Το απόλυτο κοντράστ

Την τελευταία φορά που συναντήθηκαν οι δυο αντίπαλοι, τα δεδομένα ήταν κάπως διαφορετικά. Για παράδειγμα, δεν αγωνιζόταν ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Είχε αυτό επίπτωση στο παιχνίδι της Ρεάλ; Όχι, δεν είχε. Η ροή του παιχνιδιού φρόντισε για αυτό. Αλλά, μισό λεπτό, για ποιο παιχνίδι μιλάμε; Η Μπαρτσελόνα είχε χτυπητές αδυναμίες. Με την Ρεάλ να τις εκμεταλλεύεται. Και πολύ καλά έκανε. Τι κάνεις όταν έχεις παίχτες που αρέσκονται να τρέχουν στο ανοιχτό γήπεδο (με την μπάλα στα πόδια); Τους αφήνεις να τρέχουν. Ειδικά όταν ο Μαρτίνο δεν προκρίνει το αμυντικό βάθος και ανεβάζει υπερβολικά τις γραμμές του. Με τον Αντσελότι να προβαίνει σε μεγάλο τακτικό λάθος και να δίνει εντολή για πίεση στο τερέν της Μπάρτσα. Κι όταν λέω τερέν, εννοώ την μεγάλη περιοχή του Πίντο! Γιατί αυτό είναι σφάλμα; Διότι αυτό σήμαινε ότι οι παίχτες της Ρεάλ θα έπρεπε να διανύσουν περισσότερα μέτρα για να επιστρέψουν στην άμυνα, την στιγμή που οι παίχτες της Μπαρτσελόνα έφταναν στο τερέν των γηπεδούχων με χαρακτηριστική ευκολία. Η κατοχή, βλέπετε, ας μην ξεγελιόμαστε, άνηκε στους φιλοξενούμενους. Κι όταν κάποια ομάδα έχει την κατοχή, έστω και ανούσια, αναγκάζει τον αντίπαλο σε τρέξιμο. Την πρωτοβουλία, βέβαια, την είχε η Ρεάλ. Έχουμε πει ότι το να έχει την πρωτοβουλία χωρίς μεγάλα ποσοστά κατοχής αποτελεί σπάνιο ποδοσφαιρικό φαινόμενο. Σπάνιο, αλλά υπαρκτό. 

Οι Καταλανοί, λοιπόν, προσπαθούσαν να διασπάσουν την άμυνα των Μαδριλένων με οριζόντιες πασούλες και (πολλά) γεμίσματα στο δεύτερο δοκάρι. Το οπλοστάσιο του Μαρτίνο δεν περιλάμβανε κάτι άλλο. Κάθετο ποδόσφαιρο δεν είδαμε. Κάθετα σπριντ δεν είδαμε. Προσωπικές ενέργειες δεν είδαμε. Μόνο κάτι ατομιστίες από τον Νεϊμάρ και ένα μακρινό σουτ του Μπαρτρά. Ο Μέσι σκεφτόταν το Μουντιάλ. Ο Τσάβι περίμενε κάποια κίνηση από συμπαίχτη (που δεν γινόταν ποτέ). Ο Ινιέστα έδειχνε καλά κλεισμένος. Ο Μπούσκετς δεν μπορούσε να παίξει για τους υπόλοιπους. Τα χαφ, εν γένει, της Μπαρτσελόνα ήταν σε κακή, έστω μέτρια κατάσταση. Τα χαφ, ήτοι η δύναμη της Μπάρτσα, θυμίζω, σε άμυνα και επίθεση. Κι όταν κάτι πήγαινε να γίνει, τότε ο Πέπε κι ο Τσάμπι Αλόνσο, έστω κι αν ο Μόντριτς βρισκόταν σε μέτρια βραδιά, δήλωναν βροντερό παρών. Μοναδική φάση που θύμισε Μπαρτσελόνα ήταν το 89' λεπτό. Συνεργασία εντός ελάχιστων τετραγωνικών, με τον Νεϊμάρ να κάνει το κάθετο σπριντ, να υποδέχεται την κάθετη πάσα, αλλά η μυτόγκα που εξαπολύει να τραντάζει το κάθετο δοκάρι. Υποθέτω ότι δοκιμάζει να τελειώσει τη φάση με μύτο, διότι ο παίχτης θεωρεί ότι δεν έχει χρόνο για κου(ν)τεπιέ ή πλασέ. Αλλά το replay δείχνει ότι προλαβαίνει να τελειώσει τη φάση με ένα όμορφο πλασεδάκι. Τέλος πάντων. Ο πολυδιαφημισμένος Νεϊμάρ δεν έχει (απο)δείξει το λόγο που τον απέκτησε η Μπάρτσα και μάλλον δεν θα τον δείξει ποτέ, καθώς η μεταγραφή, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ήταν ανούσια και περιττή.

