Αν πάρεις το ρόστερ της Εθνικής και το εξετάσεις ενδελεχώς, δεν θα βρεις λαβράκια, ούτε παιχταράδες, ούτε ταλεντάρες. Αλλά, αν ενώσεις τις τελείες των παιχτών, θα διαπιστώσεις μια θελκτική ομοιογένεια. Κι αυτό ακριβώς το συστατικό είναι η δύναμη της Εθνικής. Ένα συστατικό που τείνει να αλλοιωθεί από τις επιλογές Σάντος σε πρόσωπα και τακτικές. Μολαταύτα, ο Σάντος, χθες, στην Μπρατισλάβα, θυμήθηκε το καφέ μπουφανάκι που φορούσε στον πάγκο του Π.Α.Ο.Κ. Κι όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τα πράγματα γίνονται δύσκολα για τους αντιπάλους. Θα ήθελα, όμως, να ήξερα τι σκέφτονται οι ρεπόρτερ, όταν, σχολιάζοντας την εντεκάδα της Εθνικής, προβαίνουν στην παρατήρηση ότι η ομάδα θα δείξει αμιγώς επιθετική διάθεση, επειδή ξεκινάει με τέσσερις, άντε πέντε επιθετικογενείς ποδοσφαιριστές (Σαμαράς, Γκέκας, Σάλπι, Νίνης και στο τσακίρ κέφι Κατσουράνης), Συγγνώμη, ρε παιδιά, αλλά αυτό τι σημαίνει; Ότι αν ξεκινήσουμε με οχτώ επιθετικούς θα σαρώσουμε τον αντίπαλο; Δυστυχώς, για μια ακόμη φορά, συμπεραίνω ότι οι ρεπόρτερ και οι δημοσιογράφοι δεν μπορούν να καταλάβουν ότι η εντεκάδα μια ομάδας, άρα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των παιχτών, είναι συνυφασμένη, μεταξύ άλλων, με τον αντίπαλο, την τακτική, τη διάταξη και τις σκέψεις ενός προπονητή. Κι όταν καταλήγουν, με περίσσεια ευκολία, σε τόσο αυθαίρετα συμπεράσματα με αποδέκτη την Εθνική Ελλάδας, καταλαβαίνετε τι συμβαίνει με τους συλλόγους. Τι παπατζιλίκι πέφτει και τι ασχετοσύνη υπάρχει. Τέλος πάντων. Το ρεζουμέ είναι ότι αναπληρώσαμε σε μερικό βαθμό το εντός έδρας Χ με την Βοσνία, πράγμα που σημαίνει ότι πάμε να τα δώσουμε όλα στο επερχόμενο ματς με τους Βόσνιους. Ζήτω ο κλεφτοπόλεμος!
Υ.Γ.1 Υποθέτω πως αντιλαμβανόμαστε ότι οι θλάσεις δεν αποτελούν τυχαίο τραυματισμό. Ειδικά όταν βλέπεις αρκετούς παίχτες να πέφτουν σαν μύγες. Λίγο να έχεις ασχοληθεί με αθλητισμό, το γνωρίζεις.
Υ.Γ.2 Ο σύλλογος πτωχεύει συνεχώς. Και δεν εννοώ οικονομικά. Λες και πρόκειται για συνωμοσία. Για πλεκτάνη. Καλό ταξίδι, Παναγιώτη. Καλή αντάμωση με τον Αλκέτα και τον Ανέστη.
Υ.Γ.3 Η μπασκετική Αρειανάρα δεν τα κατάφερε. Ένα νεκρό πεντάλεπτο στο τρίτο δεκάλεπτο έφερε την ήττα. Αλλά δεν πτοούμαστε. Μακάρι να έμενα Σαλονίκη και να έδινα συνεχώς το παρόν στο Παλέ!
Υ.Γ.4 Εξαιρετικά αφιερωμένα στον τρισμέγιστο Μπαλαντέρ!
Για ασχετοσύνη δημοσιογράφων δεν αξίζει καν να αναφερθεί κανείς,αλλά ρε φίλε δεν τον παλεύω άλλο το Σωτηρακόπουλο,ας βγει στη σύνταξη επιτέλους!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάμε για διπλό στη Βοσνία και όσο πέρνουμε τ'αποτελέσματα με τέτοια σκατά παιχνίδια οριμάζουμε και κάποια στιγμή θα γίνουμε και μεγάλη ομάδα!
