Τι είδους προπονητής είναι ο Σιμεόνε (φώτο); Για να απαντήσει κάποιος, θα πρέπει να έχει παρακολουθήσει την ομάδα που προπονεί. Ποια είναι αυτή; Η Ατλέτικο Μαδρίτης. Λίγο ποδόσφαιρο να ξέρεις, λοιπόν, και καταλαβαίνεις αμέσως από τι έχει σφυρηλατηθεί αυτό το σύνολο. Ο ποδοσφαιρικό τσαμπουκάς, το πείσμα και το πάθος αυτής της ομάδας αποτελούν ανεξάντλητα στοιχεία. Τόσο ισχυρά, τόσο θυελλώδη που διαλύουν ακόμα και το κόμπλεξ κατωτερότητας απέναντι στον αιώνιο εχθρό, την Ρεάλ Μαδρίτης, ή μετατρέπουν τον soft Τιάγκο σε οδοστρωτήρα! Προσοχή, όμως: δεν αναφέρομαι σε συγκεκριμένους αγώνες, ας μην πέσουμε σε μια τέτοια νοητική παγίδα, αλλά σε όλους τους αγώνες. Η συνέπεια της ομάδας είναι εκπληκτική. Το ίδιο και η αγωνιστική της πειθαρχία. Όχι, κάτι τέτοιο δεν αποτελεί σύμπτωση. Ούτε καν κάποιο περίεργο τερτίπι της τύχης. Το αγωνιστικό στυλ της ομάδας θυμίζει την προσωπικότητα του ανθρώπου που κάθεται στον πάγκο. Όποιος έχει παρακολουθήσει τον Σιμεόνε να φοράει κοντό παντελονάκι και να κλωτσάει ένα τόπι, καταλαβαίνει πλήρως τι εννοώ. Κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν, λοιπόν.
Αλλά ακόμα, επί της ουσίας, δεν έχω απαντήσει στην ερώτηση. Για πάμε, λοιπόν. Ο Σιμεόνε, όπως κι ο Κλοπ ή ο Μπιέλσα, θεωρεί ότι με μια καλή τακτική μπορείς να επικρατήσεις έναντι ενός ανώτερου αντιπάλου. Το θέμα, εν προκειμένω, είναι ότι η ομάδα μοιάζει σαν να έχει εκπαιδευτεί σε κάθε λογής τακτική. Για παράδειγμα, η Ντόρμουντ και η Άρσεναλ συναντούν προβλήματα όταν πρέπει να παίξουν ποδόσφαιρο αναμονής. Η Μάντσεστερ του Μόγιες δεν μπορεί να παίξει με αξιώσεις ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Η Ατλέτικο, όμως, τα κάνει όλα. Ή, τουλάχιστον, μάς δημιουργεί μια τέτοια ψευδαίσθηση. Το βέβαιο είναι ότι παίζει ένα περίεργο ποδόσφαιρο αναμονής. Γιατί το λέω αυτό; Διότι καταρρίπτει την συμβατική σοφία που υποδηλώνει ότι για να παίξεις ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας χρειάζεσαι την κατοχή μπάλας. Πώς συμβαίνει αυτό; Στην πρώτη παράγραφο ήδη αναφέρθηκαν κάποια πνευματικά στοιχεία. Δεν αρκούν, φυσικά, μόνο αυτά. Κι ο Εργοτέλης, βλέπετε, του Ρουμπάκη, του Κορδονούρη και του Φραγκουλάκη ξεχείλιζε από πάθος. Χρειάζονται, επομένως, κι άλλα στοιχεία, εξίσου σημαντικά. Για παράδειγμα, φυσική κατάσταση. Ειδικά όταν συνδυάζεται με ποιοτικό τρέξιμο, δηλαδή τακτική.
