Θα είναι μόνος του

Θεωρώ ότι οι περισσότεροι Έλληνες προπονητές είναι μέτριοι στο τακτικό κομμάτι -αλλά και στο επικοινωνιακό. Γνωρίζουν λίγα πράγματα κι αυτά προτιμούν να εφαρμόσουν. Δεν επιλέγουν ρίσκα, λελογισμένα ή μη, δεν θα τους δεις να προσθέτουν νέα στοιχεία στο σχέδιό τους, δεν θα τους δεις να βελτιώνονται. Από αυτή τη μάζα, θα ξεχωρίσω τέσσερις Έλληνες προπονητές. Ο πρώτος είναι ο Δώνης, ο οποίος, πράγματι, έχει δείξει σημάδια βελτίωσης και εξέλιξης. Για παράδειγμα, ο παραμερισμός της τακτικής αφέλειας που τον διέκρινε στο αμυντικό κομμάτι, οδήγησε τον Ατρόμητο σε δύο σερί τελικούς κυπέλλου. Ο δεύτερος είναι ο Τσιώλης, ο οποίος ξέρει να παίζει και επίθεση, δεν φοβάται να επεμβαίνει στη ροή του αγώνα και πάντα, σε όποια ομάδα και να πήγε, οι παίχτες έπιναν νερό στο όνομά του. Ο τρίτος είναι ο Αναστόπουλος. Γιατί; Διότι ο Αναστόπουλος είναι ο μοναδικός θαυματοποιός του πρωταθλήματος. Μέγιστος ψυχολόγος, μετρ της τακτικής στο αμυντικό κομμάτι, λάτρης του ποδοσφαίρου αναμονής και τρομερά υποτιμημένος προπονητής. Πρέπει να βελτιωθεί, πάντως, όταν οι ομάδες του αποκτούν κατοχή: η περιπέτεια του στον Ατρόμητο, όπου έπρεπε να παίρνει κάποιες φορές την πρωτοβουλία, είναι ενδεικτική. Τι κοινό έχουν οι τρεις προπονητές; Ο καθένας με τον τρόπο του, υποπίπτει σε επικοινωνιακά λάθη. Ο Δώνης, για παράδειγμα, δεν παραδέχεται ποτέ τα λάθη του, κάτι το οποίο έχει καταντήσει κουραστικό και τον καθιστά αντιπαθή σε κόσμο και, πιθανολογώ, παίχτες. Το λάθος του Τσιώλη, πάλι, συνοψίζεται στο ότι, προκειμένου να γίνει συμπαθής, είναι υπερβολικά επικοινωνιακός. Τέλος, οι επικίνδυνες αποστολές του Αναστόπουλου, η τάση να εμπιστεύεται ελάχιστους και η χυλόπιτα που είχε ρίξει στον Ολυμπιακό, τον καθιστούν περίεργο, παρείσακτο και απόβλητο.

Ο τέταρτος Έλληνας προπονητής της λίστας μου χρησιμοποιεί το σύστημα εξαγνισμού και σε όποια ομάδα και να πάει έχει βοηθό την Παναγιά. Αλλά γιατί η Παναγιά να βοηθάει την ομάδα του Αναστασιάδη (φώτο) κι όχι τον αντίπαλο; Μέγιστο αίνιγμα. Για δυνατούς λύτες. Για παράδειγμα, στο πρόσφατο ματς με τον Ο.Φ.Η. η Παναγιά ήταν με τον Αναστόπουλο. Φαίνεται ότι η Παναγιά προτίμησε τα ιταλικά κοστούμια από τις αθλητικές φόρμες. Μπορεί, πάλι, να προτίμησε τον τακτικό ρεαλισμό κι όχι τη μέση λύση που συχνά προκρίνει ο Αναστασιάδης. Η αποθέωση της μέσης λύσης, δηλαδή ενός μείγματος τακτικού ρεαλισμού και τακτικής επιλογής, έλαβε μέρος όταν είχε αναλάβει τα Γιάννενα: η τακτική μεταμόρφωση των παιχτών και η αλλαγή της βαθμολογικής θέσης της ομάδας αποτελούσαν αξιοσημείωτα στοιχεία.

