Τα αυτογκόλ

Στην αρχή είχαμε το αυτογκόλ της διοίκησης με τον Χατζηνικολάου. Το πρόβλημα δεν ήταν οι τρεις ήττες, δηλαδή τα αποτελέσματα, αλλά το πως αυτές ήρθαν, δηλαδή οι εμφανίσεις. Αλλά η πικρή αλήθεια είναι ότι δεν έφταιγε μόνον ο Χατζηνικολάου: η ομάδα δεν έχει ποιοτικούς παίχτες, ενώ ο σχεδιασμός φαίνεται ότι έγινε πολύ βιαστικά και άναρχα. Στη συνέχεια, διέρρευσε το όνομα του Κούπερ, σε μια προσπάθεια, υποθέτω, να καταλαγιάσει η σκόνη. Ορισμένοι τσίμπησαν, αλλά στο δικό μου μυαλό η κίνηση αυτή μεταφράστηκε σαν κάκιστο επικοινωνιακό τρικ, το οποίο -ευτυχώς!- δεν γύρισε μπούμερανγκ. Πάλι καλά να λέμε, και για τις δυο πλευρές, που δεν αποδέχτηκε ο Κούπερ την πρόταση του Ηλιάδη. Μια πρόταση, να θυμίσω, που ήταν εξωπραγματική για τα τωρινά δεδομένα της ομάδας. Κι όλα αυτά για έναν προπονητή διαφορετικής φιλοσοφίας από τον Χατζηνικολάου, τον οποίο μάλιστα πληρώνουμε -ακόμα!- με δόσεις Κωτσόβολου. Θα μιλούσαμε για τρομερό αυτογκόλ. Και, αφού ακούστηκαν διάφορα ονόματα, η μπίλια έκατσε στον Μιλίνκοβιτς (φώτο). Έναν Σέρβο. Η, για να το θέσω καλύτερα, έναν μαθητευόμενο μάγο. Κι όλοι ξέρουμε τι κατάληξη έχουν οι μαθητευόμενοι μάγοι στην Ελλάδα. Ήδη δημιουργήθηκε μια ασπίδα γύρω από το πρόσωπό του. Πρώτον, με τη στήριξη, σε βαθμό υπερβολικής υπερβολής, των συμπατριωτών του (π.χ. Μπάγιεβιτς και Πάντελιτς) και, δεύτερον, με την επιστράτευση του Λόντσαρ. Μακάρι να πετύχει, μακάρι να δουλέψει, μακάρι να αφήσει έργο και να μείνει πολλά χρόνια στον Άρη, αλλά με βάση τα υπάρχοντα δεδομένα και τις υπάρχουσες συνθήκες η πρόσληψή του κρίνεται ως μη ρεαλιστική. Πάλι αυτογκόλ, δηλαδή. Η ομάδα χρειάζεται λελογισμένη τρέλα, τακτικό ρεαλισμό και μερική ικανότητα, χρειάζεται κάποιον που καταλαβαίνει τις ιδιαιτερότητες του ελληνικού πρωταθλήματος και του Άρη, χρειάζεται κάποιον που δεν διστάζει να αναλάβει επικίνδυνες αποστολές και ξέρει ότι έχει τα φόντα να τις διεκπεραιώσει, χρειάζεται κάποιον που δεν παίρνει πολλά χρήματα και δεν έχει πολλές απαιτήσεις. Κι όλα αυτά τα χρειάζεται, διότι δεν υπάρχει χρόνος. Μου φαίνεται ότι έχουμε ξεχάσει πως φέτος πέφτουν τρεις ομάδες, κι όχι δύο, συν τους πάσης φύσεως περιορισμούς που έχει η ομάδα (π.χ. μεταγραφές). Το είπαμε, εξάλλου, και το καλοκαίρι: η φετινή σεζόν είναι χρονιά επιβίωσης. Εντούτοις, μπορεί αυτά τα στοιχεία να τα διαθέτει ο Σέρβος και να μας εκπλήσσει ευχάριστα. Απλά εύχομαι, ανάμεσα σε όλα αυτά που (δεν) του έχουν πει για την ομάδα, να τον έχουν ενημερώσει ότι πρέπει να παρουσιάσει έργο μέχρι τον Φεβρουάριο. Τότε, βλέπετε, αναλαμβάνει ο Μιχαλήτσιος (καμικάζι). Γκαραντί. Ο μοναδικός που εξαιρείται από την βασική αρχή που διέπει τις ελληνικές ομάδες ως προς τις επιλογές προπονητών.