Η ομάδα παίζει μια έξυπνη άμυνα, εμποτισμένη με την αρετή της υπομονής, καθώς οι παίχτες γνωρίζουν ότι ο αντίπαλος, κάποια στιγμή, θα υποκύψει στην λυσσαλέα πίεση, που μετουσιώνεται σε επιθετική άμυνα. Δεν είναι εύκολο να σε κυνηγούν επί ένα 90λεπτο -ούτε να κυνηγάς. Ή να νοιώθεις την καυτή ανάσα του αντιπάλου στο μισό μέτρο. Πρέπει να διαθέτεις ολύμπια ψυχραιμία για να μπορέσεις να διαχειριστείς τέτοια πίεση. Η Ατλέτικο, λοιπόν, (αλληλο)καλύπτει ιδανικά στο 4-4-2, με δυο ζώνες άμυνας, κλείνοντας τους χώρους κάθετα, διαγώνια, ακόμα και οριζόντια! Παράλληλα, το επιθετικό transition game κυμαίνεται σε άκρως ικανοποιητικά επίπεδα. Η ομάδα εξαπολύει αντεπιθέσεις και χτυπάει σαν κόμπρα. Τα ακραία μπακ παίρνουν μέτρα στον ασβέστη, ο Κόκε παίζει, πάντοτε με ακρίβεια, κάθετα, ο Ντιέγκο Κόστα, αν και είναι μέτριος στο παιχνίδι με πλάτη, παίζει ιδανικά έναν ρόλο target man, υποδεχόμενος την μπάλα εν κινήσει ή με πρόσωπο στην εστία, ενώ, παράλληλα, ο Βίγια λειτουργεί υποστηρικτικά και συμπληρώνει τον Ντιέγκο Κόστα. Κι όλα αυτά με τις επιστροφές στην άμυνα να είναι ταχύτατες. Σχεδόν υπερηχητικές!
Όλα αυτά, όμως, δεν θα υπήρχαν χωρίς ομοιογένεια. Η Ατλέτικο, υπό τις οδηγίες του Σιμεόνε, είναι σαν οικογένεια. Πώς είναι η Ντόρτμουντ του Κλοπ; Κάτι παρόμοιο. Υποτιμημένο στοιχείο του ποδοσφαίρου η ομοιογένεια. Πολλοί την εκθειάζουν, λίγοι την κατανοούν. Ο Σιμεόνε πάει ένα βήμα παραπέρα: κάνοντας πράξη την θεωρία, ποντάρει στην ομοιογένεια και δένει τους παίχτες του με αόρατα σχοινιά. Θέλει μια σφιχτή ομάδα και για αυτό επιμένει σε έναν σταθερό κορμό. Η Ατλέτικο, εξάλλου, δεν έχει τεράστιο βάθος. Κι ας τον λένε ορισμένοι, ίσως (και) δικαιολογημένα, συντηρητικό. Η αλήθεια είναι ότι σε κάποια εύκολα, θεωρητικά, ματς θα μπορούσε να κάνει rotation. Αλλά συχνά ξεχνάμε ότι το rotation δεν είναι για όλες τις ομάδες, κι ο Σιμεόνε μάλλον το γνωρίζει καλύτερα από εμάς. Η μόνη κατηγορία που μπορώ να προσάψω στον Αργεντινό είναι ότι αργεί χαρακτηριστικά να προβεί σε αλλαγές. Αυτό σημαίνει πίστη στο σχέδιο και έξοχο στήσιμο, αλλά θυμάμαι περιπτώσεις που η αντικατάσταση κάποιου ποδοσφαιριστή ήτο επιτακτική ανάγκη. Όσο και να ντοπάρεις ψυχολογικά τους παίχτες, υπάρχουν στιγμές που χρειάζονται φρέσκα ποδάρια στο τερέν.
Συγκεφαλαιώνοντας επιλογικά, οι περισσότεροι υποστήριζαν ότι η Ατλέτικο θα ξεφουσκώσει. Δεν θα αντέξει. Θα υποκύψει στην πίεση της πρώτης θέσης. Δεν θα μπορέσει να κρατήσει πολλά καρπούζια κάτω από μία μασχάλη. Κι όμως, η Ατλέτικο είναι ακόμα εδώ. Μπορεί να την έχουν πάρει χαμπάρι, να την έχουν αποκρυπτογραφήσει, αλλά η αρμάδα του Σιμεόνε, παραμένει ζωντανή. Συνεχίζει. Δεν ξέρω που θα φτάσει, αλλά λατρεύω να την βλέπω να προσπαθεί.
