Είχα αποφασίσει να γράψω για τα κριτήρια που χαρακτηρίζουν έναν παίχτη «καλύτερο». Ως αφορμή υπήρξε ένα άρθρο του Gazzeta σχετικά με τους καλύτερους Ευρωπαίους μπασκετμπολίστες των τελευταίων 35 ετών. Η συγκεκριμένη ανάρτηση, λοιπόν, μπήκε κατευθείαν, έστω και προσωρινά, στο συρτάρι. Η μοίρα, βλέπετε, είχε διαφορετική γνώμη και, άρα, η θεματολογία άλλαξε επειγόντως. Ένας από τους μεγαλύτερους και καλύτερους Αμερικανούς που πάτησαν τα ελληνικά και ευρωπαϊκά παρκέ δεν βρίσκεται πια ανάμεσά σας. Ο λόγος για τον τιτανοτεράστιο Ρόι Τάρπλεϊ. Ομολογώ ότι συγκινήθηκα. Όταν βλέπεις τέτοιους παιχταράδες να αγωνίζονται, χαμογελάς αυθόρμητα. Δεν χρειάζεται να είσαι επιστήμονας του μπάσκετ για να αντιληφθείς το υψηλό μπασκετικό IQ του παίχτη. Ακόμα και αδαής να είσαι, αλλά όχι μονολιθικός, θα σε βοηθήσει ο ίδιος ο παίχτης να το καταλάβεις. Να το νοιώσεις. Θα το διαπιστώσεις από τις χορευτικές του κινήσεις, τις προσποιήσεις, τη δύναμή, το γλυκό σουτάκι από μέση απόσταση (κλισέ), το ταλέντο, τον χειρισμό της μπάλας, ακόμα και την ικανότητά του να βγαίνει πρώτος στην άμυνα για κλέψιμο. Κι αυτά τα στοιχεία ο Ρόι Τάρπλεϊ τα είχε σε μέγιστο βαθμό. Οι φήμες, ήδη από την εποχή που αγωνιζόταν στους Dallas Mavericks, υποδήλωναν ότι θα είχε λαμπρή καριέρα. Δεν είχαν κι άδικο. Τα στοιχεία αυτό υποδείκνυαν. Μέλος της All Star Rookie πεντάδας το 1987, καλύτερος έκτος παίχτης του N.B.A. το 1988 και μέσους όρους της τάξης των 12.8 πόντων και 10 ριμπάουντ. Και κάπου εκεί εμφανίστηκαν οι αυτοκαταστροφικές τάσεις: μπύρες και ναρκωτικά βρίσκονταν στην κορυφή της προσοχής του. Η προσωρινή του αποβολή από το N.B.A. τον οδήγησαν στην Ελλάδα. Δεν ξέρω πόσοι από εσάς τον έχετε παρακολουθήσει. Όσοι δεν τον προλάβατε, δεν θα προσπαθήσω να σας πείσω για την αξία του. Ο άνθρωπος ήταν ένας οδοστρωτήρας. Αν έπαιζε τώρα ένας κλώνος του Ροί Τάρπλεϊ στην Ευρώπη, στην Ευρωλίγκα του Ντάνστον και του Λάσμε, θα έστηνε πάρτι: όσοι τον πρόλαβαν να αγωνίζεται ξέρουν τι εννοώ. Πριν κλείσουμε να αναφέρω και τρεις φήμες. Η πρώτη λέει ότι πριν τον τελικό με την Εφές, στο Τορίνο, το 1993, είχε καταναλώσει ένα καφάσι μπύρες! Ίσως για αυτό πέτυχε μόνο 19 πόντους και μάζεψε 18 ριμπάουντ: ήταν ζαλισμένο το αγόρι. Η δεύτερη φήμη έχει να κάνει με την προθέρμανση πριν από ένα ευρωπαϊκό παιχνίδι με τον Άρη. Αρχίζει η προθέρμανση και τον βλέπουν όλοι να συμμετέχει από την αρχή στο πρόγραμμα. Όλοι απόρησαν. Ο λόγος ήταν ότι ο παίχτης κρύωνε και ήθελε να ζεσταθεί! Η προθέρμανση, βλέπετε, ποτέ δεν άρεσε στον Ρόι. Ούτε η προπόνηση. Για αυτό και η τρίτη φήμη υποδηλώνει ότι υπήρχαν στιγμές που εν ώρα προπόνησης ο παίχτης καθόταν στον πάγκο με πουλόβερ, ενόσω ο Στηβ Γιατζόγλου, ο προπονητής του Άρη την αρχή της σεζόν 1992-93, συμμετείχε στο πρόγραμμα και έσπαγε τα κοντέρ! Αυτός ήταν ο Ρόι Τάρπλεϊ. Ένας παιχταράς με αυτοκαταστροφικές τάσεις. Τέλος.
