Χριστουγεννιάτικη υπόθεση εργασίας

Το ρολόι δείχνει οχτώ το πρωί. Εσύ κοιμάσαι. Μόλις οι δείκτες του ρολογιού αγγίξουν το πρώτο λεπτό της ώρας, κρούει ο κώδων. Πετάγεσαι σαν ελατήριο και κοιτάς με απόγνωση την ντουλάπα. Είναι ξεκάθαρο ότι δεν την παλεύεις. Καθώς ερωτοτροπείς με το πάπλωμα, λαμβάνεις τη γενναία απόφαση να σηκωθείς. Ειδάλλως, θα αργήσεις για δουλειά. Κάθεσαι για λίγο στο στρώμα, κοιτώντας το πάτωμα, και με μια απότομη κίνηση βάζεις πλώρη προς το μπάνιο. Πλένεις την μουσούδα με σαπούνι χαμομηλιού και κατόπιν πετάς παγωμένο νερό στο σβέρκο για να ξυπνήσεις. Όντας, πλέον, σε σχετικά νηφάλια κατάσταση, είσαι έτοιμος για δράση. Και, ακριβώς εκείνη την στιγμή, διαπιστώνεις ότι δεν δουλεύεις. Πολύ απλά, όντας εγκλωβισμένος στη δίνη της καθημερινότητας, ξέχασες να απενεργοποιήσεις το ξυπνητήρι. Με άκρατη διαύγεια θυμάσαι ότι είναι Σάββατο. Η ώρα, εν τω μεταξύ, έχει φτάσει 8:35. Μονολογείς πόσο χαζός είσαι και αποφασίζεις να ξαναπέσεις για ύπνο. Ξάφνου, χτυπάει το κουδούνι. Αμφιταλαντεύεσαι: να ανοίξεις ή να μην ανοίξεις; «Ποιος μπορεί να είναι Σάββατο πρωί;» σκέφτεσαι. Εν τέλει, η περιέργεια, έμφυτο στοιχείο του ανθρώπου, υπερνικά τις όποιες αναστολές σου. Ξεκλειδώνεις και ανοίγεις. Και το θέαμα που αντικρίζεις σε γεμίζει ενοχές. Στην πόρτα σου στέκονται δυο γλυκύτατα παιδάκια. Ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι. Το αγοράκι φοράει το καλό του παντελονάκι και έχει φτιάξει τα μαλλάκια του χωρίστρα, ενώ το κοριτσάκι είναι ντυμένο με μια κόκκινη καρώ φουστίτσα. Αμφότερα κρατούν από ένα τρίγωνο και με μια φωνή ρωτάνε: «Να τα πούμε;». Εσύ, όντας κατακόκκινος από ντροπή, απαντάς καταφατικά. Είναι παραμονή Χριστουγέννων κι εσύ το ξέχασες! Τα δυο μπεμπάκια λένε τα κάλαντά τους κι εσύ γεμάτος χαρά -και με ισχυρή τάση εξιλέωσης- τους μοιράζεις ένα σεβαστό χρηματικό αντίτιμο. Κατόπιν, τα παιδιά, τρέχοντας, πάνε και αγκαλιάζουν μια κομψή κυρία. Προφανώς είναι η μητέρα τους.

