45 +45 = 90

Οι δημοσιογράφοι ήθελαν νίκη για να χαϊδέψουν αυτιά και να αποθεώσουν. Οι Ολυμπιακοί για να πάνε στις εργασίες τους με ψηλά το κεφάλι. Κι ο Μίτσελ για να υποχρεώσει την Παρί να νικήσει τις άλλες δυο ομάδες του ομίλου. Βέβαια το να νικήσεις, οποιαδήποτε ομάδα, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Χρειάζεται τακτικό πλάνο και γνώση της δυναμικότητας του αντιπάλου. Διότι ωραίες οι τεσσάρες στο ελληνικό πρωτάθλημα και ωραία τα χατ τρικ του Μήτρογλου, αλλά στην Ευρώπη οι συνθήκες είναι ιδιαίτερα αντίξοες κι ο ανταγωνισμός αισθητά επίπονος/υψηλός. Κι όταν ο αντίπαλος είναι ποιοτικά ανώτερος, τότε χρειάζεσαι μια καλή τακτική σε βάθος 90λέπτου. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορείς να επικρατήσεις. Το καλό είναι ότι ομάδες επιπέδου Παρί είναι ανοιχτό βιβλίο. Δεν χρειάζεται να είσαι καθηγητής ποδοσφαίρου για να αποκρυπτογραφήσεις το αγωνιστικό στυλ τους. Κι επί της ουσίας, για να είμαστε σωστοί, ο ίδιος ο οργανισμός αποφασίζει να μην κρύψει το οτιδήποτε. Οι μεγάλες ομάδες, βλέπετε, έστω αυτές που έχουν ποιότητα και αυτοπεποίθηση, δεν κρύβουν το παραμικρό. Η προβλεψιμότητα που λέγαμε. Το πρόβλημα, όμως, έγκειται στο πως λύνεις τους τακτικούς γρίφους του αντιπάλου. Ακόμα κι αν αυτοί θεωρούνται δεδομένοι, η λύση δεν είναι. Σε καμία περίπτωση.

Ακολούθησε ο Μίτσελ μια καλή τακτική; Όχι, αλλά δεν φάνηκε στο πρώτο μέρος, διότι και η τακτική της Παρί ήταν εξίσου μέτρια. Συν το γεγονός ότι η γαλλική ομάδα παρουσιάστηκε άγευστη και κάπως αδιάφορη. Θα τολμούσα να πω ότι διέκρινα ψήγματα αλαζονείας. Ίσως, πάλι, να ήθελε να μπερδέψει τακτικά τους γηπεδούχους, δίνοντας χώρο στον αντίπαλο και κρατώντας την επιθετική τριάδα ψηλά για να παίξει γρήγορα την κόντρα. Δεν το νομίζω, πάντως, καθώς δεν θεωρώ τον Μπλαν τόσο μεγάλη αλεπού. Εμμένω στην αλαζονεία, λοιπόν. Και νομίζω ότι η ορεξάτη εμφάνιση του πρώτου 25λέπτου προέκυψε με την άδεια της Παρί: ίσως υποτίμησαν τον αντίπαλο ή απλώς άργησαν να μπουν στη λογική του ματς. Όχι, επομένως, δεν έκανε κάτι εξαιρετικό η ομάδα του Μίτσελ. Απλά είχε κάποιες εκλάμψεις από τον Βάις, ελέω των μεγάλων αποστάσεων στις γραμμές της Παρί, με αποκορύφωμα την γκολάρα που πέτυχε. Ατομικές ενέργειες, δηλαδή. Λίαν απαραίτητες. Και πάντοτε ενσωματωμένες σε ένα υγιές αγωνιστικό πλάνο. Αλλά όταν βλέπεις μόνο ατομικές ενέργειες, σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Επομένως, να με συγχωρήσετε, αλλά στο πρώτο 25λεπτο, το οποίο αποθεώνουν οι δημοσιογράφοι και η πλειοψηφία των οπαδών, δεν είδα ούτε μπαλάρα από τον Ολυμπιακό, ούτε τρομερή εμφάνιση του Σάμαρη, ούτε άριστο στήσιμο από τον Ισπανό προπονητή. Δηλαδή αν δεν έτρωγε τέσσερα γκολ, πόσο πιο υπερβολικοί θα γινόντουσαν ορισμένοι;