Ξεφύγαμε, όμως. Παίζει, λοιπόν, ο Ολυμπιακός στην Τρίπολη. Ο διαιτητής με τους δυο επόπτες παραδίδουν δωρεάν μαθήματα διαιτητικών αποφάσεων κι ο Ολυμπιακός, κυριολεκτικά από του πουθενά, τσιμπάει ένα πονταλάκι. Ο Άγγελος, όμως, προς απογοήτευση πολλών, δηλώνει: «Δεν με ενδιαφέρει τι έγινε στην Τρίπολη». Και πολύ καλά έκανε. Η γκρίνια είναι για τις γυναίκες. Αν γκρίνιαζε, τι θα κέρδιζε; Μάτια δεν έχουμε; Και οι τυφλοί είδαν. Αν γκρίνιαζε, λοιπόν, θα έδινε άλλοθι στους παίχτες του για τυχόν αποτυχίες. Κι όποιος προπονητής δίνει άλλοθι στους παίχτες του, το χάνει το παιχνίδι. Εξάλλου, εκείνη την περίοδο, ο Π.Α.Ο.Κ. βρισκόταν στο +5. Αυτός κρατούσε τα γκέμια. Η ομάδα, όμως, δεν άντεξε την πίεση. Γιατί; Ευθύνεται ο Αναστασίαδης; Κάποιες ευθύνες, κυρίως όσον αφορά τις επιλογές προσώπων στην εντεκάδα, πράγματι, τις έχει. Για παράδειγμα, έδωσε ευκαιρίες σε παίχτες που τους θεωρούσε τελειωμένους (π.χ. Μαντούρο), ενώ προτίμησε να παραμερίσει ορισμένα νέα παιδιά (π.χ. Κουλούρης). Υπάρχουν, ωστόσο, και ελαφρυντικά. Ο Άγγελος δεν είχε την στήριξη κανενός. Ο Σαββίδης τον προσέλαβε, επειδή είναι πιο φθηνός από προπονητές τύπου Στέφενς. Οι ιδιαιτερότητες του Αναστασιάδη (π.χ. δεν γουστάρει τις βεντέτες) λειτουργούσαν σαν εχέγγυο ότι η ομάδα θα έχει μικρότερο μπάτζετ. Το ρούβλι, εξάλλου, στη Ρωσία δεν πάει και πολύ καλά. Το ρόστερ, όμως, παραήταν μικρό. Η διαχείριση του Αναστασιάδη ήταν υποδειγματική, αλλά η ομάδα μπούκωσε. Λύγισε από την πίεση του πρωταθλητισμού και, υποθέτω, ότι η κατάσταση στα αποδυτήρια δεν ήταν και η καλύτερη. Το εντυπωσιακό, όμως, της υπόθεσης, δεν είναι ότι ο Σαββίδης ήθελε να ρίξει το μπάτζετ, αλλά ότι αποφάσισε να το αυξήσει μόλις διέκρινε ότι ο Π.Α.Ο.Κ. είχε κάποιες πιθανότητες να κοντράρει μέχρι τέλους τον Ολυμπιακό -αν κι ο Σαββίδης, συνηθίζει να αλλάζει στρατηγική μεσούσης της περιόδου: πρόκειται περί σοβαρού λάθους. Το ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι ότι ο κόσμος του Π.Α.Ο.Κ. δεν πίστεψε ποτέ την φετινή προσπάθεια. Να είναι πρώτη η ομάδα στην βαθμολογία, να αγωνίζεται εντός έδρας και στο γήπεδο να βρίσκονται, με το ζόρι, 5.000 νοματαίοι! Συγγνώμη, αλλά αυτό ονομάζεται αδιαφορία και έλλειψη πίστης. Πού είναι η δίψα; Πού είναι η στήριξη;

Αντί επιλόγου, ας κατηγορήσουμε τον Αναστασιάδη για ορισμένες επιλογές προσώπων και, ίσως, για τακτικές αστοχίες. Αλίμονο αν ένας προπονητής δεν υποπίπτει σε λάθη: και αυτά μέσα στο παιχνίδι βρίσκονται και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι αυτού. Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο ότι τον τελευταίο καιρό έχει σταματήσει τις αναφορές στην Παναγία. Κι αυτό, επειδή γνωρίζει τις ευθύνες του. Όμως, δεν ευθύνεται για τις μειωμένες αντιστάσεις που τηρεί το σύστημα του Π.Α.Ο.Κ. Λες και η ομάδα οδεύει με αυτόματο πιλότο και δεν έχει Πρόεδρο. Λες και η ομάδα δεν είναι ευερέθιστη και ευεπηρέαστη σε δημοσιογραφικές επιρροές. Το ρεζουμέ είναι ότι, είτε φύγει ο Αναστασιάδης είτε όχι, ο Π.Α.Ο.Κ. βρίσκεται εκτός στόχων. Είπε αντίο στο κύπελλο, αντίο στην Ευρώπη και, όπως δείχνουν τα πράγματα θα πει αντίο και στο πρωτάθλημα. Το μόνο που μπορεί να διασώσει την παρτίδα είναι η πρώτη θέση των play off. Αλλά και σε αυτή την προσπάθεια θα είναι μόνος του.

