Μοιάζει πιο γήινη

Η Μπάρτσα, λένε ορισμένοι, έχει αλλάξει αγωνιστικό στυλ. Ακολουθεί διαφορετική τακτική. Ισχύει, αλλά σε μερικό βαθμό. Σίγουρα, οι παίχτες της ομάδας σουτάρουν περισσότερο, διεξάγουν λιγότερα κάθετα σπριντ και φαίνεται να μην φρενάρουν τον ρυθμό/τέμπο με απόλυτη πειθαρχία. Αλλά, ακόμα κι έτσι, όλα τα παραπάνω στοιχεία παραμένουν σε υψηλό(τατο) επίπεδο. Αυτό που, επί της ουσίας, έχει αλλάξει, είναι η συμπεριφορά της στη διαχείριση του σκορ. Μόλις σκοράρει, κλειδώνει. Επιστρατεύεται σκοπιμότητα, οι γραμμές συρρικνώνονται και εμφανίζεται μια τάση για αντεπιθέσεις. Μην φανταστείτε ότι αυτά λαμβάνουν μέρος σε υπερθετικό βαθμό, αλλά για την Μπαρτσελόνα που έχουμε θαυμάσει τα τελευταία χρόνια, μια τέτοια αλλαγή συμπεριφοράς είναι αξιοσημείωτη και -προφανώς!- πιστώνεται στον Τάτα Μαρτίνο. Αυτά ως προς την εισαγωγή.

Στην έδρα της Ρεάλ Σοσιεδάδ, λοιπόν, στο Ανοέτα, η Μπάρτσα αδυνατούσε να διασπάσει την πολυπρόσωπη άμυνα των Βάσκων. Και δεν μπορούσε να τη διασπάσει, διότι φαινόταν να παίζει ένα ποδόσφαιρο κατοχής, αρνούμενη να πάρει την πρωτοβουλία, σαν να προσπαθεί να ροκανίσει τον χρόνο και να κουράσει τον αντίπαλο με συνεχές passing game. Ναι, οι γηπεδούχοι έπαιζαν τριπλή άμυνα ζώνης, με την πρώτη ζώνη να βρίσκεται μπροστά από την μπάλα, μόλις αυτή περνούσε τη σέντρα. Με αυτόν τον τρόπο, οι Βάσκοι είχαν ήδη ακροβολισμένους παίχτες, έτοιμους να τρέξουν στο ανοιχτό γήπεδο με ή χωρίς την μπάλα. Και για αυτό η Μπάρτσα φαινόταν κάπως διστακτική στο να ανοίξει ξαφνικά το πλάτος και να αυξήσει το τέμπο. Κοινώς, έδειχνε, νομίζω, σημάδια φόβου. Κι αυτή, τελικά, είναι θνητή. Γήινη. Με σάρκα και οστά. Το ίδιο ισχύει και για τους Βέλα, Γκριεζμάν και Κανάλες, οι οποίοι αποτέλεσαν την αιχμή του δόρατος για τους γηπεδούχους και ζάλιζαν τους αντιπάλους τους. Όμως, το έλεγε η καρδούλα τους. Η απάντηση της Μπάρτσα, εντούτοις, άμεση. Μόλις ο Βαλντές μάζεψε την μπάλα από τα δίχτυα του, η ομάδα, σαν να άναψε ένα λαμπάκι, έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα: μετουσίωσε την κατοχή σε πρωτοβουλία, έβγαλε συνδυασμούς σε ελάχιστα τετραγωνικά και, μοιραία, σκόραρε. Μία φάση που θύμισε Μπαρτσελόνα. Το ματς, επομένως, ξεκινούσε από την αρχή. Ένα οι Βάσκοι, ένα και οι Καταλανοί. Οι παίχτες της Σοσιεδάδ, πάντως, δεν πτοήθηκαν. Εξακολουθούσαν να προωθούνται στο τερέν των φιλοξενούμενων, πηγαίνοντας κόντρα στον τακτικό ρεαλισμό, αλλά και στην συμβατική σοφία που επιβάλλει έναν συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού απέναντι στην Μπάρτσα, και, πράγματι, προκάλεσαν πολλαπλά προβλήματα σε όλο το πλάτος της αμυντικής γραμμής του αντιπάλου. Σε σημείο πανικού. Με εμφατικό τρόπο. Ως αντίποινα, υποθέτω, για τον αποκλεισμό από τον ημιτελικό του Κυπελλου Ισπανίας. Όμως, τι φταίει; Το rotation του Τάτα Μαρτίνεθ; Η ικανότητα της επιθετικής τριπλέτας της Σοσιεδάδ; Η επιλογή του να παίζεις με ψευτοεννιάρι; Η μη χρησιμοποίηση του Τσάβι; Η ορμητικότητα των γηπεδούχων; Η κούραση, σωματική και ψυχολογική, των Καταλανών; Η αποφασιστικότητα και το κίνητρο των Βάσκων; Το χρόνιο ντεφορμάρισμα του Πικέ και, εσχάτως, του Μέσι; Δεν ξέρω. 

