Μια αργή ομάδα

Τι είδους ομάδα είναι ο Παναθηναϊκός; Αυτό μόνο η διοίκηση μπορεί να το απαντήσει: η εκάστοτε διοίκηση είναι αυτή που οφείλει και πρέπει να θεσπίσει ένα εξωαγωνιστικό πλάνο. Τι είδους ομάδα θέλει ο Φερέιρα; Ιδού το ερώτημα. Προσωπικά δεν έχω καταλάβει. Φαίνεται να έχει προκρίνει έναν τύπο ελαστικής άμυνας. Γιατί; Δεν έχει αντιληφθεί ότι το φετινό ελληνικό πρωτάθλημα είναι της πλάκας; Κι αν δεν το έχει πάρει πρέφα, γιατί δεν του το είπε κάποιος; Όπως γράφει ο Αντώνης Πανούτσος: «Με τη μετριότητα των ομάδων, βετεράνοι παίκτες, που μέχρι αυτή τη σεζόν θεωρούνταν καλοί έως μέτριοι, έχουν γίνει ήρωες. Στο χθεσινό ματς ο Μενδρινός όπως και στα προηγούμενα έκανε όλο το παιχνίδι του Πανιωνίου, ενώ ο Σίσιτς όποτε έπαιρνε την μπάλα στην πλάγια γραμμή ήταν η οργή του Θεού». Και στην επίθεση τι γίνεται; Δεν χρειάζεται να είσαι ποδοσφαιρικός επιστήμονας για να καταλάβεις ότι ο Πορτογάλος βρίσκεται σε τακτική σύγχυση. Δεν υπάρχει παίχτης που να μπορεί να παίξει υπεύθυνα το ρόλο του επιτελικού φορ. Ο Λέτο το εφήρμοζε άκρως ικανοποιητικά, βουλώνοντας παράλληλα το στόμα του Κάνθαρου, αλλά η απουσία του έχει μπλοκάρει κυριολεκτικά τον μηχανισμό και το ξεδίπλωμα της επίθεσης. Ο Πετρόπουλος κρίθηκε ανεπαρκής, ο Φορναρόλι φαίνεται βαρυκόκκαλος, ο Τοτσέ δεν τροφοδοτείται ποτέ και ο Χριστοδουλόπουλος δεν μπορεί να παίξει με πλάτη, δεν μπορεί να κρατήσει μπάλα και δεν μπορεί να σπάσει το τόπι στα φτερά. 

Έστω, όμως, ότι ο Λάζαρος, ή έστω κάποιος άλλος από τους προαναφερθέντες, διεκπεραίωνε όλες αυτές τις αποστολές. Σε ποιον να την σπάσει; Σύμφωνα με αυτά που βλέπουμε στο χόρτο, θα μπορούσε να την υποδεχτεί ο Βύντρα κι ο Σπυρόπουλος, οι οποίοι, προφανώς λόγω οδηγιών του Φερέιρα, παίρνουν μέτρα στην πλευρά και εφαρμόζουν με μερικό βαθμό ικανοποίησης το όβερλαπ. Ακόμα, όμως, κι αν το όβερλαπ είναι επιτυχές, δεν υπάρχει παίχτης να βγαίνει από πίσω: ουδείς μετατρέπεται σε κρυφό φορ, όπως ο Κατσουράνης επί Κάτε, ενώ το πρόβλημα εντείνεται όταν ο Φερέιρα δίνει εντολή στα αμυντικά χαφ (Ζέκα και Βιτόλο) να κινηθούν διαγώνια για να καλύψουν τις επελάσεις των ακραίων μπακ. Το αποτέλεσμα; Οι παίχτες να πρέπει να διανύσουν μεγαλύτερη απόσταση κι ως εκ τούτου η αντίπαλη περιοχή να μένει άδεια και η απομόνωση των επιθετικογενών παιχτών να θεωρείται αναπόφευκτη. Και τι συμβαίνει με τους Κουίνσι και Σισοκό; Ο πρώτος χρειάζεται χώρους για να καλύψει μέτρα με την μπάλα, αν και ουσιαστικά παραμένει τακτικά αμέτοχος (π.χ. θεωρεί το μαρκάρισμα ποδοσφαιρική ταπείνωση), ενώ ο δεύτερος έχει την ικανότητα να παίξει κάθετα και στρωτά -προφανώς τα δυο εξτρέμ του Παναθηναϊκού δίνουν πλάτος, αλλά πρέπει να ξέρουμε ότι το πλάτος από μόνο του δεν σημαίνει τίποτα: αφενός μεν οι οδηγίες του προπονητή παίζουν μεγάλο ρόλο (π.χ. σύγκλιση των παιχτών προς τον άξονα, αλλαγές θέσεων, διενέργεια όβερλαπ ή παιχνίδι με ανάποδο πόδι), αφετέρου δε το κενό μεταξύ των εξτρέμ πρέπει να καλύπτεται, πάντοτε από τα αμυντικά χαφ, με ταχύτητα, δύναμη και ακρίβεια.

