Απειλές, διάθεση και ικανότητα

Υποτίθεται ότι ο μυθικός Ηρακλής γεννήθηκε στην Θήβα. Μάλλον πρόκειται για υπαρκτό πρόσωπο, καθώς αρχαιολογικά ευρήματα έχουν οριοθετήσει επακριβώς την κατοικία του. Ας μην ξεφεύγουμε όμως. Ο Ηρακλής εκτός από τους περίφημους δώδεκα άθλους, πραγματοποίησε κι άλλα κατορθώματα, όπως για παράδειγμα την απελευθέρωση του Προμηθέα ή την επικράτησή του κατά του γίγαντα Ανταίου. Χθες προσπάθησε να υπερισχύσει έναντι του Θεού του Πολέμου και πραγματικά το κατάφερε, έστω κι αν δεν το άξιζε. Μάλιστα, νίκησε χωρίς οι οπαδοί του να πάρουν τα απαραίτητα μέτρα.

Ποτέ δεν κατάλαβα τις απειλητικές ανακοινώσεις ή τα τελεσίγραφα του στυλ: ''ο χρόνος μετράει από τώρα'', ''βγάλτε στο γήπεδο την Αρειανή σας περηφάνια'' ή ''αγωνιστείτε περί κιτρινόμαυρων βωμών και εστιών''. Εν προκειμένω, βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα βασανιστικό δίλημμα: αυτοί που γράφουν τέτοια πράγματα τα πιστεύουν πραγματικά ή απλώς προσπαθούν να διατηρήσουν τους παίχτες σε εγρήγορση; Αν ισχύει η δεύτερη περίπτωση έχει καλώς. Για την έτερη περίπτωση ενίσταμαι και μάλιστα εντόνως. Διότι, δεν πρόκειται τόσο για θέμα διάθεσης, όσο ικανοτήτων. Τόσο μπορούν, τόσο παίζουν. Δηλαδή, αν κάποιος πιάσει τον Μίτσελ και του πει, υπό την απειλή ηλεκτρομαγνητικού όπλου, στο επόμενο ματς να μην τον περάσει ούτε το φως των προβολέων τι θα γίνει; Θα μετατραπεί ο Μίτσελ σε κλώνο του Γκάρεθ Μπέιλ; Δεν νομίζω. Το πολύ πολύ να πανικοβληθεί και από υπερβάλλοντα ζήλο να αποβληθεί με κόκκινη κάρτα. Στον Τόχα τι να πεις; Σταμάτα να κάνεις σβούρες γύρω από τον εαυτό σου ή σου κόβω πέντε εκατοστά από το μαλαπέρδι σου; Ο Κολομβιανός έχει μεγάλο απόθεμα εκατοστών κι ως εκ τούτου δεν τον φοβίζουν τέτοια πράγματα. Στον Μπομπαντίγια δεν μπορείς να του πεις και πολλά: θα σε φυτέψει σαν κουνουπίδι στο έδαφος. Νομίζω ότι μόνο στον Κόκε ενδέχεται να πιάσουν οι απειλές. Του λες ότι δεν ξαναπατάει σε καζίνο και μπουγατσάδικα κι έχω την αίσθηση ότι αυτόματα θα μετατραπεί σε μια βελτιωμένη έκδοση του Τζόλα. Τέλος πάντων.

