Οι ψευδαισθήσεις

Υ.Γ.1 Επικρατεί η ψευδαίσθηση, τουλάχιστον για ορισμένους οπαδούς και μερικούς αδαείς, ότι το να γράφεις συνθήματα υπέρ της αγαπημένης σου ομάδας σε τοίχους, πινακίδες, κάδους σκουπιδιών και πόρτες υποδηλώνει επίδειξη δύναμης και αντιπροσωπεύει μεγάλο αριθμό υποστηρικτών. Αν, δηλαδή, πάρω ένα κίτρινο σπρέι και γεμίσω όλη την Αθήνα με «Άρης», αυτό θα σημαίνει ότι οι Αρειανοί έχουν κατακλύσει την Αθήνα; Όχι, βέβαια. Δεν θέλω κουταμάρες. Αλλά και οι πολιτικοί δεν πάνε πίσω. Έχουν την εντύπωση, σαν ένα είδος ανυπόστατης ψευδαίσθησης, ότι αν παραβρεθούν σε πολυάριθμες εκδηλώσεις, ποικίλης ύλης, όπως συνέβη στο ταφικό μνημείο της Αμφίπολης, θα (απο)δείξουν στον κόσμο το ενδιαφέρον τους για τα κοινά. Κάτι τέτοιο, φυσικά, δεν ισχύει. Ψήφους προσπαθούν να εκμαιεύσουν -και, προφανώς, δημοσιότητα. Ανεπιτυχώς, θέλω να πιστεύω. Διότι, για να έχουμε καλό ερώτημα, ποιος σώφρων άνθρωπος θα πάει να ψηφίσει τον Σαμαρά ή τον Τσίπρα, επειδή επισκέφτηκε το ταφικό μνημείο στην Αμφίπολη ή επειδή έδωσε συγχαρητήρια σε κάποιον Ολυμπιονίκη; Μόνο ένα κομματόσκυλο θα το έκανε αυτό, αλλά οι καιροί που έδεναν τα σκυλιά με λουκάνικα έχουν παρέλθει: κόπηκε η μάσα και το πελατειακό πολιτικό σύστημα της Ελλάδας βρίσκεται -γιατί άραγε;- υπό κατάρρευση. Έστω κι αν ακόμα η σκέψη μας και τα κριτήρια μας δεν διακατέχονται από μια νοητική ροή και προσανατολισμό προς το κοινό συμφέρον: είναι, βλέπετε, εξαιρετικά δύσκολο να ξεριζωθούν νοοτροπίες δεκαετιών σε πέντε, μόλις, χρόνια. Ωστόσο, οι πομφόλυγες πρέπει να εξαϋλωθούν. Κι αυτό ισχύει και για τον Σαββίδη. Ωραία τα photoshop με το σύνθημα στην Αμφίπολη, αλλά οι φίλοι του Π.Α.Ο.Κ. θα πρέπει -επιτέλους!- να αποφασίσουν τι θέλουν. Το ξέρω ότι το τελευταίο διάστημα ήταν απασχολημένοι με το αν η αποστολή του Άρη θα επέστρεφε από την Βουλγαρία με τα πόδια ή το πούλμαν, αλλά μάλλον θα πρέπει να ασχοληθούν και λίγο με αυτόν τον κυκλοθυμικό τύπο που αλλάζει εταιρικό πλάνο κάθε εξάμηνο και παριστάνει τον ποδοσφαιράνθρωπο.

