Παλαιά τρικ και ντεμοντέ συστήματα

Χάρηκα με την νίκη της Βασιλείας μέσα στο Λονδίνο. Όχι, δεν έχω κάτι εναντίον της Τσέλσι ή του Μουρίνιο. Αλλά πάντα μου άρεσαν οι νίκες των Δαβίδ απέναντι στους Γολιάθ. Εκεί έγκειται η μαγεία του ποδοσφαίρου. Στο απρόοπτο. Πήραν και μια μίνι εκδίκηση, αν μπορεί κανείς να το θέσει καθ' αυτόν τον τρόπο, για τον περσινό αποκλεισμό στα ημιτελικά του πρώην Ουέφα. Αν, λοιπόν, δεν έπαιζε η Νάπολι με την Ντόρτμουντ, την Βασιλεία θα έβλεπα.

Στο θέμα μας, όμως. Στο Σαν Πάολο βρέθηκαν αντιμέτωπες δυο διαφορετικές ομάδες. Από τη μία πλευρά το μεγαλύτερο αίνιγμα κι από την άλλη η μαρμάγκα. Αμφότερες ξεκίνησαν με το ίδιο σύστημα (4-2-3-1), αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είχαν και την ίδια διάταξη στο χώρο. Για παράδειγμα, ο ρόλος του Λεβαντόφσκι είναι αισθητά διαφορετικός από εκείνον του Χιγκουαΐν. Ο Πολώνος συνηθίζει να βγαίνει εκτός περιοχής, είναι περισσότερο στατικός και παίζει συχνά με πλάτη, ενώ ο φορ της Νάπολι είναι σαφώς πιο κινητικός, παίζει συχνά στο όριο του οφσάιντ και συνήθως εκτελεί μέσα από την περιοχή. Τα ίδια ισχύουν για τα πλάγια μπακ. Αυτά των Ναπολιτάνων είναι ιδιαίτερα επιθετικά (Μάτζιο και Σούνιγκα), δίνοτας μεγάλο πλάτος, ενώ εκείνα των Γερμανών δεν αρέσκονται να παίρνουν μέτρα στον ασβέστη. Μερική εξαίρεση αποτελεί ο κατά συνθήκη δεξιός μπακ, ο Γκροσκρόιτς, ο οποίος προσπαθούσε να βοηθήσει την επιθετική τριάδα, αλλά δεν τα κατάφερε με συνέπεια. Δεν ήταν κι εύκολο. Ο Μχιταριάν ήταν απλή αναφορά στο φύλλο αγώνα, οι Μπέντερ και Σαχίν είχαν χάσει τη μάχη από τους Μπεχράμι και Ινλέρ, με τον τελευταίο να επωμίζεται και την οργάνωση του παιχνιδιού, ενώ για κάποιο λόγο που αγνοώ η Ντόρτμουντ έπαιξε με πολύ μικρό πλάτος, σχετικά χαμηλό τέμπο και κάπως χαλαρή άμυνα. Στο πρώτο ημίχρονο, λοιπόν, η Νάπολι ήταν σαφώς πιο ορεξάτη, πιο κινητική και σίγουρα πιο ουσιαστική, και η Ντόρμουντ φαινόταν τακτικά μπερδεμένη και κάπως άνευρη.