Καθώς κλείνεις την πόρτα, σκέφτεσαι ότι δεν έχει νόημα να (ξανα)κοιμηθείς. Το σίγουρο είναι ότι πεινάς. Πας στην πιατελούμπα και γραπώνεις δυο μελομακάρονα. Τα παρασκεύασες προχθές και είναι νοστιμότατα. Γεμάτος περηφάνια για την επιτυχία της ζαχαροπλαστικής απόπειρας, σπεύδεις να ανοίξεις τα παντζούρια. Πας στο δωμάτιό σου και, καθώς ανεβάζεις το παντζούρι, βλέπεις κάτι που μοιάζει με λευκό στρώμα. «Δεν είναι δυνατόν» σκέφτεσαι. Είναι χιόνι; Ναι, είναι χιόνι! Τώρα εξηγούνται και οι άσπρες νιφάδες στα ρούχα των δυο ξωτικών που λέγανε τα κάλαντα. Την ώρα που εσύ κοιμόσουν βαριά και ονειρευόσουν γλυκά, ο καιρός είχε στήσει το δικό του πάρτι. Τα πάντα είχαν καλυφθεί από έναν λευκό μανδύα. Αυτόματα, έστω και με πλημμελή ρουχισμό, κατεβαίνεις στον κήπο για να χαρείς. Να νοιώσεις. Να παίξεις. Χωρίς δεύτερη σκέψη, αρχίζεις να φτιάχνεις χιονόμπαλες και να τις πετάς, όπου βρεις!  Σαν να μεταμορφώθηκες, εντελώς απροσδόκητα, σε μικρό παιδί! Και τότε σου έρχεται μια φαεινή ιδέα: θα δημιουργήσεις έναν χιονάνθρωπο! Πρώτα, όμως, επιστρέφεις στο σπίτι και αλλάζεις ενδυμασία. Τα χεράκια σου, βλέπεις, από το κρύο πήραν το χρώμα της μελιτζάνας. Έχοντας βάλει γερά ρούχα, κατεβαίνεις στον κήπο για να κάνεις πράξη την ιδέα σου. Λειτουργώντας με αξιοζήλευτη ζωντάνια και πρωτοφανή διάθεση, στήνεις τον χιονάνθρωπο. Το μόνο που (απο)μένει είναι να τον στολίσεις. Ανεβαίνεις στο σπίτι και ψάχνεις στα ραπτικά. Βρίσκεις το κουτί με τα κουμπιά και, καθώς διαλέγεις ενδελεχώς το είδος αυτών, περνάς μπροστά από το τζάκι όπου τα μάτια σου πέφτουν σε κάτι μικρά καρβουνάκια που αποκοιμήθηκαν έπειτα από κάποια θερμή συνομιλία με τη φωτιά. Ξαναπάς κάτω στον κήπο. Για μάτια καθιστάς δυο μικρά κουμπιά, ενώ τοποθετείς τέσσερα καρβουνάκια στο κυρίως σώμα του χιονάνθρωπου. Ωστόσο, δεν έχεις τελειώσει. Πού είναι η μύτη; Το κασκόλ; Η καπελαδούρα; Ξεχύνεσαι προς το δωμάτιό σου και ψαχουλεύεις την κούτα που έχεις καταχωνιάσει τα σκουφιά, τα κασκόλια και τα γάντια. Έπειτα, καβατζώνεις από την πελώρια γούνινη τίγρη που φυλάει το δωμάτιό σου, την καπελαδούρα που φοράει. Είσαι σίγουρος ότι δεν θα την πειράξει. Ύστερα, πας στην κουζίνα, ανοίγεις το ψυγείο και παίρνεις ένα καρότο. Η ώρα είναι περασμένες δέκα. Καθώς οι νιφάδες χιονιού χορεύουν στο πρόσωπό σου, εσύ παρατηρείς τον χιονάνθρωπο. Ήταν επιβλητικός, με δυο μαύρα κουμπάκια για μάτια και τέσσερα καρβουνάκια για παλτό, ενώ την μύτη του αναπαριστούσε ένα καρότο μικρού μεγέθους. Είχε ένα κιτρινόμαυρο κασκόλ τυλιγμένο στο λαιμό του και μια καπελαδούρα τύπου Ιντιάνα Τζόουνς. Εντούτοις, ήταν εμφανές ότι κάτι έλειπε. Τον κοιτούσες, τον ξανακοιτούσες και ξαφνικά, μετατρεπόμενος σε κλώνο του Αρχιμήδη, φωνάζεις: «Εύρηκα!». Ο χιονάνθρωπος δεν είχε χαμόγελο! Με ένα μικρό ξύλο, έφτιαξες ένα λαμπερό χαμόγελο στο πρόσωπό του και αυτόματα χαμογέλασες κι εσύ. Με ποιο όνομα θα τον αποκαλούσες; Πώς θα τον βάφτιζες; Το πρώτο όνομα που ανακάλυψες ήταν Νέτο, αλλά σκέφτηκες ότι μάλλον δεν ταιριάζει. Μετά σου ήρθε στο μυαλό το όνομα Τζακ, αλλά γρήγορα το ξεπέρασες, διότι σου φαινόταν τετριμμένο. Εν τέλει, καταστάλαξες στην πιο αντιπροσωπευτική ονομασία: θα τον φώναζες Χιονάνθρωπο.

