Ξεκινάμε με το Old Trafford. Βλέπει, λοιπόν, κάποιος το σκορ του αγώνα (4-1) και σκέφτεται ότι η Μάντσεστερ έπαιξε ποδόσφαιρο ή, έστω, επικράτησε εύκολα. Τρίχες κατσαρές. Η Μάντσεστερ, για ακόμα μία φορά, ήταν για λύπηση. Δεν είχε την κατοχή, δεν είχε την πρωτοβουλία, δεν είχε κάτι που να θύμιζε την Μάντσεστερ του Σερ Άλεξ. Κι όμως, εν πολλοίς, μιλάμε για το ίδιο υλικό! Οι επιστροφές ήταν πολύ αργές, ιδίως αυτές των ακραίων μπακ, η ομάδα δεν μπορούσε να διαχειριστεί τα τετραγωνικά, οι παίχτες πήγαιναν σχεδόν πάντα δεύτεροι στις μονομαχίες και, ενώ οι παίχτες έχουν κάποια ταχύτητα, η ομάδα είναι αργή σε πόδια και σκέψη. Ποιο ήταν το τακτικό ''τρικ'' του Μόγιες; Βαθιές μπαλιές στην άμυνα της Άστον Βίλα και άσε τον Ρούνεϋ να τρέχει. Συγγνώμη, αλλά τέτοια εντολή μπορώ να δώσω ακόμα κι εγώ. Γιατί, εν τέλει, κέρδισε η Μάντσεστερ; Λόγω ποιότητας ορισμένων παιχτών. Και τίποτα άλλο. Αν η εικόνα της ομάδας δεν βελτιωθεί άμεσα με κάποιον μαγικό τρόπο, πολύ φοβάμαι ότι θα γίνουμε αυτόπτες μάρτυρες ενός επικού διασυρμού από την Μπάγερν Μονάχου.
Μένουμε Αγγλία, πάμε σε άλλη πόλη. Από το Μάντσεστερ, στο Λονδίνο. Με την Άρσεναλ να μην αγωνίζεται απέναντι στην Σίτι, αλλά να τίθεται κόντρα στον εαυτόν της. Το στοίχημα, επί της ουσίας, για τον Βενγκέρ ήταν να μην διασυρθεί! Και, κουτσά-στραβά, τα κατάφερε. Ο Πελεγκρίνι, γνωρίζοντας ότι η αμυντική γραμμή της Άρσεναλ παραμένει ψηλά, ακόμα και σε ματς υψηλής έντασης και επικινδυνότητας, έπαιξε ένα γνήσιο ποδόσφαιρο αναμονής και περίμενε υπομονετικά να πιάσει ανοργάνωτη την άμυνα της Άρσεναλ για να βγει στην κόντρα. Εν πολλοίς, το πέτυχε, αλλά ίσως δεν ρίσκαρε όσο θα έπρεπε. Σκέφτηκε, ίσως, ότι ακόμα και ένας βαθμός είναι σημαντικός. Πόσω μάλλον όταν γνώριζε την ήττα της Τσέλσι από την Κρίσταλ Πάλας. Η Άρσεναλ, πάλι, ευτύχησε να έχει σε μεγάλη βραδιά τον Ροσίτσκι. Ο Τσέχος, ο οποίος πρόσφατα ανανέωσε το συμβόλαιό του, έκανε ό,τι ήθελε την άμυνα της Σίτι, με τον Πελεγκρίνι να μην μπορεί να βρει αντίδοτο. Ναι, ο Αρτέτα για μία ακόμα φορά στάθηκε στο ύψος του, ο Φλαμινί έτρεξε κάθετα και παράλληλα, αλλά η ομάδα χρειάζεται μπομπάτο επιθετικό και ένα κυνοειδές αμυντικό χαφ που να δαγκώνει τους πάντες και τα πάντα. Κι όταν έχεις τον Ποντόλσκι να δίνει ένα ανούσιο πλάτος και να μοιράζει παράλληλες πασούλες, το πρόβλημα εντείνεται. Επομένως, να μην κατηγορώ τον Ζιρού. Το παιδί είναι φιλότιμο και κάνει ό,τι μπορεί. Όπως ό,τι μπορεί θα κάνει και η Λίβερπουλ για να πάρει την νίκη κόντρα στην Τότεναμ.