Αντίθετα, στην Παρί, στη δεύτερη φάση του πρώτου ημιχρόνου που εκμεταλλεύτηκε σωστά το πλάτος, χρειάστηκε μια μαγική κάθετη του Σουηδού μυτόγκα στην πλάτης της άμυνας. Τίποτα άλλο. Μία φάση, ένα γκολ. Ο Ιμπραΐμοβιτς θέλει μια μπάλα δικιά του, αλλά το ξέρει το τόπι. Και καλά μάλιστα. Πολύ καλά. Επομένως, μπορεί να παίξει πανεύκολα έναν ελεύθερο ρόλο δημιουργού πίσω από τον Καβάνι. Εξάλλου, το γεγονός ότι τα ακραία μπακ παίρνουν μέτρα στον ασβέστη, δίνουν ένα συγκριτικό πλεονέκτημα στην Παρί, καθώς υποχρεώνουν τον αντίπαλο να ανοίξει υπερβολικά τις γραμμές του ή να τις συρρικνώσει υπέρ το δέον. Μια τέτοια συρρίκνωση είδαμε στο δεύτερο ημίχρονο. Σχεδόν σε κανένα σημείο του δευτέρου ημιχρόνου ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε να απεγκλωβίσει από την περιοχή το τόπι ανώδυνα και με προοπτικές αντεπίθεσης ή, έστω, να κρατήσει λίγο μπάλα. Μόλις η Παρί αποφάσισε να παίξει πραγματικό ποδόσφαιρο κατοχής και κατόπιν να το μετουσιώσει σε ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, φάνηκαν οι αδυναμίες του στησίματος (π.χ. τραγικές διαγώνιες αλληλοκαλύψεις, κενά στη μεσαία γραμμή, ελέω του σκύλου Ματουιντί, απουσία ταχύτητας Σαβιόλα και κλείσιμο του Μήτρογλου, ατυχής έμπνευση του Μανιάτη ως δεξί μπακ, του Μασάδο ως κόφτη και του Μεντζανί ως σέντερ μπακ, και αργές επιστροφές, αλλά και αντιδράσεις). Αν και, εν τέλει, η γαλλική ομάδα, όντας μερικώς ιταλικοποιημένη, δεν χρειάστηκε να επιβληθεί σε ολοκληρωτικό βαθμό. Και δεν πρόλαβε καν να εφαρμόσει το σήμα κατατεθέν της: το επιθετικό transition game. Δεν χρειάστηκε. Μάλλον δεν το θεώρησε κι απαραίτητο. Οι οικτρές τοποθετήσεις της άμυνας στα κόρνερ της Παρί (ζώνη ή μαν του μαν;) και η άθλια διαχείριση δυνάμεων εκ μέρους των Ολυμπιακών αποδείχτηκαν καθοριστικοί παράγοντες σε αυτό. Ακόμα, λοιπόν, και να προηγούνταν οι γηπεδούχοι στο ημίχρονο, όπως διαλαλούν τα Μ.Μ.Ε. και ορισμένοι οπαδοί ότι έτσι έπρεπε να γίνει, με τέτοια αντανακλαστικά στο δεύτερο ημίχρονο πάλι θα έχαναν. Εδώ δεν μπορούσε ο Βαλβέρδε να κρατήσει το τέμπο και την πίεση σε υψηλά επίπεδα σε βάθος 45λέπτου, ακόμα και στο ελληνικό πρωτάθλημα, θα τα καταφέρει ο Μίτσελ σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και μάλιστα απέναντι σε τόσο ποιοτικό αντίπαλο; Θυμάται κανείς το εντός έδρας ματς με την Μέταλιστ; Καρμπόν mentality. Σκεφτείτε ότι σε εκείνο το ματς το στήσιμο του Βαλβέρδε ήταν καλύτερο, και έπαιζε με ποιοτικά κατώτερο αντίπαλο, αλλά και πάλι η ομάδα έχασε με κατεβασμένα τα χέρια.

Αντί επιλόγου, δηλώνω ότι όταν τρως τέσσερα γκολ στην έδρα σου, δεν γίνεται να λες ότι πρόκειται για αδικία, ατυχία ή απειρία -μάλλον πρόκειται για τακτική αφέλεια και έλλειψη ρεαλισμού: τα ρίσκα πληρώνονται. Αλίμονο αν είναι άπειρη μια ομάδα που αγωνίζεται στο τσου λου από την εποχή που ο Γεωργάτος κι ο Τζόρτζεβιτς είχαν μαλλιά. Ούτε είναι σωστό να αφήνεις υπόνοιες, πριν και μετά το ματς, για τη διαιτησία: καταντάς πιο γραφικός κι από το Πήλιο. Τέλος, η καλή απόδοση του Ολυμπιακού στο πρώτο 25λεπτο δεν αποτελεί άλλοθι για το ''ατυχές αποτέλεσμα'' ή λόγος για πανηγύρια. Ένας ποδοσφαιρικός αγώνας χωρίζεται σε δυο ημίχρονα και κρίνεται σε 90 λεπτά. Κι αυτό φαίνεται ότι στον Πειραιά το ξέχασαν. Ας ελπίσουμε ότι θα το θυμηθούν στα επόμενα ματς της διοργάνωσης.