Χθες μετά τον αγώνα η Εθνική ποδοσφαίρου εψαλλε εν ολονυκτία τον Ακάθιστον Υμνον εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον, "ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια"!:)))
ΑπάντησηΔιαγραφήΛάθος σύνθεση κατέβασε χθες ο Φερνάντο, γι' αυτό μας πέρασαν οι Σλοβάκοι 5-6 χεράκια. Μα τριάδα στο κέντρο Τζιόλης - Κατσούρ - Νίνης; Αυτό δεν είναι κέντρο αλλά η μαύρη τρύπα. Τώρα βέβαια που κερδίσαμε είναι μάστορας, διάβασε ενδελεχώς τον αντίπαλο και 6 αυγά Τουρκίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΉρθε η ώρα για αλλαγές στην Εθνική - ειδικά τώρα που έχει κενό μέχρι Μάρτιο - γιατί πολλές φορές πάει η στάμνα στη βρύση αλλά μια φορά σπάει.
Διαφωνώ για την ασχετοσύνη των δημοσιογράφων. Οι περισσότεροι επώνυμοι μυρίζουν το τόπι αλλά είναι παραγγελιογράφοι.
Υ.Γ. Beloved Led Zeppelin!
Χάρης
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάνθαρε, η Εθνική μας χθες ήταν τραγική. Παρ' όλ' αυτά νίκησε. Έκαναν 10 σουτ άουτ οι Σλοβάκοι, ένα και καλό τα παιδιά, και πάρ' τους κάτω με 1-0. Η Εθνική μας έχει ξαναπαίξει χάλια στο παρελθόν με τέτοιους αντιπάλους (ποιός ξεχνάει το ματς στο Καζακστάν, όπου η ομάδα έχανε και ο Λυμπερόπουλος στις καθυστερήσεις νομίζω έκανε το 1-2, στα προκριματικά για το Γιούρο 2008) και τους νίκησε. Απλά ποτέ πριν αντίπαλος τέτοιου επιπέδου δεν μας είχε σφυροκοπήσει. Αυτό με ενόχλησε. Άλλο να παίζεις με την Μάλτα π.χ. και να κερδίζεις με το ζόρι 1-0 ή 2-0 (αντί να τους πετάξεις 5-6 μπαλάκια) χωρίς και οι άλλοι να μπορούν να σε απειλήσουν, κι άλλο μια τέτοια ομάδα να σε βάζει στα δίχτυα. Κάποιος θα ισχυριστεί ότι το γήπεδο ήταν χάλια, με τις λακούβες και τα νερά της βροχής να δυσκολεύουν τους ποδοσφαιριστές. Αν και οι δύο ομάδες έπαιζαν χάλια θα ήταν αποδεκτό επιχείρημα, όμως οι Σλοβάκοι που έπαιζαν υπό τις ίδιες συνθήκες έτρεχαν, πίεζαν, κέρδιζαν την μπάλα, μέχρι και γκολ μπήκαν στο ελληνικό τέρμα (χωρίς την μπάλα). Δεν θα πέσω στο επίπεδο του Λεμονή που κάποτε μίλαγε για το ύψος του γρασιδίου ως δικαιολογία ήττας. Οι παίκτες χθες δεν έπαιξαν καθόλου καλά.
