Ο Γιώργος, ο Αζόρ και η Σίρλεϋ

Χθες πήγα γήπεδο. Ένας φίλος είχε μια πρόσκληση για το ματς του Παναθηναϊκού με την Βέροια. Κι ακόμα και τώρα, πολλές ώρες μετά το σφύριγμα της λήξης, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί, εν τέλει, πήγα. Νταξ, μας αρέσει το ποδόσφαιρο, αλλά αυτό το πράγμα δεν ήταν ποδόσφαιρο. Ονομάστε το Γιώργο, Αζόρ, Σίρλεϋ, αλλά όχι ποδόσφαιρο. Κι αυτό ισχύει και για τις δυο ομάδες. Αφήστε που στο γήπεδο είσαι περικυκλωμένος από τη μαλακία. Δεν γλιτώνεις από πουθενά. Είσαι καταδικασμένος να ακούς τον κάθε wanna be προπονητή να πετάει την εύστοχη αστοχία του. Να γίνεται η φάση πενήντα και εξήντα μέτρα μακριά σου και να φωνάζει ο άλλος, πάντοτε με πάθος και σάλια να εκτοξεύονται από το στόμα του, χέρι, κόρνερ, φάουλ, πέναλτι, οφσάιντ και δεν συμμαζεύεται. Για να μην αναφέρω τα μπουκάλια που εκτοξευόντουσαν σε σφυρίγματα που δεν άρεσαν στους οπαδούς. Φαίνεται ότι όποιος ρίχνει το μπουκάλι πιο μακριά, κερδίζει εισιτήριο για τον επόμενο αγώνα. Αν πετύχεις και κάποιον, κι όχι απαραίτητα αντίπαλο, παίρνεις εισιτήριο διαρκείας. Κι αν απλά προσπαθήσεις, αλλά δεν έχεις τα φόντα να πετάξεις μακριά ή εύστοχα το μπουκάλι, λαμβάνεις απλά μια φωτογραφία του Αλαφούζου (φώτο) με πράσινο καπελάκι σε διαστάσεις 10x15 και ένα πινέλο για το χειμερινό φρεσκάρισμα της βαφής στους τοίχους της Λεωφόρου. Και εκτονώνεσαι, δηλαδή, και παίρνεις και δώρα. Και στον επόμενο αγώνα ξαναπροσπαθείς για καλύτερα αποτελέσματα. Λες και υπάρχει περίπτωση να διακοπεί το ματς. Μόνο στο Χαριλάου γίνεται αυτό. Πουθενά αλλού. Όμως, αν ο ψυχισμός σου αποζητάει απεγνωσμένα την εκτόνωση, γιατί να πας στο γήπεδο; Πάρε μπουκάλια, κάρφωσε στον τοίχο του σπιτιού σου μια αφίσα του Μαρινάκη και πέτα τα με δύναμη μέχρι να πάθεις τενοντίτιδα. Τέλος πάντων. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ο λόγος που πήγα στο γήπεδο ήταν μάλλον η πρόσκληση. Αν έπρεπε να πληρώσω λεφτά για να δω αυτό το πράγμα, θα έπρεπε να γίνω εθελοντής ασθενής στο τρελοκομείο.

