Ξεχάστε όσα έγραψα

Σπουδαία υπόθεση το κίνητρο. Και οι δύο αντίπαλοι ήθελαν την νίκη. Η Ρεάλ, ξέροντας και το αποτέλεσμα της Ατλέτικο, έπρεπε να κερδίσει για να κάνει επίδειξη δύναμης και να βγάλει εκτός διεκδίκησης την Μπάρτσα. Και η Μπάρτσα για να αποδείξει ότι δεν είναι ξοφλημένη και να εξαντλήσει μέχρι τέλους την πιθανότητα κατάκτησης. Ναι, μπορεί οι χαφ των Καταλανών να έχουν εκλάμψεις κι όχι συνέπεια ή διάρκεια. Μπορεί η άμυνα να έχει αργές επιστροφές και να προβληματίζεται στο ψηλό παιχνίδι. Μπορεί να έχουν μειωθεί τα κάθετα σπριντ και οι κάθετες πάσες. Αλλά πολλές φορές ξεχνάμε ότι αναφερόμαστε στην Μπαρτσελόνα. Και, επίσης, αμελούμε τη σημασία ενός ντέρμπι. Ο ποδοσφαιριστής ζει για αυτά τα παιχνίδια.

Η Ρεάλ, λοιπόν, ήθελε να τρέξει, και η Μπάρτσα να παίζει πασούλες. Για να τρέξεις, όμως, πρέπει να έχεις και την μπάλα, και η Ρεάλ σπάνια την είχε. Υπήρχαν στιγμές που η κυκλοφορία των Καταλανών λειτουργούσε με ακρίβεια πυρηνικού αντιδραστήρα. Κοντινές πασούλες, ανάμεσα σε κορμιά αντιπάλων, εντός ελάχιστων τετραγωνικών: το τρίγωνο Μέσι-Ινιέστα-Τσάβι πήρε φωτιά. Μπορεί κανείς να καταλάβει πόσο δύσκολο είναι αυτό; Έχετε ιδέα πόσο κουραστικό είναι αυτό για τον αντίπαλο; Και τι αντίπαλο! Απέναντι σε παίχτες παγκόσμιας κλάσης! Με τον Τσάβι -σε μεγάλα κέφια- να επιβλέπει το παιχνίδι, οι Καταλανοί άφηναν την μπάλα να τρέξει για αυτούς και εξουθένωσαν τον αντίπαλο σωματικά και, κυρίως, ψυχολογικά. Ο Μαρτίνο, λοιπόν, άφησε την ομάδα να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα με την μπάλα στα πόδια. Ούτε πειράματα, ούτε δοκιμές, ούτε φρου φρου και αρώματα. Κι όταν συμβαίνει αυτό, βλέπουμε όμορφα πράγματα στο χόρτο.

Η Ρεάλ, πάλι, έχω την εντύπωση ότι στηρίχτηκε στο momentum που διέπει την ομάδα και την αμφιλεγόμενη κατάσταση του αντιπάλου. Ο Αντσελότι, ένας, θυμίζω, πρακτικός προπονητής, υπερτίμησε τη φόρμα που βρίσκεται η ομάδα του και υποτίμησε την Μπάρτσα. Όλα αυτά, βέβαια, άλλαξαν κατά την διάρκεια του ματς, όταν διαπίστωσε, μεταξύ άλλων, το μέτριο τελείωμα του Μπενζεμά, το ντουμπλάρισμα της αντίπαλης άμυνας στον Κριστιάνο Ρονάλντο, κάποια ελάχιστα ξεσπάσματα του Μπέιλ, την αδυναμία του Καρβαχάλ να ανταποκριθεί σε ρόλο δεξιού οπισθοφύλακα. Και πες ότι για αυτά δεν ευθύνεται ο Ιταλός. Επέλεξε, όμως, να παίξει, επί της ουσίας, με μοναδικό χαφ τον Τσάμπι Αλόνσο, σε ένα ματς όπου είναι γνωστό τοις πάσι ποιος θα έχει την κατοχή και ποιος θα τρέχει. Μπορεί ο Μόντριτς να είναι ένας αρτίστας της μπάλας, να διαθέτει οξυδέρκεια και φινέτσα, αλλά στο συγκεκριμένο ματς ήθελε οπωσδήποτε ένα στήριγμα. Κι αυτό το στήριγμα δεν ονομάζεται Ντι Μαρία, ο οποίος για να χωρέσει στην εντεκάδα, ελέω Μπέιλ, έχει μετατεθεί στα χαφ. Μπορεί να με κράξετε για αυτό που θα πω, αλλά η απουσία του Κεντίρα από αγώνες που βρίθουν τέτοιων ιδιαιτεροτήτων είναι σημαντική, καθώς οι Μαδριλένοι δεν διαθέτουν άλλον ποδοσφαιριστή με τα χαρακτηριστικά του Γερμανού. Επίσης, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο Ιταλός τραβούσε την ομάδα πίσω και έκοβε την ορμητικότητά της, μόλις οι παίχτες του ανακτούσαν το προβάδισμα στο σκορ. Αυτή η τακτική μου θύμισε Μουρίνιο. Και είναι πραγματικά εντυπωσιακό πως γίνεται επαγγελματίες προπονητές, και μάλιστα σπουδαίας κλάσης, να μην έχουν καταλάβει ότι αυτή η τακτική επιλογή είναι βούτυρο στο ψωμί της Μπάρτσα. Παραχωρούν οικειοθελώς τετραγωνικά, μέχρι η Μπάρτσα να τους πιάσει από τον λαιμό και να τους σφίξει, σαν βόας, σε σημείο ασφυξίας. Σίγουρα, υπάρχουν περιπτώσεις -σπάνια- που το τρικ πετυχαίνει, αλλά αυτό δεν νομιμοποιεί την επιστράτευση ενός τέτοιου μέτρου. Τέλος, ακόμα και οι αλλαγές του Αντσελότι φανέρωσαν τακτικό μπέρδεμα. Από την άλλη, ο Μαρτίνο, χωρίς να τα έχει σχεδιάσει όλα τέλεια (π.χ. αμυντική προσήλωση) και με ορισμένες παραφωνίες (π.χ. Νεϋμάρ, Μαστσεράνο), δεν χρειάστηκε να κάνει και πολλά: η ροή του ματς και η πίστη του στην ομάδα αποδείχτηκαν σημαντικές συνιστώσες.

