Την είδαμε την πρώην αμυντική γραμμή του Ολυμπιακού στο παιχνίδι με την Μπάγερν. Δικαιώθηκαν όλοι όσοι έλεγαν ότι όταν έρθουν τα δύσκολα παιχνίδια, θα κλάψουνε μανούλες. Και, όντως, έκλαψαν. Μπορούσε ο Χολέμπας, ο οποίος αντικατέστησε τον (ανεπαρκή) Κόουλ στο ημίχρονο, να μαρκάρει τον Ρόμπεν; Σαν να βλέπω τον Βαγκέλι με τον Ριμπερί, στο Μπάγερν - Άρης, ή τον Φύσσα με τον Χοακίν, στο Euro 2004. Νταξ, το παραδέχομαι, ήμουν υπερβολικά υπερβολικός. Ο Μανωλάς στο κέντρο της άμυνας έπαιζε άμυνα; Όχι, και είμαι απόλυτος σε αυτό. Με τα χέρια έπαιζε. Τη μία φορά κρατούσε τον αντίπαλο από τη φανέλα, τη δεύτερη έκανε τάκλιν με τεντωμένα χέρια εντός περιοχής, λες και ήταν Playmobil σε ανάταση, και την τρίτη σήκωνε το χέρι για οφσάιντ, με τη διαφορά ότι αδυνατούσε να παίξει το τεχνητό οφσάιντ. Παράξενο, όμως: στην Ελλάδα ούτε έκανε πέναλτι μήτε έπαιρνε κάρτες. Γιατί απέκτησε τόσο κακές συνήθειες στην Ρόμα; Αίνιγμα για δυνατούς λύτες. Κι ο Τοροσίδης; Απλή αναφορά στο φύλλο αγώνος. Σαν να ήπιε το φίλτρο της εξαφάνισης. Σαν να ήταν φοβισμένο γατάκι. Έπαιρνε καμιά πασούλα και ξεφορτωνόταν την μπάλα λες και ήταν βόμβα. Τι απέγινε ο φλύαρος και αποφασιστικός Τοροσίδης της Εθνικής Ελλάδος;
Κάπως έτσι, λοιπόν, ο λογαριασμός για την Ρόμα σταμάτησε στα εφτά (7) τεμάχια. Δεν ευθύνονται, βέβαια, αποκλειστικά οι προαναφερόμενοι. Όχι, βέβαια. Φταίει κι ο προπονητής, ο οποίος άφησε την ομάδα γυμνή στη μεσαία γραμμή, με τον Ντε Ρόσι να παίζει πέτρα-μολύβι-ψαλίδι-χαρτί για να αποφασίσει ποιον θα πρωτομαρκάρει, έχοντας στο μυαλό του να παίξει κάτι σαν ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Ο Γκαρσία, επομένως, ανέλαβε μη υπολογισμένα ρίσκα και ιδού το αποτέλεσμα: οι παίχτες του Γκουαρντιόλα λεηλάτησαν την Ρώμη σε, μόλις, 35 λεπτά και επέφεραν πανικό στον ευπαθή Ντε Σάνκτις. Το ομολόγησε, εξάλλου, κι ο ίδιος ο προπονητής της Ρόμα. Πήρε την ευθύνη πάνω του. Δεν φανέρωσε συμπεριφορά Αναστασίου. Ότι φταίνε, τάχα μου, οι διαιτητές, οι αρμόδιοι, το αντιποδόσφαιρο του αντιπάλου και/ή οι παίχτες του -αλλά ποτέ ο ίδιος. Η Μπάγερν Μονάχου, πάντως, κάνει επίδειξη δύναμης και σκορπάει τον τρόμο. Τελικά, η απορία λύθηκε: αυτοί πλήρωσαν, εμείς μάθαμε.