Μόνο ο Στηβ Γιατζόγλου έλεγε το όνομα του Ρόι Τάρπλεϊ με τόσο έντονα αμερικάνικη προφορά, αξέχαστο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπο εκείνη την εποχή ο Τάρπλεϊ ξεχώρισε για τις φοβερές δυνατότητές του και χαιρόσουν να τον βλέπεις. Ηταν μια εποχή με σημαντικόυς ξένους και με διαφορετικό μπάσκετ, οπότε δεν είμαι σίγουρος αν ο Ρόϊ θα έπαιζε και σήμερα καλά, ίσως να έπαιζε και καλύτερα, αλλά ειμαι σίγουρος οτι αθλητές σαν αυτόν, υπάρχουν μόνο λίγοι.
Κρίμα που οι καταχρήσεις τον έστειλαν αλλού τόσο νωρίς, στα 50 του.
Οταν διαβασα το πρωι που ξυπνησα για το θανατο του Ροι στεναχωρηθηκα πραγματικα. Ηταν και συνεχιζει να ειναι απο τους αγαπημενους μου παικτες που περασαν απο τον Ολυμπιακο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΙσως γιατι ηταν απο τους πρωτους αθλητες που θαυμασα καθως αρχιζα να καταλαβαινω τι ειναι μπασκετ στο παιδικο μου το μυαλο.
Αγαπημενε μου Ροι, θα σε θυμαμαι, δεν μπορω κι αλλιως, ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για ΟΛΑ!
Τζονάκο, συμφωνώ για Στηβ. Μεγάλη μορφή του ελληνικού μπάσκετ και τρομερή προφορά. Είμαι της άποψης ότι το μπάσκετ είναι μπάσκετ. Οι βασικές αρχές του αθλήματος είναι ίδιες. Αν ο Τάρπλεϊ αγωνιζόταν τώρα, θα έκανε θραύση στην Ευρώπη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜανόλο, κι εγώ στεναχωρήθηκα. Κάθε γνήσιος μπασκετόφιλος που τον έχει παρακολουθήσει φαντάζομαι ότι στεναχωρήθηκε.
Eυτυχής που ειδα στην Ελλάδα αυτόν το μεγιστο παικτη,έστω κι αν αδικησε τον εαυτό του με όλα του τα κουσουρια... Καλή Χρονιά,συναρειανέ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή χρονιά, VAD!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧάρης
ΑπάντησηΔιαγραφήΤον Roy Tarpley δεν πρόλαβα να τον δω δυστυχώς (όσο σκέφτομαι πόσους παικταράδες του basket και του ποδοσφαίρου ΔΕΝ έχω προλάβει, νευριάζω). Κρίμα για τον άνθρωπο που έφυγε νωρίς με τέτοιο τρόπο. Και σίγουρα θα ταλαιπωρήθηκε στην ζωή του πριν φύγει.
Για τα καθαρά μπασκετικά προσόντα, υποθέτω ότι όντως σήμερα ο Tarpley (με το μπόι του, την τεχνική του, την δύναμή του) σε προσωπικό επίπεδο θα έκανε party στην Ευρώπη, με αντιπάλους "center" ύψους 2,05m (αν και το ευρωπαϊκό μπάσκετ πάντα διέφερε από το αμερικάνικο, όντας πιο τεχνικό και ομαδικό αντί να στηρίζεται στα φυσικά και ατομικά προσόντα των παικτών). Η Ευρώπη έχει αποψιλωθεί από καλούς και ψηλούς παίκτες. Σχεδόν όλοι όσοι είναι πάνω από 2,10m έφυγαν για το ΝΒΑ κι ας είναι κρυάρια, γιατί και στην Αμερική σταμάτησαν να βγάζουν καλούς ψηλούς (ενδεικτικά, ακόμα κάνουν πλάκα στο ΝΒΑ ο Duncan στα 38 και ο Nowitzki στα 36!!!). Μπράβο πάντως και στους μπασκετοπαράγοντες της εποχής που κατάφεραν και έφεραν τον Tarpley για να παίξει στην Ελλάδα με Άρη, Ολυμπιακό και Ηρακλή, σίγουρα τότε θα ενδιαφέρθηκαν και κορυφαίες ομάδες από Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία για να τον αποκτήσουν.