Η βραδιά, όμως, επιφύλασσε αρκετές εκπλήξεις. Στην αρχή είχαμε την αποβολή του εκδηλωτικού Κλοπ (φώτο), ο οποίος παραδέχτηκε το λάθος του, έπειτα τραυματίστηκε ο Χούμελς, ο οποίος παίζει με την μπάλα κάτω και συχνά την κουβαλάει, και στη συνέχεια ο Βαϊντενφέλερ, μεταμορφώμενος σε Αντώνη Μήνου, ξέχασε ότι απαγορεύεται να πιάνει το τόπι με τα χέρια εκτός περιοχής. Όλα ανάποδα, λοιπόν. Υποθέτω, όμως, ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα. Μολαταύτα, παρά την πίεση των Ιταλών για ένα δεύτερο γκολ, με την άμυνα των γηπεδούχων σε εκείνο το χρονικό σημείο να βρίσκεται πολύ ψηλά, οι παίχτες του Κλοπ άντεξαν. Οι αντιδράσεις τους, βέβαια, στην άμυνα έδειχναν πανικό, κυρίως λόγω της μη ανταπόκρισης του Μπέντερ σε ρόλο σέντερ μπακ, αλλά, επιμένω, άντεξαν. Η κυριαρχία των γηπεδούχων εξαργυρώθηκε με μια στημένη φάση, υπέροχα εκτελεσμένη από τον Ινσίνιε. Η Νάπολι κρατούσε υψηλό τέμπο, διατηρούσε το πλάτος και είχε την κατοχή μπάλας. Όλα συνηγορούσαν σε μια σχετικά εύκολη επικράτηση απέναντι σε έναν ποιοτικό αντίπαλο. Οι Γερμανοί, όμως, είχαν άλλη άποψη. Παρά το γεγονός ότι δεν έχουν εκπαιδευτεί στο να αγωνίζονται με παίχτη λιγότερο, καθώς δεν τους ταιριάζει το ποδόσφαιρο αναμονής και το παιχνίδι χωρίς την μπάλα στα πόδια τους, προσπάθησαν να αντιδράσουν, επιστρατεύοντας ένα παλαιό τρικ του ποδοσφαίρου. Σίγουρα, ο Ρόις φαινόταν βαρυκόκκαλος κι ο Λεβαντόσκι ήταν απομονωμένος, και, ναι, η Νάπολι από ένα σημείο και μετά επέλεξε να ρίξει τον μεταβολισμό και να οπισθοχωρήσει τις γραμμές τις, ώστε να προφυλάξει το αποτέλεσμα, αλλά στο ποδόσφαιρο υπάρχουν στιγμές που τέτοια στοιχεία έχουν μικρή σημασία. Τι έκανε, λοιπόν, η Ντόρτμουντ; Επέλεξε συνειδητά να κρατήσει μεγάλη απόσταση μεταξύ αμυντικής και επιθετικής γραμμής. Το αμυντικό βάθος των Γερμανών φαινόταν ελκυστικό στους γηπεδούχους, οι οποίοι ανέβαιναν, μάλλον με τακτική αφέλεια, ψηλά να πιέσουν. Οι μεσαίες γραμμές σχεδόν εξαφανίστηκαν. Το αποτέλεσμα ήταν με το που έπαιρνε πάσα ο Σαχίν να την εκτοξεύει προς το αντίπαλο τερέν, όπου καιροφυλακτούσαν ακροβολισμένοι οι Λεβαντόφσκι, Ρόις και Ομπαμεγιάνγκ. Το κόλπο, εν πολλοίς, έπιασε, το παιχνίδι απέκτησε εκ νέου ενδιαφέρον και η Νάπολι προς το τέλος του ματς τα χρειάστηκε. Τη νίκη, πάντως, πάντοτε με βάση την εικόνα του παιχνιδιού, την άξιζε.

Δεν την άξιζε, όμως, ο Π.Α.Ο.Κ. Με τον σπίκερ να μάς έχει πρήξει τα τομπολίνια για την άδεια Τούμπα και τους ψηλούς παίχτες της Σαχτιόρ. Με τα γκολ του Π.Α.Ο.Κ. να προέρχονται από δυο στημένες φάσεις. Σκεφτείτε οι Καζάκοι να μην ήταν ψηλοί. Ο σπίκερ δεν θα ήξερε τι να πει κι ο Π.Α.Ο.Κ. θα είχε πετύχει 27 γκολ. Τέλος πάντων. Η τακτική ανάλυση του ματς ήταν πολύ εύκολη. Τόσο εύκολη που μέχρι κι εγώ κατάφερα να την αποκρυπτογραφήσω. Ο προπονητής των φιλοξενουμένων απέδειξε ότι ο τακτικός ρεαλισμός δεν έχει να κάνει με πασέ και ντεμοντέ συστήματα. Το λέω αυτό, διότι κάποτε, όταν ο Παναθηναϊκός αντιμετώπισε εκτός έδρας την Μπάρτσα, ο Νιόμπλιας αρνήθηκε να παρατάξει ένα σχήμα με τρία σέντερ μπακ. Το αποτέλεσμα το ξέρουμε όλοι.  Επομένως, όταν είσαι αδύναμος, όταν γνωρίζεις ότι είσαι αδύναμος, πετάς τρία στόπερ, δίνεις βάθος στην αμυντική γραμμή και προσπαθείς με ελάχιστες φάσεις να κλέψεις το παιχνίδι. Ακόμα και να χάσεις, δεν ξεφτιλίζεσαι. Η Σαχτιόρ, λοιπόν, προσπάθησε ένα παίξει ένα ποδόσφαιρο αναμονής, με διπλή γραμμή άμυνας πίσω από τη σέντρα, περιμένοντας υπομονετικά το λάθος του αντιπάλου, σε επίθεση και άμυνα.

