Στην αρχή έχασε τον Τιάγκο Σίλβα με τραυματισμό. Συμβαίνουν κι αυτά. Αλλά δεν υπήρχε θέμα: ο Καμαρά τα πήγε περίφημα ως αντικαταστάτης. Έπειτα, έχασε και το προβάδισμα. Αυτό, με βάση την ροή του αγώνα, δεν πρέπει να προξενεί έκπληξη. Η ομάδα προηγήθηκε νωρίς με τον Ζλάταν, μόλις στο 5' λεπτό, και, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, οπισθοχώρησε. Ίσως να φταίει η ιταλικοποίηση του Αντσελότι. Ξεχνάμε, όμως, ότι σχεδόν ολόκληρη η εντεκάδα της Παρί προέρχεται από την Ιταλία! Η άμυνα, λοιπόν, πιέστηκε, η Μονακό έφτιαξε δυο καλές φάσεις και, εν τέλει, ισοφάρισε με τον Φαλκάο. Ο Κολομβιανός πέτυχε ένα παλικαρίσιο γκολ που μόνο τα γνήσια εννιάρια μπορούν να πετύχουν. Φαίνεται, όμως, ότι η Παρί δεν αντιδρά καλά όταν δεν έχει την μπάλα στα πόδια της -τότε για ποια ιταλικοποίηση μιλάμε; Ήταν εμφανές ότι οι Παριζιάνοι δεν είχαν τακτική συνοχή, φαινόντουσαν αγωνιστικά ανέτοιμοι και είχαν μεγάλες αποστάσεις μεταξύ των γραμμών, προφανώς λόγω αργών επιστροφών.
Το ''τρικ'' του Μπλαν με τον Καβάνι, δηλαδή η τοποθέτηση του Ουρουγουανού στο δεξί άκρο της επίθεσης, δεν φέρνει αποτέλεσμα. Ο Γάλλος προπονητής θα πρέπει να επαναθεωρήσει κάποια πράγματα μέσα στο μυαλό του. Ο Καβάνι, λοιπόν, λόγω εγγενούς τάσης, συνέκλινε προς τον άξονα και πατούσε περιοχή. Το κενό του καλυπτόταν από τον Βαν ντερ Βιλ, αλλά ήταν ηλίου φαεινότερο ότι φοβόταν να πάρει πρωτοβουλίες, καθώς γνώριζε ότι ο μόνος που θα μπορούσε να τον καλύψει ήταν ο Βεράτι, ο οποίος μάλλον είχε πάρει εντολές για δημιουργία, ή ο Μότα, όντας το μοναδικό αμυντικό χαφ στην ενδεκάδα. Πάλι καλά που ο Κουρζαβά, το αριστερό μπακ της Μονακό, δεν πήρε μέτρα στον ασβέστη. Τέλος πάντων. Όταν ο Καβάνι ερχόταν στην κορυφή, ο Σουηδός αγωνιζόταν λίγο πιο πίσω, με κύριο σκοπό να ανοίξει χώρους και να δημιουργήσει. Ούτε το ένα δεν έκανε μήτε το άλλο. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά σε δυο περιπτώσεις που θα μπορούσε να κάνει το απλό και να σκοράρει, προτίμησε το εξεζητημένο. Το αποτέλεσμα; Τα σκάτωσε. Πάντως, το κούτελό του είχε σταγόνες ιδρώτα. Συμβαίνουν κι αυτά. Με λίγα λόγια, η συμβίωση των Ζλάταν και Καβάνι αποδεικνύεται τακτικό σταυρόλεξο μεγάλης δυσκολίας. Κι όλα αυτά με τον Παστόρε στον πάγκο. Επομένως, πώς αναπτυσσόταν η Παρί; Προβλέψιμα. Και το εννοώ με την κακή έννοια. Το πλάτος ήταν μονόπλευρο, καθώς από την αριστερή πτέρυγα, ελέω Μάξουελ και Λαβέτσι, ξεκινούσαν όλες οι επιθέσεις, ενώ ο Ματουιντί δεν μπόρεσε να παίξει ως κρυφό φορ. Όσες φορές ο Βεράτι πήρε μπάλα και έπαιξε κάθετα, οι Μονεγάσκοι τα βρήκαν σκούρα, αλλά αυτό το μοτίβο δεν επικράτησε.