Χάρη, όπως είπα και παραπάνω, το μπάσκετ είναι μπάσκετ. Το ίδιο ισχύει και για το ποδόσφαιρο. Αν είσαι άρχοντας του αθλήματος, σε όποια εποχή και να παίξεις, θα διαπρέψεις. Και πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσει αυτή η ιστορία οτι τάχα μου δεν μπορείς να συγκρίνεις παίχτες που έπαιξαν σε διαφορετικές εποχές κι ότι τάχα μου δεν θα κατάφερναν να προσαρμοστούν στο σήμερα. Τότε να μην συγκρίνουμε τον Χατζηπαναγή με τον Φετφατζίδη, τον Γιαννάκη με τον Μάντζαρη, τον Χακίμ με τον Κουφό, τον Πελέ με τον Μπαλοτέλι και τον Στόκτον με τον Μποχωρίδη. Τέλος πάντων. Το ρεζουμέ είναι ότι αν έπαιζαν τώρα οι Αμερικανοί που είχαν περάσει τα καλά χρόνια της Α1 θα έκαναν πάρτι. Κι αυτό δείχνει την πτώση του αθλήματος στην Ευρώπη, καθώς καλοί παίχτες βαφτίζονται παιχταράδες, αλλά και την ποιοτική πτώση των Αμερικανών που αφήνουν την Αμερική για να έρθουν στην Ευρώπη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για τους σέντερ, τους πραγματικούς σέντερ, βρίσκονται σε τρομακτική έλλειψη. Κι όταν έχεις δει Γιούιν, Ρόμπινσον, Χακίμ και τα λοιπά, τότε η κατάσταση γίνεται ακόμα χειρότερη.
Τι να πρωτοθυμηθώ από τον παιχταρά; Τα αθλητικά ή τα... παραθλητικά του κατορθώματα; Από τους πλέον ολοκληρωμένους παίκτες που έχω παρακολουθήσει. Τεράστιο ταλέντο και αυτοκαταστροφικός συνάμα, έχει την γοητεία του... R.I.P.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνηκω στην τυχερη γενια των 35+ που προλαβαν και τον ειδαν live. Πραγματικα κοπηκαν τα ποδια μου στην ειδηση του θανατου του, γιατι αποτελεσε ίσως ενα απο τα μπακετικα μου ιδαλματα. Τι τυχεροι και ευλογημενοι ειμαστε εμεις που προλαβαμε και είδαμε ζωντανα εναν Ροϊ Ταρπλει, εναν Ντεϊβιντ Ινγκραμ, εναν Γουόλτερ Μπερι ακομα ακομα και Τζο Χαντσον, Τζο Αρλαουσκας και τόσους αλλους που διαφευγουν από το μυαλο μου αυτη την στιγμη!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήRest in Peace ρε Roy.
Μπαλαντέρ, προτιμώ να θυμάμαι τα αθλητικά του κατορθώματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρισταγόρα, θυμάσαι τον Ουίγκινς; Ρεντφορντ; Ορτιθ; Τον παιχταρά Γκάρι Γκραντ; Τσίβιους; Νόρις; Κόστνερ; Τόνι Ουάιτ; Χένρι Τέρνερ; Τον bomber Σέιν Χιλ; Μεγάλη συγκίνηση.