Να πω και δυο λόγια για τον αγώνα. Το μόνο που έδειξε ο Παναθηναϊκός ήταν διάθεση. Τίποτα άλλο. Φαίνεται ότι ο Αναστασίου προσπαθεί να περάσει μια ολλανδική φιλοσοφία στην ομάδα, αλλά αυτό δεν γίνεται όταν έχεις ποδοσφαιριστές που δεν μπορούν να κάνουν κοντρόλ, να αλληλοκαλύψουν ή να πράξουν το αυτονόητο. Αρχικά, λοιπόν, φάνηκε διάθεση. Για μαρκάρισμα, για πρέσινγκ, για κάθετο ποδόσφαιρο, για παιχνίδι με την μπάλα κάτω. Τολμώ να πω και για πρωτοβουλία. Τι έδειξε πραγματικά στο χόρτο; Μια ανυπόμονη ομάδα που είχε ανούσια και άκαρπη κατοχή, που έπαιζε οριζόντιο ποδόσφαιρο, έκανε εύκολα το λάθος, τακτικά και τεχνικά, και δεν μπορούσε να υποτάξει την πίεση. Και έχεις τον Μπαϊράμι, ο οποίος μάλλον ήταν σε άλλο γήπεδο, να δηλώνει ότι το σκορ θα έπρεπε να είναι 3-0 από το ημίχρονο. Μα, αγαπητέ Μπαϊράμι, για να σκοράρεις τρεις φορές σε ένα ημίχρονο πρέπει να δημιουργήσεις φάσεις ή, έστω, να πατήσεις περιοχή. Λέτε να έχουν δίκιο οι περίφημοι κύκλοι της Π.Α.Ε. Παναθηναϊκός, που μπορεί να είναι και τετράγωνα ή τρίγωνα, οι οποίοι κάνουν λόγο για αλλοίωση αποτελέσματος; Αν έχεις εμμονή με τα tweets, πολύ πιθανό. Όπως εμμονή έχουν οι δημοσιογράφοι με την σαχλαμάρα, την υπερβολή και το ψέμα. Να διαβάζεις άρθρα που αναφέρονται στο ματς και να σκέφτεσαι σαν κυανοπώγωνας μήπως έκατσες και παρακολούθησες λάθος αγώνα. Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρη έκθεση για αυτό το θέμα με αντιπροσωπευτικά παραδείγματα που θα ξεβράκωναν δημοσιογράφους και δημοσιογράφους, αλλά και μόνο στη σκέψη βαριέμαι αφόρητα. Θέλω να πιστεύω ότι το blog έχει προσελκύσει κοινό υψηλού επιπέδου που καταλαβαίνει πλήρως τι εννοώ.

Τέλος, θα ήταν άκομψο να μην αναφέρω κάτι για την Βέροια. Σεβάστηκε πολύ τον Παναθηναϊκό κι αυτό φαίνεται από την μηδαμινή διάθεση να παίξει την κόντρα. Η ομάδα άνοιξε κάπως το παιχνίδι της, σε πλάτος και τέμπο, μόλις δέχτηκε το γκολ και μόνο τότε: μετά την ισοφάριση κλείστηκε εκ νέου, και οικειοθελώς, στο τερέν της. Ο Γαϊτάνος επέλεξε να δώσει μεγάλο βάθος στην άμυνά του, ιδίως στην αμυντική γραμμή, έδωσε εντολή να γίνεται φάουλ όσες φορές η άμυνα ήταν ανοργάνωτη και προφανώς ενθάρρυνε τους ποδοσφαιριστές τους να μετατρέπουν την μπάλα σε εναέρια ρουκέτα κάθε φορά που ένοιωθαν την παραμικρή όχληση. Επίσης, ήξερε ότι ο αντίπαλος δεν έχει παίχτες που μπορούν να κάνουν μια μπούκα ή μια προσωπική ενέργεια, με αποτέλεσμα το αμυντικό πλάνο να εκτελείται χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, καθώς δεν χρειάστηκαν σπουδαίες αλληλοκαλύψεις ή προσωπικά μαρκαρίσματα. Το σχέδιο, εν πολλοίς, στέφθηκε με επιτυχία: η ομάδα έθεσε έναν στόχο και τον ακολούθησε με θρησκευτική ευλάβεια. Ο Παναθηναϊκός δεν μπορούσε να διασπάσει την άμυνα της Βέροιας, η Βέροια δεν έδειχνε ιδιαίτερη διάθεση να κυνηγήσει κάτι περισσότερο από το Χ, αν και κατά τη γνώμη μου θα μπορούσε, κι όλοι έμειναν ευχαριστημένοι. Κι όπως λένε οι κακές γλώσσες, η ομάδα του Γαϊτάνου δεν γλίτωσε την γκέλα και σκόνταψε βαθμολογικά. Ή, αν προτιμάτε, όπως λένε τα δημοσιογραφικά κλισέ, ο Παναθηναϊκός απέσπασε ισοπαλία από την Βέροια. Έχουν κι αυτά την πλάκα τους.