Αυτά, όμως, αφορούν το Ρόμα - Μπάγερν, με την πρώην αμυντική γραμμή του Ολυμπιακού, απέναντι σε έναν ρομποτικό αντίπαλο, να μην μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Εντούτοις, η νυν αμυντική γραμμή του Ολυμπιακού τα πήγε αρκετά καλά. Μέχρι κι ο Μποτία, ο Κοστάντσο της άμυνας, όταν αμύνεται σε λίγα τετραγωνικά, είναι πιο αποτελεσματικός. Όταν, δηλαδή, έχει τον αντίπαλο από κοντά και, κυρίως, όταν δέχεται βοήθειες από τη μεσαία γραμμή -αν κι ο Αμπιντάλ, για ακόμα ένα ματς, φάνηκε άτολμος και τακτικά μπερδεμένος. Με ενισχυμένο, λοιπόν, κέντρο, τον Κασάμι και τον Μανιάτη να μετατρέπονται σε εσωτερικά χαφ, τον Μαζουακού να πονοκεφαλιάζει τον Λιχτστάινερ και τον Ογκμπόνα που έσπευδε για βοήθεια, και τον Τσόρι να κρατάει με επιτυχία την μπάλα και τον ρυθμό στα πόδια του, ο Ολυμπιακός εκμεταλλεύτηκε πλήρως την νωθρή παρουσία των Βιδάλ, Πογκμπά και, κυρίως, Πίρλο, και πήρε τα ηνία στο σκορ (κλισέ). Έστω κι αν ο Κασάμι στη φάση του γκολ έχει ελεύθερη πάσα στον Τσόρι, αλλά προτιμά να τελειώσει μόνος του την φάση. Το παιχνίδι, όμως, χωρίζεται σε δύο μέρη. Από το ξεκίνημα μέχρι το 70' λεπτό, είχαμε, σε γενικές γραμμές, την εικόνα που περιγράφω παραπάνω: καλή κυκλοφορία, γρήγορες επιστροφές, σχετικά μεγάλο πλάτος και στήριξη της αμυντικής γραμμής με αλληλοκαλύψεις. Έπειτα, ο Ολυμπιακός, συρρικνώνοντας αρκετά τις γραμμές του, υποχώρησε βιαστικά -με εντολή Μίτσελ;- τουλάχιστον δώδεκα μέτρα και η Γιουβέντους, αφού δεν μπόρεσε να χτυπήσει το παιχνίδι «αλά ιταλικά», βρήκε την ευκαιρία να πιέσει τους γηπεδούχους και να αναγκάσει τον Ρομπέρτο (φώτο) να δείξει από τι είδους πάστα είναι φτιαγμένος. Και δεν μιλάμε για αποκρούσεις του κώλου. Για επεμβάσεις, δηλαδή, που η μπάλα πάει πάνω στον τερματοφύλακα κι ο σπίκερ ουρλιάζει «καταπληκτική επέμβαση». Όχι, βέβαια. Ο Ισπανός λόκαρε, ορμούσε πάνω στην μπάλα και αποσοβούσε την ισοφάριση που τόσο πεισματικά επιζητούσαν οι Ιταλοί. Η πίεση της Γιουβέντους, πάντως, φανέρωσε για πολλοστή φορά έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των δυο σέντερ μπακ και του Ρομπέρτο, κούραση και χαμένες μονομαχίες, ενώ φάνηκε να υπάρχει και πρόβλημα με τη διαχείριση της αδύνατης πλευράς. Μολαταύτα, με τον Ρομπέρτο να εμπνέει σιγουριά, η ομάδα έδειξε να ανταποκρίνεται μάλλον ικανοποιητικά χωρίς την μπάλα.