Υ.Γ.1 Το παρόν άρθρο έχει ετοιμαστεί πριν από την πρόκριση της Ατλέτικο επί της Μπάρτσα για το τσου λου. Μία Μπάρτσα που, έπειτα από την ήττα στην Γρανάδα, μάλλον βγήκε εκτός διεκδίκησης του τίτλου. Τι σημαίνει αυτό; Ότι την τελευταία αγωνιστική που η Μπαρτσελόνα φιλοξενεί την Ατλέτικο, οι Καταλανοί θα προτιμήσουν να δώσουν το ματς στην ομάδα του Σιμεόνε. Έτσι, τουλάχιστον, υποστηρίζουν οι οπαδοί της Ρεάλ. Εγώ, πάλι, θεωρώ ότι πρέπει να περιμένουμε. Ας τελειώσει πρώτα η αγωνιστική, με την Ατλέτικο να φιλοξενείται από την Χετάφε, και, κατόπιν, κατασκευάζουμε όσα υποθετικά/ανυπόστατα σενάρια θέλετε.
Υ.Γ.2 Ο Αντώνης Καρπετόπουλος, με αφορμή την αντικατάσταση του Σάντος, γράφει: «Επειδή ένα σωρό περίεργοι προτείνουν προπονητές,
θυμίζω ότι για τον διάδοχό του Πορτογάλου ισχύουν οι εξής προϋποθέσεις: α) να είναι
κάποιος που να καταλαβαίνει την αξία της άμυνας, ώστε να μην αλλάξει
πολύ το στυλ της ομάδας β) να είναι ένας γνωστός επαγγελματίας που να
κρατήσει τα αποδυτήρια, γιατί η ομάδα έχει πολλά ''κοκοράκια'' γ) να έχει
πείρα εθνικών ομάδων, αν γίνεται δ) να παίρνει λιγότερα από τον Σάντος.
Προπονητές που ζητάνε εκατομμύρια κτλ., κόβονται». Κάπως έτσι τα
ιταλικά Μ.Μ.Ε. υποστηρίζουν ότι έρχεται ο Ταρντέλι. Κρίμα που δεν
κάθεται η φάση με τον Μπιέλσα. Κρίμα για εμάς, ευτυχώς για τον ίδιο.
Υ.Γ.3 Δόξα και τιμή στην Ντόρτμουντ του Κλοπ! Δόξα και τιμή!
Υ.Γ.3 Δόξα και τιμή στην Ντόρτμουντ του Κλοπ! Δόξα και τιμή!
Υ.Γ.4 Ήθελα να το ποστάρω εδώ και καιρό, και πάντα το ξεχνούσα!
Χάρης
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε Κάνθαρε, δεν έχω δει πολύ την Atletico (τον Simeone ίσα που τον θυμάμαι ως παίκτη), αλλά μου θυμίζει κλασική ιταλική ομάδα στην συμπεριφορά της. Σφικτή πίσω, αποτελεσματική μπροστά, αν βάλει 1-2 γκολ κλειδώνει την άμυνα και χτυπάει στην κόντρα. Έτσι έπαιξε με την Barcelona και προκρίθηκε. Είναι πρόωρο να μιλάμε για το ματς τη τελευταίας αγωνιστικής στην Βαρκελώνη και άκυρο για το αν τους το δώσουν για να μην το πάρει η Real, μιλάμε άλλωστε για την Primera, όχι για την Σούπερ Κλίκα των στημένων παιχνιδιών. Ας την απολαύσουμε ως ομάδα την Atletico όσο μπορούμε, γιατί του χρόνου αμφιβάλλω αν θα την ξαναδούμε στο ίδιο επίπεδο, για πολλούς λόγους (κούραση των ίδιων 15 παικτών που δεν είναι όλοι 20άρηδες, πωλήσεις παικτών, budget, κλπ).