Θα σου πω μια ιστορία αδερφέ κάνθαρε
ΑπάντησηΔιαγραφήπέτρινα χρόνια για την ομάδα του Ολυμπιακού στο ποδόσφαιρο η άνθιση του Ερυθρόλευκου μπάσκετ με τον Ξανθό στον πάγκο να φορά εκείνο το περίεργο σακάκι και να πηγαινοέρχεται σαν τρελός στον πάγκο
Εκείνη την Κυριακή είχα πάει στου συγγενείς μου στην Θεσσαλονίκη γιατί υπήρχε λόγος
και μάλιστα διπλός
από την μια έπαιζε ο Ολυμπιακός στην Τούμπα και είχε και παιχνίδι στου μπάσκετ με τον Άρη να υποδέχεται τον Ολυμπιακό
Φυσικά η επιλογή μου ήταν δεδομένη Θα πήγαινα να δω το Μεγάλο ντέρμπι στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρον............. πήρα θέση να δω το μεγάλο παιχνίδι με το γήπεδο να φλέγεται
Ήταν η πρώτη νίκη του πέτυχε ομάδα από το Λεκανοπέδιο δεν ξέρω και εγώ μετά από πόσα χρόνια (θαρρώ 15 θα ήταν) Αντίπαλος που Τάρπλει ο νεαρός ταλαντούχος Τάρλατς
και κάπου εκεί κάνει την δήλωση βόμβα μετά το ματς ........Δεν μπορούσα να τον μαρκάρω βρωμοκοπούσε μπύρα ... Το ποτό όπως σε κάθε μεγαλοφυΐα είναι η κινητήριος δύναμη άλλωστε και οι δυνατοί πεθαίνουν νέοι έτσι δεν είναι ρε Κάνθαρε ???? Ο Τάρπλει λοιπόν ήταν ΑΥΤΟΣ Ο ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ που εισήγαγε τον όρο Τεσσαροπεντάρι πύραυλος με την μπάλα στα χέρια να εφορμά στο καλάθι με την πλαστικότητα που διέθετε στις κινήσεις του και σέντερ που σήμερα Όμοιος του ΣΤΗΝ EUROLEAGUE δεν υπάρχει (εδώ εμείς έχουμε τον Χάντερ που κάνει μόνο αυτό την δουλειά και πανηγυρίζουμε λες και βρήκαμε τον κλώνο του Ρόι) Και θα τον θυμόμαστε Ρε κάνθαρε γιατί τέτοιο παίχτη στην θέση του θα κάνουμε να δούμε πολλά χρόνια μιας και σήμερα όσο και να ψάχνω τέτοιος δεν υπάρχει να τα έχει όλα και να κάνει τα double double για πλάκα όπως αυτός (εδώ βάζει ο Μπατίστα του Πάο 14 πόντους και ανάβουν καπνογόνα λες και κέρδισαν το κουραδόκαστρο που στην άμυνα του βάζουν 20 και κανείς δεν τα βλέπει αυτά) ......Σήμερα είναι ο Αγώνας Ολυμπιακού Άρη και μακάρι να έδωσαν άδεια από τον ΕΣΑΚΕ να τιμήσουν οι ΔΥΟ ΑΥΤΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΤΟΝ ΠΑΙΧΤΗ ΠΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕ ΤΙΤΛΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥ ΔΥΟ αλλά προπάντων να τιμήσουν και τον ήρωα μας που με αυτόν μεγαλώσαμε και μέχρι και σήμερα πορευόμαστε και τον αναφέρουμε στις συζητήσεις μας ως τον άνθρωπο που εισήγαγε τον σύγχρονο όρο power center στην Ευρώπη (και όχι μόνο θα έλεγα)
Θα κλείσω το σχόλιο μου στα πολύ ωραία που έγραψες με αυτό
Αν έρθει ποτέ στην Ευρώπη άλλος παίχτης που να πλησιάζει τον Τάρπλει αυτόν θα τον έχει φέρει μόνο ένας αυτός που έφερε και τον Τάρπλει στον Άρη ...............
Και το όνομα αυτού ΣΤΗΒ ΓΙΑΤΖΟΓΛΟΥ
Την αγάπη μου και τα σέβη μου σε εσένα και σε όλα τα αδέρφια τους blogger που μου λείψατε τόσο (έχω ένα μικρό άγχος η αλήθεια είναι που γράφω σχόλιο στο μπλοκ σου μετά από το τόσο καιρό ελπίζω να συγχωρήσεις την μακροσκελή απάντηση μου στο άρθρο σου)
Ρε μάγκα, τι να σε συγχωρέσω; Με δουλεύεις; Γράψε και δέκα σελίδες. Με χαρά θα τις διαβάσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Τάρπλεϊ δεν υπήρξε απόλαυση μόνο από τους φίλους του Άρη και του Ολυμπιακού. Όποιος αγαπάει το μπάσκετ, όποιος θυμάται εκείνες τις εποχές, τότε που βλέπαμε πραγματικούς παιχταράδες, οφείλει να συγκινηθεί. Διότι, για να είμαστε και δίκαιοι, τέτοιος παίχτης, σε τέτοια ηλικία, δεν έπρεπε ποτέ να έρθει στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
Ο Γιατζόγλου είναι τεράστια μορφή. Όχι μόνο για την ακαταμάχητη προφορά του. Προφανώς δεν τον πρόλαβα ως παίχτη, αλλά τον θυμάμαι ως προπονητή. Ατακαδόρος, γνήσιος, πεισματάρης, εμψυχωτής, μετρ της ψυχολογίας και τρομερός σκάουτερ. Δεν λέω ότι είναι κλώνος του Πόποβιτς, αλλά ο άνθρωπος έχει αφήσει το στίγμα του στο ελληνικό μπάσκετ.
Καλή συνέχεια, γίγαντα!