Σημειώσατε διπλό

Η απώλεια του Τσάμπι Αλόνσο ήταν τεράστια. Χωρίς τον Βάσκο, η Ρεάλ έδειχνε κομμένη στα δύο. Αυτός ο Ιγιαραραμέντι είναι ικανός, αλλά δεν μπορεί να αναλάβει τέτοιο ρόλο στη μεσαία γραμμή. Ρόλο μαέστρου. Κι ο Κεντίρα, ο οποίος πρέπει να έχασε δέκα κιλά από τον ιδρώτα, είναι πολύ καλός, σχεδόν ιδανικός, ως στήριγμα του Τσάμπι, αλλά μάλλον παίρνει ελλειμματικό βαθμό, όταν πρέπει να οργανώσει και να ρυθμίσει το τέμπο. Η κυκλοφορία, επομένως, ήταν κακή. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μάλιστα, αναφερόμενος πάντα για το επίπεδο της Ρεάλ, κάκιστη. Αυτό έχει μια εξήγηση. Δεν υπήρχαν όβερλαπ, ενώ το πλάτος ήταν σχετικά μεγάλο, και δεν υπήρχαν αυτοματισμοί. Το τέμπο θα το χαρακτήριζα βιαστικό. Όχι γρήγορο. Επαναλαμβάνω, βιαστικό. Ανυπόμονο. Από τη μία είχες τον Κριστιάνο Ρονάλντο, ο οποίος άλλαζε πλευρές, όντας εγκλωβισμένος από την τακτική συμπεριφορά των συμπαιχτών του, να ψάχνει ευκαιρίες για να σουτάρει: ο Ίσκο ήταν κυριολεκτικά άφαντος, ο Μπενζεμά απλή αναφορά στο φύλλο αγώνα κι ο Ντι Μαρία απέδειξε για ακόμη μια φορά ότι είναι υπερτιμημένος. Κι από την άλλη, όποιος παίχτης των γηπεδούχων έπαιρνε την μπάλα, πήγαινε λίγο προς τα πλάγια κι έκανε σέντρα. Με τους Γκοντίν και Μιράντα να παίρνουν όλες τις κεφαλιές.  Οι γηπεδούχοι είχαν ανεβάσει ψηλά την αμυντική γραμμή, αλλά και την άμυνα, παρά το γεγονός ότι η Ατλέτικο διατηρούσε τον Ντιέγκο Κόστα και τον Βίγια εξίσου ψηλά για να παίζουν γρήγορα την κόντρα, ώστε να πιέσουν την ομάδα του Σιμεόνε στο τερέν της και να πάρουν την πρωτοβουλία.

Και εδώ έγκειται το παράδοξο. Οι Colchoneros, χωρίς να έχουν την κατοχή, είχαν την πρωτοβουλία! Σπάνιο ποδοσφαιρικό φαινόμενο. Αλλά συμβαίνει. Κι όταν το διαπιστώνεις, σου προκαλεί πάντοτε ποδοσφαιρική ηδονή. Μια ευφορία. Έπαιξαν θαυμάσια άμυνα, απεγκλώβιζαν αποτελεσματικά την μπάλα σε σημείο άκρατου εντυπωσιασμού, είχαν ταχύτατες επιστροφές (η Ρεάλ δεν έβγαλε ούτε μία αντεπίθεση!), έπαιζαν ψύχραιμα και χτυπούσαν σαν κόμπρες στην αντεπίθεση. Τα ακραία μπακ, ο Χουανφράν και ειδικά ο Φελίπε Λουίς, έπαιρναν μέτρα στον ασβέστη, οι Γκάμπι και Τιάγκο έγιναν κλώνοι του Κρόνου και κατάπιαν τους αντιπάλους, ενώ ο Ντιέγκο Κόστα έπαιζε άκρως ικανοποιητικά ως target man. Ειδική μνεία αξίζουν ορισμένοι παίχτες. Για παράδειγμα, ο Τουράν. Στα χαρτιά βρισκόταν έξω δεξιά, αλλά η διάταξή του στο χόρτο υποδείκνυε ότι μάλλον έπαιζε έναν ελεύθερο ρόλο. Τρομερή εντύπωση προξένησε ο Τιάγκο. Αυτός ο soft Πορτογάλος που έβγαινε πρώτος στην μπάλα και κέρδιζε κάθε μονομαχία. Άξιος συμπαραστάτης ο Γκάμπι. Ο αρχηγός. Τέλος, οφείλω να αναφερθώ στον Βίγια. Και μόνο η παρουσία του στο γκαζόν, δημιουργεί ένα είδος αντιπερισπασμού υπέρ του ικανότατου Ντιέγκο Κόστα. Του δίνει ελευθερία κινήσεων και του ανοίγει πολύτιμους χώρους. Όλα αυτά έλαβαν μέρος στο πρώτο μέρος. Απλά να αναφέρω ότι μετά το γκολ του Ντιέγκο Κόστα, η ομάδα δεν οπισθοχώρησε όπως θα περίμενε κάποιος. Κι αν αυτό συνέβη, ήταν τόσο ελάχιστα τα όπισθεν μέτρα που δεν μπόρεσα να τα αντιληφθώ.