Η κατάσταση άλλαξε στο δεύτερο μέρος, με την Μονακό εμφανώς οπισθοχωρημένη, ειδικά από το 55' λεπτό και έπειτα, και χωρίς να παίζει τρομακτική άμυνα, όπου η Παρί πήρε την κατοχή και προσπάθησε -ανεπιτυχώς- να πάρει την πρωτοβουλία. Οι Μονεγάσκοι απεγκλώβιζαν εύκολα την μπάλα, αλλά δεν είχαν ιδιαίτερη διάθεση να παίξουν την κόντρα. Τρανή απόδειξη το γεγονός ότι ο Φαλκάο τροφοδοτήθηκε μονάχα δυο φορές. Ο Ρανιέρι, λοιπόν, έδωσε εντολή για ποδόσφαιρο αναμονής, ποντάροντας στις εμπνεύσεις του ξεκούραστου Ροντρίγκεζ και στην καλή εμφάνιση του Καράσκο, τη στιγμή που ο Μπλαν έκανε αλλαγές σε πρόσωπα, αλλά όχι σε θέσεις. Ο Μόουρα κι ο Μενέζ πρόσθεσαν κινητικότητα, αλλά όχι ουσία, άσχετα αν η Παρί έφτιαξε κάποιες φάσεις, έστω κάπως ανορθόδοξα, με την Μονακό να παίρνει μάλλον εύκολα το βαθμό. Συμβαίνουν κι αυτά. Αρκεί να μη γίνει συνήθεια.
Υ.Γ.1 Ο Λαζάρ, μετά τις δηλώσεις του για τον τελικό του πρώην Ουέφα, έκανε λόγο για πρωτάθλημα και κύπελλο. Αυτό θα πει προσγειωμένος ποδοσφαιριστής.
Το ''τρικ'' του Μπλαν με τον Καβάνι, δηλαδή η τοποθέτηση του Ουρουγουανού στο δεξί άκρο της επίθεσης, δεν φέρνει αποτέλεσμα. Ο Γάλλος προπονητής θα πρέπει να επαναθεωρήσει κάποια πράγματα μέσα στο μυαλό του. Ο Καβάνι, λοιπόν, λόγω εγγενούς τάσης, συνέκλινε προς τον άξονα και πατούσε περιοχή. Το κενό του καλυπτόταν από τον Βαν ντερ Βιλ, αλλά ήταν ηλίου φαεινότερο ότι φοβόταν να πάρει πρωτοβουλίες, καθώς γνώριζε ότι ο μόνος που θα μπορούσε να τον καλύψει ήταν ο Βεράτι, ο οποίος μάλλον είχε πάρει εντολές για δημιουργία, ή ο Μότα, όντας το μοναδικό αμυντικό χαφ στην ενδεκάδα. Πάλι καλά που ο Κουρζαβά, το αριστερό μπακ της Μονακό, δεν πήρε μέτρα στον ασβέστη. Τέλος πάντων. Όταν ο Καβάνι ερχόταν στην κορυφή, ο Σουηδός αγωνιζόταν λίγο πιο πίσω, με κύριο σκοπό να ανοίξει χώρους και να δημιουργήσει. Ούτε το ένα δεν έκανε μήτε το άλλο. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά σε δυο περιπτώσεις που θα μπορούσε να κάνει το απλό και να σκοράρει, προτίμησε το εξεζητημένο. Το αποτέλεσμα; Τα σκάτωσε. Πάντως, το κούτελό του είχε σταγόνες ιδρώτα. Συμβαίνουν κι αυτά. Με λίγα λόγια, η συμβίωση των Ζλάταν και Καβάνι αποδεικνύεται τακτικό σταυρόλεξο μεγάλης δυσκολίας. Κι όλα αυτά με τον Παστόρε στον πάγκο. Επομένως, πώς αναπτυσσόταν η Παρί; Προβλέψιμα. Και το εννοώ με την κακή έννοια. Το πλάτος ήταν μονόπλευρο, καθώς από την αριστερή πτέρυγα, ελέω Μάξουελ και Λαβέτσι, ξεκινούσαν όλες οι επιθέσεις, ενώ ο Ματουιντί δεν μπόρεσε να παίξει ως κρυφό φορ. Όσες φορές ο Βεράτι πήρε μπάλα και έπαιξε κάθετα, οι Μονεγάσκοι τα βρήκαν σκούρα, αλλά αυτό το μοτίβο δεν επικράτησε.