Για τον επόμενο coach της Εθνικής (με δεδομένο ότι ο Santos δεν πρόκειται να ανακαλέσει την απόφασή του όπως ακούγεται τελευταία από διαφόρους) με προβληματίζει η διαφαινόμενη επιλογή του Marco Tardelli από τον Σαρρή. Ιταλός είναι, παλιά δόξα είναι, ξέρει την έννοια της άμυνας, αλλά ως προπονητής δεν με ψήνει, γιατί το βιογραφικό του (όπως αναγράφεται στην Wikipedia) δεν είναι το καλύτερο. Θεωρώ ότι εδώ ο Σαρρής πιάνεται κορόιδο. Είναι και το θέμα με το budget, αλλά αν τα παιδιά της ΕΠΟ θέλουν την Εθνική να μείνει ζωντανή πρέπει να κάνουν καλύτερη επιλογή.
Για τον Bielsa που λες, και αφού η πόρτα της ΕΠΟ μάλλον έκλεισε, αν ήμουν ο Ιβάν Σαββίδης θα τον έφερνα αμέσως στον ΠΑΟΚ (με δεδομένο ότι κατάφερε και έφερε κοτζάμ Stevens στο Πρωτάθλημα των στημένων).
Εγω παλι βγαζω το καπελο στον Ντιεγκο (σκετο) και οχι τον Κοστα. Οταν μαλιστα ειχαν γινει νυξεις να ερθει στον ολυμπιακο μας φαινοταν ακριβως... και τον πηρε η Γιουβεντους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελος παντων καλος ο Σιμεονε, αλλα μεχρι εκει, ας μην τον θεοποιησουμε. Βεβαια πηρε σπουδαια νικη, αν και οι παικτες του εδωσαν πολυ περισσοτερα απο τα αναμενωμενα.!
Χάρη, όταν βρεις χρόνο δες Ατλέτικο! Δεν ξέρω αν του χρόνου θα είναι σε παρόμοιο επίπεδο, αλλά ας την θαυμάσουμε τώρα για την τακτική της αρτιότητα! Όσον αφορά το θέμα του Σάντος, ο Σαρρής πράγματι το χειρίζεται λάθος. Εν αρχή, επικοινωνιακά. Και έπειτα, δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι προπονητή ψάχνουμε. Σίγουρα φτηνό, αλλά από ποια σχολή; Διότι ο Σάντος με τον, π.χ., Μπιέλσα δεν έχει καμία σχέση. Ας πάει στην Μαρσέιγ ο άνθρωπος. Διότι αν έρθει στην Ελλάδα θα ξεχάσει κι αυτά που ξέρει.
ΑπάντησηΔιαγραφήManolo, έχω την αίσθηση ότι δεν έχεις παρακολουθήσει την φετινή Ατλέτικο Μαδρίτης. Υπενθυμίζω, επίσης, και επισημαίνω, ότι δεν αναφέρομαι (μόνο) στα ματς με την Μπάρτσα για το τσου λου. Η συνέπεια της ομάδας είναι εκπλητική και αποτυπώνεται ασχέτως αποτελεσμάτων. Όσο για τον Ντιέγκο, ο άνθρωπος είναι παιχταράς και μου αρέσει πολύ. Αλλά όταν γράφεις για Ολυμπιακό, με συγχωρείς, γελάω. Τι να κάνει ο άνθρωπος στην Ελλάδα;
Ναι συγγνωμη διορθωνω, μπορει να μιλησα για το ματς με την Μπαρτσα και την αποδοση των παικτων αλλα ειναι και γενικο. Νομιζω επειδη εχω παρακολουθησει τη πορεια της Ατλεντικο πως οι παικτες ειναι τοσο "δεμενοι" με πολυ καλη χημεια μεσα στο παιχνιδι που το κοουτσαρισμα τους ερχεται, ακουγεται παραλογο ξερω, σε δευτερη μοιρα!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα μου πεις τωρα βεβαια, ειδες πως κινουνται οι παικτες στην αμυνα? σαν τηλεκατευθηνομενοι οι γραμμες ειναι τελειες. Αν αυτο δεν στο εχει φτιαξει ο κοουτς τοτε ποιος? Και δικιο θα εχεις, απλως εγω λογο ρομαντισμου βαζω παντα σε δευτερη μοιρα τον προπονητη... δεν ισχυει το ιδιο και στο μπασκετ.