Και κλείνουμε με Ισπανία. Στο Μπιλμπάο, στο θρυλικό Σαν Μαμές, ο Βαλβέρδε έχει δημιουργήσει ένα σύνολο που παίζει πραγματικό ποδόσφαιρο. Λαμβάνοντας υπόψη και την εταιρική κουλτούρα των Βάσκων, ουδείς μπορεί να διαφωνήσει ότι πρόκειται για σπάνιο ποδοσφαιρικό φαινόμενο. Και για αυτό τέτοιες ομάδες έχουν τον αμέριστο σεβασμό μου. Χθες, πάντως, φαίνεται ότι ο Βαλβέρδε δεν ήταν έτοιμος για να αντιμετωπίσει την αρμάδα του Σιμεόνε. Προηγήθηκε νωρίς, μόλις στο 5' λεπτό, με τον Μουνιαΐν να αποδεικνύεται πιο γρήγορος από τα πόδια του Χουαφράν και την έξοδο του Κουρτουά, αλλά τότε, με την Μπάρτσα να έχει επικρατήσει στην έδρα της Εσπανιόλ, ξύπνησαν τα πρωτόγονα ένστικτα των φιλοξενουμένων. Το πρώτο μέρος, λοιπόν, κύλησε με την Ατλέτικο να πιέζει ψηλά, ακόμα και μετά την ισοφάριση με το γκολ του Ντιέγκο Κόστα (φώτο), και να δυσκολεύει τρομακτικά την Μπιλμπάο να απεγκλωβίσει την μπάλα από την άμυνα. Στην επανάληψη (κλισέ), οι Μαδριλένοι έκαναν την ανατροπή, αναγκάζοντας τους Βάσκους να βγουν μπροστά. Ο Βαλβέρδε έριξε στο ματς τους επιθετικούς του και έδωσε εντολή να ανέβουν οι γραμμές. Το πλάτος, εν τω μεταξύ, κι από τις δυο πλευρές, μοιραία, άνοιξε. Εν κατακλείδι, η ηρωική Μπιλμπάο δεν μπόρεσε να στερήσει τη νίκη από την Ατλέτικο. Έχω σκοπό να γράψω ένα αναλυτικό άρθρο για αυτήν την εκπληκτική ομάδα, δημιούργημα του Σιμεόνε, η οποία δεν καταλαβαίνει από έδρες, πίεση και κούραση. Ναι, έχει πιο δύσκολο πρόγραμμα από Ρεάλ και Μπάρτσα, αλλά ήδη πέρασε από το Μπλμπάο. Και όλοι περιμένουν να δουν αν θα αντέξει μέχρι τέλους.
Υ.Γ.1 Μην απορείτε γιατί δεν γράφω για την Αρειανάρα. Θα έρθει η ώρα της. Απλά να πω ότι δεν θέλω τον Κούγια και διαφωνώ πλήρως με κάτι περίεργες ενστάσεις που έγιναν από την Π.Α.Ε. Άρης εις βάρος του Πλατανιά και δεν ξέρω κι εγώ ποιανού άλλου.
Υ.Γ.2 «Οδηγούμε την χώρα στην έξοδο από την κρίση»
Ευάγγελος Βενιζέλος
Υ.Γ.3 Λατρεύω το φινίρισμα!
Χάρης
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε Κάνθαρε, η Premier League εξακολουθεί να συναρπάζει. Η κούρσα για τον τίτλο αφορά τις Chelsea, Manchester City και Liverpool (που πήρε την θέση της παραπαίουσας Arsenal), με την μεταξύ των διαφορά να είναι στον πόντο. Αν το προπέρσινο πρωτάθλημα της City που πήρε τον τίτλο από τον Sir Alex στο τελευταίο λεπτό ήταν επικό, φέτος πιστεύω θα είναι ανεπανάληπτο.