Η κατάσταση άλλαξε στο δεύτερο μέρος, με την Μονακό εμφανώς οπισθοχωρημένη, ειδικά από το 55' λεπτό και έπειτα, και χωρίς να παίζει τρομακτική άμυνα, όπου η Παρί πήρε την κατοχή και προσπάθησε -ανεπιτυχώς- να πάρει την πρωτοβουλία. Οι Μονεγάσκοι απεγκλώβιζαν εύκολα την μπάλα, αλλά δεν είχαν ιδιαίτερη διάθεση να παίξουν την κόντρα. Τρανή απόδειξη το γεγονός ότι ο Φαλκάο τροφοδοτήθηκε μονάχα δυο φορές. Ο Ρανιέρι, λοιπόν, έδωσε εντολή για ποδόσφαιρο αναμονής, ποντάροντας στις εμπνεύσεις του ξεκούραστου Ροντρίγκεζ και στην καλή εμφάνιση του Καράσκο, τη στιγμή που ο Μπλαν έκανε αλλαγές σε πρόσωπα, αλλά όχι σε θέσεις. Ο Μόουρα κι ο Μενέζ πρόσθεσαν κινητικότητα, αλλά όχι ουσία, άσχετα αν η Παρί έφτιαξε κάποιες φάσεις, έστω κάπως ανορθόδοξα, με την Μονακό να παίρνει μάλλον εύκολα το βαθμό. Συμβαίνουν κι αυτά. Αρκεί να μη γίνει συνήθεια.
Υ.Γ.1 Ο Λαζάρ, μετά τις δηλώσεις του για τον τελικό του πρώην Ουέφα, έκανε λόγο για πρωτάθλημα και κύπελλο. Αυτό θα πει προσγειωμένος ποδοσφαιριστής.
Υ.Γ.2 Όλα έχουν ένα όριο. Μια ημερομηνία λήξης. Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα. Ακόμα και η κατοχή της Μπαρτσελόνα. Μπορεί να έριξε τέσσερα γκολ στην Βαγιεκάνο, και μάλιστα με σβηστές τις μηχανές, αλλά, σύμφωνα με τα στατιστικά του αγώνα, η κατοχή ήταν 49% έναντι 51% του αντιπάλου! Κάτι τέτοιο, δηλαδή ο αντίπαλος να έχει μεγαλύτερα ποσοστά κατοχής, είχε να συμβεί 5,5 χρόνια ή, αν προτιμάτε, 315 παιχνίδια. Αν και ορισμένα sites, όπως και η ισπανική λίγκα, καταθέτουν διαφορετική άποψη, με την κατοχή μπάλας να φτάνει το 52% υπέρ των Καταλανών.