Αφού αναλύσαμε τεχνικά το τελείωμα του Νεϊμάρ στη φάση του δοκαριού, να πω δυο λόγια και για το πρώτο γκολ της Ρεάλ. Σε μια φονική αντεπίθεση, ο Τσάμπι Αλόνσο, με μια κάθετη που κόβει βούτυρο, βρίσκει τον Ίσκο, αυτός δίνει στον Μπενζεμά κι ο Γάλλος με τη σειρά του βρίσκει τον Ντι Μαρία που βρισκόταν εν κινήσει. Το κλειδί στην αντεπίθεση είναι η κάθετη του Τσάμπι Αλόνσο, πραγματικά υπέροχη, αλλά εκεί που έμεινα με το στόμα ανοιχτό είναι η διαγώνια πάσα του Μπενζεμά. Ο Γάλλος επιθετικός δεν έχει καλή ισορροπία, το σώμα του πέφτει προς τα πίσω, βρίσκεται υπό επιτήρηση κι όμως κατορθώνει να βγάλει μια εξαιρετικά δύσκολη πάσα ακριβείας προς τον επελαύνοντα Αργεντινό. Όμορφο γκολ. Πιο όμορφο από το γκολ του Μπέιλ, ο οποίος τι μας έδειξε στην φάση αυτή; Ότι είναι πιο γρήγορος από τον Μπαρτρά -το γνωρίζαμε-, ότι πρέπει να σηκώνει και κεφάλι για να δώσει πάσα κι ότι η Μπάρτσα θέλει τερματοφύλακα. Η ουσία είναι ότι η Ρεάλ βρισκόταν σε καλύτερη αγωνιστική ετοιμότητα, ήταν πιο γρήγορη από τον αντίπαλό της, ατομικά και ομαδικά, και, παρά το γεγονός ότι έχει προβλήματα στα άκρα της άμυνας, είχε την ευτυχία να αντιμετωπίσει μια Μπαρτσελόνα που άνοιξε το πλάτος σε ελάχιστα σημεία του παιχνιδιού. Ίσως η παρουσία των Πέδρο και Σάντσες να ήταν απαραίτητη από πιο νωρίς. Εξάλλου, ο Φάμπρεγας ήταν άφαντος. Είχαμε πει ότι αυτός ο παίχτης, ως ψευτοεννιάρι, ήταν αργός για το επιθετικό παιχνίδι της ομάδας στις καλές μέρες των Καταλανών, πόσω μάλλον τώρα. 

Με αυτά και με αυτά, η Ρεάλ κατέκτησε δικαιότατα το κύπελλο Ισπανίας. Και -μαντέψτε!- πριν, μετά ή κατά τη διάρκεια του αγώνα δεν έπεσαν στο χόρτο ούτε ψάρια, ούτε φωτοβολίδες, ούτε μαλαματίνες, ούτε μπουκέτα. Μήτε μπούκαραν στο γήπεδο κάτι περίεργοι τύποι και περιφερόντουσαν σαν τις άδικες κατάρες. Στο Μεστάγια, στην έδρα της Βαλένθια, εκεί όπου πραγματοποιήθηκε ο τελικός του ισπανικού κυπέλλου, οι οπαδοί των δυο ομάδων καθόντουσαν μαζί, οι παίχτες των δυο ομάδων αγκαλιαζόντουσαν και η Μπαρτσελόνα έδινε δημόσια συγχαρητήρια στον μεγάλο αντίπαλό της. Το απόλυτο κοντράστ, δηλαδή.