Ομολογεί την αδυναμία του

Δεν έμεινα ευχαριστημένος από την Ατλέτικο. Μας έχει συνηθίσει σε μεγαλύτερη ένταση. Αλλά είναι προφανές ότι ο Σιμεόνε ήθελε να κρατήσει το μηδέν στην άμυνα. Για αυτό οι παίχτες έκαναν γιόμες στην περιοχή της Τσέλσι. Ήταν φανερό ότι δεν ήθελε να τεντώσει τις γραμμές του. Ακόμα και το γεγονός ότι έπαιζε με μοναδικό επιθετικό τον Ντιέγκο Κόστα φανέρωνε, εν πολλοίς, τις προθέσεις του. Ο Ντιέγκο Κόστα, χωρίς τον Βίγια να τον υποστηρίζει, έδειχνε χαμένος. Τολμώ, δε, να πω και φοβισμένος. Ίσως ήταν επηρεασμένος από τον πρόσφατο τραυματισμό του. Όλα αυτά, βέβαια, δεν σημαίνουν ότι δεν έψαξε το γκολ -έστω και κάπως ανυπόμονα. Είχε την κατοχή, είχε την πρωτοβουλία, είχε την υπεροπλία, είχε ανοίξει το πλάτος, πατούσε περιοχή, αλλά έδειχνε να κρατάει αποθέματα ενέργειας περισσότερο για την άμυνα και λιγότερο για την επίθεση. Δεν τον κατηγορώ, φυσικά. Το 0-0, εξάλλου, είναι ικανοποιητικό σκορ. Και, κυρίως, ύπουλο για τον αντίπαλο. Έναν αντίπαλο που είχε στο μυαλό του αποκλειστικά στην άμυνα. Προσοχή, όμως! Η σκοπιμότητα έχει πολλές μορφές και δεν είναι όλες καταδικαστέες. Πολλές ομάδες έχουν το μυαλό τους στο να μην δεχτούν γκολ, αλλά υπάρχει και ένα υποτυπώδες επιθετικό πλάνο. Για παράδειγμα:

• Να ακροβολίσεις τους επιθετικούς ψηλά, όσοι κι αν είναι αυτοί, ώστε να κρατάς τα αντίπαλα μπακ χαμηλά και να μπορείς με μια βαθιά μπαλιά να βγεις στην κόντρα. 
• Να έχεις δώσει εντολές για κλέψιμο μπάλας και, κατόπιν, μόλις την κλέψεις, να ανοίξει ξαφνικά το πλάτος και να πλαγιοκοπήσεις, περιμένοντας την κίνηση άνευ μπάλας από τον άξονα.
• Να επιφορτίσεις κάποιους γρήγορους παίχτες να τρέξουν με την μπάλα στα πόδια.
• Να έχεις δουλέψει στις στημένες φάσεις και, καθώς έχεις την μπάλα στα πόδια σου, να τραβιέσαι στα άκρα της άμυνας του αντιπάλου, με σκοπό να κερδίσεις όσο το δυνατόν περισσότερα κόρνερ.

Το μυστικό, με άλλα λόγια, είναι να προσφέρεις μέτρα στον αντίπαλο και, μόλις αποκτήσεις κατοχή, να ξεχυθείς σαν εμετός στην αντεπίθεση, εκμεταλλευόμενος τους κενούς χώρους, μπας και ''κλέψεις'' το ματς. Να κάνεις κάτι, τέλος πάντων, όταν πάρεις την μπάλα. Και να δείξεις ότι ξέρεις τι να την κάνεις. Άσχετα αν οι προσπάθειές σου δεν ευδοκιμούν. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, δεν υπήρχε επιθετικό πλάνο. Επ' ουδενί! Άμυνα υπέρ βωμών και εστιών. Έχουμε και λέμε, λοιπόν. Στην πρώτη ζώνη άμυνας οι Αθπιλικουέτα-Κέιχιλ-Τέρι-Κόουλ. Στην δεύτερη ζώνη άμυνας οι Ραμίρες-Μίκελ-Λουίζ-Γουίλιαν. Τρίτη ζώνη άμυνας με τον Λάμπαρντ σε ρόλο κόφτη. Και ο καημένος ο Τόρες να κάθεται μπροστά, σαν σημαδούρα, μπας και φτάσει η μπάλα σε αυτόν από καμιά κόντρα, τυχαία, και αρχίσει να τρέχει προς άγνωστη κατεύθυνση. 