Βοήθησε ο Μίτσελ από τον πάγκο; Όχι και πολύ. Δεν χρειάστηκε, επί της ουσίας, να επέμβει: η ροή του παιχνιδιού τον βοήθησε ιδιαίτερα. Έστησε άριστα την ομάδα, με ορθή διάταξη, κάτι που το κάνει με επιτυχία όταν πρέπει να περιμένει τον αντίπαλο, και προέβη σε λογικές αλλαγές- μακάρι να μπορούσε να προβλέψει και τα ατομικά λάθη. Μου έκανε εντύπωση, πάντως, η εμφάνιση ορισμένων παιχτών. Δεν αναφέρομαι στον Μήτρογλου, τον οποίο είδα σε ένα σπριντ και τον λυπήθηκα, αλλά σε εκείνους της Γιουβέντους. Καημένε, Αλέγκρι! Για να μην μακρηγορώ, ο μόνος που έδειξε διάθεση ήταν ο Μοράτα και, με επιείκεια, τα τρία σέντερ μπακ. Τι θα μπορούσε, άραγε, να κάνει ο προπονητής της Γιουβέντους; Να ρισκάρει λίγο περισσότερο. Να έδινε εντολή στους Λιχτστάινερ και Ασαμόα να παίρνουν μέτρα στον ασβέστη και να μην ξεκινούσε ο Πίρλο, αλλά ο Μαρκίζιο, δίνοντας εντολή στον Τέβεζ να οπισθοχωρεί για να τραβάει το αντίπαλο μπακ εκτός περιοχής. Με αυτόν τον τρόπο, θα υπήρχαν τρεις παίχτες (Πογκμπά, Βιδάλ, Μαρκίζιο), με διαφορετικό είδος finishing ο καθένας, που θα ερχόντουσαν από πίσω και θα πατούσαν περιοχή, εκμεταλλευόμενοι τους κενούς χώρους. Απαραίτητος σε μια τέτοια κατάσταση θα ήταν ο Γιορέντε, παίζοντας σαν target man, με τον οποίο είμαι σίγουρος ότι η άμυνα του Ολυμπιακού θα συναντούσε περισσότερα προβλήματα. Ο Αλέγκρι, όντως, προσπάθησε να τροποποιήσει την εις βάρος του κατάσταση: ανέβασε την άμυνα στη σέντρα και άλλαξε το σύστημα, από 3-5-2 σε 4-3-3, κάτι το οποίο παραδόξως του έδωσε μεγαλύτερο πλάτος. Επίσης, έδωσε εντολή στον Τέβεζ να βγαίνει εκτός περιοχής, έπαιξε από τα άκρα -κυρίως από αριστερά-, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί τις αμυντικές αδυναμίες των ακραίων μπακ του Ολυμπιακού, αλλά, εν τέλει, δεν εμπιστεύτηκε τον Γιορέντε, δεν υπολόγισε την ικανότητα του Ρομπέρτο και, ως εκ τούτου, δεν κατάφερε, αν και θα μπορούσε, να εξαργυρώσει με ένα γκολ την αδιαμφισβήτητη υπεροχή που είχε στο τελευταίο 20λεπτό.
Κάπως έτσι, λοιπόν, ο λογαριασμός για την Ρόμα σταμάτησε στα εφτά (7) τεμάχια. Δεν ευθύνονται, βέβαια, αποκλειστικά οι προαναφερόμενοι. Όχι, βέβαια. Φταίει κι ο προπονητής, ο οποίος άφησε την ομάδα γυμνή στη μεσαία γραμμή, με τον Ντε Ρόσι να παίζει πέτρα-μολύβι-ψαλίδι-χαρτί για να αποφασίσει ποιον θα πρωτομαρκάρει, έχοντας στο μυαλό του να παίξει κάτι σαν ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Ο Γκαρσία, επομένως, ανέλαβε μη υπολογισμένα ρίσκα και ιδού το αποτέλεσμα: οι παίχτες του Γκουαρντιόλα λεηλάτησαν την Ρώμη σε, μόλις, 35 λεπτά και επέφεραν πανικό στον ευπαθή Ντε Σάνκτις. Το ομολόγησε, εξάλλου, κι ο ίδιος ο προπονητής της Ρόμα. Πήρε την ευθύνη πάνω του. Δεν φανέρωσε συμπεριφορά Αναστασίου. Ότι φταίνε, τάχα μου, οι διαιτητές, οι αρμόδιοι, το αντιποδόσφαιρο του αντιπάλου και/ή οι παίχτες του -αλλά ποτέ ο ίδιος. Η Μπάγερν Μονάχου, πάντως, κάνει επίδειξη δύναμης και σκορπάει τον τρόμο. Τελικά, η απορία λύθηκε: αυτοί πλήρωσαν, εμείς μάθαμε.
