Ο εύκολος τρόπος κι ο αποδοτικός τρόπος

Ποιος είναι ο εύκολος τρόπος για να απεγκλωβίζεις το τόπι από το τερέν σου; Η μετατροπή της μπάλας σε ρουκέτα. Αν έχει δυο κλώνους του Σαριέγκι στο κέντρο της άμυνας, τότε η μπάλα μπορεί να φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη. Και μέχρι η βαρύτητα να επιτελέσει το έργο της, με τους παίχτες να κοιτάνε προς τον ουρανό για να δούνε που θα προσγειωθεί το τόπι, αποσυμπιέζεις την κατάσταση, παίρνεις μια ανάσα, ανεβάζεις λίγο ψηλότερα τις γραμμές σου και δίνεις χρόνο στους γρήγορους παίχτες σου να πάρουν θέση μάχης για αντεπίθεση, μπας και βρεις κενούς χώρους και τρέξεις με την μπάλα στα πόδια. Κι όλα αυτά ισχύουν μόνο σε περίπτωση που πάρεις κατοχή. Κάτι, μάλλον, σπάνιο. Οι ρουκέτες, βλέπετε, καταλήγουν, συνήθως, σε πόδια αντιπάλων. Εκείνοι είναι που ασκούν πίεση, εκείνοι είναι που έχουν ψηλά τις γραμμές τους, εκείνοι είναι που πρέπει να τρέξουν λιγότερο για να κερδίσουν εκ νέου την κατοχή. Αυτός, λοιπόν, είναι ο εύκολος τρόπος. Και εφαρμόζεται από ομάδες που έχουν πανικοβληθεί, δεν έχουν την απαιτούμενη ποιότητα να αμυνθούν ορθολογικά ή δρουν από ένστικτο αυτοσυντήρησης.

Ποιος είναι ο αποδοτικός τρόπος για να απεγκλωβίζεις το τόπι από το τερέν σου; Οι κοντινές πάσες. Είναι, κατά κύριο λόγο, διαγώνιες, για να ανοίξει το παιχνίδι, πραγματοποιούνται με τη μία, κι όχι μετά από κοντρόλ, λαμβάνουν μέρος σε λίγα τετραγωνικά, απαιτούν ψυχραιμία και μερική ποιότητα. Αν έχεις, δηλαδή, ικανότητα, και με λίγη τύχη, μπορείς να φτάσεις στο αντίπαλο τερέν και να χτυπήσεις σαν κόμπρα. Τέτοιου είδους ομάδες δεν θέλουν να χάσουν την κατοχή και γουστάρουν να τρέχουν στο ανοιχτό γήπεδο με την μπάλα στα πόδια, ενόσω διενεργείται κίνηση χωρίς την μπάλα, είτε από τις πτέρυγες είτε από τον άξονα. Αυτό σημαίνει ότι έχει θεσπιστεί ένα συγκεκριμένο αγωνιστικό πλάνο. Υπάρχει, όμως, τρόπος για να εμποδίσεις υπέρ το δέον έναν αντίπαλο που προσπαθεί να απεγκλωβίσει ομαλά και ορθολογικά την μπάλα. Πώς; Τι κάνεις; 

Αυτό που εφάρμοζε η Μπαρτσελόνα του Γκουαρντιόλα. Με το που έχανε κατοχή, οι παίχτες έπεφταν σαν βαμπίρ πάνω στον αντίπαλο που είχε την μπάλα. Το αποτέλεσμα; Κέρδιζαν εκ νέου την κατοχή. Κάτι αντίστοιχο έγινε και την Κυριακή. Η Μπαρτσελόνα του Λουίς Ενρίκε, απέναντι στην σκληροτράχηλη Ατλέτικο Μαδρίτης, μόλις έχανε την μπάλα, πίεζε ασφυκτικά τους παίχτες του Σιμεόνε. Πώς αντέδρασαν οι φιλοξενούμενοι; Όταν υπέγραφαν τις επιταγές του πρώτου τρόπου, η Μπαρτσελόνα κέρδιζε αναίμακτα την κατοχή. Το ερώτημα είναι γιατί μια πειθαρχημένη ομάδα να μετατρέψει την μπάλα σε ρουκέτα; Η απάντηση έγκειται στην κάκιστη εμφάνιση των ακραίων μπακ. Η αμυντική προσήλωση του Χουανφράν βρισκόταν σε χαμηλότατα επίπεδα, ενώ ο έτερος ακραίος μπακ, ο Χεσούς Γκάμεθ, συνάντησε πολλαπλά προβλήματα από τις επελάσεις και το pace του Μέσι. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο Χιμένες, για τον οποίο έχουν ακουστεί καλά λόγια, δεν έκανε σε κανένα σημείο του αγώνα fit με τον Γκοντίν: ήταν νευρικός, άτσαλος και με μέτριες τοποθετήσεις. 

Υπήρχαν, όμως, και στιγμές που η Ατλέτικο πόνταρε στον αποδοτικό τρόπο για να απεγκλωβίζει την μπάλα. Με τον Γκοντίν να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, τον Τιάγκο να αναλαμβάνει την ομαλή μεταβίβαση της μπάλας από την άμυνα προς την επίθεση και τον Τουράν να παίζει απρόβλεπτα, η Ατλέτικο θα μπορούσε να πετύχει κάποιο γκολ όταν έτρεξε στο ανοιχτό γήπεδο. Αλλά αυτές οι φάσεις ήταν ελάχιστες και οι παίχτες που βρέθηκαν σε μέτρια/κακή βραδιά πλείστοι. Η Μπαρτελόνα, βλέπετε, στη δύναμη της Ατλέτικο αντιπαρέταξε δύναμη. Όταν, λοιπόν, βλέπεις τους ντελικάτους Ινιέστα, Πικέ και Μπούσκετς, με άξιο συμπαραστάτη τον πάντοτε δυναμικό Μαστσεράνο, να πέφτουν σαν σκυλιά του πολέμου πάνω στον αντίπαλο, τότε το αποτέλεσμα δεν πρέπει να προξενεί έκπληξη.Θα υπάρξει, άραγε, συνέχεια;

Υ.Γ.1 Πάει κι ο Μίτσελ. Από το καλοκαίρι είχαν φαγωθεί να φύγει. Ορίστε, έφυγε.

Υ.Γ.2 Δυνατό κομμάτι.