Υ.Γ.3 Διαβάζω ότι ο Ιβάν Σαββίδης δεν έχει πρόθεση να τιμωρήσει τον Κάτσε. Αυτό θα πει μεγαλοψυχία. Τεράστιος πολυλογάς ο Σαββίδης. Σαν τον Τσίπρα. Από υποσχέσεις με το στόμα πάμε καλά. Στις πράξεις τι γίνεται;
Υ.Γ.4 Ο Τόνι Πάρκερ (γνήσιος παιχταράς) συναντήθηκε με τον Γενικό Γραμματέα της F.I.B.A. Europe, Καμίλ Νόβακ, για να ζητήσει την άποψη του σχετικά με το Ευρωμπάσκετ. Ο Τόνι τού είπε ότι χαίρεται πολύ που συμμετέχει, αλλά θα ήθελε ένα ρεπό ανάμεσα στα κρίσιμα ματς. Του εκμυστηρεύθηκε και κάτι άλλο: ότι επειδή συμμετέχει ανελλιπώς στην εθνική ομάδα -αυτό είναι το έβδομο Ευρωμπάσκετ της καριέρας του- η πρώην σύζυγος του, Εύα Λονγκόρια, τον ρωτούσε πάντοτε γιατί χαραμίζει τα καλοκαίρια του, χωρίς να πληρώνεται. «Αυτό ήταν ένα μεγάλο πρόβλημα, αλλά το έλυσα» είπε ο Πάρκερ. Ο Νόβακ τον ρώτησε πως το έλυσε και ο Πάρκερ του απάντησε γελώντας: «Αντί να χωρίσω με την Εθνική, χώρισα με τη γυναίκα μου»!
Υ.Γ.5 Η Νάπολι, μετά τη νίκη της επί της Ντόρτμουντ, σκούπισε και την Μίλαν. Εκτός έδρας, παρακαλώ. Και οι οπαδοί της πλέουν σε πελάγη ευτυχίας!
Υ.Γ.6 Με τιμάει που, αντί να παρακολουθήσω Αρειανάρα, αποφάσισα να ασχοληθώ με κηπευτικές δουλειές και να πλύνω το αμαξάκι μου;
Υ.Γ.7 Τείνω να πιστέψω ότι η ευγένεια είναι μειονέκτημα. Δεν πειράζει. Θυμίστε μου να το προσθέσω στα ήδη υπάρχοντα ελαττώματά μου.
Υ.Γ.8 Let it be Love!
Υ.Γ.4 Ο Τόνι Πάρκερ (γνήσιος παιχταράς) συναντήθηκε με τον Γενικό Γραμματέα της F.I.B.A. Europe, Καμίλ Νόβακ, για να ζητήσει την άποψη του σχετικά με το Ευρωμπάσκετ. Ο Τόνι τού είπε ότι χαίρεται πολύ που συμμετέχει, αλλά θα ήθελε ένα ρεπό ανάμεσα στα κρίσιμα ματς. Του εκμυστηρεύθηκε και κάτι άλλο: ότι επειδή συμμετέχει ανελλιπώς στην εθνική ομάδα -αυτό είναι το έβδομο Ευρωμπάσκετ της καριέρας του- η πρώην σύζυγος του, Εύα Λονγκόρια, τον ρωτούσε πάντοτε γιατί χαραμίζει τα καλοκαίρια του, χωρίς να πληρώνεται. «Αυτό ήταν ένα μεγάλο πρόβλημα, αλλά το έλυσα» είπε ο Πάρκερ. Ο Νόβακ τον ρώτησε πως το έλυσε και ο Πάρκερ του απάντησε γελώντας: «Αντί να χωρίσω με την Εθνική, χώρισα με τη γυναίκα μου»!
Υ.Γ.5 Η Νάπολι, μετά τη νίκη της επί της Ντόρτμουντ, σκούπισε και την Μίλαν. Εκτός έδρας, παρακαλώ. Και οι οπαδοί της πλέουν σε πελάγη ευτυχίας!
Υ.Γ.6 Με τιμάει που, αντί να παρακολουθήσω Αρειανάρα, αποφάσισα να ασχοληθώ με κηπευτικές δουλειές και να πλύνω το αμαξάκι μου;
Υ.Γ.7 Τείνω να πιστέψω ότι η ευγένεια είναι μειονέκτημα. Δεν πειράζει. Θυμίστε μου να το προσθέσω στα ήδη υπάρχοντα ελαττώματά μου.
Υ.Γ.8 Let it be Love!
λατρεύω τα ελαττώματά σου, κανθαρούλη μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήόμορφη εβδομάδα να έχεις!
