Ο Πόντιος, τα σκουλήκια και οι ορδές του χάους

Δεν είναι περίεργο που το πελατειακό πολιτικό σύστημα της Ελλάδας βρίσκεται υπό κατάρρευση. Κάποτε ήταν ευθύνη του πολιτικού να βρει δουλειά τους ψηφοφόρους, ώστε οι τελευταίοι να απολαμβάνουν την μονιμότητα στον επίγειο παράδεισο του Δημοσίου. Οι πιο φιλόδοξοι, μάλιστα, επέκτειναν τα ρουσφέτια και στον ιδιωτικό τομέα. Τα πλοκάμια των πολιτικών, λοιπόν, ειδικά επί ΠΑ.ΣΟ.Κ., είχαν απλωθεί παντού. Και τώρα, σε μια εποχή που η χώρα ταλανίζεται από πλείστα προβλήματα, οι σχέσεις πολιτικών και ψηφοφόρων έχουν κλονιστεί συθέμελα. Γιατί; Διότι κόπηκαν τα ρουσφέτια. Κι ο Έλληνας ανέκαθεν έβλεπε τις εκλογές σαν πεδίο για να εκμεταλλευτεί καταστάσεις και να αποκομίσει κέρδη. Συν τοις άλλοις, τις αντιμετωπίζει σαν μια ευκαιρία για να τιμωρήσει. Ψηφίζει, λοιπόν, με ιδιοτελή και, συνάμα, αξιοπερίεργα κριτήρια. Και ποτέ, σχεδόν, δεν σκέφτεται το κοινό συμφέρον ή, έστω, σπάνια αντιλαμβάνεται ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού και η επιλογή του λιγότερο κακού. Η πολιτική, με άλλα λόγια, δεν αποτελεί ένα αυθαίρετο πεδίο για δοκιμές. Δεν είναι παγωτό για να πειραματιζόμαστε με νέες γεύσεις. Τέλος πάντων.

Κάπως έτσι, λοιπόν, δικαιολογείται η άνοδος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Ορισμένοι ψηφοφόροι στράφηκαν σε αντισυστημικά κόμματα, τα οποία ευαγγελίζονται ριζοσπαστικές λύσεις και προτείνουν ρηξικέλευθες ρυθμίσεις. Ωστόσο, το κλίμα έχει οριστεί κατά της Νέας Δημοκρατίας κι όχι υπέρ του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Καλό είναι ο Αλέξης ο Τσίπρας, αλλά και ο ελληνικός λαός, να το έχει αυτό υπόψη του. Το ΣΥΡ.ΙΖ.Α., εξάλλου, τα έχει όλα. Σαν μια καντίνα, ονόματι «Ο Πόντιος», που υπήρχε απέναντι από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Πήγαινες να πάρεις ένα βρώμικο να φας και σε ρωτούσε ο τύπος με το μουστάκι, και το κασετόφωνο στο background να παίζει Καζαντζίδη, «να βάλω από όλα;». «Ναι», απαντούσες εσύ. Και έβαζε κυριολεκτικά από όλα. Από σουβλάκια και λουκάνικα, καρότα και λάχανα, μέχρι τυροκαυτερή, κέτσαπ και μουστάρδα. Και στο τέλος σου έδινε ένα σάντουιτς που είχε τα πάντα. Κάπως έτσι είναι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Μπορείς να ακούσεις τα πάντα. Δεν πλήττεις. Δεν νοιώθεις βαρεμάρα. Πάντα σου κεντρίζει το ενδιαφέρον. Ξεχειλίζει από απόψεις. Ότι θα επιστρέψουμε στην δραχμή, θα  βγούμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση/Ο.Ν.Ε. και θα σκίσουμε τα Μνημόνια, μέχρι το ότι θα μείνουμε στο ευρώ, θα ισχυροποιήσουμε τις σχέσεις μας με την Ευρώπη και θα τιμήσουμε τις δεσμεύσεις του Μνημονίου. Γιατί συμβαίνει αυτό; Το ΣΥ.ΡΙΖ.Α., βλέπετε, αποτελείται από αρκετές συνιστώσες. Και η κάθε συνιστώσα, όπως γίνεται αντιληπτό, έχει τα κουσούρια της. Δεν υπάρχει, λοιπόν, κανένας συντονισμός. Κι αυτό το κόμμα επιλέχθηκε από τον ελληνικό λαό για να κυβερνήσει τη χώρα. Ένας εχθρός της λογικής θα προσπαθήσει να διορθώσει τα πλείστα λάθη του προηγούμενου εχθρού της λογικής. Ποιος είναι ο προηγούμενος; Ο κύριος Σαμαράς. Ένας Σαμαράς που είχε την ευκαιρία να γραφτεί στην Ιστορία ως ένας μεγάλος μεταρρυθμιστής, αλλά προτίμησε, αντί να την αδράξει, να την πετάξει μεγαλοπρεπώς στον κάδο των αχρήστων.

Αντί επιλόγου, εύχομαι στον Τσίπρα καλή επιτυχία. Δεν ξέρω αν θα υλοποιήσει τις προεκλογικές του υποσχέσεις. Αν το καταφέρει, πάντως, να ξέρετε ότι βρέθηκε ο κλώνος του David Copperfield (φώτο). Κι αν αποτύχει, να θυμόμαστε ότι δεν θα ευθύνεται ο Τσίπρας. Δεν τον πήρε από το χεράκι η γυναίκα του και τον τοποθέτησε στο Μαξίμου με το ζόρι. Ο ελληνικός λάος τον εξέλεξε Πρωθυπουργό. Ο ελληνικός λαός τον προτίμησε. Όπου, λοιπόν, επικρατεί σαπίλα, υπάρχουν και σκουλήκια. Μαντέψτε ποια είναι αυτά. Μέχρι να το σκεφτείτε, οι ορδές του χάους έφτασαν.



Υ.Γ.1 Η σωστή απάντηση στο κουίζ της προηγούμενης ανάρτησης είναι ο Έντι Τζόνσον. Το βρήκε ο Κωνσταντίνος.

Υ.Γ.2 Μία από τις σοβαρότερες αιτίες της δυστυχίας μας είναι αυτή η αέναη αναζήτηση της ευτυχίας μας. Ίσως σε κάποια ανάρτηση το κάνουμε πενηνταράκια.

Υ.Γ.3 Το Σάββατο ρούφηξα μεγάλες δόσεις ποδοσφαίρου. Το μενού είχε Ρεάλ, Μπαρτσελόνα και Ατλέτικο. Η Ρεάλ πήρε τρεις βαθμούς από ένα παιχνίδι που δεν θα έπρεπε να πάρει κανέναν, η Μπάρτσα ζάλισε κυριολεκτικά την Έλτσε με το κάθετο ποδόσφαιρο και τα κάθετα σπριντ, και, τέλος, η Ατλέτικο Μαδρίτης, για μία ακόμη φορά, φάνηκε συνεπής στο αγωνιστικό της πλάνο. Ποδόσφαιρο, όμως, είχαμε και την Κυριακή. Η Φιορεντίνα κοντραρίστηκε με την Ρόμα, αλλά αυτά που είδαν τα ματάκια μου δεν με αποζημίωσαν. Άτακτο και άναρχο παιχνίδι, χωρίς ιδιαίτερη τακτική, θύμιζε μπάλα αλάνας. Τουλάχιστον ξεχαστήκαμε από τα βάναυσα προβλήματα της καθημερινότητας.

Υ.Γ.4 Αν η Αρειανάρα, με τόσα προβλήματα, καταφέρει και πάρει την άνοδο, θα πρόκειται για θαύμα ολκής.