Ο Π.Α.Ο.Κ., πάλι, ήταν απογοήτευση. Δεν κατάλαβα γιατί έπαιζε άμυνα, και μάλιστα χαλαρή άμυνα, στα 2/4 του γηπέδου. Εγκληματική αντίδραση στην κατοχή μπάλας του αντιπάλου. Αν δεν παίξεις επιθετική άμυνα και δεν πιέσεις ψηλά μια άτεχνη ομάδα που πανικοβάλλεται εύκολα, πότε θα το κάνεις; Όταν φας γκολ; Μάλλον, ναι. Αλλά και η ανάπτυξη της ομάδας δεν ήταν ορθολογική. Ο Νίνης έφαγε δυο κλωτσιές και δεν ξαναπλησίασε αντίπαλο, ενώ τα ακραία χαφ συνέκλιναν ανεπιτυχώς προς τον άξονα. Ο μόνος που στάθηκε στο ύψος του ήταν ο Λαζάρ, ο οποίος έσπρωχνε την ομάδα μπροστά και μετατρεπόταν σε κρυφό κυνηγό, και ο Τζαβέλλας που όργωσε την αριστερή πλευρά και έβγαζε φαρμακερές σέντρες. Οι υπόλοιποι παίρνουν ελλειμματικό βαθμό -γιατί δεν ξεκίνησε ο Σαλπιγγίδης; Στο δεύτερο μέρος, κι αφού ο Π.Α.Ο.Κ. δέχτηκε το γκολ, το τέμπο ανέβηκε κάπως, το πλάτος μεγάλωσε και η πίεση γνώρισε ένταση -όμως, είναι φανερό ότι προβληματίζεται να διασπάσει κλειστές άμυνες. Εντούτοις, δεν κατάλαβα γιατί βγήκε ο Λαζάρ, αντί του soft Νίνη, κι ο Τζαβέλλας, ασχέτως της καλής εμφάνισης του Λίνο. Επίσης, δεν κατάλαβα γιατί στην προσπάθεια των γηπεδούχων να κυνηγήσουν το γκολ, υπήρχαν τόσο αργές επιστροφές. Αν οι Καζάκοι ήξεραν λίγο μπάλα και μπορούσαν να πασάρουν σωστά στα οχτώ μέτρα, οι παίχτες του Στέφενς (φώτο) θα έκαναν τεμενάδες στον Αλλάχ και στον Βούδα για το γεγονός ότι η Τούμπα ήταν άδεια από οπαδούς.

Υ.Γ.1 Δεν καταλαβαίνω που αποσκοπεί όλη αυτή η κουβέντα για την Χρυσή Αυγή. Μερικώς υπεύθυνες για την άνοδο της Χρυσής Αυγής, η οποία προήλθε από αντίδραση του κόσμου -από λανθασμένη αντίδραση: δεν διορθώνουμε το λάθος με λάθος-, είναι οι πολιτικές που ακολουθούσαν τόσα χρόνια οι εξέχοντες πολιτικοί και οι συμπεριφορές των Μ.Μ.Ε. που απέκλειαν το κόμμα του Μιχαλολιάκου από κάθε έννοια διαλόγου -διάλογος: εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα. Επομένως, τα πράγματα είναι πολύ απλά. Η Χρυσή Αυγή δεν μπορεί να τεθεί εκτός Βουλής με κανένα νομοσχέδιο. Αυτά είναι αερολογίες και πομφόλυγες. Ούτε μπορεί να αποκλειστεί με φασιστικούς τρόπους από ανθρώπους που το παίζουν αντιφασίστες. Να χαρώ την Δημοκρατία μας. Ο μόνος που μπορεί να βγάλει την Χρυσή Αυγή εκτός Βουλής είναι εκείνος που την έβαλε εξαρχής: ο ελληνικός λαός.

Υ.Γ.2 Η παρακάτω ιστορία είναι αληθινή, πραγματική και αυθεντική. Ο τύπος, λοιπόν, έχει σπαμπάρει το γκομενάκι και πάει, γεμάτος αυτοπεποίθηση, να της μιλήσει:

- Δεν μου λες, είσαι να πάμε τώρα έξω να τη βρούμε στο αλλιώτικο;
- Φίλε, εγώ είμαι από τον Πειραιά.
- Όπα, sorry, δεν το ήξερα!

Υ.Γ.3 Μεγάλη κομματάρα.

...You can be anything you want to be, Just turn yourself into anything you think that you could ever be, Be free with your tempo be free be free, Surrender your ego be free be free to yourself...