Insert coin to continue

«Σαν την Χαλκιδική δεν έχει», λένε οι Θεσσαλονικείς. Δεν ξέρω αν βρίσκετε υπερβολική μια τέτοια άποψη, αλλά για μένα ισχύει σε απόλυτο βαθμό. Το κριτήριο; Συναισθηματικό. Εκεί, βλέπετε, περνούσα τα καλοκαίρια μου. Τοποθεσία; Νέα Πλάγια. Με σήμα κατατεθέν τα επικά λουκάνικα, τη λαχταριστή μπουγάτσα, την υπέροχη πίτσα και το φοβερό σνίτσελ. Με την γεύση, σαν αμβροσία, να μένει ίδια και απαράλλαχτη επί όσο θυμάμαι τη ζωή μου. Απίστευτη συνέπεια! Δεν είναι, όμως, μόνο τα φαγητά. Ούτε η χρυσή άμμος της απέραντης παραλίας ή το θρυλικό Totem, ένα μπαράκι που, κάποτε, μάζευε όλον τον κόσμο και γινόταν κυριολεκτικά χαμός. Οφείλω να αναφέρω και τα παιδιά με τα οποία μεγάλωσα εκεί πέρα. Μπορεί να τα έβλεπα μόνο τα καλοκαίρια, μπορεί, ως Αθηναίος (χαβουζιάρης), να μην είχα την ευχέρεια/ευκολία να επισκεπτόμουν τα Νέα Πλάγια τόσο συχνά όσο αυτοί, μπορεί κάποια παιδιά που κάναμε παρέα να «χάθηκαν στον δρόμο», αλλά χαίρομαι ιδιαίτερα κάθε φορά που τους συναντώ. Τέλος, και παρακαλώ να μην με κοροϊδέψετε, ένας επιπλέον λόγος που λατρεύω αυτό το μέρος είναι το Wonder Boy (φώτο). 

Τι είναι το Wonder Boy; Ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι που έπαιζα όταν ήμουν πιτσιρικάς. Με τρομερό gameplay, απλούστατη πλοκή και πολύ καλά, πάντοτε για την εποχή του, γραφικά. Θεωρώ, λοιπόν, ότι είναι το καλύτερο video game που έχω παίξει. Προσοχή, όμως: αναφέρομαι στο Wonder Boy in Monster Land, ήτοι την δεύτερη έκδοση της σειράς. Θυμάμαι να κάθομαι και να παρατηρώ όσους το έπαιζαν. Δεν είναι, βλέπετε, εύκολο παιχνίδι. Υπάρχουν κόλπα και μυστικά, τα οποία για να τα μάθεις πρέπει να παρακολουθήσεις κάποιον έμπειρο παίχτη. Κι εγώ καθόμουν και παρατηρούσα. Και κάποια στιγμή αποφάσισα να δοκιμάσω την τύχη μου. Με τον καιρό έγινα κι εγώ έμπειρος. Θυμάμαι να το φτάνω στην τελευταία πίστα και να κάθονται από πάνω μου δυο ντουζίνες άτομα να με κοιτάνε και να αγωνιούν για το αν θα (το) τερμάτιζα ή όχι. Σπάνια τους απογοήτευα.

Αυτό το παιχνίδι, λοιπόν, το βρήκα πάλι φέτος μετά από χρόνια. Το μηχάνημα δεν δεχόταν δραχμές, δεν είχα πλήθος κόσμου πάνω από το κεφάλι μου, είχα ξεχάσει αρκετά από τα κόλπα και τα μυστικά του παιχνιδιού, αλλά η έλξη που ασκούσε πάνω μου ήταν το ίδιο ισχυρή. Αδιαφιλονίκητη, θα μπορούσα να πω. Βάζω, επομένως, με λαχτάρα, ένα κέρμα στη σχισμή και ξεκινώ να παίζω. Κι όπως μοχθώ, γινόμενος πάλι παιδί, να θυμηθώ τα κόλπα και τα μυστικά, κάποια στιγμή, περίπου στα μισά του παιχνιδιού, τέλειωσαν οι ζωούλες μου! Ο ήρωας χάθηκε, ο παίχτης, απογοητευμένος, κατέβασε το κεφάλι και η οθόνη έδειξε «Insert Coin to Continue». Ακριβώς, δηλαδή, ότι συμβαίνει στον Άρη.

Υ.Γ.1 For the record, το παιχνίδι το τερμάτισα με τη δεύτερη φορά. Δεν ξεχνιέται, τελικά, η τέχνη!

Υ.Γ.2 Τι θα γίνει με αυτόν τον Μανωλά; Στον Ολυμπιακό θα μείνει; Όπως οι γεροντοκόρες στο ράφι; Τόσες ομάδες υπάρχουν, δεν βρίσκεται μία να τον πάρει; Η Μπάγερν Μονάχου, για παράδειγμα. Έστω η Μπαρτσελόνα. Μπας και γλιτώσουμε από τα ρεπορτάζ του κώλου.

Υ.Γ.3 Ο Σαββίδης, λέει ο Κώστας Καίσαρης, έραψε τσέπες σε παντελόνια και σακάκια. Τι απέγιναν, άραγε, οι Ντρογκμπά και Ροναλντίνιο;

Υ.Γ.4 Από το νέο άλμπουμ των Iced Earth.