Υ.Γ.1 Αυτό που συνέβη στην Μαδρίτη κάποιοι δεν μπορούν να το πιστέψουν. Όσοι δεν γνωρίζουν τι σημαίνει η αξία ενός προπονητή, ναι, δεν μπορούν να το πιστέψουν. Ο Σιμεόνε έδωσε ρεσιτάλ προπονητικής. Παρέδωσε δωρεάν μαθήματα ποδοσφαίρου. Δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια. Η εμφάνιση της Ατλέτικο απέναντι στην Ρεάλ δεν είχε ούτε ένα ψεγάδι. Ούτε ένα! Οι παίχτες του Σιμεόνε σμπαράλιασαν κάθε σύστημα και τακτική του Αντσελότι, και κυριολεκτικά ισοπέδωσαν τον αντίπαλο με βελούδινο σφυρί. Και δεν αναφέρομαι μονάχα στο σκορ, οι διαστάσεις του οποίου θα μπορούσαν να είναι και μεγαλύτερες, αλλά στην τακτική πληρότητα και ανωτερότητα που επέδειξε η Ατλέτικο.

Υ.Γ.2 Στον Άρη εμφανίστηκε ο Άλεξ Κάλας. Αυτός ο περίεργος τύπος από την Αμερική που διατηρεί μπίζνα με εστιατόρια. Δεν ξέρω τι θα κάνει στο μέλλον, αλλά είναι ο μοναδικός επενδυτής στον Άρη, υποψήφιος ή μη, που δεν έταξε. Κι αυτό δεν αρέσει σε πολλούς.

Υ.Γ.3 Παρακολούθησα τα τρία τελευταία παιχνίδια της Ντόρτμουντ. Ήθελα να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι την αντίδραση των παιχτών του Κλοπ αναφορικά με την δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Στο πρώτο παιχνίδι, απέναντι στη Λεβερκούζεν, η ομάδα προτίμησε να βάλει στο περιθώριο τα τακτικά στοιχεία που την αντιπροσωπεύουν και, αντί αυτού, να παίξει άμυνα παλαιάς κοπής. Ο Κλοπ, ίσως και επειδή η ομάδα ήταν ανενεργή λόγω της χειμερινής διακοπής, δεν ήθελε να ρισκάρει και δικαιώθηκε με έναν πόντο. Στο δεύτερο παιχνίδι τα πράγματα δεν πήγαν όπως ήθελαν. Αρκετοί πίστευαν ότι η ομάδα θα ξεμπούκωνε, αλλά ο Μπομπαντίγια και η παρέα του είχαν διαφορετική άποψη. Ο αντίπαλος έκλεισε έξυπνα τους χώρους (sic!), πόνταρε στις αντεπιθέσεις και, απέναντι σε μια αψυχολόγητη, ακίνδυνη και χωρίς αυτοπεποίθηση Ντόρτμουντ, πήρε σχετικά εύκολα τους τρεις βαθμούς. Το αποτέλεσμα ήταν, σε μια υπέροχη επίδειξη ποδοσφαιρικού και κοινωνικού πολιτισμού, 80.000 άτομα στο γήπεδο να γιουχάρουν τους παίχτες. Προσοχή: μόνο να γιουχάρουν! Ούτε μπουκάλια στο γήπεδο, ούτε ντου, ούτε ψευτομαγκιές, ούτε ξύλο. Και στο επόμενο εντός έδρας παιχνίδι, να είστε σίγουροι ότι πάλι το γήπεδο θα είναι γεματό, με τους φίλους της ομάδας να τραγουδούν επί 90λεπτο. Η ομάδα του Κλοπ, λοιπόν, φαίνεται ότι δούλεψε στον ψυχολογικό τομέα κι ως εκ τούτου, το ρόδι έσπασε στο τρίτο ματς: φάνηκε πιο δυναμική, είχε τη χαρά να πετύχει νωρίς γκολ, και έφυγε με τρεις βαθμούς στο σακούλι. Στα τρία τελευταία παιχνίδια, λοιπόν, η ομάδα παρουσίασε τρία διαφορετικά τακτικά πρόσωπα. Αρνούμαι, πάντως, να πιστέψω ότι η συγκεκριμένη ομάδα θα κινδυνεύσει.

Υ.Γ.4 Sookie, sookie, sookie, sookie, sookie, sookie, sue!!!