Ευτυχώς για τους ίδιους

Τα πράγματα για τον Κλοπ, ελέω τραυματισμών, είναι δύσκολα από την αρχή της σεζόν. Δεν περίμενε, δηλαδή, το ματς στο Μπερναμπέου για να βρει λύσεις. Είναι υποχρεωμένος να λύνει τακτικά σταυρόλεξα ήδη από τον Σεπτέμβριο. Επομένως, η αποστολή της Ντόρτμουντ στην Ισπανία ήταν εκ προοιμίου δύσκολη. Και έγινε έτι δυσκολότερη με το γρήγορο γκολ που δέχτηκαν οι Γερμανοί. Έχω την αίσθηση ότι το γκολ του Μπέιλ (φώτο) αποσυντόνισε τους παίχτες του Κλοπ. Ήταν κάπως λογικό: επρόκειτο για χαζό γκολ. Και μια ομάδα που τρώει χαζά γκολ πάντα ξενερώνει. Η γεύση, βλέπετε, ενός τέτοιου γκολ, και μάλιστα απέναντι σε ομάδες τύπου Ρεάλ Μαδρίτης, είναι πικρή. Οι γηπεδούχοι, πάντως, δεν επαναπαύτηκαν/πτοήθηκαν: εξακολούθησαν να πιέζουν τον αντίπαλο, πρέσαραν ψηλά και πήραν την κατοχή. Θαρρώ και την πρωτοβουλία.

Η Ντορτμουντ, λοιπόν, δεν απεγκλώβιζε την μπάλα από την περιοχή της, αδυνατούσε να χαμηλώσει, ακόμα και να αυξήσει το τέμπο, αφού δεν μπορούσε να κυκλοφορήσει την μπάλα, ενώ η επιθετική της γραμμή ήταν αρκετά οπισθοχωρημένη, πράγμα που οδηγούσε σε αναπόφευκτη συρρίκνωση στις υπόλοιπες γραμμές. Για μια ομάδα που θέλει να ισορροπήσει το ματς, κάτι τέτοιο είναι ανεπίτρεπτο. Υπάρχει, όμως, εξήγηση: η επιθετική τριάδα των Γερμανών ήταν εκτός αγώνα, ενώ κι ο Σαχίν, ένας παίχτης με οργανωτικές ικανότητες, δεν βρισκόταν σε καλή κατάσταση. Συν τοις άλλοις, ο Κελ, ένας πραγματικός στρατιώτης της Ντόρτμουντ, μπορεί να αποδίδει ικανοποιητικά ως σύρτης μπροστά από τα σέντερ μπακ, αλλά δεν θεωρείται ιδανικός πασαδόρος και το βαρύ του κορμί δεν επιτρέπει συνεχή σπριντ στον άξονα. Γι αυτό και βλέπαμε τον Χούμελς να κουβαλάει συχνά την μπάλα. Η Ρεάλ, επομένως, πόνταρε στις εκλάμψεις/κούρσες του Μπέιλ και στην ικανότητά του στο ένας εναντίον ενός, καθώς ο Ντουρμ, ο αριστερός οπισθοφύλακας των Γερμανών, συνάντησε αρκετά προβλήματα και έδειχνε φοβισμένος. Πρόβλημα, όμως, υπήρχε και στο άλλο άκρο της άμυνας, έστω κι αν ο Κριστιάνο Ρονάλντο πιο πολύ γκρίνιαζε παρά έπαιζε. Εντούτοις, η επιθετική τριάδα της Ρεάλ άλλαζε συνεχώς θέσεις -μάλλον χωρίς αντίστοιχες εντολές από τον πάγκο-, έτρεχε με την μπάλα στα πόδια και δυσκόλευε ιδιαίτερα τις διαγώνιες αλληλοκαλύψεις των φιλοξενουμένων.