Αν η Arsenal τρώει 6άρες στα derbies, η Tottenham τί να πει που έχει διασυρθεί όλη την χρονιά? Κατά τα άλλα, η Manchester Utd. ας ετοιμάζεται για μεγάλο λογαριασμό με την Bayern Munchen. Οι Γερμανοί δεν καταλαβαίνουν από Carrick και Giggs.
Στην Primera έχουμε το ίδιο έργο, με τις Real, Barcelona και Atletico να μάχονται για τον τίτλο και να συνεχίζουν και οι 3 στο Champion's League. Για να δούμε!
Ο Valverde είναι ο προπονητής που μου άρεσε περισσότερο, από όσους έχουν δουλέψει στην Ελλάδα. Στην Bilbao τα πάει πολύ καλά φέτος και τους έχει σε τροχιά Champion's League, αν και τον βοηθά η ανυπαρξία ομάδων όπως η Valencia. Συγκρίνοντάς τον με τον Michel, θα έλεγα ότι διακατέχονται από την ίδια βασική ποδοσφαιρική φιλοσοφία (επιθετικό ποδόσφαιρο), αλλά την εφαρμόζουν πολύ διαφορετικά. Ο Ernesto θα έλεγα ότι έχει πιο οργανωμένο σχέδιο, είναι πιο επιθετικός, πιέζει περισσότερο τον αντίπαλο (άμυνα στην σέντρα, κλπ), παίρνει περισσότερα ρίσκα (αν το ματς στραβώνει πετάει μέσα 3 σέντερ φορ), είναι πιο αφελής (ο αποκλεισμός από την Metalurg στο Europa League με τον ΟΣΦΠ). Ο Michel πιστεύω ότι είναι πιο μαζεμένος, πιο συντηρητικός (σε καμία περίπτωση αμυντικογενής), πιο πραγματιστής, αλλά το αγωνιστικό του σχέδιο πραγματικά αδυνατώ να το καταλάβω, μου φαίνεται χύμα (ας όψονται και τα χαφ που ΔΕΝ έχει). Βέβαια πιστώνεται την εκρηκτική άνοδο του Μήτρογλου, σε αντίθεση με τον Valverde που δεν βελτίωσε κανέναν παίκτη όσο ήταν στου Ρέντη.
Δεν ειπες τιποτα για τα αρειανά μας,αν τα φετινά ματς του Αρη έληγαν στο...85',ο Αρης θα ήταν πρωταθλητής :) ,δες πόσους βαθμούς χάσαμε μετά το 85!
ΑπάντησηΔιαγραφήMoυ αρέσει ο τρόπος που σκέφτεται ο VAD.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μου αρέσει ο Βενιζέλος.
Μου αρέσει η Πρέμιερ Λιγκ.
Χάρη, θα αντέξει η Λίβερπουλ; Ιδού η απορία. Θεωρητικά κρατάει την τύχη στα χέρια της, καθώς έχει εντός έδρας, αν δεν κάνω λάθος, την Τσέλσι και την Σίτι. Αν πάρει αυτά τα ματς, θεωρητικά πάντα, παίρνει και το πρωτάθλημα. Μια νίκα σε αυτά τα ματς θα πιάνουν έξι βαθμούς. Πάντως, χωρίς να υποστηρίζω την Λίβερπουλ, θα το προτιμούσα να έπαιρνα το πρωτάθλημα από Τσέλσι ή Σίτι. Ειδικά από τη στιγμή που η Άρσεναλ δεν μπορεί να κερδίσει σε ντέρμπι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχοντας παρακολουθήσει την ομάδα του Μόγιες τον τελευταίο μήνα, ειλικρινά σου μιλάω, αν εμφανιστεί έτσι στο τσου λου απέναντι στην Μπάγερν, θα μιλάμε για επικό διασυρμό. Δεν ξέρω πως αλλιώς μπορώ να το εξηγήσω.