Κανθαρε καλησπερα. Δεν θα αναφερθω στα υστερογραφα σου αλλα στο κειμενο. Σου ειχα πει και μεσοβδομαδα οτι σε βλεπω δυσκολο με τη Μονακο. Δεν θελω να πω οτι βεβαιωθηκα διοτι πραγματι ο Zlatan αλλο ενα γκολ θα μπορουσε να το κανει. Ομως αν δεν εχεις και τυχη δεν παιρνεις αποτελεσμα στο Παρισι φετος. Το παιχνιδι κυλησε οπως το ειπες. Το μεγαλο προβλημα ομως φετος ειναι οτι Μπλαν δεν εχει φωναξει στους παιχτες του να τελειωνουν τις φασεις. Δεν καταλαβαινω πως τοσες ευκαιριες πανε χαμενες λες και ειναι επιθετικοι της σειρας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Ιβάν δεν μπορεί να τιμωρήσει τον Κάτσε, γιατί θα είναι σαν να "γράφει" τον Στέφενς. Θυμήσου το προχθεσινό σχετικό, με Λάζαρ και Κάτσε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤρομερή η ατάκα του Πάρκετ στον Νόβακ. Πρέπει να τον ξέρανε. Σαν να του έχωσε καλάθι με υψωμένα χέρια 3 διαφορετικών αντιπάλων!
Η ευγένεια είναι πλεονέκτημα. Αρκεί να συνοδεύεται από κάνα μπινελίκι όταν δεν εκτιμάται ...
Βίκυ, μου φαίνεται ότι όποιος έχει πολλά ελαττώματα, είτε παραμερίζεται ειτε του δίνεται άφεση αμαρτιών. Κι αν κάποιος έχει λίγα, τότε ορισμένοι λατρεύουν να τον κατακεραυνώνουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήAdons, ναι, μου το είχες πει. Και ενδόμυχα το γνώριζα κι εγώ. Αλλά σε αυτό που λες με τις ευκαιρίες έχεις απόλυτο δίκιο. Ειδικά αυτός ο Σουηδός είναι για ξύλο με βρεγμένη σανίδα! Χθες, με το σκορ στο 1-1, και μάλιστα σε δυο φάσεις, έκανε πράγματα που δεν τα κάνει ούτε η μεγαλύτερη πριμαντόνα.
Υπουργέ, οι φήμες λένε ότι ο Κάτσε βολιδοσκοπείται ήδη από Ουντινέζε και Λάτσιο. Είχα πει και παλαιότερα ότι πρέπει να δούμε αν θα τιμωρήσει τον παίχτη και, το κυριότερο, υπό ποιο κίνητρο θα δράσει η ΠΑΕ. Προσωπική μου άποψη είναι ότι σε τέτοια περιστατικά, καλείς τον παίχτη για απολογία, έτσι για το τυπικό, και τον διώχνεις, επικαλούμενος την εταιρική σου κουλτούρα. Κι ας τον πάρει μετά η Μπαρτσελόνα, η Ρεάλ και η Μπάγερν. Είπαμε ότι οι ομάδες είναι ανώνυμες εταιρίες, αλλά διαθέτουν ορισμένα χαρακτηριστικά που τις καθιστά ξεχωριστές από τις άλλες κοινές ανώνυμες εταιρίες. Τέλος πάντων. Όντως τρομερή ατάκα του Πάρκερ! Η ευγένεια είναι πράγματι πλεονέκτημα; Αρχίζω και απορώ...
Νικολας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑποχαιρετα τη Μπαρτσελονα που χανεις, και καλωσορισε τη Μπαγιερν που ερχεται.
Συμφωνα με το ESPN η κατοχη μπαλας ηταν 54%-46% υπερ της Ραγιο. http://espnfc.com/us/en/report/373169/report.html?soccernet=true&cc=5901
Η Μπαρτσα ειχε να χασει σ' αυτο το στατιστικο, 316 αγωνες σερι. Σ' αυτο το διαστημα εκανε 228 νικες, 30 ηττες, και 58 ισοπαλιες, ενω τα γκολ ηταν 822-262.
