Δεν θα έχουμε ιδέα

Ας πούμε δυο λόγια για την κλήρωση. Δεν είχα σκοπό να αφιερώσω ολόκληρη ανάρτηση στην Εθνική, αλλά με τις κριτικές που διάβασα από αρκετούς δημοσιογράφους και πολλούς φιλάθλους/οπαδούς, καλό είναι να θέσουμε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση. Σίγουρα το να αποφεύγεις μεγαθήρια τύπου Βραζιλία, Γερμανία, Ισπανία και λοιπά είναι καλό. Όμως, το να μην τα αποφεύγεις είναι ακόμα καλύτερο. Και, προτού πέσετε να με φάτε, εξηγούμαι ευθύς αμέσως. 

Έχουμε πει -για την ακρίβεια το έχουμε διαπιστώσει ιδίοις όμμασι ουκ ολίγες φορές ακόμα και απέναντι σε ομάδες τύπου Λιχτενστάιν- ότι η Εθνική δεν είναι καλή στο ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Δεν είναι καλή καν, μετριότατη θα έλεγα, στο ποδόσφαιρο κατοχής -εκτός αν οι οριζόντιες πασούλες και το ανούσιο κράτημα μπάλας θεωρείται κατοχή ουσίας. Επομένως, δεν μπορούμε να παίξουμε κάθετο ποδόσφαιρο. Ζήτημα είναι αν το ρόστερ διαθέτει δυο παίχτες, έστω τρεις, που μπορούν να βγάλουν μία κάθετη. Και ενδιαφέρον ερώτημα αποτελεί το πόσοι παίχτες της Εθνικής αντιλαμβάνονται την αξία των κάθετων σπριντ. Επίσης, δεν πλαγιοκοπούμε με συνέπεια και δεν ανεβάζουμε παίχτες από πίσω. Συνεπώς, δεν μπορούμε να διασπάσουμε κλειστές άμυνες. Με αυτά και με αυτά, συνεπάγεται ότι η Εθνική δεν αγωνίζεται καλά με την μπάλα στα πόδια. Και είναι ιδιαίτερα θλιβερό να ξέρεις τι πρέπει να κάνεις, αλλά να μην μπορείς. Θλιβερό, θυμίζω, για εμάς. Είμαι βέβαιος ότι ο Σάντος και οι ποδοσφαιριστές του δεν έχουν τέτοια κολλήματα: οι άγραφοι κανόνες της προπονητικής και της δημοσιογραφίας επιβάλλουν την υπεροχή του αποτελέσματος έναντι της εμφάνισης. Στην Βραζιλία, όμως, στην κατοικία των Θεών του ποδοσφαίρου, πρέπει να δείξεις περισσότερα πράγματα. Δεν αρκούν τα αποτελέσματα. Ο κόσμος θέλει όμορφες ποδοσφαιρικές ιστορίες. Με ήρωες. Ομάδες, δηλαδή, ή ποδοσφαιριστές, που μπαίνουν στο πάνθεον. Ordinary ανθρώπους που πετυχαίνουν extraordinary πράγματα. Αυτό θέλει ο κόσμος. Όπως το 2004. Κι ας λύσσαξαν όλη με την επιτυχία της Ελλάδας. Αυτή η ζήλεια, η εμπάθεια, φανερώνει, με πάσα μεγαλοπρέπεια, το μέγεθος του άθλου.

Τι ξέρει να κάνει η Εθνική; Ποιο είναι το δυνατό της όπλο; Ή, για να το θέσω καλύτερα, πού στηρίχτηκε το 2004; Στην άμυνά της. Να κλείνει, δηλαδή, τα κενά. Να διαχειρίζεται σωστά τα τετραγωνικά. Να αλληλοκαλύπτει -αν και στις διαγώνιες αλληλοκαλύψεις έχουμε προβλήματα, καθώς είναι δεδομένο ότι η συστημική προσέγγιση της τωρινής άμυνας αποκαλύπτει την ποιοτική πτώση της αμυντικής μας λειτουργίας σε ομαδικό επίπεδο. Προσοχή, όμως: όταν λέω άμυνα, δεν εννοώ να αμύνεσαι υπέρ βωμών και εστιών. Η σκοπιμότητα έχει πολλές μορφές και δεν είναι όλες κατακριτέες. Συν τοις άλλοις, η Εθνική του Σάντος σού βγάζει ένα άγχος στο σκοράρισμα. Δεν το έχει εύκολο το γκολ. Και σε αυτά τα τουρνουά, ειδικά με τις ομάδες που κληρωθήκαμε, δεν χωράνε συμβιβασμοί του στυλ 1-0 και κοιτάζω το επόμενο ματς του ομίλου. Ποιο επόμενο ματς; Δεν είναι πρωτάθλημα. Ούτε καν προκριματικά. Τρία ματς θα δώσεις. Γκαραντί. Και, έπειτα, βλέπουμε. Και σε αυτά τα τρία ματς θα πρέπει να μην παρασυρθείς και να θυμηθείς ποια είναι τα δυνατά σου σημεία. Διότι, αν νομίζουμε ότι ο όμιλος είναι εύκολος επειδή αποφύγαμε τα μεγαθήρια, τότε, συγγνώμη, αλλά είναι σαν να έχουμε ήδη αποκλειστεί. Αλίμονο αν θεωρήσουμε ότι μπορούμε να κοντράρουμε στα ίσα, mano a mano, ομάδες που τρέχουνε, περισσότερο από εμάς, βρίθουν διαφορετικού στυλ, κάπως άναρχου, αλλά με ευρωπαϊκή φιλοσοφία, και έχουνε υψηλή αποτελεσματικότητα στην επίθεση.

