Η αδιαφορία φέρνει ηρεμία

Ας μιλήσουμε λίγο για την Εθνική. Προφανώς αναφέρομαι για ποδόσφαιρο -το Eurobasket με αφήνει παγερά αδιάφορο. Είμαι περίεργος, λοιπόν, να δω τις προθέσεις του Σάντος. Ο ίδιος σε δηλώσεις του έκανε λόγο περί καθήκοντος. Ναι, σύμφωνοι, να το κάνουμε το καθήκον μας, αλλά πώς; Παραδοσιακά η Εθνική συναντάει προβλήματα με αυτές τις ομάδες, ακόμα κι αν μιλάμε για το αδύναμο Λιχτενστάιν. Γιατί; Για τον προφανή λόγο. Κλείνονται στην άμυνα. Η Εθνική δεν μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, δεν μπορεί να παίξει με αξιώσεις ποδόσφαιρο κατοχής, παρά μόνο με οριζόντιες πασούλες, και δεν μπορεί να διασπάσει με κάθετο ποδόσφαιρο την αντίπαλη άμυνα. Επίσης, δεν μπορεί να πλαγιοκοπήσει, δηλαδή να δώσει πλάτος, δεν ανεβάζει κορμιά από πίσω, αν και υπάρχει ιδανικός παίχτης για αυτήν τη δουλειά (Κατσουράνης=κρυφός φορ) και προτιμά να αναλώνεται σε μακρινές μπαλιές με κύριο εκφραστή τον Κατσουράνη και κύριους αποδέκτες κάποιους που φοράνε φανέλες της Ελλάδος. Αυτό είναι το πλάνο. Έτσι προσδιορίζεται το αγωνιστικό σχέδιο. Άντε στο τσακίρ κέφι να πάρει την μπάλα ο Σαμαράς μέχρι να του μπει το μαλλί στα μάτια και να την χάσει ή να γίνει κάτοχος ο Καραγκούνης και να περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του.

Το σημαντικό πλεονέκτημα, πάλι, ονομάζεται αδιαφορία. Αδιαφορία από τον κόσμο, ακόμα κι από τους δημοσιογράφους. Και αυτή η αδιαφορία φέρνει ηρεμία. Ευτυχώς που ορισμένες φορές θυμόμαστε κάποια πράγματα πολύ αργά, καθώς η Εθνική έχει αποδείξει ουκ ολίγες φορές πως όταν προετοιμάζεται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, αποδίδει καλύτερα. Ας ελπίσουμε ότι το ίδιο θα συμβεί και τώρα. Μπορεί η πρώτη θέση να μην εξαρτάται αποκλειστικά από τα πόδια μας, με τη δεύτερη θέση να θεωρείται καπαρωμένη, αλλά η Εθνική δεν πρέπει να επαναπαυτεί: έχει εύκολο πρόγραμμα και μπορεί να κάνει το 4x4. Το μόνο που ζητάει και εύχεται είναι ένα στραβοπάτημα της Βοσνίας. Αλλά για αυτό μάλλον θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι την επόμενη αγωνιστική στην οποία οι Βόσνιοι θα συναντήσουν τους Σλοβάκους εκτός έδρας. Την Παρασκευή το βράδυ, λοιπόν, θα αράξω στην καναπεδάρα μου, θα φάω εκλεκτά εδέσματα, θα πιω τις μπυρίτσες μου και θα κάτσω να παρακολουθήσω τον αγώνα. Ελπίζω να αποζημιωθώ.

