει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που δεν υπάρχουν σε άλλο χαφ της Ρεάλ, αλλά δεν βρίσκεται σε κατάλληλη αγωνιστική ετοιμότητα για να επωμιστεί αυξημένες αρμοδιότητες. Κι ο Ντι Μαρία μπορεί να ήταν ο μόνος που προσπαθούσε να κάνει κάτι, προκαλώντας αρκετά προβλήματα στον Φελίπε Λουίς και στον Κόκε που ερχόταν να καλύψει, αλλά η συνεισφορά του στην άμυνα ήταν ελάχιστη. Επίσης, οι Κοεντράο και Καρβαχάλ ήταν για λύπηση, σαν να βλέπεις τον Κορδονούρη και τον Ρουμπάκη, μη μπορώντας να παίξουν το overlap, να βγάλουν εύστοχες σέντρες ή να κερδίσουν μονομαχίες στο ένας εναντίον ενός. Συν τοις άλλοις, ο Μπενζεμά βρισκόταν εκτός παιχνιδιού, ο Μπέιλ αποδεικνύει ότι ξέρει λιγότερο τόπι από όσο νομίζουμε και ο Κριστιάνο Ρονάλντο για να εκτελέσει φάουλ έπρεπε να φτιάξει το μαλλί -απίστευτο σκηνικό- που κατακλυζόταν από πέντε κιλά τζελ.

Μολαταύτα, μια μετριότατη Ρεάλ κατέκτησε το τσου λου απέναντι σε ένα πληγωμένο και κουρασμένο θηρίο. Διότι η Ατλέτικο αυτό μας έδειξε φέτος: ότι είναι θηρίο. Ένα σύνολο από στρατιώτες που βγαίνουν στο πεδίο της μάχης για τον στρατηγό τους, και μόνο, για να μετουσιωθούν σε μια πραγματική ομάδα. Αλλά ένας τελικός πάντα κρύβει εντάσεις. Πάντα ελλοχεύει το απρόοπτο. Το αιφνίδιο. Το απρόβλεπτο. Ανατροπές, λοιπόν. Στο σκορ, στα τρεξίματα, στα συναισθήματα.

Υ.Γ.1 Το ξέρω ότι λείπω αρκετό καιρό, αλλά, συγχωρέστε με, δεν το κάνω επίτηδες!

Υ.Γ.2  Από τον Κώστα Καίσαρη: «Οι πολιτικοί είναι σαν τα σκυλιά. Έχουνε αναπτυγμένη την όσφρηση. Μυρίζουνε ποιος είναι ο νικητής και πάνε μαζί του». 

Υ.Γ.3 Με αφορμή μια κουβέντα που είχα με μια παρέα, γράφω ότι ο άντρας χωρίζει επειδή δεν θέλει να είναι πια δεσμευμένος. Η γυναίκα χωρίζει επειδή δεν της κάνει αυτός με τον οποίον είναι και θέλει κάποιον άλλο. Και αυτό συνήθως γίνεται έχοντας ήδη βρει αυτόν τον άλλον. Σαν upgrade. Για παράδειγμα, καλύτερη τσέπη. Η γυναίκα, λοιπόν, όντας ένα πλάσμα που βρίθει ανασφαλειών, και σε αντίθεση με τον άντρα που είναι πιο εξοικειωμένος με την αλήθεια, έχει μεγαλύτερο πρόβλημα με τη μοναξιά. Δεν την αποδέχεται με τίποτα. Εντούτοις, το μέγα σφάλμα της γυναίκας -καταραμένη ματαιοδοξία!- είναι ότι πιστεύει ότι (τής) φταίει αυτός ο συγκεκριμένος με τον οποίον είναι μαζί, χωρίς να θέλει να καταλάβει ότι σε κάποιο αόριστο χρονικό διάστημα και με τον άλλον, τον καινούριο, σαν τον παλιό θα καταλήξει η σχέση, ίσως και χειρότερα. Εκτός αν ο καινούριος είναι είλωτας και λακαμάς. Αλλά, γυναίκες, εξαρτάται τι είδους άντρα ψάχνετε. Κι εσείς αυτό το ξέρετε καλύτερα από εμάς.

Υ.Γ.4 Κομματάρα!