Στο δεύτερο μέρος περίμενα ότι ο Αντσελότι θα έκανε εξωτερικές αλλαγές. Θα ήταν αναμενόμενο. Και λογικό. Όντως, προέβη σε αντικαταστάσεις. Αλλά σε λάθος αντικαταστάσεις! Δεν εννοώ ότι δεν του βγήκαν οι αλλαγές. Απλά η τακτική ερμηνεία αυτών δεν έχει εξήγηση. Θα σας παρακαλούσα να μην εξετάσετε τις αλλαγές ως μεμονωμένα περιστατικά, αλλά ως ενιαίο κομμάτι της τακτικής της Ρεάλ. Έβαλε, λοιπόν, σωστά τον Μόντριτς, αντί του Ιγιαραμέντι, ώστε να παίξουν λίγο με την μπάλα κάτω, ενώ, έναντι κάθε λογικής, κράτησε στο τερέν τον εξαφανισμένο Ίσκο. Είμαι σίγουρος ότι μετά από αυτήν την εμφάνιση πολλοί θα αναπολούν -εκ νέου- τον Οζίλ. Αυτή η απόφαση ακύρωσε ουσιαστικά τον ρόλο του Μόντριτς, ο οποίος προσπαθούσε να σπάσει μπάλες και δεν ήξερε το που και το πως. Το επόμενο λάθος του Αντσελότι ήταν η αντικατάσταση του Ντι Μαρία με τον Μπέιλ -τον χρειαζόταν πραγματικά αυτόν τον παίχτη;- και η παραμονή του Μπενζεμά στο παιχνίδι, με τον Μοράτα στη συνέχεια να εκθέτει πλήρως τον προπονητή του. Ειδικά η είσοδος του Μπέιλ δεν είχε καμιά λογική. Ο Ουαλός θέλει ανοιχτούς χώρους, τους οποίους σπάνια βρίσκει στους αγώνες της Ρεάλ, τη στιγμή που η Ατλέτικο ήταν προφανές ότι θα δώσει έξτρα αμυντικό βάθος και θα έπαιζε με μικρότερο πλάτος. Συν τοις άλλοις, ο Κριστιάνο Ρονάλντο αποσυντονίστηκε πλήρως και τολμώ να πω ότι φαινόταν κάπως εκνευρισμένος. Από την άλλη πλευρά, ο Σιμεόνε, έχοντας εμπιστοσύνη στο αγωνιστικό πλάνο και στους τακτικούς ρόλους των ποδοσφαιριστών, δεν άλλαξε πολλά πράγματα. Έπραξε τα αυτονόητα. Έδωσε, όπως είπαμε, αμυντικό βάθος, κράτησε ψηλά τον Ντιέγκο Κόστα, έδωσε εντολή στον πολυδιάστατο Κόκε να μετατραπεί σε τρίτο χαφ, συρρίκνωσε κάπως το πλάτος και έδωσε εντολή για αντεπιθέσεις. Με τα χωράφια που άφηναν πίσω οι γηπεδούχοι, αυτό ήταν παιχνιδάκι. Η Ρεάλ προσπάθησε ορισμένες φορές να βάλει την μπάλα κάτω, σταμάτησε τις σέντρες, έδειξε διάθεση για πρέσινγκ, αλλά σε ολόκληρο το 90λεπτο έβγαλε μισή αντεπίθεση (!), ο Μπέιλ έκανε κούρσες και έφτανε μέχρι τις διαφημιστικές πινακίδες, ο Μπενζεμά δεν μπόρεσε να κοντρολάρει σωστά ούτε μία φορά την μπάλα, ενώ ο Ίσκο, χωρίς να είμαι υπερβολικός, βρισκόταν εκτός παιχνιδιού, κλίματος και πραγματικότητα. Κι όμως, ο Ιταλός προπονητής, ενάντια όλων των προγνωστικών, τον κράτησε μέχρι το 70' λεπτό! 

