Το κυνήγι της μπάλας

Τα πιο δύσκολα παιχνίδια του Ολυμπιακού είναι, όπως λέγεται, τα φιλικά του καλοκαιριού -ο κόσμος είναι αυστηρός κριτής, ανυπόμονος και συχνά ανικανοποίητος με αυτά που βλέπει: ποιος ξεχνάει τις γιούχες στον Κονστάντζο ή τη δυσφορία για το φετινό σχεδιασμό της ομάδας; Κατά τη γνώμη μου, το πιο δύσκολο παιχνίδι του Ολυμπιακού είναι το πως θα πείσει τον κόσμο ότι το πλάνο που ακολουθεί η Π.Α.Ε., είναι το σωστό. Και η αλήθεια είναι ότι το πλάνο δεν είναι κακό. Η πρόσφατη ασθένεια που έχει προσβάλλει τις ελληνικές ομάδες, λέγεται ''ελληνοποίηση''. Κι ο Ολυμπιακός βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να πράξει από επιλογή αυτό που όλοι οι υπόλοιποι πράττουν από αναγκαιότητα -προφανώς υπάρχουν και εξαιρέσεις όπως ο Αστέρας Τρίπολης κι ο Παναθηναϊκός που για διαφορετικούς λόγους ο καθένας δεν ποντάρουν στο ελληνικό στοιχείο. Το πρόβλημα εμφανίζεται στο πως θα εφαρμόσεις αυτό το πλάνο. Πως θα το υλοποιήσεις, προσπαθώντας, παράλληλα, να στελεχώσεις υπεύθυνα το ρόστερ σου και να διατηρήσεις την ανταγωνιστικότητά σου. Και κάπου εδώ έρχεται η φυγή του Βάσκου. Ο Βαλβέρδε, ένας δάσκαλος που υπέγραφε τις επιταγές του σύγχρονου ποδοσφαίρου, έφτιαξε ένα σύνολο που, τουλάχιστον για τα δεδομένα του ελληνικού πρωταθλήματος, έβριθε από τακτική πληρότητα. Αυτό ακριβώς ήταν το στοίχημα της διοίκησης: να βρει έναν προπονητή που θα εφαρμόσει το εταιρικό πλάνο και θα διακατέχεται από παρόμοια φιλοσοφία με τον Βαλβέρδε. Το κέρδισε; Δεν το νομίζω. Αυτός είναι ο λόγος που ο Ζαρντίμ θεωρείται, αισθάνεται και μάλλον είναι αιχμάλωτος του Βάσκου. Προσοχή, όμως: αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα του νέου προπονητή, αλλά της διοίκησης -εκείνη είναι που τον ξεχώρισε, αξιολόγησε, επέλεξε και υπέγραψε. Και έχει και την απαίτηση να πετύχει.