Και τώρα ξεχάστε όλα όσα έχω γράψει. Υπάρχουν στιγμές που την παράσταση κλέβει ένας, μόνον, άνθρωπος. Γήινος. Με σάρκα και οστά. Δεν είναι ρομπότ. Κάποιοι, βλέπετε, πρέπει να έχουν υψηλότερο αθλητικό IQ και νεύρα από ατσάλι. Δεν εξηγείται αλλιώς. Η ιστορία του αθλητισμού -κι όχι μόνο- βρίθει τέτοιων παραδειγμάτων. Αθλητές, δηλαδή, που ανατρέπουν όλα τα προγνωστικά, σμπαραλιάζουν κάθε σύστημα, εκθέτουν ανεπανόρθωτα τον αντίπαλο. Στο χθεσινό ματς αυτός ήταν ο Μέσι. Κι όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, πρέπει να έχεις και τα ανάλογα στηρίγματα. Κι ο Μέσι έχει την χαρά να διαθέτει τους Τσάβι και Ινιέστα. Enough said.

Υ.Γ.1 Μετά και την εντός έδρας ισοπαλία της Μονακό με την Λιλ, είναι τελεσίδικο: το πρωτάθλημα έχει πάει στο Παρίσι. Το μυαλό, όμως, των Παριζιάνων βρίσκεται στο τσου λου. Επόμενος αντίπαλος; Η Τσέλσι. Είμαι περίεργος να δω τι κόλπα θα εφαρμόσει ο Μουρίνιο για να ανακόψει την ορμητικότητα και τη δίψα της Παρί. Όχι τίποτα άλλο, αλλά η Παρί είναι πιο σταθερή ομάδα από την Άρσεναλ. Οι Gunners όχι μόνο δεν μπορούν να κερδίσουν ντέρμπι, αλλά διασύρονται! Ακόμα κι αν πρόκειται για το 1000στό παιχνίδι του Βενγκέρ με την Άρσεναλ! Ο ίδιος δήλωσε: «Αυτή η ήττα είναι λάθος μου, αναλαμβάνω όλη την ευθύνη», επεσήμανε ο Αλσατός κόουτς. Και συμπλήρωσε: «Η σημερινή μέρα, ασφαλώς, είναι μία από τις χειρότερες στην καριέρα μου. Όλα τελείωσαν στο πρώτο 20λεπτο και δεν ήμασταν προετοιμασμένοι να ζήσουμε μία τέτοια εμπειρία».

Υ.Γ.2 Ο Άρης γιορτάζει τα γενέθλιά του με υποβιβασμό. Τα λάθη πληρώνονται. Κι ο Άρης, η αλήθεια είναι, υπέπεσε σε αρκετά. Όπως και να έχει, εγώ εξακολουθώ να υποστηρίζω την Αρειανάρα. Ούτε τον Κόντη, ούτε τον Σκόρδα, ούτε τον Κόκε, ούτε τους Σουπεράδες. Και θα υποστηρίζω την Αρειανάρα ακόμα κι αν φτάσουμε να αγωνιζόμαστε στην Ω' Εθνική.

Υ.Γ.3 Έχω πάει, λοιπόν, συνοδευόμενος από εφτά τύπισσες σε ένα ωραίο ταβερνάκι. Πίνω το κρασάκι μου, τρώω τους μεζέδες μου και μιλάω ανέμελα με τις κοπελιές. Κάποια στιγμή η κουβέντα σοβαρεύει και φτάνει στις σχέσεις μεταξύ αντρών και γυναικών. Πού να τα βάλω με εφτά τύπισσες; Πώς να τα βάλω με εφτά τύπισσες; Εδώ υπάρχουν στιγμές που σηκώνεις τα χέρια ψηλά με μία. Τέλος πάντων. Η κουβέντα, λοιπόν, περιστρέφεται στο αν ο άντρας πρέπει να πληρώνει για τα πάντα σε μία σχέση. Μου λένε ότι πρέπει, διότι τίθεται θέμα διάθεσης εκ μέρους του άντρα. Στην αντεπίθεση ο Κάνθαρος: τους λέω ότι αν πληρώνει οχτώ στις δέκα φορές, κι όχι δέκα στις δέκα, σημαίνει ότι σε αυτές τις δύο, μόλις, φορές που μοιραστείτε το κόστος, θα σε αγαπάει λιγότερο; Θα ενδιαφέρεται λιγότερο για σένα; Η απάντησή τους; Ναι, εντάξει, δίκιο έχεις, αλλά...

Υ.Γ.4 There can be only one!