Το cheesecake, το βάζο, το ποδήλατο και η παραμυθένια ιστορία

Το ποδόσφαιρο είναι περίεργο άθλημα. Πανέμορφο, ελκυστικό, συχνά αμφίρροπο, αλλά, επαναλαμβάνω, περίεργο. Ιδιότροπο. Παράξενο. Σαν να διεξάγεις με πανομοιότυπο τρόπο ένα πείραμα και να προκύπτει συνεχώς διαφορετικό αποτέλεσμα. Έχουμε πει, λοιπόν, ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι ζαχαροπλαστική. Όταν παρασκευάζω, για παράδειγμα, εγώ, ο Κωστής, cheesecake, κάθε φορά η υφή, η γεύση και η εμφάνιση προκύπτουν τα ίδια. Βάζω τα υλικά, τα ομογενοποιώ, τα μπλεντάρω, τα μιξάρω και προκύπτει ένα εύγευστο, ευπαρουσίαστο αποτέλεσμα. Για να μην προκύψει ίδιο αποτέλεσμα σημαίνει ότι κάποιο κραυγαλέο λάθος έχει λάβει μέρος ή απλά ο παρασκευαστής δεν γνωρίζει την τέχνη της ζαχαροπλαστικής. Είναι, με άλλα λόγια, άμπαλος. Επομένως, όταν φτιάχνω cheescake, mission accomplished. Η επιτυχία είναι δεδομένη. Και το αποτέλεσμα, σχεδόν, πανομοιότυπο.

Αν, όμως, δώσεις τα ίδια υλικά και την ίδια συνταγή σε κάποιον άλλον σεφ, τι θα συμβεί; Το γλυκό θα βγει ίδιο; Ναι, επί της ουσίας, θα βγει. Νταξ, μπορεί να υπάρχουν κάποιες απειροελάχιστες διαφορές, αλλά αυτό μάλλον εντάσσεται στο πλαίσιο της προσωπικής σφραγίδας. Γούστο, δηλαδή. Ακόμα και μόδα. Αλλά, επαναλαμβάνω, το αποτέλεσμα θα είναι ίδιο. Στο ποδόσφαιρο, ωστόσο, δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Μπορεί όλα τα υλικά να είναι ίδια· τα πάντα, βρε παιδί μου, να είναι απαράλλαχτα: οπαδοί, διοίκηση, παίχτες, στόχοι, υπάλληλοι. Μολαταύτα, αν αλλάξει ο προπονητής, δηλαδή ο σεφ, το γλυκό δεν θα βγει ίδιο. Γκαραντί.

Κάπως έτσι την έχει πατήσει ο Μόγιες. Νόμιζε ότι η ομάδα θα συνέχιζε με αυτόματο πιλότο. Κι όμως, δεν είχε άδικο. Πράγματι, ο αυτόματος πιλότος υπάρχει στο ποδόσφαιρο. Για παράδειγμα, η Μπαρτσελόνα του Βιλανόβα είχε πατημένο, έστω μερικώς, το κουμπί του αυτόματου πιλότου. Ο Γκουαρντιόλα, όμως, δεν κάθισε στην Μπαρτσελόνα 27 ολόκληρα χρόνια. Όσα, δηλαδή, ο Φέργκιουσον. Για την Ιστορία το διάστημα αυτό μπορεί να συνιστά μια σταγόνα στον ωκεανό, αλλά ας είμαστε ρεαλιστές: 27 χρόνια αντιπροσωπεύουν μια ολόκληρη ζωή. Ο Μόγιες, λοιπόν, όταν ανέλαβε βρέθηκε ενώπιον μιας πραγματικής πρόκλησης: να μην αλλάξει τίποτα ή να προσπαθήσει να αλλάξει κάποια πράγματα, ακόμα και όλα! Προτίμησε, προς απογοήτευση πολλών, ύστερα από τις εμφανίσεις και τα αποτελέσματα της ομάδας για την τρέχουσα σεζόν, το πρώτο. Εκτός αν ο Σερ Άλεξ γνώριζε τι επρόκειτο να συμβεί και τον επέλεξε για να αποδείξει περίτρανα πόσο δυσαναπλήρωτο είναι το κενό του. Για να βλέπει την ομάδα από τα επίσημα και να γελάει σαν μικρό παιδί που έκλεψε τις καραμέλες από το βάζο της τραπεζαρίας.