Τι εισέπραξα από το συγκεκριμένο ματς; Πρώτον, η Λεωφόρος, ενώ δεν μπορεί να υποκαταστήσει τις δεδομένες ανεπάρκειες του Παναθηναϊκού, συνιστά μια ποδοσφαιρική έδρα που δίνει στους παίχτες της ομάδας διάθεση και κίνητρο. Ίσως επειδή ο Φορέας βρίσκεται πιο κοντά στον αγωνιστικό χώρο. Δεύτερον, το σημαντικότερο πρόβλημα της ομάδας, όπως έχουμε πει πολλάκις, είναι οπαδικό: η ομάδα έχει ανάγκη τους γνήσιους Παναθηναϊκούς. Τρίτον, η Βέροια απέδειξε ότι σε έναν μαραθώνιο, δηλαδή σε ένα πρωτάθλημα πολλών αγωνιστικών, το να παίζεις εκτός έδρας για να κρατήσεις το μηδέν έχει μια λογική και ένα ικανοποιητικό ποσοστό επιτυχίας. Να είστε σίγουροι ότι θα τσιμπήσει κι άλλους βαθμούς. Γιατί; Διότι η ποιότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου έχει πέσει κατακόρυφα σε παν επίπεδο.

Υ.Γ.1 Η σωστή απάντηση στο κουίζ της προηγούμενης αγωνιστικής είναι ο Ματ Μπούλαρντ. Το βρήκε η Αριστέα, ο Κωνσταντίνος κι ο Υπουργός. Εύγε, νέοι μου!