Κι αν ο Σισοκό δεν μπορεί να δημιουργήσει; Η μπάλα, με κύριο εκφραστή τον Κατσουράνη, βγάζει φτερά και μετατρέπεται σε ανεμόπτερο -ο παίχτης συμπεριφέρεται αναλόγως και σε αρκετά παιχνίδια της Εθνικής ομάδας, πράγμα που σημαίνει ότι δεν πρόκειται τόσο για πάγια εντολή προπονητή όσο για αδυναμία εκτέλεσης του αγωνιστικού πλάνου: η μπάλα πρέπει κάπως να προωθηθεί στο τερέν του αντιπάλου. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι το κάθετο ποδόσφαιρο έχει αντικατασταθεί από οριζόντιες πασούλες. Η ομάδα δείχνει ασύνδετη, χωρίς συνεργασίες και αυτοματισμούς: δεν βλέπεις ούτε ένα τριγωνάκι που θα απεγκλωβίσει την μπάλα από το φίλιο τερέν ή θα βγάλει κάποιον παίχτη σε πλεονεκτική θέση. Εν τέλει, ποιο είναι το πρόβλημα; Ο Παναθηναϊκός έχει σταματήσει να παίζει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Προσπαθεί να παίξει ένα ποδόσφαιρο κατοχής, θυμίζοντας την Ισπανία στο πρόσφατο Euro, δίχως όμως να έχει τα ξεσπάσματα, την ταχύτητα, την ακρίβεια και την αποτελεσματικότητα των Ισπανών. Επανεξετάζοντας, λοιπόν, το ερώτημα τι είδους ομάδα είναι ο Παναθηναϊκός η απάντηση είναι η εξής: πρόκειται για μια ομάδα που κυκλοφορεί οριζόντια τη μπάλα, επιτίθεται με λίγους παίχτες, στερείται δεδομένων αυτοματισμών και, τέλος, ενώ δεν αποτελείται από αργούς παίχτες, συνιστά ένα αργό σύνολο.

Ο Φερέιρα, επομένως, φερόμενος αρκετά κυνικά, σκέφτηκε να καλύψει τα μετόπισθεν και να κρατήσει τα μπόσικα. Το πέτυχε; Μέχρι στιγμής, όχι. Μην νομίζετε, λοιπόν, ότι η δυσλειτουργική επίθεση μασκαρεύεται από την σωστή λειτουργία της άμυνας. Η αμυντική τακτική, ή καλύτερα το αμυντικό πλάνο, μαθαίνεται γρήγορα, αλλά πολλές φορές παρατηρούνται καθυστέρησεις στην αφομοίωση. Υπάρχει, όμως, πράγματι καθυστέρηση στην αφομοίωση και έλλειψη ομοιογένειας; Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω. Η ομάδα υποκύπτει εύκολα στην πίεση του αντιπάλου, η οποία πολλές φορές χαρακτηρίζεται ιδιαίτερα χαλαρή, πανικοβάλλεται όταν το παιχνίδι μεταφέρεται στο τερέν της, ενώ, παράλληλα, δείχνει μεγάλη αδυναμία στα σέντερ μπακ. Ο Πίντο είναι πολύ αργός, κι ο Βελάσκεθ προτιμά να μαρκάρει χώρο κι όχι να παίζει μαν του μαν τον αντίπαλο: στην άμυνα το ''μαρκάρω ή καλύπτω το χώρο'', αν δεν συνοδεύεται από κίνηση προς την μπάλα ή τον παίχτη που κατέχει τη μπάλα είναι εγκληματικό. Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε την ανικανότητα του Σπυρόπουλου στο μαν του μαν και στην τοποθέτηση. Επομένως, η μερική ανεπάρκεια της αμυντικής γραμμής, κι όχι απαραίτητα της άμυνας, εκθέτει τον Μπουμσόνγκ και τον Καρνέζη. Υπάρχει λύση για αυτό; Ναι, υπάρχει. Να γίνει η άμυνα πιο επιθετική, ενδεχομένως να κλίνει περισσότερο στο μαν του μαν, και το πρέσινγκ να εφαρμόζεται με μεγαλύτερη ακρίβεια και περισσότερη ένταση. Άλλη λύση είναι να τους ντοπάρει ψυχολογικά ο Αλαφούζος με πιασάρικα τουίτς. Τέλος πάντων.

Και φτάνουμε στον επίλογο. Δεν είναι θέμα ποιοτικής ανεπάρκειας, αλλά μάλλον τακτικής αδυναμίας -προφανώς ο Φερέιρα πρέπει να αναθεωρήσει πολλά πράγματα μέσα στο κεφάλι του: ένας ανασχηματισμός στους ρόλους και στη διάταξη των παιχτών στο χώρο κρίνεται απαραίτητος. Εν τέλει, η ομάδα φαίνεται ψυχολογικά καταρρακωμένη, δίχως σοβαρό κίνητρο, ιδιαίτερα χαλαρή και ελαφρώς αγύμναστη. Και όχι, η κατάσταση που επικρατεί στα διοικητικά δεν πρέπει να αποτελεί άλλοθι.

Υ.Γ.1 Από το ιερό τέρας που ακούει στο όνομα Κριστόφ Βαζέχα: «Άμα μπορεί να γυρίσει η οικογένεια Βαρδινογιάννη, θα ήταν η καλύτερη λύση. Μπορεί όμως; Δεν ξέρω...». Είπαμε ότι τον Τζίγγερ θα τον βρίζουν ακόμα. Αυτή τη φορά, όμως, επειδή δεν επιστρέφει.

Υ.Γ.2 Ο Άρης με την διαφαινόμενη υπαγωγή του στο άρθρο 99 κήρυξε και επίσημα πτώχευση. Ελπίζω να αλλάξουμε και μυαλά.

Υ.Γ.3 Κομματάρα!