Στην Άρσεναλ, πάντως, ο προπονητής δεν έχει αλλάξει εδώ και 18 χρόνια. Μια ζωή κι αυτός, ο σεφ, στο ίδιο περιβάλλον. Να προσπαθεί να παρασκευάζει κάθε σεζόν, με διαφορετικά υλικά, το ίδιο cheesecake. Με την ομάδα, πράγματι, να διατηρεί το ίδιο τακτικό mentality. Κάτι, για να συμβεί, εξαιρετικά δύσκολο. Αλλά φέτος έχει βελτιώσει κατά πολύ την άμυνά της. Για αυτό και βρίσκεται στην κορυφή. Ποιος τα πιστώνεται όλα αυτά; Μα, φυσικά, ο Αρσέν. Ο άνθρωπος που οι περισσότεροι λατρεύουν να κράζουν, αλλά όλοι τον εκτιμούν και αναγνωρίζουν την τεράστια προσφορά του. Και η αλήθεια συνοψίζεται στο ότι ο Αρσέν είναι πραγματικός manager. Αν ο Άγιος Βασίλης τού έφερνε και έναν επιθετικό ολκής, όλα θα ήταν καλύτερα. Και η γκρίνια λιγότερη. Διότι καλός, φιλότιμος και συμπαθητικός ο Ζιρού, αλλά τότε, αντί για μια θέση στην εντεκάδα, να του δώσουμε ένα ποδήλατο για να κάνει βόλτες στα πάρκα του Λονδίνου και να μοιράζει σοκολατάκια στα μικρά παιδιά.

Και σβήνουμε με την Τσέλσι. Το ότι ο Μουρίνιο αρέσκεται να ασχολείται με rival clubs το ξέρουμε. Κάπως έτσι καλύπτει, τουλάχιστον νομίζει, τα δικά του κενά. Εσχάτως τα πυρά του, προφανώς στοχευμένα, πέφτουν στην Λίβερπουλ του Ρότζερς και του Σουάρες. Νταξ, είναι ειδικός στα mind games, πραγματική μανούλα, αλλά καλό είναι να παίξει και λίγο ποδόσφαιρο. Διότι στα ντέρμπι βγαίνει και παίζει σαν τον Αναστόπουλο. Ή, ακόμα χειρότερα, σαν τον Καραγεωργίου. Και βγαίνουν διάφοροι δημοσιογράφοι και τον εκθειάζουν για την τακτική του προσέγγιση. Απίστευτα πράγματα. Οποιονδήποτε άλλον προπονητή θα τον είχαν κρεμάσει από τα δοκάρια. Φαίνεται, πάντως, ότι δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα τις αντιλήψεις του. Επιμένει να τσαλακώνει το προφίλ της ομάδας που εργάζεται. Αν η (θητεία του στην) Ρεάλ δεν κατάφερε να μειώσει τους αλαζονικούς του ατομικισμούς, τότε αυτός ο άνθρωπος δεν σώζεται με τίποτα. Κι όλα όσα έλεγε, χαμογελαστός και αεράτος, το καλοκαίρι, κατά την παρουσίασή του από την Τσέλσι, ήταν μια παραμυθένια ιστορία.

Υ.Γ.1 Στεναχωρήθηκα με τον Παυλή. Ξέρω από τραυματισμούς και γνωρίζω τι σημαίνει να σταματάς την μπάλα. Γνωρίζω, για την ακρίβεια, και πολύ καλά μάλιστα, τι σημαίνει να παλεύεις για να μην την σταματήσεις.

Υ.Γ.2 Ποτέ μου δεν κατάλαβα με ποιο κριτήριο διαλέγουν ορισμένοι το timing για να προβούν σε βαρύγδουπες δηλώσεις. Κι αυτό ισχύει και για τον Χατζηνικολάου. Ωραία, βγήκε και είπε κάποια πράγματα. Πώς ακριβώς αυτά τα λόγια, αυτές οι απόψεις βοήθησαν τον Άρη. Πώς τον έκαναν καλύτερο; Τέλος πάντων. Ψάχνω κι εγώ βελόνες στα άχυρα.

Υ.Γ.3 Μεγάλη συζήτηση έχει ξεκινήσει για το τι θα συμβεί με τον Κόκε και τον Ντιέγκο Κόστα. Ποιο θα είναι το μέλλον τους; Θα μείνουν; Θα φύγουν; Κι αν φύγουν, πού θα πάνε; Αν, όμως, η Ατλέτικο θέλει να μπει σφήνα ανάμεσα σε Μπάρτσα και Ρεάλ, σε μόνιμη βάση, τότε δεν υπάρχει εναλλακτική. Η μηχανιστική εξήγηση της πώλησης παιχτών πρέπει να σταματήσει: η ομάδα του Σιμεόνε θα πρέπει να κρατάει και ποδοσφαιριστές. Η Μπάγερν, όμως, τώρα ξεκινάει. Μετά και την απόκτηση του Λεβαντόφσκι, έστω για το καλοκαίρι, κάνει αγνή επίδειξη δύναμης και σπέρνει τον τρόμο. Εντός και εκτός Γερμανίας.

Υ.Γ.4 Βαρέθηκα να ακούω τις γυναίκες να λένε ότι δεν υπάρχουν άντρες. Υπάρχουν άντρες. Γνήσιοι. Αυθεντικοί. Γυναίκες δεν υπάρχουν, πλην λαμπρών εξαιρέσεων, που να ξέρουν να επιλέγουν. Για αυτό βλέπεις, σχεδόν αποκλειστικά, ζευγάρια που αποτελούνται από έναν μουνοείλωτα τύπο και μία στριμμένη τύπισσα. Και παντρεύονται κιόλας. Άντε, καλούς απογόνους.

Υ.Γ.5 Σπάστε τα.