Κάποια στιγμή, κάπου στο 60' λεπτό, και ενώ το σκορ βρισκόταν στο 3-0, η Ρεάλ φάνηκε να κατεβάζει ταχύτητα. Στην πραγματικότητα, βέβαια, δεν συνέβη το παραμικρό: να είναι καλά το σκορ ασφαλείας. Απλά οι παίχτες του Κλοπ θυμήθηκαν ότι στο ποδόσφαιρο υπάρχει και η επίθεση. Κι ο ίδιος ο Κλοπ θυμήθηκε ότι υπάρχει και το κοουτσάρισμα, με τις εσωτερικές και εξωτερικές αλλαγές να δίνουν πράγματι μια φρεσκάδα στην ομάδα. Η επιθετική τριάδα των Γερμανών εξακολουθούσε να βρίσκεται εκτός αγώνα, αλλά οι γραμμές ανέβηκαν, η πίεση εντάθηκε και η άμυνα της Ρεάλ άρχιζε να αλλάζει στρατηγική. Το ποδόσφαιρο κατοχής μετατράπηκε σε ποδόσφαιρο αναμονής, με τους Μπέιλ, Ρονάλντο και Μπενζεμά να παραμένουν ακροβολισμένοι ψηλά και να περιμένουν να χτυπήσουν σαν κόμπρες στην αντεπίθεση. Οι γηπεδούχοι, βέβαια, δεν διαθέτουν το ανάλογο υλικό για να παίξουν ποδόσφαιρο αναμονής, για αυτό και είδαμε τον Πέπε, έναν παίχτης της αμυντικής γραμμής, να πραγματοποιεί μεγάλη εμφάνιση. Επίσης, τα κεντρικά χαφ της Ρεάλ είναι soft παίχτες που δεν μαρκάρουν με πάθος και πείσμα. Μολαταύτα, οι Γερμανοί δεν σκόραραν.

Και δεν σκόραραν για τρεις λόγους. Πρώτον, μέχρι να συνέλθουν από το γκολ του Μπέιλ, έφαγαν άλλα δύο. Δεύτερον, η επιθετική τριάδα βρισκόταν σε πολύ κακή βραδιά. Ο μόνος που προσπαθούσε ήταν ο Ρόις, ο οποίος έβγαινε στην κορυφή της επίθεσης και πατούσε περιοχή, αλλά δεν τού έβγαιναν ούτε τα κοντρόλ, καταστρέφοντας, επί της ουσίας, κάθε υπόψια φάσης. Τρίτον, και σημαντικότερο, η Ντόρτμουντ είναι μια ομάδα που τρέχει ποιοτικά. Χθες, έτρεξε -πάντα τρέχει-, αλλά άσκοπα. Πολλές κινήσεις άνευ μπάλας (που) δεν είχαν αντίκρυσμα, κακές διαγώνιες αλληλοκαλύψεις και άστοχη οπισθοχώρηση της επιθετικής γραμμής στο πρώτο μέρος. Για αυτό και έτρεξε αισθητά περισσότερο από τον αντίπαλο. Οι γηπεδούχοι, πάλι, διαχειρίστηκαν ιδανικά το γρήγορο γκολ του Μπέιλ, ανάγκασαν τον αντίπαλο να υποπέσει σε τακτικά λάθη και, παρά το γεγονός ότι στο δεύτερο μέρος έπρεπε να έχουν δεχτεί τουλάχιστον ένα γκολ, επικράτησαν με καθαρό σκορ. Ευτυχώς για τους ίδιους.

Υ.Γ.1 Δεν είδα το παιχνίδι της Μάντσεστερ με την Μπάγερν, καθώς προτίμησα να παρακολουθήσω την αγαπημένη μου Ατλέτικο, αλλά μαθαίνω ότι οι παίχτες του Μόγιες παρουσιάστηκαν ανανεωμένοι. Αυτοί, πάντως, που δείχνουν να μην χρειάζονται ανανέωση είναι οι παίχτες του Σιμεόνε. Η ρεβάνς με την Μπάρτσα θα είναι επική. Και είθε να περάσει ο καλύτερος!

Υ.Γ.2 Λευτεριά στον Παστόρε!

Υ.Γ.3 Δεν μπορώ να καταλάβω την λαχτάρα ορισμένων ανθρώπων, οι οποίοι δεν είναι και λίγοι, να βιαστούν να σε βαφτίσουν τραυματισμένο, κουρασμένο ή άρρωστο για να πάρουν οι ίδιοι χαρά. Ειλικρινά αδυνατώ να αντιληφθώ πως και γιατί πυροδοτείται μια τέτοια συμπεριφορά εκ μέρους τους. Εμπάθεια; Ζήλεια; Ουδείς ξέρει.

Υ.Γ.4 Κομματάρα!