Είχαμε πει ότι στην τωρινή καμπή του πρωταθλήματος δεν θέλουμε καλές εμφανίσεις, αλλά ατόφιες νίκες. Θεωρώ ότι κάναμε σχετικά καλή εμφάνιση και δεν αξίζαμε  σε καμία περίπτωση την ήττα. Ομολογώ ότι περίμενα νικηφόρο αποτέλεσμα. Όχι υγιεινό περίπατο, αλλά δύσκολη επικράτηση. Θα προσπαθήσω να δω τα πράγματα όσο το δυνατόν πιο νηφάλια μπορώ.  Μπήκαμε ορμητικά με τον Κόκε να κάνει δυο σουτ σε  διάστημα τεσσάρων (!) λεπτών. Άριστος οιωνός, δεν συμφωνείτε; Γενικά, το πρώτο 25λεπτο του αγώνα είχε ξέφρενη ροή. Αν εξαιρέσω τα πολλά φάουλ και τα νεύρα των φιλοξενουμένων θα έλεγα ότι ήταν υψηλού επιπέδου. Πάντως, τα φάουλ δικαιολογούνται. Υποθέτω ότι ο Παράσχος είχε δώσει εντολή να κόβουν τον ρυθμό. Πιέζαμε ψηλά και ρίξαμε αρκετό τρέξιμο. Το δυστύχημα είναι ότι το ίδιο έκαναν και οι παίχτες του Ηρακλή. Η διαφορά μας ήταν ότι κερδίζαμε σχεδόν όλες τις προσωπικές μονομαχίες που μας επέτρεπε να βγαίνουμε με αξιώσεις μπροστά (κλισέ). Έκανε όμως μπαμ ότι δεν είχαμε καθαρό μυαλό στην τελική προσπάθεια. Όταν πρέπει να κάνουμε σουτ πασάρουμε, όταν πρέπει να κάνουμε πάσα σουτάρουμε κι όταν δεν πρέπει να κάνουμε τίποτα από τα δύο πάμε να μπούμε με την μπάλα στα δίχτυα. Παράνοια (μαζί σου Αρειανάρα στα ουράνια).

Στο δεύτερο ημίχρονο ο Μιχαλήτσιος σήκωσε τον Τόχα και τον έβαλε στην θέση του Πρίττα. Ο Σάκαρος δεν είχε κέφια. Ωστόσο, αυτός ο Περέιρα, παρόλο που ήρθε με λάθος κίνητρα, εξελίσσεται σε σημαντικό γρανάζι. Καλή μεταβίβαση, καλή τοποθέτηση, βρίσκεται μέσα στις φάσεις, προωθείται και γενικώς συμπεριφέρεται λες και είναι μέσος τύπου box to box. Νομίζω ότι με το Φατί θα κάνει  πολύ καλό δίδυμο. Ας ελπίσουμε ότι θα μείνει και του χρόνου. Μπαίνει λοιπόν ο Κολομβιανός για να κάνει (;) την διαφορά. Να μοιράσει παιχνίδι στις πτέρυγες και να ανεβάσει την ομάδα μπροστά.  Είναι προφανές ότι δεν έκανε τίποτα από τα δύο, όχι επειδή δεν ήθελε, αλλά πολύ απλά δεν μπορούσε. Επιπλέον, ο Μιχαλήτσιος αδυνατούσε να συγκρατήσει τον ανυπόμονο Καστίγιο που ήθελε τρεις μπάλες και μια κουδουνίστρα μόνος του. Στο απέναντι άκρο εξακριβώθηκε για μια ακόμη φορά ότι ο Νέτο σε οργανωμένες συνθήκες άμυνας αδυνατεί να βρει διαδρόμους. Ο μπούκλας θέλει ανοιχτούς χώρους για να κάνει τη ζημιά κι ο Ηρακλής κάλυψε ικανοποιητικά τα κενά. Επανέρχομαι στον - δεν παίρνω ρίσκα - Μιχαλήτσιο. Έβγαλε καθυστερημένα τον Καστίγιο που νόμιζε ότι απολάμβανε τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε θεατρικό έργο του Μπρόντγουεϊ και άφησε σε όλο το ματς τον Κόκε που από ένα σημείο και μετά δεν ήξερα και δεν ήξερε που βρίσκεται. Επιπλέον, ο Μπόμπα δείχνει ότι αρέσκεται να κινείται πολύ με την μπάλα στα πόδια εκτός περιοχής και ελάχιστα χωρίς την μπάλα εντός αυτής. Κι όλα αυτά με τον Ηρακλή να κάνει την πρώτη και μοναδική (οργανωμένη) επίθεση του δευτέρου ημιχρόνου στο 67' λεπτό. Στο 82' λεπτό, επειδή ο Μίτσελ έχει δυσκαμψία στο πόδι, οι φιλοξενούμενοι παραλίγο να σκοράρουν, πρώτα με τον  Σολτάνι και έπειτα με τον Ζερκά. Και φτάνουμε στο 87' λεπτό, οπότε γίνεται μια  (τυφλή) μπαλιά από τον Χοσέμι με προφανή στόχο κάποιο άτυχο πτηνό, με την μπάλα να φτάνει  αρχικά στον Ζερκά και κατόπιν στον Ιάκομπ που πλασάρει τον Σηφάκη. Και η γκρίνια ξεκινάει.