Υ.Γ.2 Ο Φετφατζίδης είναι πολύ τυχερός ποδοσφαιριστής. Κι αυτό διότι κάθεται στον πάγκο. Με τους προπονητές του Ολυμπιακού να μην τον προτιμούν και να μην τον εμπιστεύονται. Ούτε συνεννοημένοι να ήταν. Τυχαίο, πάντως, δεν είναι. Σε καμία περίπτωση. Αν κάποιος, λοιπόν, του έδινε φανέλα βασικού, λυπάμαι που το λέω έτσι ωμά, αλλά ο παίχτης θα ξεφτιλιζόταν. Δυστυχώς, όμως, για τον ίδιο έχει στηθεί ένας μηχανισμός προπαγάνδας που του έχει κολλήσει τη στάμπα του πολύ ταλαντούχου και αδικημένου παίχτη, με αποτέλεσμα οι οπαδοί της ομάδας, αλλά και πολύ ποδοσφαιρόφιλοι, να νομίζουν ότι έχουν στην ομάδα τους έναν κλώνο του Χατζηπαναγή (!) που κοστίζει έξι (!), οχτώ (!) και δέκα (!) εκατομμύρια (ευρώ). Καταραμένη άγνοια! Άλλο ένα παράδειγμα που δείχνει ότι φτάσαμε στην τωρινή κρίση, επειδή δεν έχουμε σωστή κρίση. Και σκάει, όπως λέγεται, η πρόταση της Τζένοα. Μια ιταλική ομάδα, δηλαδή, που αγωνίζεται σε ένα πολύ σκληρό, απαιτητικό και ιδιαίτερο πρωτάθλημα. Μια λίγκα για κάπως hard core ποδοσφαιριστές. Δεν επιβιώνει οποιος κι όποιος. Σκεφτείτε, επομένως, τον Φετφατζίδη να αγωνίζεται στο ιταλικό πρωτάθλημα. Η χαρά του αντίπαλου μπακ θα είναι. Η περαιτέρω καταστροφή του θα είναι βέβαιη. Τέλος πάντων. Άρα, αν είσαι η Π.Α.Ε. Ολυμπιακός τι κάνεις; Τον πουλάς ή τον κρατάς; Αν τον πουλήσεις, παίρνεις 4 μύρια (!) από έναν παίχτη που στην πραγματικότητα δεν αξίζει ούτε μισό. Ο παίχτης, βέβαια, δεν θα αντέξει ούτε έξι μήνες στην Ιταλία, αλλά αυτό είναι άλλο καπέλο. Το πιο πιθανό, εξάλλου, αν πάει στην Ιταλία, είναι να επιστρέψει στην Ελλάδα, μάλλλον σε μια μικρομεσαία ομάδα, όπου λογικά ο μηχανισμός προπαγάνδας θα βρίσκεται ακόμα σε εγρήγορση. Αν τον κρατήσεις, ενθαρρύνοντας παράλληλα μια νέα προσφορά για τον παίχτη, θα προβείς σε μια κίνηση προς τέρψιν των οπαδών και θα κερδίσεις πόντους στην εκτίμηση του κόσμου, καθώς, όπως είπαμε, οι περισσότεροι τον θεωρουν μεγάλο ταλέντο, έστω και σε ηλικία 23 χρονών. Αλλά αυτά δεν (πρέπει να) προβληματίζουν μια ανώνυμη εταιρία. Οι ελληνικές ομάδες πρέπει να μετατραπούν σε feeder club για την Ευρώπη, χωρίς να τους νοιάζει τίποτε άλλο. Να δημιουργούν, να εκπαιδεύουν και να ωριμάζουν νέους ποδοσφαιριστές, ώστε να τους πουλούν σε όσον τον δυνατόν ικανοποιητικές τιμές (π.χ. Άντερλεχτ), ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να επιστρατευτούν μάνατζερ για να δώσουν υπεραξία στους παίχτες. Έστω κι αν οι πωλήσεις αυτές πραγματοποιούνται σε ομάδες που μάλλον δεν έχουν ιδέα από scouting. Αυτό είναι δικό τους πρόβλημα. Συγχρόνως, οι ελληνικές ομάδες πρέπει να ποντάρουν σε ξένους παίχτες με υψηλή μεταπωλητική αξία (π.χ. Πόρτο). Για να συμβούν, όμως, αυτά τα πράγματα πρέπει να υπάρχει πλάνο, εταιρικό και αγωνιστικό. Οργάνωση. Πολιτική. Στο ελληνικό πρωτάθλημα, οι ελληνικές ομάδες δεν έχουν τίποτα από αυτά. Κι αν κάτι γίνει σωστά μάλλον συμβαίνει κατά τύχη. Και αποθεώνεται κι από πάνω. Αυτά.

Υ.Γ.3 Ο Χατζηνικολάου, ο προπονητής του Άρη, δήλωσε: «Αυτοί που αγαπούν πραγματικά τον Αρη, έχουν υπομονή». Ωραία ατάκα. Μόνο που τέτοιες δηλώσεις πυροδοτούν τον ψυχισμό των οπαδών και τον οδηγούν σε χειρότερη γκρίνια. Πιο άκομψη. Διότι το να μιλάς στους Αρειανούς για υπομονή, ειδικά στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο, είναι σαν να λες ότι η σοκολατίνα δεν έχει σοκολάτα. Τέλος πάντων. Πάντως, αν θέλουμε να πιάσουμε το πλήρες νόημα, ας αφαιρέσουμε ''τον Άρη'' από τη φράση του Χατζηνικολάου: «Αυτοί που αγαπούν πραγματικά, έχουν υπομονή». Τώρα, μάλιστα.

Υ.Γ.4 Υπάρχει περίπτωση να πάω αύριο στο Περιστέρι για να παρακολουθήσω τον Άρη. Τελικά δεν μαθαίνω με τίποτα.