Αυτά, όμως, αφορούν το Ρόμα - Μπάγερν, με την πρώην αμυντική γραμμή του Ολυμπιακού, απέναντι σε έναν ρομποτικό αντίπαλο, να μην μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Εντούτοις, η νυν αμυντική γραμμή του Ολυμπιακού τα πήγε αρκετά καλά. Μέχρι κι ο Μποτία, ο Κοστάντσο της άμυνας, όταν αμύνεται σε λίγα τετραγωνικά, είναι πιο αποτελεσματικός. Όταν, δηλαδή, έχει τον αντίπαλο από κοντά και, κυρίως, όταν δέχεται βοήθειες από τη μεσαία γραμμή -αν κι ο Αμπιντάλ, για ακόμα ένα ματς, φάνηκε άτολμος και τακτικά μπερδεμένος. Με ενισχυμένο, λοιπόν, κέντρο, τον Κασάμι και τον Μανιάτη να μετατρέπονται σε εσωτερικά χαφ, τον Μαζουακού να πονοκεφαλιάζει τον Λιχτστάινερ και τον Ογκμπόνα που έσπευδε για βοήθεια, και τον Τσόρι να κρατάει με επιτυχία την μπάλα και τον ρυθμό στα πόδια του, ο Ολυμπιακός εκμεταλλεύτηκε πλήρως την νωθρή παρουσία των Βιδάλ, Πογκμπά και, κυρίως, Πίρλο, και πήρε τα ηνία στο σκορ (κλισέ). Έστω κι αν ο Κασάμι στη φάση του γκολ έχει ελεύθερη πάσα στον Τσόρι, αλλά προτιμά να τελειώσει μόνος του την φάση. Το παιχνίδι, όμως, χωρίζεται σε δύο μέρη. Από το ξεκίνημα μέχρι το 70' λεπτό, είχαμε, σε γενικές γραμμές, την εικόνα που περιγράφω παραπάνω: καλή κυκλοφορία, γρήγορες επιστροφές, σχετικά μεγάλο πλάτος και στήριξη της αμυντικής γραμμής με αλληλοκαλύψεις. Έπειτα, ο Ολυμπιακός, συρρικνώνοντας αρκετά τις γραμμές του, υποχώρησε βιαστικά -με εντολή Μίτσελ;- τουλάχιστον δώδεκα μέτρα και η Γιουβέντους, αφού δεν μπόρεσε να χτυπήσει το παιχνίδι «αλά ιταλικά», βρήκε την ευκαιρία να πιέσει τους γηπεδούχους και να αναγκάσει τον Ρομπέρτο (φώτο) να δείξει από τι είδους πάστα είναι φτιαγμένος. Και δεν μιλάμε για αποκρούσεις του κώλου. Για επεμβάσεις, δηλαδή, που η μπάλα πάει πάνω στον τερματοφύλακα κι ο σπίκερ ουρλιάζει «καταπληκτική επέμβαση». Όχι, βέβαια. Ο Ισπανός λόκαρε, ορμούσε πάνω στην μπάλα και αποσοβούσε την ισοφάριση που τόσο πεισματικά επιζητούσαν οι Ιταλοί. Η πίεση της Γιουβέντους, πάντως, φανέρωσε για πολλοστή φορά έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των δυο σέντερ μπακ και του Ρομπέρτο, κούραση και χαμένες μονομαχίες, ενώ φάνηκε να υπάρχει και πρόβλημα με τη διαχείριση της αδύνατης πλευράς. Μολαταύτα, με τον Ρομπέρτο να εμπνέει σιγουριά, η ομάδα έδειξε να ανταποκρίνεται μάλλον ικανοποιητικά χωρίς την μπάλα.