Συγκεφαλαιώνοντας επιλογικά, όταν αντιμετωπίζεις ομάδες υψηλού επιπέδου, δεν έχεις άγχος. Δεν πρέπει να έχεις άγχος. Τουναντίον, έχεις εξτρά κίνητρο. Και, το σημαντικότερο, γνωρίζεις πολύ καλά τι πρέπει να κάνεις. Την αποστολή σου. Τα όριά σου. Ο αντίπαλος, άλλωστε, η ποιότητά του, δεν σου αφήνει και πολλές εναλλακτικές. Αν είχαμε, για παράδειγμα, στον όμιλο την Γερμανία, θα ξέραμε τι πρέπει να κάνουμε. Και πώς να το κάνουμε. Θα καταλαβαίναμε την έννοια του τακτικού ρεαλισμού. Τώρα που πέσαμε με Ιαπωνία, Ακτή Ελεφαντοστού και Κολομβία, πολύ φοβάμαι ότι δεν θα έχουμε ιδέα.

Υ.Γ.1 Η σωστή απάντηση στο κουίζ της προηγούμενης ανάρτησης είναι...Ποια είναι;

Υ.Γ.2 Ένας γείτονας συνεργάζεται επαγγελματικά με τον Βελλή, τον Πρόεδρο του Απόλλωνα. Προχθές που πήγαινε το σκύλο του βόλτα, ένα γλυκύτατο Beagle, μου αποκάλυψε κάποια ενδιαφέροντα πράγματα για τον Πρόεδρο. Πρώτον, ο Βελλής είναι Απολλωνιστής από μικρό παιδί. Δεύτερον, έχει πολλά χρήματα, πάρα πολλά. Τρίτον, λατρεύει τις τιράντες, Τέταρτον, έχει ένα κόλλημα με τα μονοετή συμβόλαια, πράγμα που σημαίνει ότι θα δυσκολευτεί πολύ να πουλήσει παίχτες. Πέμπτον, η ομάδα ''μπαίνει μέσα'' μισό μύριο ετησίως. Έκτον, και σημαντικότερο, σε μια ψηφοφορία της Super League, ο Βελλής ψήφισε το αντίθετο από τον Ολυμπιακό. Την επόμενη μέρα τον παίρνει τηλέφωνο ο Μαρινάκης, αυτοπροσώπως, και του λέει: «Πρόσεχε, αν συνεχίσεις έτσι, πέφτεις Β' Εθνική». Αυτά.

Υ.Γ.3 Θέλαμε να βρούμε επενδυτές και βρήκαμε. Νταξ, ακόμα δεν έχουν μπει λεφτά. Αλλά μικρό το κακό. Οι επενδυτές, μιλάμε για μιλούνια, είναι εδώ. Παρόντες. Και παλεύουν μεταξύ τους, σαν άλλοι μνηστήρες της Πηνελόπης, για το ποιος θα αναλάβει τον Άρη. Ε, κύριε Ηλιάδη;

Υ.Γ.4 Πώς γίνεται άνθρωποι που δεν έχουν δει ένα παιχνίδι να το βαφτίζουν στημένο με συνοπτικές διαδικασίες;

Υ.Γ.5 Πώς καταλαβαίνεις την αξία του προπονητή; Βλέπεις τον Μόγιες ο οποίος με το ίδιο ρόστερ έχει φτιάξει ένα πράγμα χωρίς ταχύτητα και έμπνευση. Λέτε να το έκανε επίτηδες ο Σερ Άλεξ για να φανεί πόσο δυσαναπλήρωτο είναι το κενό του; Ο Αλέφας έτσι λέει. Βέβαια, ο Αλέφας λέει ότι ο Μήτρογλου είναι παιχταράς κι ο Μανωλάς μεγάλο σέντερ μπακ. Ας μην ξεφύγουμε, όμως. Λέγαμε για την αξία του προπονητή. Σπουδαίος θεσμός του ποδοσφαίρου. Μια ματιά στην Μπάγερν θα μας πείσει. Κι αν δεν μας πείσει, σίγουρα θα μας εξιτάρει.

Υ.Γ.6 Βλέπω, λοιπόν, σε ένα site κάτι φωτογραφίες της Έλενας Παπαβασιλείου. Ωραία γυναίκα. Γυναικάρα, θα έλεγα. Κι από κάτω διαβάζω κάτι επικά σχόλια. Ο ένας να λέει ότι έχει καλούτσικο σώμα, αλλά μέτρια φάτσα. Ο άλλος να ουρλιάζει ότι έχει πόδια καμήλας Τι σκατά σημαίνουν ''τα πόδια καμήλας''; Τέλος πάντων. Και κάποιοι άλλοι, ποιο παρατηρικοί, να δηλώνουν ότι η κοπέλα πάσχει από προγναθισμό. Θα ήθελα να τους δω όλους αυτούς, αν τους την έπεφτε η Έλενα σε κάποιο μπαράκι. Τι θα έκαναν; Τι θα έλεγαν; «Φύγε από δω μωρή πατσαβούρα, με τα πόδια καμήλας και τον προγναθισμό;». Ή μήπως θα έβρεχαν το βρακάκι τους;

Υ.Γ.7 Βρισκόμαστε στην Α' Γυμνασίου. Ένας συμμαθητής, με τον οποίο ακόμα έχουμε κρατήσει επαφή, μού δίνει μια κασσέτα με διάφορα τραγούδια. Η κασσέτα, μεταξύ άλλων, περιέχει δυο κομμάτια των Rainbow. Ακούω το πρώτο κομμάτι, το Man on the Silver Mountain, και πραγματικά μου αρέσει. Μόλις ακούω το δεύτερο, απογειώνομαι.