Κατεκτησε 4 πρωταθληματα και 2 τσουλου, χωρια τις αλλες υποδεεστρες κουπες.
Η κατοχη μπαλας το πρωτο που σου εξασφαλιζει, ειναι το μικροτερο ρισκο να δεχτεις γκολ. Οταν σε 316 παιχνιδια δεχεσαι 262 γκολ, αυτο ειναι η αποδειξη οτι με την κατοχη πρωτα στοχευεις στην αμυνα.
Οταν εχεις Μεσσι και λοιπες δυναμεις, εφαρμοζεις συστηματα χωρις κλασικο σεντερφορά.
Το ανησυχο με την ομαδαρα ειναι, πως ο Τάτα Μαρτινο με δηλωσεις του, υποστηριζει πως ειναι καλυτερα να βγαινει στην κοντρα επιθεση, σε κενο χωρο, εκμεταλευομενος την ταχυτητα του Μεσσι, του Τεγιο και του Νευμαρ.
Αυτο σημαινει τελος εποχης για το διδυμο Τσαβι-Ινιεστα και το τικι-τακα μπολ.
Επισης αλλο ενα σημαδι πως κατι συμβαινει στο εσωτερικο της ομαδας, ειναι οι τοποθετησεις του Τάτα, οτι αν ηταν Ολλανδος, ή αν προερχοταν απο τη Μασσια, θα δεχοταν λιγοτερη κριτικη ή και καθολου.
Απο την αλλη μερια ερχεται η Μπαγιερν. Χωρις κοντους παιχτες και χωρις τικι-τακα, αρχιζει να βγαζει στο γηπεδο σημαδια θεριου Λερναιας Υδρας.
Χωρις Τιαγκο και Χαβι Μαρτινεθ, ο Πεπ εκανε τον Λαμ κεντρικο παιχτη, και αναβαθμισε τους Σβαιν...ετσι και Κροος, ενω οπισθοχωρισε τον Μιλλερ και τον Τσακιρι.
Ελλειψει Μεσσι, εδωσε ρολο στον Ματζουκιτς, ενω αποθεωσε τις δυο πριμαντονες του, Ριμπερυ και Ρομπεν.
Ποιο ειναι το χαρακτηριστικο της Μπαγιερν ? Μα φυσικα η κατοχη μπαλας, που εφτασε στον αγωνα με τη Φραιμπουργκ στο 74%-26%.
Ακομα και στη μοναδικη φετεινη ηττα απο τη Ντορτμουντ με 4-2, η κατοχη ηταν 69-31 υπερ της.
Αποτελεσμα της κατοχης μπαλας ειναι να εχει δεχτει 8 γκολ σε εννια αγωνες, ενω κρατησε το μηδεν στην αμυνα στους πεντε. 6 νικες, 2 ισοπαλιες και μια ηττα μεχρι τωρα.
Βλεπουμε λοιπον τον αντιχτυπο που εχει η προσληψη του Πεπ στην Μπαγιερν, και η ολη σκεψη και φιλοσοφια του γυρω απο το ποδοσφαιρο.
Στην υπολοιπη κινηση του Σ/Κ, πολυ μ' αρεσε η τεσσαρα της Σιτυ, ενω παρακολουθω στενα τη Ναπολι.
Στον εξελικτικο κυκλο της ζωης, εχουμε τους Μεροπες -Πιθηκους, που στο upgrade που λαμβανουν (αν..), γινονται Ευγενεις, για να γινουν στη συνεχεια Ελληνες.
Αν δε λαβουν το upgrade, (λογω μη υγιων χαρακτηριστικων), παραμενουν πιθηκες, ή ακομα και τριπιθηκες. Οποτε μην ανησυχεις γι αυτους. Δεν φερεις ευθυνη. Απλως μακρυα κι αλαργα.
