Ο πραγματικός φταίχτης

 Η ανάρτηση που ακολουθεί, αναφέρεται στο προ μηνός ματς του Παναθηναϊκού με τον Άρη και δημοσιεύεται αυτούσια, όπως ακριβώς την είχα γράψει τότε. Ο λόγος που την δημοσιεύω τώρα είναι ότι όλο αυτό το διάστημα δεν είχα ίντερνετ και, επιπλέον, θα είχε ενδιαφέρον να συγκρίνουμε το τότε με το τώρα.

Έγραφα ότι ο Φερέιρα θα πρέπει να αναθεωρήσει πολλά μέσα στο κεφάλι του. Επίσης, έχω αναφερθεί κατά κόρον στην σημασία του αγωνιστικού πλάνου. Τι σημαίνει αγωνιστικό πλάνο; Όπως ένας σκηνοθέτης επιλέγει να δώσει στον κάθε ηθοποιό τον ρόλο που του ταιριάζει σε σχέση με το σενάριο, έτσι και ο προπονητής πρέπει να βρει την ιδανική θέση στο χόρτο για τον κάθε παίχτη και τον ιδανικό σκοπό για το σύνολο. Προχθές, είδαμε δυο τελείως διαφορετικές ομάδες να προσπαθούν να εφαρμόσουν τα αγωνιστικά τους πλάνα. Ο μεν Παναθηναϊκός επαλήθευσε για μια ακόμη φορά τη φετινή ιστορία: ποδόσφαιρο κατοχής και έχει ο Θεός (του Πολέμου). Όποιος νομίζει ότι η κατοχή είναι σημαντική στο ποδόσφαιρο, πλανάται πλάνην οικτράν και -συγγνώμη που θα το θέσω ωμά- είναι άσχετος ή δημοσιογράφος. Η κατοχή είναι σημαντική μόνο όταν γνωρίζεις πως να την αξιοποιήσεις. Και αυτός ο Παναθηναϊκός δεν έχει ιδέα -το ίδιο ισχύει για τη διαχείριση του σκορ. Μα, θα ήθελα να ήξερα: πώς θα αντιμετωπίσει την Λάτσιο στο προσεχές ματς; Ξέρετε τι είναι να παρατηρείς μια ομάδα επί 90' λεπτά και στο τέλος του αγώνα να μην καταλαβαίνεις το σύστημα και τις διατάξεις των παιχτών; Πάρτε όποιον παίχτη του Παναθηναϊκού θέλετε και πείτε μου ποιος ήταν ο ρόλος του στο γήπεδο -εξαιρείται ο Τοτσέ, ο οποίος, ενώ δείχνει να γνωρίζει τον ρόλο του, είναι απελπιστικά μόνος: πιέζει χωρίς βοήθειες και τροφοδοτείται μάλλον καταλάθος. Εξηγήστε μου, διότι εγώ δεν μπορώ. Το ερώτημα, όμως, που ανατέλλει μέσα στο μυαλό μου είναι κάπως διαφορετικό: ποιος πραγματικά ευθύνεται για την αγωνιστική κατάσταση της ομάδας; Η απάντηση στην συνέχεια.

Από την άλλη πλευρά, είδαμε έναν Άρη που έβριθε με τακτικό ρεαλισμό -ουσιαστικά, εφαρμόσαμε ό,τι δεν είδαμε στην Τούμπα, δηλαδή παίξαμε ποδόσφαιρο αναμονής. Το προπονητικό δίδυμο παρέταξε τρία χαφ στο κέντρο που μπλόκαραν, και μάλιστα εύκολα, την ανάπτυξη του Παναθηναϊκού -τώρα, για ποια ανάπτυξη μιλάμε όταν ο Βιτόλο παίρνει την πρώτη πάσα και επωμίζεται το ξεδίπλωμα του παιχνιδιού, δεν ξέρω. Ο Άρης είχε παραχωρήσει συνειδητά χώρο στον αντίπαλο, είχε σχετικά μικρό πλάτος, έπαιζε επιθετική άμυνα στο μισό τερέν, είχε θαυμάσια διαγώνια αλληλοκάλυψη, έπαιξε ικανοποιητικά το μαν του μαν, παρουσίασε, με κυριότατο εκφραστή τον Πουλίδο, αμυντικό βάθος και εμφάνισε ποδοσφαιρικό τσαμπουκά. Σε αυτό το σημείο επιτρέψτε μου ορισμένες παρατηρήσεις. Πρώτον, τα ακραία χαφ του Άρη πολλές φορές άφηναν τη θέση τους, προφανώς λόγω προπονητικών οδηγιών, και κυνηγούσαν οριζόντια τα αντίπαλα σέντερ μπακ. Το αποτέλεσμα αυτού του κυνηγητού ήταν η εμφάνιση πανικού στο αντίπαλο αμυντικό κεντρικό δίδυμο. Δεύτερον, κάποιος πρέπει να μιλήσει στον Καζναφέρη. Σε κάθε αγώνα θέτει υπεύθυνη υποψηφιότητα για απευθείας αποβολή. Κι αν δεν κάνει τάκλιν στον αντίπαλο, κάνει στα νεύρα μας. Τρίτον, ήταν φανερό ότι η ομάδα πήρε μέτρα μετά το 30' λεπτό. Η αγωνιστική κατάσταση και η ετοιμότητα του αντιπάλου βρισκόντουσαν σε χαμηλά επίπεδα κι ως εκ τούτου το προπονητικό δίδυμο έκρινε επιβεβλημένο να ψάξει το γκολ. Και καλά έκανε. Όσο για τον Αγκάνθο, είχα γράψει ότι (μου) θυμίζει Κάμπορα. Γράψτε άκυρο: είναι καλύτερος από τον Αργεντινό -το επιθετικό πλάνο της ομάδας είναι σίγουρα μονοδιάστατο, αλλά ο τακτικός του ρόλος, ως target man κι όχι μόνο, είναι σημαντικότατος.