Και φτάνουμε στο ρεζουμέ. Αν αγωνιστεί έτσι μια ιταλική ομάδα, ουρλιάζουμε για κατενάτσιο. Το περίεργο στην υπόθεση είναι ότι η μοναδική ιταλική ομάδα που έχω δει να αγωνίζεται έτσι είναι η Ίντερ του Μουρίνιο. Αν δούμε μια μικρομεσαία ομάδα, για παράδειγμα την Χετάφε, να αγωνίζεται με αυτόν τον τρόπο, θα πούμε ότι κυριαρχεί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Το αστείο είναι ότι ακόμα και η Χετάφε, έστω κι αν αγωνίζεται απέναντι στην Ρεάλ, την Μπάρτσα ή την Ατλέτικο, εντός ή εκτός έδρας, σκέφτεται και την επίθεση. Ναι, δεν κάνω πλάκα. Προσπαθεί να παίξει και λίγο ποδόσφαιρο. Κι αν δούμε τον Μουρίνιο, ο οποίος δεν έμαθε τίποτα από την θητεία του στην Ρεάλ Μαδρίτης, να στήνει καθαυτόν τον τρόπο τις ομάδες του, το ονομάζουμε τακτική. Με συγχωρείτε, αλλά δεν είναι τακτική. Ονομάζεται αδυναμία. Και μέσω αυτών των so called ''τακτικών'' ομολογεί ότι δεν μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο, αλλά κάτι σαν ποδόσφαιρο. Για όσους αρνούνται να δουν την αλήθεια κατάματα, να υπενθυμίσω ότι δεν μιλάμε πια για την Χετάφε. Ούτε καν για την Τότεναμ ή την Εθνική Ελλάδος (!!!) τις οποίες ο Μουρίνιο έχει κατηγορήσει ότι παρκάρουν ένα λεωφορείο μπροστά από την εστία τους -αλλά, παρόλα αυτά, ο ίδιος μπορεί να το κάνει όποτε θέλει, χωρίς να δέχεται την παραμικρή κριτική. Μιλάμε για μια ομάδα που αξίζει εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Και για έναν προπονητή που σε όποια ομάδα κι αν βρεθεί, με εξαίρεση την Πόρτο, σπαταλά τεράστια ποσά για μεταγραφές. Κι όμως, αυτή η ομάδα, με αυτόν τον προπονητή, αγωνίζεται σαν ένας μικρός, πολύ μικρός σύλλογος της επαρχίας του Λονδίνου. Το να καταστρέφεις, βλέπετε, είναι πιο εύκολο από το να δημιουργείς. Και ο Μουρίνιο, για μία ακόμη φορά, δείχνει ότι δεν μπορεί να δημιουργήσει και δεν μπορεί να διαχειριστεί σημαντικά ματς.

Τέλος, ευτυχώς που η Τσέλσι δεν πέτυχε κανά περίεργο γκολ και δεν πήρε την νίκη. Ένας Ιμπραΐμοβιτς ξέρει τι θα ακούγαμε για ''μαθήματα προπονητικής'', ''φοβερό κοούτσάρισμα'' και ''αποθέωση τακτικής''. Όσο για το αν οι τραυματισμοί του Τσεχ και του Τέρι συνέβαλαν σε αυτήν την αθλιότητα, η απάντηση είναι σαφώς αρνητική. Οι προθέσεις του Μουρίνιο φάνηκαν από το πρώτο λεπτό και οι τραυματισμοί δεν πρόσφεραν καν αίσθημα απενοχοποίησης. Και για να κλείσω την ανάρτηση, είμαι σίγουρος ότι εφαρμόζει αυτά τα περίεργα mind games, όχι γιατί αποφορτίζει τους παίχτες του, όχι μόνο επειδή είναι ένας αλαζόνας, αλλά, κυρίως, για να ξεχνάει ο κόσμος αυτό το ποδοσφαιρικό σίχαμα που παρουσιάζει.

Υ.Γ.1 Για τον έτερο ημιτελικό του τσου λου, δεν μπορώ να εκφέρω άποψη. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι δεν θα δούμε τα αίσχη του Μουρίνιο. Κι όταν το λέω αυτό, κυριολεκτώ! Καλώς ή κακώς, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, θα έχω μια κοινωνική υποχρέωση!

Υ.Γ.2 Οι οπαδοί της Μάντσεστερ έχουν στήσει πανηγύρι! Η απόλυση του Μόγιες ήχησε σαν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να τους προσφέρει η διοίκηση. Η αλήθεια είναι ότι ο Μόγιες έκανε αρκετά λάθη. Εκτροχιάστηκε -και μάλιστα από νωρίς. Έδιωξε τους συνεργάτες του Σερ Άλεξ, παρόπλισε ή άλλαξε ρόλο σε ορισμένους παίχτες, δεν μπορούσε να λειτουργήσει ως πόλος έλξης για τους μεταγραφικούς στόχους και, όπως φημολογείται, τα αποδυτήρια ήταν άνω κάτω. Και το κυριότερο: ποτέ δεν φάνηκε στο χόρτο ότι μπορεί να φτιάξει κάτι καλό στο Μάντσεστερ.

Υ.Γ.3 Συνεχίζουμε με τους καταπληκτικούς Jethro Tull.