Νικόλα, η κατοχή μπάλας σου εξασφαλίζει, θεωρητικά, δυο πράγματα. Πρώτον, σου δίνει τη δυνατότητα να πάρεις την πρωτοβουλία. Το να έχεις την πρωτοβουλία χωρίς κατοχή μπάλας, γίνεται, και το έχουμε δει, αλλά δεν συμβαίνει συχνά. Ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, λοιπόν. Το δεύτερο είναι αυτό που λες: η κατοχή λειτουργεί σαν ένα είδος άμυνας. Όσο πιο πολύ έχεις την μπάλα στα πόδια σου, τόσο λιγότερο κινδυνεύεις να δεχτείς φάσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ότι μια ομάδα που παίζει ποδόσφαιρο κατοχής εξασφαλίζει, είτε έμμεσα είτε άμεσα, την άμυνά της είναι γεγονός. Η πρωτοβουλία, όμως, είναι άλλο θέμα. Μπορεί μια ομάδα να μην θέλει να πάρει την πρωτοβουλία ή να μην μπορεί. Για παράδειγμα, για το πρώτο σκέλος, η Εθνική Ισπανίας στο πρόσφατο Euro, η οποία έπαιζε άμυνα μέσω της κατοχής, χωρίς να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για κάθετο παιχνίδι και κινήσεις άνευ μπάλας. Για το δεύτερο σκέλος, αρκεί να θυμηθούμε όσες ομάδες έχουν προσβληθεί από Μπαρτσελονίτιδα. Πολλές θέλουν να παίξουν ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, αλλά λίγοι το καταφέρνουν.
Τώρα, για να είμαι ειλικρινής δεν έχω καταφέρει να σπουδάσω την Μπάρτσα του Μαρτίνεθ και την Μπάγερν του Πέπ. Δεν έχω τον χρόνο για να το κάνω. Αλλά νομίζω ότι μπορώ να πω με σχετική σιγουριά ότι τα πράγματα που έκανε ο Πεπ στην Μπάρτσα, θα προσπαθήσει να τα κάνει και στην Μπάγερν -έστω κι ακόμα έχει δρόμο. Διότι αυτά που είδαμε από την Μπάρτσα, προήλθαν όχι μόνο από το σύστημα των Καταναλών, αλλά κι από τη φιλοσοφία του Γκουαρντιόλα. Και να θυμόμαστε ότι και το σύστημα της Μπάγερν είναι ιδιαίτερα προσιτό στη φιλοσοφία του Ισπανού.
Μπορεί να μην φέρω ευθύνη, αλλά μάλλον εγώ λούζομαι τις συνέπειες.
Καλή συνέχεια!
Οταν θελεις να εχεις την πρωτοβουλια των κινησεων, ειναι προυποθεση να εχεις την κατοχη της μπαλας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλιως ακολουθεις το τεμπο του αντιπαλου, και ως συνεπεια αυτου, δεν εχεις δικη σου επιλογη. Συνεπως ουτε πρωτοβουλια.
Η κατοχη της μπαλας ειναι το στοιχειο που σου επιτρεπει ν' ανεβασεις και να κατεβασεις το ρυθμο και την ενταση ενος αγωνα.
Για να εχεις ομως την κατοχη, πρεπει να υπαρχουν τα στοιχεια της τεχνικης, της εμπιστοσυνης στις ικανοτητες σου, κα του ρισκου, γιατι απλωνεσαι στο γηπεδο και τυχον λαθος πασα, σ΄αφηνει εκτεθημενο στην αντιπαλη κοντρα.
Συνοπτικα. Μπορει να θελω να παιξω γρηγορα, αν ομως δεν εχω τη μπαλα στα ποδια, πώς θα το κανω ?
Αρα, αφετηρια ολων ειναι η κατοχη μπαλας.
Στη Μπαρτσα υπαρχει το αντιφατικο στοιχειο των ''σχολων'' ποδοσφαιρου.
Απο τη μια πλευρα ειναι το ποδοσφαιρο με τη γρηγορη αναπτυξη και την μεταβαση απο αμυνα σ' επιθεση και αντιστροφα. Στοχος ειναι να βρεις τον αντιπαλο με μειονεκτημα παιχτων και να παιξεις στο χωρο, εκμεταλευομενος την ταχυτητα των επιθετικων.