Υ.Γ.1 Η Άρσεναλ απέκτησε τον Φλαμινί και οι οπαδοί της άρχισαν την γκρίνια, λέγοντας ειρωνικά ότι η επόμενη κίνηση του Αρσέν θα είναι ο Άνταμς και ο Ντίξον. Έλα, όμως, που ο Αλσατός τεχνικός (κλισέ)  έκανε το μπαμ και έκλεισε τον Οζίλ, ενώ έδωσε μάχη να φέρει και τον Ντι Μαρία! Και τέζα οι οπαδοί της Άρσεναλ. Όπως τέζα έπεσαν και οι οπαδοί της Ρεάλ, με αρκετούς παίχτες των Μαδριλένων να μην αποτελούν εξαίρεση (π.χ. Κριστιάνο, Ράμος) καθώς η πώληση του Οζίλ ήταν ανεπιθύμητη, με τα βέλη να στρέφονται στον Πέρεθ. Την ίδια στιγμή, ο Αντσελότι απαντούσε αρνητικά στα 40 μύρια του Μόγιες για τον Κεντίρα, με τον προπονητή της Γιουνάιτεντ, να στρέφεται επιτυχώς στην αφάνα του Φελαϊνί κι αφού πρώτα έγινε χαμός με τον Ερέρα της Μπιλμπάο. Οι Βάσκοι έλεγαν ότι για τον παίχτη υπάρχει μόνο η ρήτρα, την οποία η Μάντσεστερ δέχτηκε να καλύψει, αλλά τελευταία στιγμή η μεταγραφή χάλασε, αγγίζοντας, ή μάλλον ξεπερνώντας, τα όρια του φιάσκου! Οι φήμες υποδηλώνουν ότι τη μεταγραφή πήγαν να την κλείσουν κάποιοι απατεώνες που παρίσταναν τους εκπροσώπους της Μάντσεστερ (!), με το κόλπο να αποκαλύπτεται τελευταία στιγμή. Οι πιο συνετοί υποστηρίζουν ότι η Μάντσεστερ απλά δεν πρόλαβε τη διορία κι ότι υπήρχαν γραφειοκρατικά προβλήματα, ενώ, τέλος, ορισμένοι πιστεύουν ότι ο Σερ Άλεξ ενεπλάκη στην μεταγραφή και άναψε κόκκινο φως. Κι όλα αυτά με την Λίβερπουλ, η οποία έχει κάνει ορμητικό ξεκίνημα στην Πρέμιερ, να αποκτά από την Παρί έναν εκκολαπτόμενο σταρ, τον Σα(κ)χό! Πραγματικά δεν έχω ιδέα με τι σκεπτικό δέχτηκε η Παρί να παραχωρήσει τον συγκεκριμένο παίχτη. Ίσως είναι απασχολημένοι με την μέτρια εικόνα που παρουσιάζει η ομάδα στο χόρτο. Μερίδιο ευθύνης για αυτήν την κατάσταση φαίνεται να  έχει  ο Λοράν Μπλαν, ο προπονητής της Παρί, ο οποίος αρνείται να παίξει 4-4-2 και τοποθετεί τον Καβάνι στα δεξιά της επίθεσης. Ποιος είσαι, ρε Μπλαν; Ο Ρεχάγκελ;

Υ.Γ.2 Πήγα την Δευτέρα στο Περιστέρι και παρακολούθησα διά ζώσης το Ατρόμητος - Άρης. Ωραία ατμόσφαιρα. Οικογενειακή. Ο Ατρόμητος τράφηκε από τη δεδομένη ανεπάρκεια του Άρη, εκμεταλλεύτηκε το αδύναμο δεξί άκρο αμύνης του αντιπάλου και επικράτησε εύκολα, αλλά παρατήρησα ορισμένα προβλήματα. Νταξ, ο Μπρίτο στο πρώτο μέρος κι ο Ούμπιντες στο δεύτερο έκαναν ό,τι ήθελαν, αλλά η ομάδα έχει πρόβλημα στη μεσαία γραμμή, καθώς ο Ινγκλέσιας δεν είναι κι ο καλύτερος κόφτης, ενώ τα σέντερ μπακ, Ταυλαρίδης και Λαζαρίδης, έδειξαν αδυναμία με την μπάλα κάτω. Συν τοις άλλοις, όταν οι παίχτες του Άρη έμπαιναν ορμητικά στις μονομαχίες ή έπαιζαν επιθετική άμυνα, οι παίχτες του Ατρομήτου υπέπιπταν εύκολα σε λάθη. Ομολογώ, πάντως, ότι δεν μπορούν να εξαχθούν σημαντικά και, κυρίως, μόνιμα συμπεράσματα από αυτό το παιχνίδι, καθώς ο αντίπαλος ήταν ανεπαρκής. Για τον Άρη τι να πω; Η ομάδα βρίσκεται σε τακτική αποσύνθεση, δεν έχει ποδοσφαιρικό τσαμπουκά, δεν έχει όρεξη και, κυρίως, δεν έχει ικανότητα. Μου φαίνεται ότι κάποιοι ξέχασαν πως φέτος πέφτουν τρεις ομάδες κι όχι δύο όπως πέρυσι. Όσο για τον αντικαταστάτη του Χατζηνικολάου μία και μοναδική είναι η λύση: Νίκος Αναστόπουλος. Ουδείς άλλος. Αυτά που ακούω περί Κούπερ, τον οποίο θεωρώ μεγάλο δάσκαλο, μόνο ως αστεία μπορώ να τα εκλάβω, τουλάχιστον τη δεδομένη χρονική στιγμή, και μακάρι, και για τις δυο πλευρές, να μην κάνει το λάθος και δεχτεί ενδεχόμενη πρόταση. Ωστόσο, περισσότερα για τον Άρη υποθέτω ότι θα πούμε σε μεταγενέστερο άρθρο.