Υ.Γ.1 Η Εθνική ομάδα τα κατάφερε με την Λετονία. Πιστή στην συνταγή του 1-0, αν και δεν έχω καταλάβει αν ο Σάντος απλά δέχεται το σκορ ή το επιδιώκει, έκαμψε την αντίσταση του αντιπάλου (κλισέ) και κατέκτησε τους τρεις βαθμούς της νίκης (κλισέ). Είχα υποσχεθεί ότι θα έγραφα ένα άρθρο για την Εθνική, αλλά θεώρησα σκόπιμο να περιμένω μέχρι να τελειώσουν τα προκριματικά. Όμως, ας παίξουμε λίγο. Αξίζουμε την πρόκριση στο μουντιάλ; Το λέω αυτό, διότι ο προπονητής της Βοσνίας δήλωσε ότι θα είναι άδικο να προκριθεί η Ελλάδα με μόλις εννιά γκολ ενεργητικό. Κι εγώ που νόμιζα ότι μετράνε οι νίκες κι όχι το πόσα γκολ πετυχαίνεις. Και με την Βοσνία έχουμε ακριβώς τις ίδιες νίκες και τους ίδιους βαθμούς -όμως, πρόκειται για τελείως διαφορετικές ομάδες. Αν η Ελλάδα δεν αξίζει να περάσει, βλέποντας το θέμα από άποψη ποδοσφαίρου, θα πρέπει να εξεταστεί βάσει των εμφανίσεων κι όχι ενεργητικών ή παθητικών. Τέλος πάντων. Επίσης, να υπενθυμίσω στον Σάντος ότι οι δημοσιογράφοι δεν θα τον προστατεύουν συνεχώς. Ήθελα να ήξερα  τι θα είχε ακούσει ο Ρεχάγκελ αν έκανε αυτά που κάνει ο Πορτογάλος, εντός και εκτός χόρτου.

Υ.Γ.2 Πραγματικά λυπάμαι τους δημοσιογράφους και τους ρεπόρτερ της Α.Ε.Κ. Η εμπάθεια και η αλαζονεία τους ξεπερνά τα ανεκτά όρια. Κι αυτό μεταφέρεται και στους οπαδούς. Πολύ εύκολα. Σαν νεράκι. Μιλάμε για πολλά απωθημένα. Τέλος πάντων. Έχω και μια συμβουλή για τον κύριο Μελισσανίδη: να μιλάει κάπως λιγότερο και να είναι περισσότερο υπομονετικός. Θα έγραφα κι άλλα, αλλά μάλλον θα στεναχωρήσω τους φίλους της Α.Ε.Κ.

Υ.Γ.3 Ανυπομονώ για το παιχνίδι του Ολυμπιακού με την αγαπημένη μου Παρί! Προφανώς και θέλω να κερδίσει η ελληνική ομάδα, αλλά αυτό δεν αναιρεί τη συμπάθειά μου για την γαλλική ομάδα. Και ευτυχώς που γίνεται Τρίτη, καθώς το πρωτάθλημα μουντιαλίτο της Δευτέρας, όπου μετατρέπομαι σε έναν μικρό Πουγιόλ, μετατέθηκε τις Τετάρτες!

Υ.Γ.4 Από τον Αντώνη Πανούτσο: «Με ένα τέτοιο υλικό, ένα προπονητής μικρομεσαίας ομάδας δεν θα είχε πρόβλημα. Θα έστηνε αμυντικά την ομάδα του, με πρώτο στόχο την ισοπαλία, και θα έπαιρνε ό,τι νίκες έπεφταν στην πλευρά του. Ο Αναστασίου όμως είναι προπονητής στον Παναθηναϊκό και δεν μπορεί να το κάνει. Στα ματς τουλάχιστον εκτός από Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ πρέπει να παίξει επίθεση. Αντίθετα όμως με την άμυνα που χρειάζεται οργάνωση, η επίθεση χρειάζεται ταλέντο και τέτοιο πράγμα δεν έχει πολύ ο Παναθηναϊκός».
 
Υ.Γ.5 Συνεχίζουμε δυνατά. Ας είναι και διασκευές.