Βοήθησε ο Μίτσελ από τον πάγκο; Όχι και πολύ. Δεν χρειάστηκε, επί της ουσίας, να επέμβει: η ροή του παιχνιδιού τον βοήθησε ιδιαίτερα. Έστησε άριστα την ομάδα, με ορθή διάταξη, κάτι που το κάνει με επιτυχία όταν πρέπει να περιμένει τον αντίπαλο, και προέβη σε λογικές αλλαγές- μακάρι να μπορούσε να προβλέψει και τα ατομικά λάθη. Μου έκανε εντύπωση, πάντως, η εμφάνιση ορισμένων παιχτών. Δεν αναφέρομαι στον Μήτρογλου, τον οποίο είδα σε ένα σπριντ και τον λυπήθηκα, αλλά σε εκείνους της Γιουβέντους. Καημένε, Αλέγκρι! Για να μην μακρηγορώ, ο μόνος που έδειξε διάθεση ήταν ο Μοράτα και, με επιείκεια, τα τρία σέντερ μπακ. Τι θα μπορούσε, άραγε, να κάνει ο προπονητής της Γιουβέντους; Να ρισκάρει λίγο περισσότερο. Να έδινε εντολή στους Λιχτστάινερ και Ασαμόα να παίρνουν μέτρα στον ασβέστη και να μην ξεκινούσε ο Πίρλο, αλλά ο Μαρκίζιο, δίνοντας εντολή στον Τέβεζ να οπισθοχωρεί για να τραβάει το αντίπαλο μπακ εκτός περιοχής. Με αυτόν τον τρόπο, θα υπήρχαν τρεις παίχτες (Πογκμπά, Βιδάλ, Μαρκίζιο), με διαφορετικό είδος finishing ο καθένας, που θα ερχόντουσαν από πίσω και θα πατούσαν περιοχή, εκμεταλλευόμενοι τους κενούς χώρους. Απαραίτητος σε μια τέτοια κατάσταση θα ήταν ο Γιορέντε, παίζοντας σαν target man, με τον οποίο είμαι σίγουρος ότι η άμυνα του Ολυμπιακού θα συναντούσε περισσότερα προβλήματα. Ο Αλέγκρι, όντως, προσπάθησε να τροποποιήσει την εις βάρος του κατάσταση: ανέβασε την άμυνα στη σέντρα και άλλαξε το σύστημα, από 3-5-2 σε 4-3-3, κάτι το οποίο παραδόξως του έδωσε μεγαλύτερο πλάτος. Επίσης, έδωσε εντολή στον Τέβεζ να βγαίνει εκτός περιοχής, έπαιξε από τα άκρα -κυρίως από αριστερά-, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί τις αμυντικές αδυναμίες των ακραίων μπακ του Ολυμπιακού, αλλά, εν τέλει, δεν εμπιστεύτηκε τον Γιορέντε, δεν υπολόγισε την ικανότητα του Ρομπέρτο και, ως εκ τούτου, δεν κατάφερε, αν και θα μπορούσε, να εξαργυρώσει με ένα γκολ την αδιαμφισβήτητη υπεροχή που είχε στο τελευταίο 20λεπτό.
Υ.Γ.1 Οι παλαίμαχοι πάνε στην Ινδία να παίξουν τόπι. Ο Νίνης τι περιμένει;
Υ.Γ.2 Είχαμε βροχή από γκολ. Αναστέναξαν τα δίχτυα. Και βγήκαν ορισμένοι να παραπονεθούν για τις ομάδες που δεν έδειξαν «σεβασμό» στους αντιπάλους και τους διέσυραν. Μια χαρά σεβασμό έδειξαν. Και η Μπάγερν, και η Τσέλσι, και η Σαχτάρ, και η Ατλέτικο. Τι να έκαναν, δηλαδή; Να έβαζαν δυο γκολ και να παίζανε πασούλες στη μεσαία γραμμή, κοροϊδεύοντας το κοινό και τον αντίπαλο; Τον σεβασμό τον επιδεικνύεις όταν παίζεις ποδόσφαιρο. Από την αρχή μέχρι το τέλος. Μια χαρά, επομένως, τα είπε ο Μουρίνιο.
Υ.Γ.3 Θλίβομαι όταν διαπιστώνω ότι ορισμένα άτομα με τα οποία μεγαλώσαμε μαζί και γνωρίζω από την 1η Δημοτικού, έχουν ξεχάσει να ωριμάσουν· θλίβομαι όταν διαπιστώνω ότι, προϊόντος χρόνου, αυτά που μας χωρίζουν είναι απείρως περισσότερα από αυτά που κάποτε μας ένωναν.