Ο Βαλβέρδε έπαιζε ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Είχε ξεκάθαρο πλάνο μέσα στο μυαλό του. Έβρισκε τους παίχτες για τις θέσεις που ήθελε, τους εξηγούσε το σχέδιο και τους έπειθε να το ακολουθήσουν. Συμφωνώ ότι ήταν ολίγον αφελής, καθώς τέτοιοι προπονητές σπάνια προκρίνουν τον τακτικό ρεαλισμό, αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει σύγκριση με τον Μίτσελ, ο οποίος συχνά δείχνει τακτικά μπερδεμένος. Ειδικά στην Ευρώπη, ανάθεμα αν ήξερε κι ο ίδιος τι είδους ποδόσφαιρο έπαιζε! Αλλά είχε την τύχη, ίσως και την ικανότητα, να προβαίνει σε σωστές αλλαγές. Έστω κι αν είχαμε αναφέρει ότι κάτι τέτοιο δείχνει το λάθος στήσιμο εκ μέρους του κι ότι δεν γίνεται πάντα να του ''βγαίνουν οι αλλαγές''.Προσοχή: μιλάω για αγωνιστικό σχέδιο, για τακτική, κι όχι για αποτελέσματα.
Κλείνω με την Ατλέτικο. Αυτό το πράγμα που έχει φτιάξει ο Σιμεόνε είναι απόλαυση. Ευελπιστώ πως σύντομα θα γράψω για την αγαπημένη μου ισπανική ομάδα.
VAD, ένας ποδοσφαιρικός αγώνας λήγει όταν σφυρίξει ο διαιτητής. Το πόσους βαθμούς χάσαμε μετά το 85' λεπτό δεν μού λέει τίποτα. Ή μάλλον μου λέει το πόσο αδύναμοι ήμαστε, ψυχολογικά και από φυσική κατάσταση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤζονάκο, μπορεί να μην μας αρέσει ο Βενιζέλος, αλλά όσο εκείνου του αρέσει η εξουσία θα τον τρώμε στην μάπα.
Γεια σου φιλε μου Κανθαρε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικα απο εξωτερικο υποστηριζω Τοτεναμ και Μπαγερν. Παρολα αυτα, θελω να το παρει η Λιβερπουλ και για την ιστορια της, και για το νεα αερα που θα φερει μια κατακτηση του τιτλου απο τους Ρεντς, και για τη μπαλαρα που παιζει, και πανω απ' ολα φυσικα, για τον Στιβεν Τζεραρντ.
Ωστοσο, πιστευω πως δεν θα αντεξει. Ειτε η Μαν Σιτι ειτε η Τσελσι, θα το παρουν. Εχουν καλυτερο υλικο και μεγαλυτερο βαθος παγκου, οσο κι αν αυτο δεν αρεσει στους φιλους της Λιβερπουλ. Δυστυχως γι' αυτους, ευτυχως για Σιτι-Τσελσι, πιστευω πως στο τελος δεν θα αντεξει η Λιβερπουλ.
Παντως, του χρονου αν ενισχυσουν λιγο την αμυνα τους, παρει η Αρσεναλ κανα φορ της προκοπης και ενισχυθουν ουσιαστικα Τοτεναμ-Μαν Γιουν θα εχουμε επικη μαχη τιτλου την επομενη χρονια στην Πρεμιερ (οπως και φετος και ακομα καλυτερη).
Οσον αφορα την Ισπανια, το ιδιο πιστευω θα γινει με την Ατλετικο, οσο κι αν θελω παρα πολυ να το παρει για να σπασει επιτελους το κατεστημενο των 2. Οι Μπαρτσα-Ρεαλ εχουν μεγαλυτερο βαθος παγκου, πενταπλασια μπατζετ και μεγαλυτερη εμπειρια, ενω εχουν και την αβαντα απο ολη την Ισπανια και την Ευρωπη. Γι' αυτο δυστυχως (δυστυχως για το ποδοσφαιρο) πιστευω πως μια εκ των 2 μεγαλων θα κατακτησει και τη φετινη κουπα.