Ανέβηκες γρήγορα στο σπίτι, έφτιαξες ένα ζεστό ρόφημα φασκόμηλου με μια κουτάλια θυμαρίσιο μέλι και ξεκίνησες να μοιράζεσαι τη δημιουργηθείσα χαρά με τους φίλους σου. Κανόνισες συναντήσεις και βόλτες. Πήγες για ψώνια. Πήρες δώρα για τα πρόσωπα που αγαπάς και νοιάζεσαι. Γιατί, όμως, να παίρνουμε δώρα τα Χριστούγεννα; Τι αλλάζει σε σχέση με τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου; Μπορούμε να κάνουμε δώρα όλο το χρόνο. Δεν χρειάζεται να είναι ακριβά, μεγάλα ή υλικά. Και μια λέξη αρκεί. Μια χειρονομία. Μια ευφάνταστη παρουσίαση. Υπόσχεσαι στον εαυτό σου ότι θα προσπαθείς να λειτουργείς με Χριστουγεννιάτικο πνεύμα καθόλη τη διάρκεια του χρόνου κι όχι μόνο τις μέρες των εορτών. Και είσαι αποφασισμένος για αυτό. Είναι θλιβερή η ένταση της υποκριτικής διάθεσης που σκεπάζει τα Χριστούγεννα. Η ώρα, πάντως, πέρασε γρήγορα. Γιατί, όταν περνάς όμορφα, ο χρόνος κυλάει σαν νεράκι; Αναπάντητο ερώτημα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μπορούσες να βγάλεις από το μυαλό σου τον Χιονάθρωπο. Ανυπομονούσες να γυρίσεις πίσω και να τον δεις. Κάποια στιγμή, κατά τις έντεκα το βράδυ, γύρισες σπίτι. Ήσουν ξεθεωμένος και σε πονούσαν τα πόδια σου, αλλά αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο να κατέβεις στον κήπο και να θαυμάσεις το έργο σου. Στεκόταν αγέρωχος και περήφανος, ενώ το χαμόγελό του εξακολουθούσε να είναι λαμπερό, σαν να σου έλεγε: «Ευχαριστώ που με δημιούργησες». Μισή ώρα αργότερα έπεφτες για ύπνο. Έπρεπε, άλλωστε, να σηκωθείς νωρίς την επόμενη μέρα. Θα επισκεπτόσουν τον θείο και τη θεία. Όταν ήσουν μικρός, βαριόσουν να πηγαίνεις σε συγγενικές συγκεντρώσεις και το μόνο ενδιαφέρον που έδειχνες σε αυτές, ήταν το ύψος των χρημάτων που θα αποκόμιζες από το σόι. Πλέον, αδημονείς να συναντήσεις τους συγγενείς κι ας μην σου δίνουν δεκάρα τσακιστή. Πώς αλλάζουν οι καιροί; Πώς αλλάζουν οι προτεραιότητες; Ίσως μέσω της ηλικιακής ωρίμανσης να επέρχεται και η νοητική. Μακάρι να ωριμάζεις νοητικά, αλλά να μένεις για πάντα παιδί. Όπως το πρωί που έφτιαχνες χιονόμπαλες και τις πετούσες από δω κι από κει. Βυθιζόμενος στις παραπάνω σκέψεις, προσπαθείς να κλείσεις τα μάτια σου και να ονειρευτείς γλυκά. Ξάφνου, ακούς έναν δυνατό και συνάμα παράξενο κρότο. «Τι μπορεί να ήταν;» αναρωτιέσαι. Παίρνεις ένα μακρύ ξύλο που κρατάς για περιπτώσεις υψηλής επικινδυνότητας και αρχίζεις να (εξ)ερευνάς το σπίτι. Δεν βρίσκεις απολύτως τίποτα. Μπορεί και να το φαντάστηκες. Καθώς επιστρέφεις στο κρεβάτι, η ματιά σου πέφτει στο επιτοίχιο ρολόι της κουζίνας. Οι δείκτες έχουν εναρμονιστεί στη θέση δώδεκα. Μολαταύτα, δεν χάνεις την ευκαιρία να δεις πως τα πάει ο Χιονάνθρωπος. Κι αυτό που συναντάς σου φαίνεται απίστευτο! Τι βλέπεις; Ο Χιονάνθρωπος απέκτησε ζωή! Υποθέτεις ότι κι αυτό το φαντάζεσαι, αλλά οι τσιμπιές που επιχειρείς στον εαυτό σου είναι αληθινές και πονάνε! Σπεύδεις στον κήπο, κατεβαίνοντας δυο δυο τα σκαλιά, και τρέχεις με λαχτάρα προς το μέρος του. Απλώνει το χέρι του κι εσύ ανταποκρίνεσαι. Μπορεί να αποτελείται από παγωμένο χιόνι, αλλά το χέρι του είναι τόσο, μα τόσο ζεστό. Σαν τη δική σου καρδιά. Καθώς είστε πιασμένοι χέρι με χέρι, το ταξίδι ξεκινά κι εσύ είσαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος πάνω στον πλανήτη. Καλά Χριστούγεννα!