Θα σταθώ πάλι σε μερικούς παίκτες. Ο Κατσουράνης έφτιαξε το γκολ. Πολύ καλός στην αντίπαλη περιοχή, είτε για να σκοράρει ο ίδιος είτε για να βοηθήσει, το ξέρουμε χρόνια τώρα. Επαναλαμβάνω, προς παν προπονητή, απαλλάξτε τον Κατσουράνη από οποιοδήποτε αμυντικό καθήκον. Βάλτε στην Εθνική π.χ. Μανιάτη-Τζιόλη-Φωτάκη να κόβουν και να ράβουν, τον Κωστάκη αφήστε τον στην επίθεση, σαν κρυφό φορ. Δεν μπορεί να τρέξει και να μαρκάρει το παιδί. Ο Καρνέζης συνεχίζει να με εκπλήσσει με το πόσο έχει αντιστρέψει την εικόνα του, από εκείνη του κήπερ που έφαγε το γκολ από την σέντρα με την ΑΕΚ πριν 2 χρόνια (όπου στην άτσαλη αντίδρασή του τραυματίστηκε κιόλας), σε εκείνη ενός σταθερού τερματοφύλακα που εμπνέει σιγουριά στην άμυνα (χωρίς να φτάνει την κλάση του Νικοπολίδη). Ο Σπυρόπουλος στην Εθνική είναι αγνώριστος σε σχέση με το πώς παίζει στον Παναθηναϊκό. Στην περίπτωσή του, όπως και άλλων "αγνώριστων", επιβεβαιώνεται πόσο συμβάλλει στην απόδοση των παικτών το κλίμα και η οικογένεια στην όποια ομάδα. Αν παίζεις π.χ. σε ΠΑΟ-ΟΣΦΠ-ΑΕΚ-ΠΑΟΚ όπου κατά καιρούς σε κάθε ομάδα η κακή απόδοση συνοδεύεται από κορνέδες ή τις καθιερωμένες "επισκέψεις" οπαδών ή του Προέδρου στην προπόνηση για νουθεσίες, ο παίκτης γενικά είναι αγχωμένος μην τα σκατώσει όχι για να μην χάσει η ομάδα στους αγώνες, αλλά για να μην υποστεί αυτή την ανόητη και ταπεινωτική μεταχείριση (με αναμενόμενο αποτέλεσμα οι αποτυχίες να αυξάνονται λόγω του άγχους αυτού). Σε άλλες ομάδες τυ εξωτερικού (όπως και στην Εθνική μας ομάδα) τέτοια καραγκιοζιλίκια απλά δεν υφίστανται. Αν κάνεις στην ομάδα μένεις, αν δεν κάνεις ή δεν μπορείς, απλώς λύεται η συνεργασία. Με ευγένεια κα όχι με ταπείνωση.
Τέλος, οι θλάσεις όντως είναι σημάδι απροπονησιάς αλλά και κακής διαχείρισης των παικτών από τους προπονητές και τα ιατρικά επιτελεία των συλλόγων όπου ανήκουν. Δεν είναι δυνατόν να φταίνε οι προπονητές των Εθνικών ομάδων που κάνουν απλά προπόνηση συντήρησης και δεν πιέζουν ιδιαίτερα τους παίκτες, και να μην φταίνει οι προπονητές των συλλόγων. Να μην φωνάζει ο Μαρινάκης για την θλάση του Σιόβα, στον Ζαρντίμ να τα πει. Όπως και ο Αλαφούζος να τα πει στον Φερέιρα για Βύντρα και Χριστοδουλόπουλο.
Tommy, ο Σωτηρακόπουλος μπορεί να γίνει ένας εξαίσιος ιστορικός ποδοσφαίρου. Να καταγράφει γεγονότα και να κάθεται να τα αφηγείται. Το επόμενο ματς είναι πολύ σημαντικό. Προσοχή: στην ισοβαθμία μετράει η διαφορά γκολ κι όχι τα μεταξύ μας γκολ. Δεν πρέπει να χάσουμε. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να παίξουμε πάλι έτσι.
ΑπάντησηΔιαγραφήVAD, άστα να πάνε!
Υπουργέ, όσοι γνωρίζουν το τόπι γράφουν και κάτι για αυτό. Οι περισσότεροι είναι άσχετοι. Το πιστεύω ακράδαντα αυτό. Για τις αλλαγές που λες κάποιος είπε ότι χρειάζεται μόνο μια αλλαγή: να φύγει ο Σάντος! Για τους Zeppelin πολλά έχουν ειπωθεί, αλλά νομίζω ότι έχουν πάρει τη θέση τους στην ιστορία.
Χάρη, εδώ το sporfm είχε ρεπορτάζ ότι το ματς θύμιζε εποχές Euro 2004. Τι να πούμε τώρα; Ο αντίπαλος έπαιξε καλύτερα, αλλά στο ποδόσφαιρο δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος. Και επιτέλους, θα πρέπει να παραδεχόμαστε που και που την ανωτερότητα του αντιπάλου. Κι όχι να ψάχνουμε άλλοθι στο ψηλό χορτάρι, στο τερέν, στη βροχή, στην ατυχία και λοιπά. Ο Κατσουράνης πρέπει να παίζει σαν κρυφό φορ. Ακριβώς, όπως τον χρησιμοποιούσε ο Κάτε και έβγαζε μάτια. Ούτε για καθαρό αμυντικό χαφ κάνει και φυσικά ούτε για σέντερ μπακ. Ο Καρνέζης διανύει περίοδο φόρμας. Μέσα σε αυτή την λειψυδρία τερματοφυλάκων αποτελεί καλή επιλογή. Όσον αφορά τον Σπυρόπουλο, μάλλον έχεις δίκιο: προφανώς το κλίμα στην Εθνική είναι καλύτερο από τον Παναθηναϊκό. Η ψυχολογία πάντα παίζει ρόλο σε τέτοια πράγματα. Αλλά είναι πολύ υποτιμημένος ο ρόλος της. Για να ρωτήσουμε τον Βύντρα τι έχει τραβήξει από τους οπαδούς του ΠΑΟ που τον έχουν ξεσκίσει. Τέλος πάντων. Για την τελευταία παράγραφο και δη τις τελευταίες δυο προτάσεις, είσαι ολόσωστος.
