Το πιο άγριο θηρίο

Ο άνθρωπος, ένα εξόχως ευπροσάρμοστο είδος, ιδιαίτερα πετυχημένο θα μπορούσε να πει κανείς, συνιστά ιδιαίτερη και ενδιαφέρουσα οντότητα. Συχνά υποτιμά τα κυρίαρχά ένστικτά του. Διακατέχεται από προσωποπαγή κίνητρα. Αγνοεί συνειδητά την πραγματικότητα. Γιατί τα κάνει όλα αυτά; Έλα ντε! Υποτίθεται ότι, ένεκα της λογικής που διέπει το νοητικό του στάτους, θα έπρεπε να σκέφτεται και να λειτουργεί πιο ορθολογικά. Και να είναι λιγότερο προσανατολισμένος σε μονοπάτια που βρίθουν υπέρμετρου εγωισμού -ή προκλητικής αναίδειας πάσης φύσεως. Όλα αυτά, βέβαια, αποτελούν ψίθυρο σε ανεμοθύελλα.

Ειδάλλως δεν θα (συμπερι)φερόταν σαν άνθρωπος, αλλά ως άνθρωπος.  Το τακτ και το savoir vivre, όμως, έχουν προ πολλού χαθεί.  Και εκατό κλώνους του Χρήστου Ζαμπούνη (φώτο) να είχαμε, δεν θα έφταναν. Όχι τίποτα άλλο, αλλά οι τράπεζες δεν δανείζουν λογική, ήθος και ανθρωπιά. Μόνο χρήματα μοιράζουν. Τι να κάνουμε τα χρήματα; Με τα μυαλά που κουβαλάμε στα κεφάλια μας, πάλι θα χρωστάμε.  Η οικονομική κρίση, βλέπετε, έχει προκύψει ως μία σπαρακτική απόρροια της ηθικής, πολιτιστικής και αξιακής κρίσης που βιώνει η χώρα εδώ και δεκαετίες. Ας μην ξεφεύγουμε, όμως. Ο άνθρωπος, λοιπόν, ζητά συνεχώς περισσότερα. Δύσκολα ικανοποιείται. Είναι άπληστος. Δείχνει, και μάλιστα ποικιλοτρόπως, να απορρίπτει την πολυπόθητη «λιτή αφθονία». Δεν την γουστάρει. Δεν την βρίσκει ελκυστική. Δεν τον ιντριγκάρει. Τα παραπάνω, εντούτοις, υπόκεινται στη σφαίρα του χειρότερου. Το χείριστο είναι ότι (θα) κάνει τα πάντα για να αποκτήσει ποσότητα. Με κάθε κόστος. Είτε πρόκειται για το φυσικό περιβάλλον, είτε για κάποιο ζώο, είτε για κάποιον συνάνθρωπό του. Σας παρακαλώ, μην νομίζετε ότι είμαι αφελής. Ρομαντικός ναι, αφελής όχι. Γνωρίζω ότι το σύγχρονο στάτους κβο ικανοποιείται πρωτίστως με την ποσότητα και αρνείται να συμβιβαστεί με την ποιότητα. Αλλά, ρωτάω ο καψερός, μήπως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να τολμήσουμε μια τέτοια στροφή; Ίσως η κατάσταση να ήταν πιο ευοίωνη, αν δεν ποντάραμε όλα μας τα λεφτά στην υπερβολική ματαιοδοξία μας. Νομίζοντας, βαυκαλιζόμενοι, ότι διαθέτουμε εξουσία. Ωστόσο, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι η εξουσία, μεγάλο ναρκωτικό, χωρίς κέντρο απεξάρτησης, εκφυλίζει πρόσωπα, ιδέες, θεσμούς και αξίες. Ο εκτροχιασμός, συνεπώς, και συχνά για ασήμαντους, αδιάφορους και αμυδρούς λόγους, κυβερνά την ιδιοσυγκρασία των περισσοτέρων. Το καλάμι, με άλλα λόγια, αποδεικνύεται το πιο ατίθασο άλογο.

Το λιοντάρι, λοιπόν, όταν δεν τον διατάζει το αρχέγονο ένστικτο της πείνας να επιτεθεί, δεν θα σε πειράξει. Ο καρχαρίας αν είναι χορτάτος, κολυμπά δίπλα σου σαν χρυσόψαρο. Ακόμα και μικρότερα ζώα, όπως η αράχνη, ο σκορπιός ή το φίδι, θα αμυνθούν/επιτεθούν μόνο όταν νοιώσουν ότι κινδυνεύουν ή απειλούνται, ή όταν πρέπει να προστατεύσουν τους απογόνους τους. Θα έχουν, τέλος πάντων, κάποιον σημαντικό λόγο που κρίνεται ζωτικής σημασίας για την επιβίωσή τους. Κανένα ζώο του πλανήτη δεν θα σε βλάψει για την κάβλα του. Ο άνθρωπος, όμως, επιλέγει το κακό από αγνή διασκέδαση. Πραγματικός φετιχιστής. Δεν πρόκειται για συνήθεια. Ούτε κάποιο είδος μηχανιστικού αντανακλαστικού. Συνειδητά το επιλέγει. Αυτός είναι το πιο άγριο θηρίο. Και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να μείνουμε μακριά του.

Υ.Γ.1 Πόσο τέλειο θα ήταν το καλοκαίρι αν δεν γινόταν το πουκάμισο σκατά από τον ιδρώτα;

Υ.Γ.2 «Ναι, έχω κάνει sex tape».
Βανέσα Αδαμοπούλου

Υ.Γ.3 Εγώ και οι γείτονές μου ακούμε τη συγκεκριμένη έκδοση του παρακάτω τραγουδιού, και γουστάρουμε!