Τα συμπεράσματα

Με ένα λιτό άρθρο, και μπαίνοντας κατευθείαν στο ψητό, θα καταθέσω τα συμπεράσματά μου από τον αγώνα μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού:

• Οι λακαμάδες/αλήτες στην κερκίδα κάνουν ό,τι γουστάρουν. Από τη στιγμή που έφυγε ο Βαρδινογιάννης, η ομάδα απελευθερώθηκε από τα δεσμά της και άνοιξε τα φτερά της. Έτσι δεν είναι, κύριε Αλαφούζο;
• Ακόμα και οι μεγάλοι παίχτες κάνουν λάθη μέσα στο γήπεδο. Δεν θα τους κρεμάσουμε. Συμβαίνουν αυτά στο ποδόσφαιρο. Το θέμα είναι τι κάνεις μετά το λάθος. Πως αντιδράς. Αυτό εξαρτάται από τα ψυχολογικά σου αποθέματα και την προσωπικότητά σου. Και βλέποντας τον Μαζουακού μετά το αυτογκόλ, τολμώ να πω ότι ένα φοβισμένο γατάκι έχει περισσότερα κότσια.
• Θα αναφερθώ για μία ακόμη φορά στον Μήτρογλου. Ο άνθρωπος δεν γνωρίζει ποδόσφαιρο. Δεν ξέρει που να σταθεί, δεν ξέρει τη σημασία της κίνησης άνευ μπάλας, δεν ξέρει τι σημαίνει οφσάιντ, δεν ξέρει τι σημαίνει άμυνα. Στον Ατρόμητο και στον Πανιώνιο βελτίωσε την τεχνική του και τα τελειώματά του, αλλά έκτοτε έχει μείνει κυριολεκτικά στάσιμος. Δεν ξέρω αν θα μείνει ή θα φύγει από τον Ολυμπιακό, αλλά η ομάδα χρειάζεται επειγόντως σέντερ φορ.
• Πόσο μέτριος είναι αυτός ο Τριανταφυλλόπουλος; Για να παίζει σε ντέρμπι υψηλής έντασης, δηλαδή σε αγώνα που απαιτείται ποδοσφαιρικός τσαμπουκάς, δεν είναι άσχημος. Μόλις πιεστεί, μετατρέπει την μπάλα σε ρουκέτα, ρίχνει και καμιά κλωτσιά αν χρειαστεί, κι όλα καλά. Στα ματς που δεν είναι ντέρμπι; Τι κάνεις; Λες ότι ο ποδοσφαιριστής «κράτησε τη θέση του» και ησυχάζεις.
• Η εμφάνιση του Πέτριτς, ακόμα και οι εκλάμψεις του Πράνιτς, φανερώνει με μεγαλοπρέπεια την χαμηλή ποιοτική στάθμη του ελληνικού πρωταθλήματος. Το ίδιο ισχύει και για τον Παναθηναϊκό που βρίσκεται τρεις βαθμούς από την κορυφή. Λυπάμαι για αυτά που γράφω, αλλά ορισμένες φορές η ανταγωνιστικότητα/πρωταθλητισμός προκύπτει μέσα από την ανυπαρξία ανταγωνισμού.
• Η αμυντική γραμμή του Παναθηναϊκού είχε πολύ καλή απόδοση. Ο Σίλντενφελντ έχει κουμπώσει με τον Ταυλαρίδη. Ο πρώτος έβγαινε πρώτος στην μπάλα, ενώ ο δεύτερος, παίζοντας ένα είδος λίμπερο, κυριάρχησε στον αέρα και σπάνια έχανε μονομαχία. Το κεντρικό αμυντικό δίδυμο, λοιπόν, τηρώντας μια διάταξη λοξής φάλαγγας, έστησε ένα τοίχος μπροστά από τα κεντρικά χαφ του Ολυμπιακού. Η αμυντική γραμμή του Ολυμπιακού, πάλι, ήταν...
• ...για κλάμματα, με αποτέλεσμα μεγάλη μερίδα φίλων του Ολυμπιακού να αναπολεί τον Μποτία. Αν το κεντρικό αμυντικό δίδυμο ανεβάσει τη γραμμή ψηλά, οι επιστροφές λαμβάνουν μέρος σε αργή κίνηση. Τα κεντρικά χαφ δεν καλύπτουν διαγώνια, οι επιθετικογενείς παίχτες δεν μαρκάρουν ποτέ και τα ακραία μπακ συχνά εκτίθενται αμυντικά με τις κούρσες τους. Αν, αντίθετα, το κεντρικό αμυντικό δίδυμο μείνει κοντά στην περιοχή του Ρομπέρτο, τότε ανακύπτουν άλλου είδους προβλήματα. Οι δυο κεντρικοί αμυντικοί δεν μπορούν να παίξουν με την μπάλα κάτω, ενώ δεν υπάρχει το «τρικ» που έκανε ο Βαλβέρδε με τον Ιμπαγάσα να κατεβαίνει κάτω από τη σέντρα για να πάρει την πρώτη πάσα και να επωμιστεί την οργάνωση. Αυτό δίνει τη δυνατότητα στον αντίπαλο να πιέσει στο τερέν του Ολυμπιακού και να τον εξαναγκάσει σε λάθη. Κι αυτό ακριβώς έκανε ο Παναθηναϊκός. Πίεσε μπροστά, έκλεψε μπάλες, κέρδισε μονομαχίες. Ακόμα και η είσοδος του Ατζαγκούν στο παιχνίδι αυτή τη λογική είχε. Το στήσιμο, εν γένει, του Αναστασίου ήταν άκρως ικανοποιητικό.
• Όχι, δεν είναι μπαλαδόφατσα. Αλλά τείνει να εισέλθει στην κατηγορία που ανήκουν παίχτες όπως ο Βαγκέλι, ο Πάντος, ο Νεμπεγλέρας κι ο Γεωργέας. 'Εκανε επίθεση ο Παναθηναϊκός και έβλεπες τον Ζέκα στο σημαιάκι του κόρνερ να ταλαιπωρεί τον Μαζουακού. Στη συνέχεια, τον έβλεπες να μετατρέπεται σε δεξί εσωτερικό χαφ. Λίγο αργότερα έπαιζε δίπλα στον Σίντεφελντ. Και στην επόμενη φάση έτρεχε πάλι στον ασβέστη προς το σημαιάκι του κόρνερ. Τέτοια εργαλεία, τέτοιοι στρατιώτες, είναι πάντα χρήσιμοι σε μια ομάδα. Υπερχρήσιμοι, για την ακρίβεια.
• Όσοι ήλπιζαν ότι ο Ολυμπιακός θα αλλάξει με τον ερχομό του Περέιρα είχαν απόλυτο δίκιο. Μόνο που άλλαξε προς το χειρότερο. Έτσι δείχνουν τα τελευταία παιχνίδια. Το πρώτο πράγμα που σκέφτονται οι Πορτογάλοι προπονητές, από τον Μασάδο του Άρη, τον Ρουί Κόστα της Εθνικής Πορτογαλίας και τον Μουρίνιο της Τσέλσι, είναι να μην δεχτούν γκολ. Κι όταν κατεβαίνεις για να μην δεχτείς γκολ, να κρατήσεις το μηδέν στην άμυνα, σπάνια το πετυχαίνεις.
• Το να βγαίνει ο Μαρινάκης και να δηλώνει στις κάμερες «κτηνωδία και ξεφτίλα» μου θυμίζει τον Αντώνη Σαμαρά που σαν αντιπολίτευση, πριν κάποια χρόνια, έσπευσε να μετατραπεί σε ένθερμος αντιμνημονιακός.