Manolo, έχω την εντύπωση ότι ο θεσμός του προπονητή στο ποδόσφαιρο είναι υποτιμημένος και ελάχιστοι κατανοούν την συνεισφορά του ανθρώπου που κάθεται στον πάγκο. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο τακτικό κομμάτι, δηλαδή στήσιμο ομάδα και κοουτσάρισμα. Υπάρχουν κι άλλα στοιχεία όπως ψυχολογία, φυσική κατάσταση, ακόμα και οικονομική διαχείριση, σκάουτινγκ ή επικοινωνία με τα ΜΜΕ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσοι δε θυμούνται Σιμεόνε, παίκτης που έπαιζε με άνεση όλες τις θέσεις από 6 και πίσω, λίγα φάουλ, καρύδωμα συνήθως τον εκάστοτε αντίπαλο, καλή ζωή και μπάλα μέχρι σχεδόν τα σαράντα του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩς head coach ακόμα είναι στραβάδι, αλλά τα πρώτα δείγματα δείχνουν ανοδική πορεία. Έχει φτιάξει, αυτός και οι βοηθοί του, ομάδα που παίζει με σχέδιο, όχι με σύστημα κουτουρού. Αλλά τα πάνω ράφια καθορίζονται από τη διάρκεια, οπότε πρέπει να περιμένουμε.
Σαν κρύο και μπαγιάτικο ανέκδοτο θεώρησα από την αρχή τη φήμη ότι ο Μαρσέλο Μπιέλσα (πολυαγαπημένος μου) θα αναλάβει την Εθνική. Μόνο αν τον έπιαναν στον ύπνο. Γιατί χαρτάκια ο Μαρσέλο δεν παίρνει!. Ούτε ανέχεται την κλίκα Δυτ. Πελλοπονήσου.
Bonus track. Αριστεροπόδαρος, που έχει κάνει τον πάγκο της φετινής ομάδας του λουστρίνι, έχει δώσει - μπορείτε να καταλάβετε που - 70 χιλιαρικάκια πριν 2-3 χρόνια για να κληθεί στην Εθνική.
Ωραίο χαφ ο Σιμεόνε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τη διάρκεια συμφωνώ. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι στην Ατλέτικο διανύει την δεύτερη χρονιά, ενώ είχε κάνει θαύματα με την Εστουντιάντες. Άσε που αρκετοί δεν γνωρίζουν ότι ο Σιμεόνε είναι προπονητής εδώ και 7-8 χρόνια! Μπορεί να κοιμήθηκε ποδοσφαιριστής και να ξύπνησε προπονητής, αλλά δείχνει ότι έχει συγκεκριμένη φιλοσοφία και σχέδιο.
Τον θέλω τον Μπίελσα. Αν και ξέρω ότι θα αποτύχει. Θα μου πεις τότε γιατί τον θες; Δίκαια ερώτηση. Αλλά οι άνθρωπος είναι ένας δάσκαλος. Αν τον αφήσουμε να κάνει δουλειά, θα τον θυμόμαστε για δεκαετίες. Αλλά αποκλείεται να μπορέσει να δουλέψει σε τέτοιο περιβάλλον.
Το Bonus Track πες το! Μην μας κρατάς σε αγωνία!
Ειδικά εσύ δεν περίμενα να δυσκολευτείς. Ξέρεις την περιοχή μου, επομένως το πιθανότερο είναι να είναι περίπου γειτονάκι ο παίχτης, για να ξέρω τέτοιες λεπτομέρειες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΉταν στο Πριγκηπάτο πέρυσι.
Για αυτό του έβαλαν βόμβα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι. Είναι απλά μια ακόμα δικαίωση όταν λέω πως δεν υπάρχουν ανεγκέφαλοι χουλιγκάνοι αλλά "στελέχη". Που παίρνουν μεροκάματο. Και με πρακτικές αντίδρασης του υποκόσμου, με τον οποίο εξάλλου υπάρχει στενή σχέση.
ΑπάντησηΔιαγραφή