Και φτάνουμε στον επίλογο, όπου θα σας χαρίσω απλόχερα την απάντηση στο ερώτημα της πρώτης παραγράφου. Επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά ότι μια Π.Α.Ε. αποτελεί ένα δυναμικό σύστημα. Δεν είναι αποστειρωμένος οργανισμός. Δέχεται ερεθίσματα, επηρεάζεται και διακατέχεται από πάθη. Και, συνήθως, σχεδόν πάντα δηλαδή, αυτά προέρχονται από την αλληλεπίδραση της Π.Α.Ε. με τους οπαδούς και ειδικά με εκείνους που αρέσκονται να αυτοηρωποιούνται –προφανώς οι οργανωμένοι φέρουν μέγιστες ευθύνες, αλλά υπάρχουν στιγμές που οι μη οργανωμένοι φέρονται χειρότερα, ακόμα κι από τον ίδιο τον φορέα. Αναφέρομαι σε αυτούς που διαδήλωναν κατά του Τζίγγερ. Σε αυτούς που υπερηφανεύονται ότι τον έδιωξαν. Σε αυτούς που ήταν ανήμποροι να καταλάβουν το παπατζιλίκι της πολυμετοχικότητας. Σε αυτούς που διασκέδαζαν με τα τερτίπια του Τσάκα. Σε αυτούς που έφεραν τον Αλαφούζο, ο οποίος επωμίζεται εξ ολοκλήρου το αποτυχημένο πείραμα της ''Αλαφούζιας εισφοράς''. Σε αυτούς που έχουν αρχίσει να μετανιώνουν για τη φυγή του Τζίγγερ: μετά το ματς με τον Άρη, άκουσα/διάβασα αρκετές φορές την φράση: «Τζίγγερ, αγόρασε» (!) -άραγε, θα πληθαίνουν οι φωνές; Οι οπαδοί, λοιπόν, ευθύνονται για την σημερινή κατάντια του Παναθηναϊκού. Και το χειρότερο είναι ότι ακόμα δεν το έχουν πάρει πρέφα. Και επειδή οι δημοσιογράφοι δεν θέλουν συνειδητά να κατηγορήσουν για κανέναν απολύτως λόγο τους οπαδούς (ή τον τουιτάρχη Αλαφούζο), στρέφουν τα βέλη τους στον Φερέιρα. Ένας Φερέιρα που από μυρουδιάς, όταν μας πρωτοσυστήθηκε, μετατράπηκε εντός τριών μηνών, σε μάγιστρο και ξαφνικά, φέτος, μετενσαρκώθηκε εκ νέου σε σαπάκι. Για μια στιγμή, όμως: αφού η ''πηγή όλων των κακών'' έφυγε, καθώς δεν μπορούσε να παλέψει το παρασκήνιο, γιατί η ομάδα δεν ανοίγει τα φτερά της; Ο Φερέιρα δεν την αφήνει;

Υ.Γ.1 Λέγεται ότι ο Φερέιρα είχε ξελογιάσει τον Αλαφούζο με τις γνώσεις του σε θέματα τακτικής. Αν είσαι πρωτοεμφανιζόμενος στο ποδόσφαιρο και πας γήπεδο για πρώτη φορά στα εξήντα σου, όντως μένεις έκπληκτος από τις τακτικές αναλύσεις κάποιου έμπειρου προπονητή -το δέχομαι χωρίς αντίρρηση. Οι οργανωμένοι, όμως, από τι είχαν γοητευτεί και δεν έκραζαν τον Φερέιρα; Κι αφού δεν τον έκραζαν, τι έφταιγε κατά την γνώμη τους; Η αυτοκριτική, πάντως, θα τους φανεί λίαν εποικοδομητική. Επίσης, είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς, παρά τα βιαστικά και άστοχα άρθρα των δημοσιογράφων, ότι ο Ρότσα θα φέρει την άνοιξη;

Υ.Γ.2 Το παιχνίδι το είδα με αγγλικό σπικάζ. Κάθε φορά που παρακολουθώ παιχνίδια με αγγλική περιγραφή, το απολαμβάνω. Ειδικά στη φάση του πέναλτι που αναρωτιέται ο σπίκερ αν ο διαιτητής είναι τυφλός...

Υ.Γ3 Είχα προαναγγείλει τη δημοσίευση μια ανάρτησης που περιέχει ορισμένους προβληματισμούς. Δικούς μου προβληματισμούς. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια μορφή αυτοκριτικής. Ένοιωθα ότι έπρεπε να την υποστώ. Και πολύ σωστά έκανα! Η ανάρτηση, λοιπόν, είναι έτοιμη. Υπόσχομαι ότι θα την δημοσιεύσω, εκτός απροόπτου, την επόμενη φορά. Να είστε συντονισμένοι. Μέχρι τότε, ας απολαύσουμε το παρακάτω τραγούδι!