Ευχομαι παντως να το παρουν Λιβερπουλ και Ατλετικο. Δεν τις υποστηριζω, αλλα θα ειναι ιδανικο να ξεφυγουμε λιγο απο το Μπαρτσα-Ρεαλ στην Ισπανια και νσ επιστρεψει μια απο τις ιστορικοτερες ομαδες της Ευρωπης στους τιτλους!
Να 'σαι καλα Κανθαρε!
Εγώ πάντως πιστεύω ότι θα γίνει διασυρμός της Μάντσεστερ αλλά από την άλλη σκέφτομαι αν περνούσε ο Ολυμπιακός θα τα πήγαινε καλύτερα; (άσχετα με τους βαθμούς που παίρνουμε σαν χώρα, απλά ως αποτέλεσμα αγώνα)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρόεδρας ΑΠΙ
Λοιπόν, αυτούς τους Άγγλους τους φιλάθλους τους λυπάμαι. Μπήκε Απρίλης (καλό μήνα να έχουμε) κι ακόμη δεν ξέρουν ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα. Χρυσοπληρώνουν ένα προϊόν που τους προκαλεί άγχος, νεύρα, στρες, ένταση, πίεση κι όλες αυτές τις αιτίες που προκαλούν εγκεφαλικά - καρδιακά επεισόδια. Τα μισά τους χρήματα τα τρώνε σε εισιτήρια (που είναι πανάκριβα στο νησί) και τα άλλα μισά σε φάρμακα από τα συμπτώματα που τους προκαλεί το ποδόσφαιρο. Μάθετε μπαλίτσα από τους άρχοντες! Εμείς χαζοί είμαστε που ξέρουμε τον πρωταθλητή από το φθινόπωρο και πλέον απολαμβάνουμε το πρωτάθλημα χαααλαααρρράάά!!! Αλλά έτσι είναι. Όταν εμείς φτιάχναμε Παρθενώνες εσείς τρώγατε βελανίδια πάνω στα δένδρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήTrivia για το τρομερό τραγούδι που πόσταρες. Το "Bird of Prey" το μάθαμε ως εναρκτήριο κομμάτι του "Salisbury" (1971). Είχε πρωτο κυκλοφορήσει όμως στο ντεμπούτο των Heep "...Very 'Eavy ...Very 'Umble" (1970) αλλά μόνο στην Αμερικάνικη έκδοση του δίσκου (στην θέση του "Lucy Blues"). Όταν κυκλοφόρησε το "Salisbury" στην Αμερική το "Bird of Prey" δεν υπήρχε φυσικά στο album (αφού το είχαν βάλει στο ντεμπούτο) και στην θέση του μπήκε το τραγούδι "Simon the Bullet Freak"...
ΑπάντησηΔιαγραφήNick, μακάρι να αντέξουν και η Λίβερπουλ και η Ατλέτικο! Αρκετοί μπορεί να πιστεύουν ότι δεν θα αντέξουν, αλλά και οι δυο ομάδες έφτασαν μέχρι εδώ. Λίγο ακόμα έχει μείνει. Λίγο ακόμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρόεδρε, ο αποκλεισμός του Ολυμπιακού, έτσι όπως ήρθε, κι από μια ομάδα που βρίσκεται σε τραγική κατάσταση, είναι άθλος. Και αποδεικνύει περίτρανα, για μία ακόμη φορά, ότι δεν μπορούμε να διαχειριστούμε επιτυχίες. Ευτυχώς, πάντως, που αποκλείστηκε τώρα κι όχι από τους Γερμανούς.
Μπαλαντέρ, μεγάλη υπόθεση ο ανταγωνισμός. Στην ποδοσφαιρική Ελλάδα ο μοναδικός ανταγωνισμός που παρατηρείται σε κάθε σεζόν είναι αυτός του υποβιβασμού. Κι ακόμα κι εκεί, υπάρχουν κάποιες γραφειοκρατικές δυσλειτουργίες. Όσο για το τραγούδι, το θεωρώ κομματάρα και ευχαριστούμε για τις πληροφορίες!