Το τελικό σκορ αδικεί τους φιλοξενούμενους. Θα μπορούσαν να πετύχουν τουλάχιστον ένα γκολ ακόμη. Δεν πειράζει. Η νίκη τους ίδιους βαθμούς φέρνει. Αν και το παιχνίδι θα μπορούσε να κλειδώσει νωρίτερα, καθώς ο Σιμεόνε εξάντλησε όλα τα περιθώρια και άργησε κάπως να προβεί σε αλλαγές: ηταν φανερό από το 80' λεπτό ότι η ομάδα χρειαζόταν φρεσκάρισμα. Ο Αργεντινός τεχνικός, ο οποίος έχει ζήσει το double της ομάδας το 1996, έχει σφυρηλατήσει ένα ελκυστικό σύνολο που αμύνεται λυσσαλέα και επιτίθεται βίαια. Ανελέητα. Δίχως διαλείμματα. Non stop. Είχαμε πει σε ανύποπτο χρόνο ότι ο τεχνικός της Ατλέτικο Μαδρίτης (κλισέ) φτιάχνει κάτι καλό στην Μαδρίτη. Κι αυτή η ομάδα έχει την σφραγίδα του Σιμεόνε. Όποιος θυμάται τι είδους παίχτης ήταν ο Ντιέγκο, καταλαβαίνει πλήρως τι εννοώ. Και είχα υποσχεθεί ότι θα προσπαθήσω να παρακολουθώ την αγαπημένη μου ισπανική ομάδα όσο περισσότερο μπορώ. Η αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι οι φιλοξενούμενοι κέρδισαν για έναν απλό λόγο: τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή είναι καλύτερη ομάδα από την Ρεάλ. Κι αυτό το γνωρίζει κι ο ίδιος ο Αντσελότι. Δεν έχασε η Ρεάλ, η Ατλέτικο κέρδισε. Το 4-4-2 και το ποδόσφαιρο αναμονής βγήκαν νικητές. Πανάξιοι, να προσθέσω, νικητές.

Υ.Γ.1 Από τον Αντώνη Καρπετόπουλο: «Ευτυχώς που ανέλαβε την Ξάνθη ο Γερμανός Μάουρερ -και δεν το λέω μόνο γιατί ο άνθρωπος είναι μεγάλος λάτρης του επιθετικού ποδοσφαίρου και κάτι μπορεί να αλλάξει. Το λέω γιατί, χάρη στην πρόσληψή του, επιτέλους καταρρίφθηκε ένας αστικός μύθος, σύμφωνα με τον οποίο ο Πανόπουλος έχει τέσσερις προπονητές, που τους πληρώνει όλους ισοβίως, (δηλαδή τον Ματζουράκη, τον Κεχαγιά, τον Καραγεωργίου και τον Κωστένογλου) και τους αλλάζει τον ένα με τον άλλο όποτε τους βαριέται».

Υ.Γ.2 Με ρωτάνε πολλοί φίλοι μου την άποψή μου για τις εξελίξεις με την Χρυσή Αυγή. Η αλήθεια είναι ότι σκέφτομαι να ετοιμάσω ένα άρθρο, αλλά διστάζω. Με κουράζει να εξηγώ το αυτονόητο. Βαριέμαι αφόρητα. Δεν με εξιτάρει.  Μου φαίνεται και ολίγον ντροπιαστικό. Πώς να εξηγήσεις σε κάποιον ότι ο ήλιος είναι κίτρινος και ο ουρανός γαλάζιος;

Υ.Γ.3 Ευπειθώς αναφέρω ότι όσο περνάνε οι μέρες, ο χρόνος που αφιερώνω στο blog μειώνεται. Κι όχι μόνο στο δικό μου, αλλά και σε αυτά που παρακολουθώ. Συγχωρέστε με. Δεν το κάνω επίτηδες. Αλλά αυτό το διάστημα έχουν πέσει πολλά μαζεμένα. Επομένως, μάλλον οι αναρτήσεις αναπόφευκτα θα περιοριστούν. Ή, για να το θέσω, καλύτερα, οι μακροσκελείς αναρτήσεις. Αλλά αυτό δεν πειράζει ιδιαίτερα. Ούτως ή άλλως, δεν τις διαβάζουν και πολλοί.

Υ.Γ.4 Αν όλα πάνε καλά, η επόμενη ανάρτηση θα είναι κάπως διαφορετική από τις προηγούμενες. Διότι τόσα χρόνια δεν έχουμε πει τίποτα για αυτό το blog.

Υ.Γ.5 Θυμάμαι τα κλικ μέσα στο μυαλό μου την πρώτη φορά που το άκουσα.