Υ.Γ.2 Η γκρίνια προς τον Αρσέν Βενγκέρ, αυτόν τον πραγματικό manager, αποτελεί αιτία για επιστημονική έρευνα. Λες και δεν έχουν μάθει εδώ και 19 ολόκληρα χρόνια ποια είναι η φιλοσοφία του! Αρκετοί, πάντως, θεωρούν ότι ο Αλσατός τεχνικός (κλισέ) έχει stand by παίχτες τους οποίους θα ανακοινώσει μόλις η ομάδα προκριθεί στους ομίλους του τσου λου. Ας μην ξεφύγουμε, όμως. Παρακολούθησα, λοιπόν, το δεύτερο μέρος του αγώνα Έβερτον - Άρσεναλ. Από ό,τι κατάλαβα, σύμφωνα με τον σχολιασμού του ημιχρόνου από τον Άγγλο σπίκερ, η ομάδα του Λίβερπουλ κυριάρχησε στο πρώτο μέρος. Πέταξε δύο τεμάχια και, ως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις, στο δεύτερο ημίχρονο παραχώρησε χώρο στον αντίπαλο και προσπάθησε (;) να παίξει με αντεπιθέσεις. Η αντίδραση του Αρσέν αστραπιαία: οι εσωτερικές και εξωτερικές αλλαγές, επέφεραν μία άνοδο των γραμμών, μεγάλο πλάτος, πολλά όβερλαπ, καθώς και ένα χαμηλό τέμπο, στα όρια του υπνωτικού, που ξαφνικά μετατρεπόταν σε επιθετική έξαρση. Σημείο αναφοράς; Ξεκινώ με τον Ζιρού, ο οποίος με εξέπληξε ευχάριστα. Ο Γάλλος δεν συνιστά φορ ολκής, αλλά προχθές ήταν κινητικός, με άριστες τοποθετήσεις, και πολύ καλά τελειώματα. Πραγματικό θωρηκτό που απασχολούσε δύο αμυντικούς και επέτρεπε στους συμπαίχτες του να πατάνε περιοχή, όπως συνέβη στο γκολ του Ράμσεϊ. Συνεχίζω με τον Μερτεζάκερ. Για κεντρικός αμυντικός γνωρίζει και ποδόσφαιρο και μπάλα. Σε υψηλό, να προσθέσω, βαθμό. Αλλά έχει ένα μειονέκτημα: είναι αργός. Και για αυτό χρειάζεται δίπλα του έναν γρήγορο παρτενέρ. Θέλω να πιστεύω ότι ο Αρσέν το γνωρίζει αυτό, εξού και οι φήμες για τον Μανωλά. Μην ξεχάσω και τον Καθόρλα, τον οποίο θεωρώ μπαλαδόφατσα και κάπως υποτιμημένο. Μπήκε ως αλλαγή, περνώντας μπροστά από τον Μονρεάλ, με τον Οζίλ να μετατίθεται στον άξονα, και δημιούργησε πολλά προβλήματα στον Κόλεμαν. Και σβήνω με την Έβερτον. Έβαλε δύο τεμάχια και κωλοέκατσε. Είχε την ψευδαίσθηση ότι, εύκολα ή δύσκολα, θα έπαιρνε το ματς. Τελικά πήρε έναν βαθμό και θα μπορούσε να μην πάρει κανέναν! Επέδειξε αλαζονεία και μηδενική αντίδραση στις αλλαγές, σε πρόσωπα και τακτική, του Αρσέν. Δεν έδειχνε καν διάθεση, πλην εξαιρετικών περιπτώσεων, να παίξει με αντεπιθέσεις, έστω να τρέξει με την μπάλα στα πόδια στο ανοιχτό γήπεδο. Λες και ήθελε, σαν ένα είδος μπάσκετ, να ροκανίσει τον χρόνο. Τα λάθη, όμως, στο ποδόσφαιρο, αν και όχι πάντοτε, πληρώνονται.

Υ.Γ.3 Η Ατλέτικο, παρά τις απώλειες της, δείχνει ότι, και φέτος, θα αποτελέσει έναν σκληροτράχηλο αντίπαλο, ο οποίος, σαν την Φρουρά του Μεγάλου Ναπολέοντα, πεθαίνει αλλά δεν παραδίνεται. Ο πρώτος τίτλος της σεζόν, και μάλιστα απέναντι στην Ρεάλ Μαδρίτης, είναι ήδη δικός της. Ας μην έχουν οι αντίπαλοι την ψευδαίσθηση ότι η αρμάδα του Σιμεόνε θα ξεφουσκώσει σαν μπαλόνι. Κατ' εικόνα και καθ' ομοιώσιν, λοιπόν.

Υ.Γ.4 Τι μαλακία είναι αυτό το πράγμα με το Ice Bucket Challenge; Αναρωτιέμαι, πόσο ανόητη εμμονή; Για να καταλάβω, κάποιοι έχουν την ψευδαίσθηση ότι με αυτόν τον τρόπο εκπληρώνουν το κοινωνικό και πολιτικό χρέος τους;

Υ.Γ.5 Πώς γίνεται και δεν το έχω ποστάρει τόσα χρόνια;