Σύμφωνα με τα παραπάνω, λοιπόν, κάπως έτσι εξηγείται το γιατί ο Ζαρντίμ δείχνει τακτικά μπερδεμένος -η στρατηγική υπεροχή του Βάσκου έχει χαθεί κι ο νέος προπονητής, αντιλαμβανόμενος ότι του ζητάνε κάτι που δεν μπορεί (ακόμα;) να δώσει, έχει βραχυκυκλώσει. Για αυτό και το στήσιμο της εντεκάδας ή το κοουτσάρισμα είναι λίγο περίεργο: ακόμα ψάχνεται. Είπαμε, όμως, ότι η ευθύνη δεν είναι δικιά του. Χθες, για παράδειγμα, απέναντι στην Άρσεναλ, δεξί μπακ έπαιξε ο Ντιακιτέ. Είναι δυνατόν μια ομάδα που καυχιέται ότι στηρίζεται σε συγκεκριμένο πλάνο, και μάλιστα ομάδα που ακολουθεί πρωταθλητισμό, να μην έχει αναπληρωτικό δεξί μπακ ή να στηρίζεται στον Σιόβα, ο οποίος κάλυψε καλά το χώρο και έτρεξε αρκετά οριζόντια, για την μεσαία γραμμή; Κι όλα αυτά απέναντι σε μια Άρσεναλ που είχε να επιδείξει ταχύτατη μεταφορά μπάλας από την άμυνα στην επίθεση -το λεγόμενο επιθετικό transition game-, μεγάλο πλάτος, πλαγιοκόπηση, ψευτοεννιάρι (Ζερβίνιο) και ικανότητα στο ένας εναντίον ενός -μελανό σημείο της αγγλικής ομάδας αποτελεί η ανασταλτική λειτουργία του άξονα, καθώς παρατηρούνται κενά στα χαφ, το κεντρικό αμυντικό δίδυμο, το οποίο προσθέτει ύψος και δύναμη, αλλά όχι ηρεμία και ακρίβεια, κι ο Μανόνε, ο οποίος παίζει να είναι χειρότερος κι από τον Τζόρβα. Προσοχή: για να εφαρμόσεις το επιθετικό transition game, οι γραμμές πρέπει να τηρούν κάποια απόσταση -εξού και η διάταξη του Ποντόλσκι, του Τσάμπερλεϊν και του ''μαέστρου'' Καθόρλα που λειτουργούσε ως οριζόντιος θερμοστάτης των πλευρών. Ουσιαστικά, αφήνεις τη μπάλα να καλύψει τα μέτρα και να τρέξει για σένα. Το αποτέλεσμα είναι να καλύπτει περισσότερα χιλιόμετρα ο αντίπαλος και αναπόφευκτα να κουράζεται πιο γρήγορα. Επομένως, το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός έτρεξε περισσότερο από την Άρσεναλ δεν πρέπει να προξενεί θετική έκπληξη, όπως διατυμπάνιζαν οι δημοσιογράφοι, ούτε συνιστά κάποιο τακτικό τρικ: απλά οι παίχτες του Ζαρντίμ κυνηγούσαν τη μπάλα. Ακόμα και τα κλεψίματα του Μασάδο ή του Αμπτούν δεν προήλθαν ως αποτέλεσμα ισχυρής πίεσης στα 3/4 του γηπέδου, αλλά από αγνή αφέλεια του αμυντικού διδύμου της ομάδας του Βενγκέρ. Όπως αφέλεια συνιστά η επιλογή του Ζαρντίμ να ξεκινήσει τον Μέγιερι κι όχι τον Κάρολ, που έχει φάει με το κουτάλι τα γήπεδα της Πρέμιερ.

Εν κατακλείδι, δεν πρέπει να παρασυρθούμε από την βελτιωμένη εικόνα του Ολυμπιακού. Αυτή είναι δουλειά των δημοσιογράφων. Διαβάζεις άρθρα και απόψεις και νομίζεις ότι την τριάρα δεν την έριξε η Άρσεναλ, αλλά η ομάδα του Ζαρντίμ. Τέλος πάντων. Ο Ολυμπιακός έχει ακόμα πολλά πράγματα να διορθώσει. Για παράδειγμα, η πίεση στο τερέν του αντιπάλου, η διαγώνια αλληλοκάλυψη και τα κάθετα σπριντ. Και επιτέλους, να αντιληφθεί κάποιος ότι ο Ιμπαγάσα, όταν μπαίνει αλλαγή, τουλάχιστον σε επίπεδο τσου λου, δεν μπορεί να αλλάξει και πολλά πράγματα από τη στιγμή που οι συμπαίχτες του είναι κουρασμένοι από το κυνήγι της μπάλας.

Υ.Γ.1 Αυτό το πράγμα με το να ψάχνουμε απίθανες αιτίες για ένα αποτέλεσμα ή έναν αποκλεισμό, πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει. Κάθε φορά θα φταίει η ατυχία, ο διαιτητής, ο καιρός, το χορτάρι. Κι όμως, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι κάποιες φορές χάνουμε λόγω ανωτερότητας του αντιπάλου.

Υ.Γ.2 Δεν ξέρω τι μύγα τσίμπησε τον Αλαφούζο και έδιωξε τον Κατσουράνη. Επίσης, δεν ξέρω γιατί του το ανακοίνωσε εκ του σύνεγγυς. Θα μπορούσε κάλλιστα να (του) το ανακοινώσει μέσω τουίτερ.

Υ.Γ.3 Όποιος θέλει να γελάσει (και να κλάψει) μπορεί να διαβάσει παλιές δηλώσεις του Τζέφρυ, του Σαμαρά, του Μπένι, του Τσίπρα και σία, και να τις συγκρίνει με πρόσφατες.

Υ.Γ.4 Την Κυριακή έχουμε μεγάλα ευρωπαϊκά ματς. Μακάρι να μπορούσα να τα δω όλα!

Υ.Γ.5 Λέγονται Celtic Frost και έρχονται από την Ελβετία. Και τα σπάνε όλα!