Αυτά.

Υ.Γ.1 Η Ντόρτμουντ πέτυχε, και μάλιστα με σβηστές τις μηχανές, την τρίτη συνεχόμενη νίκη της. Αναμένω με γνήσιο ενδιαφέρον το παιχνίδι απέναντι στην Γιουβέντους!

Υ.Γ.2 Παρακολούθησα τα παιχνίδια των τριών πρωτοπόρων του ισπανικού πρωταθλήματος. Η Μπαρτσελόνα είχε κατοχή μπάλας, διενεργούσε κάθετα σπριντ, αλλά, για κάποιο λόγο που αγνοώ, ήταν τρομερά ανυπόμονη στην τελική προσπάθεια. Μάλλον φταίει το γεγονός ότι η ομάδα δεν έχει σχεδιαστεί για να κυνηγάει το σκορ. Ίσως, πάλι, η Μάλαγα έκανε αυτό που πρέπει να κάνει όποιος αντιμετωπίζει την Μπάρτσα: έπαιξε ποδόσφαιρο. Και πάμε στην Μαδρίτη, όπου η Ατλέτικο κέρδισε πολύ εύκολα την Αλμερία, με τους παίχτες του Σιμεόνε να συνεργάζονται ωραία, να δίνουν μεγάλος πλάτος στο γήπεδο και να μην αφήνουν τον αντίπαλο να πάρει ανάσα. Αυτό το 4-4-2, με τον Γκριζμάν σε ελεύθερο ρόλο πίσω από τον Μάντζουκιτς, τους Σικέιρα και Χουαφράν να παίρνουν συνεχώς μέτρα στον ασβέστη, τον Γκοντίν σε αντιαεροπορικό ρόλο σε άμυνα και επίθεση, και τον Τουράν να κάνει ταναπού την αριστερή πτέρυγα του αντιπάλου, έχει ενδιαφέρον. Κι όλα αυτά χωρίς τον Κόκε. Τέλος, η Ρεάλ Μαδρίτης, για μία ακόμη φορά, δεν μου άρεσε. Νταξ, είχε φάσεις, αλλά ο αντίπαλος έχει τραγική άμυνα και κάκιστη κυκλοφορία. Όσον αφορά τον Κριστιάνο Ρονάλντο, έχω να πω ότι είχα να δω τόσες βουτιές από την εποχή του Γιαννακόπουλου και του Τζόλε. Κρίμα.

Υ.Γ.3 Guns N' Roses και Terminator. Τρομερός συνδυασμός.