In Arsene we trust

Εισαγωγή

Το φθινόπωρο του 1997, βρέθηκα στο Λονδίνο για περίπου δύο μήνες. Είχα ένα νταραβέρι με μια όμορφη Αγγλιδούλα που είχα γνωρίσει στην Ρόδο εκείνο το καλοκαίρι. Μόλις έσκασε η κλήρωση Άρσεναλ- Π.Α.Ο.Κ., είπα μέσα μου, όπα μεγάλε, εδώ είσαι. Είδα τη ρεβάνς με το γκολ του Βρύζα κι ακόμα έχω κρατημένα τα ενθύμια από τα οπισθόφυλλα των εγγλέζικων εφημερίδων (Zisis the end κ.ά.). Μένοντας στο Λονδίνο όμως, διαπίστωσα πως οι Εγγλέζοι φίλαθλοι έχουν αρκετές διαφορές από τους δικούς μας. Και κυρίως, στο πως αντιλαμβάνονται το παιχνίδι. Χειροκροτούν και τραγουδούν για την ομάδα τους, σεβόμενοι, όμως, τους αντιπάλους τους. Στο συγκεκριμένο παιχνίδι, λίγο πριν την έναρξη, στο απέναντι πέταλο, κάποιοι Έλληνες, μάλλον φοιτητές, σήκωσαν ένα πανώ που έλεγε «Άρης-Θρησκεία-Ιερολοχίτες». Αμέσως ενεργοποιήθηκε η ασφάλεια του γηπέδου και το κατέβασε. Στο ημίχρονο του αγώνα, είχα κατέβει μέχρι τις διαφημιστικές πινακίδες, στο χορτάρι του γηπέδου. Εκεί με σταμάτησαν οι ασφαλίτες. Τους είχα δώσει τη φωτογραφική μου μηχανή και με χαρά με φωτογράφισαν. Άλλα ήθη. Όταν τέλειωσε το παιχνίδι, έβλεπα τις οικογένειες με τις φανέλες της Άρσεναλ να χειροκροτούν την ομάδα τους, κι ας είχε αποκλειστεί. Αργότερα, έξω από το γήπεδο, διατηρούσαν το χαμόγελό τους και βημάτιζαν για τα σπίτια τους. Από τότε έκανε μέσα μου ένα κλικ για την Άρσεναλ.

In Arsene we trust - Part I

Ένα χρόνο πριν, τον Σεπτέμβρη του 1996, η Άρσεναλ υπέγραφε συμβόλαιο συνεργασίας με τον Αρσέν Βενγκέρ. Ο Αλσατός προπονητής που είχε κάνει όνομα με την Μονακό, με την οποία κατέκτησε το πρωτάθλημα Γαλλίας το 1988, κι έπαιξε στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1992, είχε ένα πέρασμα από την Ιαπωνία για έναν χρόνο, στον πάγκο της Nagoya. Στην Άρσεναλ πήγε να δώσει έναν ευρωπαϊκό αέρα. Τότε το αγγλικό ποδόσφαιρο έβγαινε από τα πέτρινα χρόνια του, μετά τα γεγονότα του Χέιζελ και τον αποκλεισμό του από κάθε ευρωπαϊκή διοργάνωση, με απόφαση της Θάτσερ. Στην αρχή, οι παίχτες της Άρσεναλ τον πήραν στο ψιλό. Τους είχε απαγορεύσει να πίνουν μπύρες στα αποδυτήρια μετά τους αγώνες και τους έβαλε σε πρόγραμμα διατροφής. βάσει της εισήγησης της διατροφολόγου που απαίτησε από τη διοίκηση να προσληφθεί. Το επόμενο καλοκαίρι έφερε στην ομάδα παίχτες δικής του επιλογής, με κορυφαίες υπογραφές αυτές των Βιεϊρά, Πετί, Μπέργκαμπ, Όβερμαρς, Ανελκά. Παρά τον αποκλεισμό από τον Π.Α.Ο.Κ. εκείνον τον χρόνο, κατέκτησε πρωτάθλημα και κύπελλο Αγγλίας. Στα επόμενα χρόνια κατέκτησε άλλα δυο πρωταθλήματα και κύπελλα, με κορυφαία στιγμή το αήττητο πρωτάθλημα του 2003-04, που έδωσε στην ομάδα το προσωνύμιο «Invincible». Στα πρώτα εφτά χρόνια του Βενγκέρ στον πάγκο της Άρσεναλ, μεγάλα ονόματα ήρθαν στην ομάδα. Άλλοι στην ποδοσφαιρική τους ακμή, κι άλλοι σαν ταλέντα που ωρίμασαν στην Άρσεναλ. Για παράδειγμα, οι Ανρί, Πιρές, Λέμαν, Βιλτόρ, Σολ Κάμπελ, Σιγκάν, Ρέγιες πήγαν στην Άρσεναλ σαν έτοιμοι παίχτες. Αντίθετα, οι Φάμπρεγας, Κανού, Άσλεϋ Κόουλ, Λιούνμπεργκ, Κλισί, Κόλο Τουρέ υπέγραψαν και ωρίμασαν στο Λονδίνο.