Υ.Γ.1 Οι πιθανότητες να διαβάζει ο Γιώργος Χελάκης, ο γνωστός αθλητικογράφος, το παρόν blog είναι, θεωρώ, ελάχιστες. Αυτό, όμως, δεν με εμποδίζει να τον ρωτήσω, και να αναρωτηθώ, πόθεν προκύπτει η σύγκριση μεταξύ Μήτρογλου και Ιμπραΐμοβιτς. Αν υπήρχε δημοσιογραφική αστυνομία θα τον είχε συλλάβει και θα τον είχε κλείσει δεκάκις ισόβια στις φυλακές Σινγκ-Σινγκ. Άκου εκεί να συγκρίνουμε τον Μήτρογλου με τον Ιμπραΐμοβιτς. Είπαμε να πούμε καμιά μαλακία, κύριε Χελάκη, αλλά ας μην το ξεφτιλίσουμε. Ούτε ο Μπάμπης Χριστόγλου, ο μέγας Ολυμπιακάρχης, δεν γράφει τέτοια πράγματα -για την ακρίβεια είναι ικανός για χειρότερα. Αλλά γιατί αναρωτιέμαι ο βλαξ; Εδώ έχουν βρεθεί εξέχοντα δημοσιογραφικά είδη, φίλα προσκείμενα στον Ολυμπιακό, που σύγκριναν τον Φετφατζίδη με τον Χατζηπαναγή. Υπάρχει σωτηρία για αυτόν τον τόπο;

Υ.Γ.2 Τα σέβη μου στην Πόπη Τσαπανίδου. Καλή δημοσιογράφος -και γυναικάρα. Μια χαψιά τον έκανε τον Καμμένο.

Υ.Γ.3 Οι Έλληνες πολιτικοί, με κτηνώδη προσφορά σε αυτόν τον τόπο, πρέπει -επιτέλους!- να παραδεχτούν ότι το πρόγραμμα που ακολουθείται, το οποίο έχει περιλάβει σε καθεστώς ομηρίας τη χώρα, αποδείχτηκε ατυχής έμπνευση και αποτυχημένο πείραμα. Διότι αυτά που αποφασίζουν/αποφασίζονται, με το χρυσό μετάλλιο να πηγαίνει στην υπέρμετρη φορολογία, δεν τα εφαρμόζει ούτε πρωτοετής φοιτητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο.

Υ.Γ.4 Διάβασα ότι ενδέχεται να αυξηθεί το εισιτήριο στα Μ.Μ.Μ. Πολύ όμορφα! Επιτρέπεται να εκφράσω ορισμένες απλές και, πιστεύω, εύλογες απορίες; Ευχαριστώ. Πρώτον, έχουν ιδέα πόσα λεφτά χάνονται από τους λαθρεπιβάτες; Δεύτερον, γιατί δεν βάζουν μπάρες, ώστε να περνάνε αποκλειστικά οι έχοντες πληρώσει το αντίτιμο του εισιτηρίου; Τρίτον, αν αυξηθεί η τιμή, στα πλαίσια ενός καθαρά εισπρακτικού μέτρου, τα έσοδα τα αυξηθούν ή θα μειωθούν; Τέταρτον, οι πολιτικοί που υποστηρίζουν ότι η επικείμενη αύξηση των εισιτηρίων είναι μνημονιακή υποχρέωση, έχουν πάρει ποτέ μετρό, τραμ, ηλεκτρικό, λεωφορείο και/ή τρόλεϊ; Πέμπτον, ο Υπουργός Υποδομών, ο κύριος Χρυσοχοΐδης, αυτός ο ευκλεής πολιτικός άνδρας που δήλωσε ότι δεν διάβασε το Μνημόνιο, πώς ξέρει ότι η αύξηση συμπεριλαμβάνεται στις μνημονιακές υποχρεώσεις της χώρας;

Υ.Γ.5 Την Παρασκευή πήγα για 8x8. Βρίσκομαι σε εξωγήινη φυσική κατάσταση. Αν ο Ζόραν ο Μιλίνκοβιτς με θέλει για τα χαφ, έρχομαι. Ούτως ή άλλως, δεν νομίζω να δημιουργήσω περισσότερες ή μεγαλύτερες τρύπες από αυτές που ήδη παρατηρούνται στη μεσαία γραμμή -και στις πτέρυγες, και στην αμυντική γραμμή, και στο όζον.