Όλοι ρίχνουν άσφαιρα

Ο Γιώργος Παπανδρέου (φώτο) λάμπει διά της παρουσίας του. Μια παρουσία, δε, εμβληματική. Φανταχτερή. Φωτεινή. Σαν μια συστοιχία από λαμπάκια σε χριστουγεννιάτικο δέντρο. Βρίσκεται ανάμεσά μας, λοιπόν. Ελεύθερος. Ούτε στη φυλακή μήτε στη λαιμητόμο. Επαναλαμβάνω, ελεύθερος. Από το Harvard, όπου δίδασκε πως πρέπει να διαχειρίζονται οι δημοσιονομικές κρίσεις (!), και τις βόλτες στα ελληνικά νησιά, πάντα με κανόε καγιάκ, μέχρι την Ουρουγουάη. Ναι, η χάρη του έφτασε μέχρι τη χώρα του Σουάρες, του Καβάνι, του Φορλάν και του Αμπρέου. Όχι, δεν αναφέρθηκε στο επικείμενο Μουντιάλ. Για το αν θα καταφέρει η Εθνική Ουρουγουάης, στο πλαίσιο του ομίλου, να κάμψει την αντίσταση Αγγλίας, Ιταλίας και Κόστα Ρίκας. Τακτικές, δηλαδή, και συστήματα. Όπως κάνει ο Ανδρέας ο Λοβέρδος με τον Ολυμπιακό. Η αφορμή ορίζεται στην απελευθέρωση της μαριχουάνας που αποφασίστηκε στην χώρα αυτή. Δεν μένει, λοιπόν, ανενεργός ο Γεώργιος Παπανδρέου. Συνεχίζει. Ακάθεκτος. Και είναι αμείλικτος. Απηνής. Όπως τότε που είχε εξαγγείλει δημοψήφισμα. Χωρίς να υπολογίζει διακριτά όρια, χρονικά ή χωρικά, και ανθρώπους. Ξεπερνώντας τα στενά σύνορα της Ελλάδας. Εξάλλου, ένας άνθρωπος που φέρει το όνομα ''Παπανδρέου'', δεν μπορεί να αντέξει σε μια εσωστρεφή χώρα. Και δεν είναι δυνατόν να ανήκει μόνο σε μια χώρα. Και μάλιστα σε μια χώρα που την έσωσε δύο και τρεις φορές. Με τους Έλληνες, αχάριστοι και αγνώμονες, να μην καταλαβαίνουν την προσφορά του και να τον λοιδορούν. Να τον συκοφαντούν. Ο Τζέφρυ, όμως, ανήκει σε όλον το κόσμο. Ούτε στην μικρή Ελλάδα, ούτε στο περισπούδαστο ΠΑ.ΣΟ.Κ., ούτε στις σοσιαλιστικές χώρες. Η ακτινοβολία του είναι παγκόσμιου βεληνεκούς. Παγκόσμιας εμβέλειας. Worldwide reputation, που λένε και στο χωριό μου.

Και είναι τιμή της Ελλάδας να εκπροσωπείται, σε όλο το φάσμα του πολιτικού και κοινωνικού γίγνεσθαι, από ένα τέτοιο μέγεθος. Μια Ελλάδα που μπορεί να την γυρνάς ανάποδα και να πέφτουν από τις τσέπες αναπτήρες, κλειδιά και κουραμπιέδες, αλλά με τον Σαμαρά στο πηδάλιο δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Η πολυπόθητη ανάπτυξη θα έρθει -αλλά τι είδους ανάπτυξη θέλουμε; Δεν πρόκειται για αίολες υποσχέσεις. Για φρούδες ελπίδες. Θα είναι γεγονός. Και δεν εννοώ στο μιλητό. Όπως, δηλαδή, γίνονται όλα τα έργα στην Ελλάδα. Όχι, βέβαια. Σας παρακαλώ. Αυτά είναι κακοήθειες. Χαζομάρες. Εξάλλου, ήδη οι προσπάθειες του Σαμαρά έχουν αρχίσει να αποδίδουν καρπούς. Κι αυτό φαίνεται από το επενδυτικό ενδιαφέρον, πραγματικά αμείωτο, που εσχάτως παρουσιάζεται, με πάσα μεγαλοπρέπεια, στο ποδόσφαιρό μας. Κι ας βάζουν οι περισσότερες Π.Α.Ε. το χέρι στην τσέπη και πιάνουν το παπούτσι. Είναι, βλέπετε, τόσο ελκυστικό το ποδοσφαιρικό προϊόν που εξάγει αυτή η χώρα, που κανείς δεν μπορεί να πει όχι. Να αντισταθεί. Με τους υποψήφιους επενδυτές να προέρχονται από όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Από τις Η.Π.Α., Σαουδική Αραβία, Βολιβία, Κίνα και Ρωσία μέχρι την Περσία. Έτσι, για να αναβιώσουν οι μάχες του Μαραθώνα και της Σαλαμίνας. Και να αποδείξουμε, για μία ακόμη φορά, περίτρανα, πόσο προικισμένο είναι αυτό το Έθνος. Με το μεγαλείο και τη δόξα να είναι χαραγμένα στο D.N.A. μας. Και την Ελλάδα να είναι καταδικασμένη, εσαεί, να νικάει. Ας μην ξεφύγουμε, όμως. Λέγαμε για τους επενδυτές. Όπως, για παράδειγμα, ο Ηλιάδης ψάχνει επενδυτές για την Αρειανάρα, αν και μάλλον θα πρέπει να ψάχνει τρόπο για να την κοπανήσει, έτσι κι ο Σαμαράς έχει βγάλει το τουφέκι και κυνηγάει την ανάπτυξη. Το τουφέκι μπορεί να ρίχνει άσφαιρα, αλλά, πάντως, τον φασισμό, δείχνοντας ηγετικά προσόντα και έξοχα αντανακλαστικά, τον ισοπέδωσε. Η επιτυχία, συνεπώς, είναι δεδομένη. Το ελληνικό ποδόσφαιρο, λοιπόν, αυτό το αγνό σπορ, αποτελεί τον λαμπερό φανοστάτη στο ομιχλώδες τοπίο της ελληνικής οικονομίας. Ούτε η ναυτιλία μήτε ο τουρισμός. Και, πλέον, το πιο σημαντικό όλων, με την ανακοίνωση του Έλληνα Πρωθυπουργού για δωρεάν wi-fi σε όλη την Ελλάδα, τα πράγματα θα είναι πιο εύκολα. Για όλους. Εκτός ημών.