Υ.Γ.1 Η παραπάνω ανάρτηση δεν αποτελεί νοητικό προϊόν των τελευταίων ημερών. Nope. Ούτε καν του τρέχοντος έτους. Την έγραψα πριν δυο χρόνια -κι όμως, μου φαίνεται ότι την έγραψα μόλις χθες! Είναι η πρώτη φορά που αναδημοσιεύω μια οποιαδήποτε ανάρτησή μου. Ο λόγος; Δεν είχα χρόνο να γράψω κάτι άλλο! Ή, για να είμαι πιο ακριβής, δεν είχα χρόνο να σκεφτώ κάτι διαφορετικό. Ελκυστικό. Πρωτότυπο. Έχω την εντύπωση ότι από ένα σημείο και μετά επαναλαμβάνομαι: ότι γράφω τα ίδια, σε σημείο κορεσμού. Όπως και να έχει, η συγκεκριμένη ανάρτηση, όσο ατελής και να είναι, μου αρέσει ιδιαίτερα. Ελπίζω να αρέσει και σε εσάς.

Υ.Γ.2 Μην χάσετε τη σειρά Planet Earth. Εξαιρετικά ντοκιμαντέρ. Εξαιρετικά!

Υ.Γ.3 Το ξέρω ότι δεν ανήκει στο συγκεκριμένο κλίμα, εορταστικού περιεχομένου, αλλά οφείλω να το αναφέρω. Η Αρειανάρα έκαμψε την αντίσταση του Πανιωνίου (κλισέ) και κατάφερε να προκριθεί στον τελικό κυπέλλου στο μπάσκετ -ξεπάγωσαν τα μπαλάκια;-, κάνοντας ένα όμορφο χριστουγεννιάτικο δώρο στους Αρειανούς. Εντούτοις, δεν με απασχολούν οι προκρίσεις και οι τελικοί. Και μόνο που βλέπεις το Παλέ να είναι τίγκα από κόσμο, αρκεί. Γεμίζεις ικανοποίηση. Και τι κόσμος! Εκπληκτικός! Πού θα γίνει ο τελικός; Στην πόλη που το 2005 έλαβε μέρος μία από τις πιο προκλητικές και βίαιες σφαγές στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Εφάμιλλη με αυτή που βίωσε ο ποδοσφαιρικός Άρης χθες στα Γιάννενα. Με τον διαιτητή του αγώνα να μεταμορφώνεται σε Άγιο Βασίλη και να μοιράζει δώρα. Και να σκεφτείτε ότι υπήρχαν εντονότατες φήμες πως το ματς ήταν στημένο στο διπλό...

Υ.Γ.4 Αν ακούσω άλλη μια φορά το Last Christmas, θα αυτοκτονήσω με κουραμπιέδες και μελομακάρονα μαζί. Combined. Μην απορείτε. Η ζάχαρη άχνη και τα τριμμένα καρύδια δεν αστειεύονται. Στα κατάλληλα χέρια μετατρέπονται σε δολοφονικά εργαλεία. Δεν είναι κατάσταση αυτή. Δεν υποφέρεται άλλο. Δεν πρέπει να συμβαίνει σε άλλη χώρα τέτοιο πράγμα. Λες και δεν υπάρχουν άλλα χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Απίστευτα πράγματα. Το ευτυχές είναι ότι, προς τέρψιν της ψυχικής μου υγείας, δεν το έχει διασκευάσει ακόμα ο Γιώργος ο Νταλάρας. Τέλος πάντων. Ας μην το κάνουμε θέμα. Ο Βασιλιάς, πάντως, όπως φαίνεται από το τραγούδι που ακολουθεί, βρίσκεται σε κέφια. Κι όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, προκύπτει φοβερό αποτέλεσμα. Εύηχο. Μελωδικό νέκταρ, βρε παιδί μου! Με έντονες πινελιές ερωτισμού!