Υ.Γ.3 Έχουν πλάκα οι δημοσιογράφοι -αλλα και οι οπαδοί. Ταλεντάρα τον ανέβαζαν, ταλεντάρα τον κατέβαζαν. Αποθέωναν κάθε του εμφάνιση. Επέμεναν ότι πρέπει να παίζει βασικός. Τον παρουσίαζαν αδικημένο από τους προπονητές του. Έλεγαν με πάθος ότι φέτος είναι η χρονιά του. Μέχρι και με τον Χατζηπαναγή τον συνέκριναν! Και μόλις πουλήθηκε, ο ταλαντούχος Φετφατζίδης έπαψε να είναι ταλαντούχος, έπαψε να είναι αδικημένος, έπαψε να είναι άτυχος. Αυτό θα πει συνέπεια στην άποψη. Αυτό θα πει δημοσιογραφικό κύρος. Αυτό θα πει γνώση του αθλήματος.

Υ.Γ.4 Κάτι πήρε το αυτί μου για το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Οργάνωσε, λέγεται, ένα διήμερο συμπόσιο για τα 39 χρόνια από την ίδρυση του κόμματος. Η απορία μου, πιστεύω εύλογη, έχει να κάνει με το ποιος πλήρωσε για αυτό το συμπόσιο. Αφού είναι γνωστό τοις πάσι ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. χρωστάει τα κέρατά του. Κι όμως, ο ελληνικός λαός έχει παραδώσει τις οικονομικές τύχες αυτής της χώρας σε ένα κόμμα που δεν μπορεί να βάλει τάξη στα του οίκου του. Τέλος πάντων. Αλλά από που κι ως που να γιορτάζει το ΠΑ.ΣΟ.Κ.; Ποια επέτειος και τρίχες κατσαρές; Αν είχαν τσίπα θα έπρεπε να αυτοδιαλύσουν το κόμμα, να παραδεχτούν την αποτυχία τους, να φορέσουν μαύρα ρούχα και να πενθήσουν για το χάλι της Ελλάδος. Να χαρώ την περισπούδαστη αυτοκριτική τους. Από αυτήν τη χώρα, πάντως, όλα μπορείς να τα περιμένεις. Ίσως δούμε κάποιο πολιτικό λίφτινγκ που θα επιτρέψει πάλι στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. να μεγαλουργήσει και να επιστρέψει στα χρόνια της δόξης. Κι ας ωρύεται ο Πάγκαλος, σαν μαινόμενος ταύρος, ότι οι Σημίτης και Τζέφρυ ήταν αποτυχημένοι ως Πρωθυπουργοί. Αυτό που δεν μας είπε είναι αν η δική του συμμετοχή στις τότε Κυβερνήσεις, και μάλιστα σε κορυφαίες θέσεις, θεωρείται επιτυχημένη. Ρητορικό το ερώτημα.

Υ.Γ.5 Πάω στην τράπεζα, πάω στο ταχυδρομείο, πάω στην υπερ-αγορά και το μόνο που βλέπω είναι γκρίνια και μιζέρια. Με το θυμό να είναι ζωγραφισμένος στα πρόσωπα των Ελλήνων -πάλι καλά που υπάρχουν τα λαμπερά πρόσωπα των μικρών παιδιών που, ξένοιαστα, χαμογελούν, παίζουν και κάνουν νάζια. Αφήστε την ευγένεια που θεωρείται πλέον είδος πολυτελείας. Μολαταύτα, ο Έλληνας επιμένει να ζει με το χθες. Δεν αλλάζει τίποτα στις συνήθειές του. Στις πρακτικές του. Στους τρόπους του. Δεν σπεκουλάρει τα λάθη και τις αδυναμίες του: απλά τις καλύπτει με έναν μαγικό μανδύα που αυτομάτως μεταθέτει την ατομική ευθύνη σε τρίτους. Εξάλλου, το έχουμε αναφέρει προ πολλού: χορτάτος λαός, δεν επαναστατεί. Και προφανώς εννοώ νοητικά.

Υ.Γ.6 Μακράν το πιο υποτιμημένο τραγούδι από του soundtrack των Thundercats!!!