Ο Ηρακλής ήρθε για το Χ και πήρε καταλάθος την νίκη. Καθόλου άσχημα. Ο Άρης ήθελε μόνο νίκη. Προσωπικά και Χ να έληγε το παιχνίδι θα το εκλάμβανα ως ήττα. Δεν κατάλαβα όμως γιατί ο Μιχαλήτσιος δεν ρίσκαρε περισσότερο. Αντιμετωπίσαμε μια ομάδα που ήρθε με αμυντικούς προσανατολισμούς και προσπάθησε να παίξει την κόντρα. Η πλάκα είναι ότι οι αντεπιθέσεις που έβγαλαν οι Ηρακλειδείς ήταν απειροελάχιστες. Κι όμως χάσαμε και δώσαμε στον Ηρακλή την δεύτερη εκτός έδρας νίκη του. Το γεγονός ότι η ενδεκάδα είχε πολλά νέα πρόσωπα που θεωρητικά επηρέασαν τη ομαλή λειτουργία και τον συντονισμό της ομάδας τα ακούω βερεσέ. Αυτά παθαίνει όποιος δεν έχει υπομονή και πειθαρχία στο παιχνίδι του. Εδώ κοτζάμ Μπαρτσελόνα βραχυκυκλώνει μόλις χάνει αυτά τα δυο στοιχεία.  Είναι αυτονόητο ότι λέμε αντίο στα play off. Ίσως έτσι είναι καλύτερα. Εξάλλου, δεν αξίζαμε να βρισκόμαστε στην πρώτη πεντάδα. Η βαθμολογία δεν λέει ψέμματα. Ας πάμε στα επόμενα ματς με ότι ψυχολογικά και σωματικά αποθέματα διαθέτουμε και κατόπιν να κάτσουμε να βρούμε τι έφταιξε, να πάρουμε κάποιες αποφάσεις και να θεσπίσουμε ένα μακροχρόνιο πλάνο. Το τι αποφάσεις πρέπει να λάβουμε θα το εξετάσουμε στις επόμενες αναρτήσεις. Μέχρι τότε: τόσο μπορούμε, τόσο παίζουμε.

Υ.Γ.1 Το να βρίζουμε στην προκειμένη περίπτωση εν χορώ τον Κόντη δεν νομίζω ότι έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα. Αντίθετα, βρίσκω τρομακτικό νόημα σε αυτά που είπε ο Μιχαλήτσιος για τον Κούπερ σχετικά με το ότι ο στόχος του Άρη έπρεπε να είναι η παραμονή (!). Αν πράγματι ο Κούπερ είπε κάτι τέτοιο δεν ξέρω αν πρέπει να του βγάλω το καπέλο ή να αρχίσω να κράζω.

Υ.Γ.2 Για πολλοστή φορά κρίνουμε ένα παιχνίδι με βάση το αποτέλεσμα κι όχι την εμφάνιση. Ξαφνικά ο Ηρακλής του ''άχρηστου'' Ουζουνίδη μετατράπηκε σε ομάδα του ''μάστορα'' Παράσχου που αδικεί τον εαυτό της και έχει πολλές δυνατότητες. Θα τρελαθούμε ρε γαμώτο.

Υ.Γ.3 Από τη στιγμή που η φετινή Αρειανάρα μας έχει συνηθίσει σε αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές δεν μου μένει άλλη επιλογή από το να σας παρουσιάσω τους αχαλίνωτους Motörhead και την ακαταμάχητη μπαλάντα τους (!).

Love me forever or not at all, end of our tether, backs to the wall, give me your hand, don't you ever ask why, promise me nothing, live 'till we die...