Αυτου του ειδους το παιχνιδι, καλυπτει τις τεχνικες ατελειες των παιχτων, που αντισταθμιζονται με την αθλητικοτητα τους.
Γι αυτο και τρελαινομαι με τον Μουρινιο, που δεν αφηνε τους παιχτες της Μαδριτης να βγαλουν το ταλεντο τους.
Αυτο το στυλ των ομαδων, ειναι το Ευρωπαικο στυλ, κι εχει ριζες στην εξελιξη του παλαι ποτε Ιταλικου Κατενατσιο.
Το αντιπαλο δεος ειναι το ποδοσφαιρο κατοχης, που απλωνεσαι στο γηπεδο, επειδη εχεις πιστη στις δυναμεις σου. Επειδη εχεις αρτια τεχνικη και νοοτροπια νικητη.
Οπως επαιζε η Βραζιλια στα μουντιαλ του '82 του '86 και του '98.
Το αντιφατικο της υποθεσης ειναι, οτι η Ευρωπαικη Μπαρτσα, υιοθετησε το Λατινοαμερικανικο στυλ, εμπλουτισμενο με την καλη φυσικη κατασταση των παιχτων της.
Και ηρθε ενας Λατινοαμερικανος, που προσπαθει να τη γυρισει στο Ευρωπαικο στυλ.
Γεια σου Κανθαρε !
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου, Ηλία! Πού χάθηκες, βρε θηρίο;
ΔιαγραφήΣυμφωνώ με όσα λες περί κατοχής. Αλλά υπάρχουν και ορισμένες εξαιρέσεις -πραγματικά ελάχιστες-, στις οποίες μια ομάδα έχει την πρωτοβουλία χωρίς να τηρεί μεγάλα ποσοστά κατοχής. Το έχουμε δει κι από την Ρεάλ, κι από την Παρί, κι από την Άρσεναλ, ακόμα κι από την Ντόρτμουντ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια την Μπάρτσα έχεις δίκιο. Προσοχή, όμως: κατοχή με κατοχή διαφέρουν. Θέλω να πω ότι άλλο η κατοχή της Μπάρτσα, άλλο του Ολυμπιακού. Η κάθε ομάδα αξιοποιεί την κατοχή μάλλον με διαφορετικό τρόπο, έστω κι αν όλες θέλουν να την εξαργυρώσουν με γκολ. Για παράδειγμα, τα κάθετα σπριντ ή το passing game της Μπαρτσελόνα δεν έχουν σχέση με εκείνα του Ολυμπιακού -και του κάθε Ολυμπιακού.
Για τον Μουρίνιο τα έχουμε πει πολλές φορές από αυτό το blog. Η φιλοσοφία του, δηλαδή το τακτικό καλούπωμα των παιχτών, ήταν, κι αυτό αποδείχτηκε στην πράξη, λανθασμένη. Αν έχεις παίχτες που τρέχουν στο κενό χώρο, που εφαρμόζουν άκρως ικανοποιητικά το επιθετικό transition game, τι σόι κοντρολαρισμένο ποδόσφαιρο να παίξεις; Είπαμε ότι οι μεγάλοι προπονητές είναι της τακτικής επιλογής, αλλά ο Μουρίνιο πολλές φορές το παραξήλωσε.
Επιπλέον, ωραίο το ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, αλλά η κάθε ομάδα ποντάρει στα δυνατά της σημεία. Αν κάποια ομάδα έχει ομοιογένεια και αμυντική προσήλωση, γιατί να μην παίξει ποδόσφαιρο αναμονής; Ποιος θα κρίνει ότι κάτι τέτοιο είναι αθέμιτο και μποιος μπορεί να της προσάψει κατηγορίες περί μη νοοτροπίας νικητή;
Τέλος, γιατί δεν υπάρχει αναφορά στην Βραζιλία του 2002; Αν κι από αυτό το Μουντιάλ λάτρεψα τον Όλιβερ Καν!