Καλησπέρες!
Οι Led Zep είναι μεγάλη μπάντα. Με φίλους και εχθρούς. Εν μέρει οι πολέμιοι έχουν δίκιο. Και επιχειρήματα. Με τα σημερινά δεδομένα ο Page ήταν αρχικλέφτης. Έπαιρνε μελωδίες άλλων κι έφτιαχνε τραγούδια. Με μια απαραίτητη υποσημείωση όμως: εκείνη την εποχή (60ies μέχρι κάποιο σημείο των 70ies) ο όρος ατομική πνευματική ιδιοκτησία ουσιαστικά δεν υπήρχε (στο ευρύτερο φάσμα της rock τουλάχιστον). Η μουσική ήταν κάτι σαν κοινή κληρονομιά (όπως κι ο γενικότερος τρόπος ζωής τους άλλωστε, κοινόβια κλπ), όπου ο καθένας την διαχειριζόταν σύμφωνα με την προσωπική του αισθητική και οι καλύτερες version τραγουδιών επικρατούσαν. (Κάτι αντίστοιχο γινόταν και με το δημοτικό μας τραγούδι.) Με την είσοδο των πολυεθνικών δισκογραφικών εταιρειών στα 70ies άλλαξε αυτό και περάσαμε στην ατομική ιδιοκτησία (και στα πνευματικά δικαιώματα).
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα πρέπει να αναγνωρίσουμε στον Page πως έπαιρνε έτοιμες μελωδίες κι έφτιαχνε ύμνους κλάσεις ανώτερους από τα τραγούδια, από τα οποία δανείστηκε/έκλεψε. Τρανό παράδειγμα το Stairway to heaven από την μία και το Spirit (των Taurus) από την άλλη. Ότι έπιανε ο Page στα χέρια του το μετέτρεπε σε χρυσάφι πολλών καρατίων. Ο αλχημιστής της μουσικής. Όσο για την προσωπική μου θέση στο φαινόμενο Zep; Υπάρχουν τραγούδια που τα λατρεύω κι άλλα που τα βαριέμαι αφάνταστα. Κι αυτό έχει να κάνει με το πόσο πολυσυλλεκτική, πόσο ‘’ανοικτή’’ ήταν η μπάντα σε επιρροές και μουσικές φόρμες και ρεύματα, τα οποία ενσωμάτωνε με θαυμαστό τρόπο στο προσωπικό της ύφος. Και το πρώτιστο που χαρακτηρίζει ένα συγκρότημα ως ‘’μεγάλο’’ είναι το προσωπικό στυλ.
Σύμφωνώ για τα πνευματικά δικαιαώματα. Συμφωνώ και για την τάση του Page να μετατρέπει σε χρυσό, όποιο τραγούδι επέλεγε να διασκευάσει. Ο άνθρωπος είχε ταλέντο. Όμως, αρκετοί δεν το βλέπουν έτσι. Μπορεί το In my time of dying, το οποίο παραθέτω στην ανάρτηση, να είναι τραγουδάρα, αλλά δεν είναι δικό τους. Δεν το έγραψαν αυτοί. Απλά το βελτίωσαν. Για πολλούς, δηλαδή, οι Led Zeppelin είναι πολύ καλοί αντιγραφείς. Όχι, όμως, και δημιουργοί. Όπως και να έχει, έχουν πάρει τη θέση τους στην ιστορία. Και, τέλος, συμφωνώ για το προσωπικό στυλ. Θες το ταλέντο του Page; Το περφορμάρισμα του Πλαντ; Τα δυνατά ντραμς του Bonham; Η πολυσύνθεση του Jones; Όλα αυτά μαζί; Η ιστορία και η χρόνια αντίδραση του κοινού δείχνει ότι η μπάντα είναι επιτυχημένη. Διότι, το να παίζεις hard rock, να το γυρίζεις στο blues και να πετάς μετά και λίγο reggae, όπως και να το κάνουμε, θέλει ταλέντο.
ΑπάντησηΔιαγραφή