Αυτό που ξέρω είναι ότι το πρόβλημα ξεκινούσε από την συνολική άμυνα. Και εξηγούμαι ευθύς αμέσως. Κάποτε, μόλις οι Καταλανοί έχαναν την μπάλα, έπεφταν σαν βαμπίρ στον αντίπαλο και την ανακτούσαν σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Άμεσα. Χωρίς να δείχνουν έλεος. Πλέον, η άμυνα που εφαρμόζεται δεν είναι επιθετική και, το κυριότερο, δεν φαίνεται να είναι ομαδική. Σαν να βλέπεις μαν του μαν στο μπάσκετ. Ο προπονητής ξέχασε, φαίνεται, ότι η άμυνα που παίζει η ομάδα στο τερέν του αντιπάλου είναι πιο αποτελεσματική, και πιο ανώδυνη, από αυτή που παίζει στο τερέν της. Η Σοσιεδάδ, λοιπόν, με το που κέρδιζε την μπάλα, κάτι λογικό και αναμενόμενο ελέω της ανυπομονησίας των φιλοξενούμενων, έριχνε βαθιές μπαλιές, σαν οβίδες από κανόνι, στους ακροβολισμένους παίχτες που περίμεναν καρτερικά να χτυπήσουν σαν κόμπρες στην αντεπίθεση. Και, πράγματι, χτυπούσαν. Με ταχύτητα. Πείσμα. Συνέπεια. Οι μακρινές μπαλιές στην πλάτη της άμυνας, η οποία ποτέ δεν επέλεξε να παίξει με βάθος, ταλαιπώρησαν υπέρ το δέον την Μπαρτσελόνα. Οι επιστροφές ήταν πολύ αργές, οι αντιδράσεις νωχελικές, και η ομάδα έδειξε αδυναμία στην εφαρμογή του τεχνητού οφσάιντ. Οι Βάσκοι, πάλι, ήταν ασυγκράτητοι. Έπαιζαν στο όριο του οφσάιντ, διενεργούσαν κάθετα σπριντ, έτρεχαν σαν σκυλιά, έβγαζαν σεντρούλες στο δεύτερο δοκάρι, και, όποτε χρειαζόταν, έκαναν και επίδειξη ικανοτήτων. Σας θυμίζει κάτι;

Υ.Γ.1 Από τον Αντώνη Πανούτσο: «Μόνο σαν δικαιολογία μπορεί να ακουστεί από την πλευρά του Φερνάντο Σάντος η δήλωση του Επιλεκτικά Κρυπτώμενου Γιώργου Σαρρή για να το αν θα παραμείνει στην Εθνική. ''Πρέπει να περιμένουμε περίπου 10 μέρες. Θέλω να μείνει, η διάθεσή του είναι να μείνει κι αυτό που τον προβλημάτιζε είναι το αν τον ικανοποιεί η εργασία σε μια Εθνική ομάδα ή πρέπει να επιστρέψει στην καθημερινότητα του συλλόγου. Είναι ένας εργατικός άνθρωπος και θέλει να δουλεύει καθημερινά'', είπε ο Ε.Κ. μετά την επιστροφή του από την Ελβετία. Και λέω κι εγώ με το φτωχό μου το μυαλό: ''Τέσσερα χρόνια είναι ο Φερνάντο στην Εθνική. Αν σε τέσσερα χρόνια δεν κατέληξε αν αντέχει να δουλεύει σε Εθνική ή αν χρειάζεται  την καθημερινότητα της ομάδας, χρειάζεται τις 10 μέρες για να το αποφασίσει;''. Μην τρελαθούμε δηλαδή. Κάποιος έχει στο περίμενε τον Σάντος κι αυτός έχει στο περίμενε την Ε.Π.Ο.».

Υ.Γ.2 Έχασε η Α.Ε.Κ. από την Θύελλα Ραφήνας. Ε, και; Χέστηκε η φοράδα στο αλώνι.

Υ.Γ.3 Ο Βελλής, ο Πρόεδρος του Απόλλωνα Αθηνών, τα είπε. Ακούει κανείς;

Υ.Γ.4 Ο Καρπετόπουλος ισχυρίζεται ότι το όριο της παραμονής είναι οι 35 βαθμοί. Μπορεί και να είναι. Θυμίζω, εντούτοις, ότι πέφτουν απευθείας οι δυο τελευταίοι, ενώ ο τρίτος δίνει μπαράζ με ομάδα της Β' Εθνικής -με ό,τι αυτό συνεπάγεται-, κι ότι το όριο παραμονής αυξάνεται όσο κερδίζουν οι ομάδες που βρίσκονται στη ζώνη του υποβιβασμού.

Υ.Γ.5 Με τιμάει που την Παρασκευή, λίγο πριν φύγω για να παίξω 8x8, άκουγα Σάκη Ρουβά για ψυχολογική ντόπα; Με τιμάει που το κόλπο έπιασε, καταγράφοντας μία αρχοντική, επιβλητική εμφάνιση;