In Arsene we trust - Part II

Στο τέλος του αήττητου πρωταθλήματος, τη σεζόν 2003-04, δρομολογήθηκε η κατασκευή του νέου υπερσύγχρονου γηπέδου, που ονομάστηκε «Emirates», μετά την πολυδάπανη χορηγία των Αράβων. Το «Highburry» ήταν μικρό και παλιό και, καθώς η ομάδα μεγάλωνε και αναπτυσσόταν σε παγκόσμια κλίμακα, αυτή η αλλαγή ήταν επιβεβλημένη. Ο Βενγκέρ διάλεξε την κατάλληλη στιγμή για μετακόμιση. Η αλλαγή στη δομή του τσου λου, που επέτρεπε ακόμα και στην τέταρτη ομάδα της Αγγλίας να παίζει στους ομίλους, ήταν η ευνοϊκή συγκυρία. Ο Βενγκέρ, ο οποίος είναι απόφοιτος οικονομικής σχολής, γνωρίζει άριστα πως το χρήμα είναι το μέσο για να πετύχεις τους μεγάλους στόχους που θέλεις. Με τέσσερις ομάδες της Αγγλίας στο τσου λου, τα λεφτά από τη συμμετοχή στους ομίλους είναι σχεδόν εξασφαλισμένα. Συνεπώς, κόβονται τα έξοδα από δαπανηρές μεταγραφές και τα κεφάλαια που χρειάζονται γα να αποπληρωθεί το καινούριο γήπεδο. Το κομβικό σημείο σε αυτό το εγχείρημα είναι να βγαίνουν παίχτες από τα τμήματα υποδομής. Κι εδώ ήταν η μεγάλη συμβολή του Αρσέν Βενγκέρ στην ολοκλήρωση του σχεδίου του. Παίχτες άγνωστοι και σε νεαρή ηλικία, έκαναν την εμφάνισή τους σε αυτό το διάστημα, και, παρόλα αυτά, η Άρσεναλ πάντα έβρισκε τον τρόπο να είναι χωμένη στην τελική τετράδα της λίγκας και στους χρυσοφόρους ομίλους του τσου λου. Και πάντα να παίζει το ανοιχτό επιθετικό ποδόσφαιρο που αγαπά ο ουδέτερος φίλαθλος να βλέπει. Υπήρχαν χρονιές δύσκολες, όπως η περίοδος 2011-12, που χρειάστηκε να ξοδέψει πολλά χρήματα στην μεταγραφική περίοδο του Γενάρη, για να ισορροπήσει τα κενά που δημιουργήθηκαν με τις απομακρύνσεις των Φάμπρεγας και Φαν Πέρσι. Οι προσθήκες των Αρτέτα και Μερτεζάκερ έδωσαν την απαραίτητη εμπειρία και έσωσαν τη χρονιά.