Υ.Γ.1 Παιδιά, τον τελευταίο καιρό με έχει πιάσει ένας περίεργος συγγραφικός οίστρος. Κάθομαι στον υπολογιστή για να βγάλω δουλειά, μου έρχεται ξαφνικά μια ιδέα, κυριολεκτικά από το πουθενά, και την αποτυπώνω άμεσα στην οθόνη σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Μου συμβαίνει κάτι;

Υ.Γ.2 Μου φαίνεται ότι έχω αρχίσει να προσβάλλομαι από την ασθένεια των ημερών: την μελαγχολία των Χριστουγέννων. Θα προσπαθήσω να γράψω και μια χριστουγεννιάτικη ανάρτηση, αλλά δεν ξέρω αν το έχω.

Υ.Γ.3 Το ξαναγράφω για πολλοστή φορά: αν ο Δώνης έκανε αυτά που κάνει ο Στέφενς θα τον είχαν κρεμάσει από τα αυτιά και τις κωλότριχες. Με τον Π.Α.Ο.Κ. να βρίσκεται στη δεύτερη θέση, επειδή σε αυτό το πρωτάθλημα, χαμηλής ταχύτητας, δυναμικότητας και ανταγωνιστικότητας, δεν υπάρχει άλλος δεύτερος. Και τους δημοσιογράφους να λένε ότι ο Π.Α.Ο.Κ. παίζει ποδόσφαιρο. Ξεχνάς κι αυτά που ξέρεις. Μου φαίνεται ότι η κάκιστη συνήθεια να ερμηνεύουμε ένα ματς με βάση το αποτέλεσμα ή την πρόκριση, δεν θα κοπεί ποτέ. Αλλά δεν αναφέρομαι μόνο στα τακτικά πειράματα. Πάρτε, για παράδειγμα, την απάντηση που έδωσε περί Γκαρσία (επαναστάτης): «Ελάτε στις προπονήσεις να δείτε τι κάνει». Τι μπορεί να κάνει, δηλαδή; Να παίζει τρομπόνι; Να φτιάχνει μελομακάρονα; Να ρίχνει μπουνιές; Να κάνει μαγκιές; Το θέμα είναι ότι παίζεται το ίδιο έργο. Όπως πέρυσι. Σαν τις σειρές που προβάλλονται από τα κανάλια σε επανάληψη κάθε σεζόν. Επειδή δεν έχουν τι να δείξουν. Έτσι και στον Π.Α.Ο.Κ.

Υ.Γ.4 You keep on pushing, babe, Like I've never known before, You know you drive me crazy, child, An' I just wanna see you on the floor, I want a superstitious woman, An' she got a superstitious mind, I can't see you, baby, I can't see you anymore, no more, You keep on loving me, Like I've never known before, I want a superstitious woman, With a superstitious, a superstitious mind, an' I don't mind, baby, Look out, My heart is beating faster, babe, It's beating like a big bass drum, You know you got me speeding, child, Faster than a bullet from a gun, You're a superstitious woman, An' I got a superstitious mind, an' I don't care, So take me down slow an' easy, Make love to me slow an' easy, I know that hard luck an' trouble, Is coming my way, So rock me 'til I'm burned to the bone, Rock me 'til I'm burned to the bone...