To deja vu του Μουσσολίνι

Παρακολούθησα τις προάλλες τον Υπουργό Οικονομικών της Πορτογαλίας. Έδινε συνέντευξη τύπου σχετικά με τα (οικονομικά) μέτρα που πήρε η ιβηρική χώρα και την επόμενη δόση που θα λάβει από την Τρόικα. Και ξαφνικά μου ήρθε deja vu. Νόμιζα ότι έβλεπα τον Τζέφρυ. Τον Παπακωνσταντίνου. Τον Μπένι. Τον Παπαδήμο. Τον Στουρνάρα. Τον Σαμαρά. Κι αυτοί λέγανε, ή λένε ακόμα, ακριβώς τα ίδια πράγματα -λέτε να έχουν και Πορτογάλους κλώνους του Τσίπρα; Χωρίς να υπάρχει η παραμικρή αναφορά στην ουσία. Ακριβώς όπως γίνεται στην Ελλάδα. Η συζήτηση εξακολουθεί να περιφέρεται και να εξαντλείται στα του χρέους και το πότε θα πάρουμε την επόμενη δόση.

Λες και είμαστε πρεζάκια που ψάχνουν απεγνωσμένα το επόμενο φιξάρισμα. Φαίνεται ότι η βούλησή μας επαφίεται, συμβαδίζει αν προτιμάτε, στις ορέξεις των εμπόρων που μας προμηθεύουν τη δόση, π.χ. επιμήκυνση, κούρεμα. Ενίοτε ακούς και καμιά κουβέντα για ανάπτυξη. Μόνο που δεν μας λένε τι ανάπτυξη θέλουν. Με ποιότητα; Με δικλείδες ασφαλείας; Με θέσπιση ορθολογικών ορίων; Με ηθική συγκρότηση; Με κάθε κόστος; Κατά την ταπεινή μου άποψη, όταν ο Σαμαράς βγαίνει στις κάμερες και κάνει λόγο για ανάπτυξη, εννοεί εκείνη που ανταποκρίνεται στις τριτοκοσμικές χώρες. Με ότι αυτό συνεπάγεται. Μα, ρε παιδιά, ποιος λογικός επιχειρηματίας θα έρθει να επενδύσει στην Ελλάδα; Ποιος θα έρθει σε μια χώρα που παραποιεί την ίδια της την ιστορία; Που καταλαμβάνεται από σαθρές κοινωνικές δομές και φθαρμένες αξίες. Που διαθέτει αναξιόπιστο πολιτικό σύστημα και έχει ανάγει την Δικαιοσύνη σε κουτσομπολιό. Που αρνείται πεισματικά να προβεί στις λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές, ελέω του περίφημου πολιτικού κόστους, που θέτει η Τρόικα και βρίθει από ανεξήγητες εξάρσεις γραφειοκρατίας -ας μην ξεχνάμε και το πολιτικό κόστος της Μέρκελ στην Γερμανία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Εν των μεταξύ, στη Βουλή, η οποία έχει καταστεί πραγματικός θίασος δεύτερης και τρίτης διαλογής, και στα παράθυρα των δελτίων ''ειδήσεων'' οι συμμετέχοντες παίζουν παιχνίδια λέξεων. Ένα κράμα σκραμπλ και κρυπτόλεξου. Σαν τον επινοητικό Μουσσολίνι (φώτο), ο οποίος λίγο πριν την έκρηξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, κήρυξε την Ιταλία ως ''μη εμπόλεμος'', επειδή τον ενοχλούσε ο όρος ''ουδετερότητα'' -θεωρούσε ότι ταπεινωνόταν το κύρος της χώρας ως μεγάλη δύναμη. Και πες τότε ότι ήταν πραγματικά δύσκολοι καιροί. Τώρα, τι γίνεται; Στην Ελλάδα ασχολούμαστε με τον επιθετικό προσδιορισμό της χρεοκοπίας -μακάρι να γνωρίζαμε ότι έχουμε χρεοκοπήσει, και μάλιστα προ πολλού, πολιτικά, κοινωνικά, πνευματικά και ηθικά. Τακτική και άτακτη (χρεοκοπία), λοιπόν. Λες και πρόκειται για καμιά μαθητριούλα του Γυμνασίου. Αλήθεια, τι νοιάζει τον Έλληνα πολίτη ο επιθετικός προσδιορισμός μιας ενδεχόμενης χρεοκοπίας; Η ουσία είναι που (πρέπει να) τον ενδιαφέρει και δεν μιλάει κανείς για αυτή -προσωπικά, δεν βρίσκω κάποια γοητεία ή ενδιαφέρον στα ανούσια πράγματα. Ποιος αναφέρεται, άραγε, σε Υγεία, Παιδεία, Δικαιοσύνη, Μεταφορές, Εθνική Άμυνα και Εξωτερική Πολιτική; Νιώθεις ότι όλοι αυτοί οι τομείς έχουν μείνει στάσιμοι και έχουν παραμεληθεί του κερατά. Και σε τελική ανάλυση, τι σημασία έχει αν το χρέος καταστεί βιώσιμο, όπως όλοι εύχονται, ενόσω η ανεργία, η εγκληματικότητα, η χαζομάρα και η άγνοια καλπάζουν στα ύψη; Ρητορικό το ερώτημα.

Υ.Γ.1 Από τον Αντώνη Καρπετόπουλο: «Το εκπληκτικό γκολ του Μεξές έφερε ξανά στην επικαιρότητα το παλιό ΠΑΟΚτσήδικο ανέκδοτο. Παίζει, λένε, ο Άρης με τη Ρόμα και αρχηγοί είναι ο Μεξές με τον Κολτσίδα. Κατά το πρωτόκολλο, ανταλλάσσουν λάβαρα. ''Μεξές'', του λέει ο Γάλλος και του δίνει το χέρι. ''Φυσικά και σε ξέρω. Εσύ με ξες;'', τον ρωτάει ο Κολτσίδας…».

Υ.Γ.2 Το επόμενο άρθρο θεωρώ ότι θα σας προβληματίσει -θέλω να πιστεύω ενδελεχώς. Μην το χάσετε.

Υ.Γ.3 Οι μεγάλες μπάντες διαθέτουν και άσημα, υποτιμημένα κομμάτια. Οι Judas Priest δεν αποτελούν εξαίρεση. Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, σας παρουσιάζω τον ''Πυρετό''. Οι Tipton, Downing και Halford σε μεγάλα κέφια. Σπουδαία μουσική, σπουδαίοι στίχοι.