In Arsene we trust - Part III
Φέτος το γήπεδο ξεπληρώνεται και αρχίζει μια νέα εποχή για την ομάδα. Ήδη ο Πρόεδρος, Ιβάν Γκαζίδης, από πέρσι ακόμα, έδωσε στον Βενγκέρ το δικαίωμα να διαχειριστεί πάνω από 50 μύρια, προς ενίσχυση της ομάδας. Οι μεταγραφές που έγιναν, ήταν παίχτες ουσίας και εμπειρίας, ξεφεύγοντας από το προηγούμενο μοντέλο. Οι Καθόρλα, Ποντόλσκι, Ζιρού, Οζίλ, Μονρεάλ και Φλαμινί, συν τους δυο προαναφερθέντες, Αρτέτα και Μερτεζάκερ, έδωσαν την εμπειρία και την ηρεμία που χρειάζεται μια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό. Άλλαξε, όμως, και η τακτική προσέγγιση των αγώνων, από τον ίδιο τον Βενγκέρ. Η παραίτηση/απομάκρυνση του επί χρόνια βοηθού Πατ Ράις, και η πρόσληψη του παλιού παίχτης της Άρσεναλ και της Εθνικής Αγγλίας, Στιβ Μπουλντ, σε ρόλο ειδικού σε αμυντικά θέματα, έδωσαν στην Άρσεναλ το μέταλλο και το ειδικό βάρος που χρειαζόταν για να σηκώσεις την κούπα.

Υ.Γ.1 Το παραπάνω κείμενο το έχει γράψει ο Νικόλας, ένας αναγνώστης του blog, και αποτελεί το πρώτο μισό του original κειμένου. Το δεύτερο -και μεγαλύτερο- μισό, το οποίο αναλώνεται σε τακτικά ζητήματα, σε άμυνα και επίθεση, θα αναρτηθεί την Παρασκευή. Ο λόγος που το κόβω σε δυο μέρη είναι πολύ απλός: το αρχικό κείμενο ήταν πολύ μεγάλο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται! Οφείλω, πάντως, να ευχαριστήσω τον Νικόλα για το άκρως ενδιαφέρον και κατατοπιστικό άρθρο που έγραψε!  Ελπίζω να το διασκεδάσετε όσο κι εγώ.

Υ.Γ.2 Ωραία η Τσέλσι. Είχε αγοράσει τον Μάτιτς 1,5 μύριο από την Κόζιτσε, τον πούλησε στην Μπενφίκα για τρία μύρια και, τώρα, τον φέρνει πίσω από τους Πορτογάλους για 25 μύρια!

Υ.Γ.3  Από τον Κώστα Καίσαρη: «Κατά διαόλου και ο ΠΑΣ Γιάννινα με τον Τσιώλη. Από το κακό στο χειρότερο. Σε 10 ματς έχει όλους κι όλους εννιά πόντους. Τρεις νίκες και επτά ήττες. Τέσσερα γκολ από τον Απόλλωνα στη Ριζούπολη και δύο από την Καλλονή μέσα στα Γιάννενα, για να θυμηθούμε τις δύο τελευταίες μπούφλες. Μια ομάδα, ο ΠΑΣ, που έτσι ή αλλιώς δεν είχε καλή άμυνα κι έχασε τον Γενάρη τους Ντε Βινσέντι και Τσάβες. Δεν υπάρχουν όμως δικαιολογίες. Απλώς, είναι κι αυτές οι περιπτώσεις μέσα στο ρεπερτόριο του ποδοσφαίρου. Αποδεδειγμένα καλοί προπονητές, όπως ο Τσιώλης, να μην μπορούν να κολλήσουν σε μια ομάδα. Να ταιριάξουν. Όπως δεν είχε ταιριάξει ο Τσιώλης και στον Άρη. Όπως δεν ταίριαξε πέρυσι ο Αναστόπουλος στον Ατρόμητο. Δεν είναι άσπρο-μαύρο το ποδόσφαιρο. Κάποιες φορές μια δουλειά βγαίνει, κάποιες δεν βγαίνει. Και ειδικότερα, μάλιστα, όταν η δουλειά πάει να γίνει στη μέση της σεζόν. Βλέπεις τον Απόλλωνα κι αυτός ο Σάντζες τους έχει κάνει τούρμπο. Μπορεί να την πατήσανε στα χασομέρια από τον Αστέρα, αλλά πέφτουνε πάνω στην μπάλα σαν λυσσασμένα σκυλιά. Κι όχι ένας ένας. Όλοι μαζί. Σε κάθε φάση. Είναι θέμα δουλειάς βέβαια, αλλά κάποιες φορές ένας προπονητής κολλάει. Κάποιες όχι».

Υ.Γ.4 Νταξ, τι να λέμε τώρα...