Υ.Γ.4 Πειράζει που θεωρώ ότι η διασκευή είναι καλύτερη από την αυθεντική έκδοση;
Aπο το 70 και μετα η κουραση και ότι αρχισε να πιεζει από ψηλα η Γιουβεντους εφεραν τον Ολυμπιακο στο τερμα του να παιζει αμυνα. Ευτυχως Μποτια και Ρομπερτο ηταν στα καλυτερα τους. Ειδικα ο Ρομπερτο που επιασε μεχρι και εμενα όταν πηγα να πεσω από το καρεκλακι που ημουν ορθιος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Μιτσελ πραγματι κατεβασε σωστα την ομαδα, όπως και οι παικτες ακολουθησαν πιστα τις οδηγιες του. Τωρα θελουμε διπλο μεσα στο Τορινο και να πατησουμε τη Μαλμε μεσα, ώστε να σιγουρεψουμε την προκριση στο Τσου Λου. Εχουμε καει πολλες φορες από το χυλο οποτε φυσαμε και το γιαουρτι τωρα.
Θα σταθώ στον Μήτρογλου, που μάλλον είσαι απο τους haters. Πριν ένα χρόνο, βλέπαμε μια "καλή έκδοση του", με τον ίδιο σε καλή ψυχολογία, και την ομάδα να παίζει με τρόπο που τον αναδεικνύει ("δώστε μου τη μπάλα στα πόδια, κοντά στην περιοχή")
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπο τον τραυματισμό του και μετά βλέπουμε μια "κάκιστη έκδοση" του Μήτρογλου. Πέρα δηλαδή απο τα δεδομένα μειονεκτήματα του (ανώριμος τακτικά, άθλιος χωρίς τη μπάλα) δεν μπορεί να κάνει ούτε αυτά που τον χαρακτηρίζουν, λόγω προφανώς της αγωνιστικής απραξίας, και των παραπάνω κιλών.
Τον έβλεπα στα ματς της εθνικής. Οι off-the-ball κινήσεις που έκανε ήταν λες και προσπαθούσε να βρίσκεται σε σημείο που να ΜΗΝ μπορεί να του δώσει τη μπάλα ο συμπαίκτης του. Οταν επιτέλους πήρε τη μπάλα κοντά στην περιφέρεια λέω "άντε, μπορεί να κάνει κάτι καλό εδώ!", και εκεί που πάει να κάνει τα χαρακτηριστικά του τσαλίμια που σκορπούσαν τρόμο στην Αντερλεχτ και την Αρσεναλ, πατάει τη μπάλα και σαβουριάζεται, κι εγώ έχω μείνει με ένα μεγαλοπρεπές facepalm.
Είναι ένα θέαμα λες και προσπαθεί να... μιμηθεί τον εαυτό του αποτυχημένα.
Παρ όλα αυτά, το κόψιμο-ασίστ στη φάση του γκολ ήταν μεγάλη κίνηση, δεν περίμενα τέτοια σκέψη απο τον συγκεκριμένο. Ισως είναι θέμα αυτοματισμών.
Οσο για το σουτ του Κασάμι... δεν παρατήρησα το ενδεχόμενο πάσας είναι η αλήθεια. Αλλά νομίζω οτι έτσι όπως του στρώθηκε, οτιδήποτε άλλο θα ήταν η δύσκολη επιλογή. Αν ήμουν προπονητής του, και δεν έκανε σουτ εκεί, θα έτρωγε βρισίδια, όχι το ανάποδο.
Για τον Νίνη:
Αν πήγαινε Ινδία, θα έσκαγε μύτη ο Ελληνάρας να σχολιάσει: "Νινάκο, προτιμάς τα λεφτά για να γίνεις αγελάδα των Ινδών, αντί να δουλέψεις να καταξιωθείς στην Ευρώπη."
Σκέψου επίσης με τι στιγματισμό θα αποφάσιζε να επιστρέψει στην Ευρώπη πριν τα 30 του.
Τωρα που δεν πήγε, σκάει μύτη ο ίδιος Ελληνάρας: "Αντί να πας να σε έχουν θεό ρε βλάκα, κάθεσαι παλαίμαχος απο τα 22."
Η λέξη "ωριμότητα" δεν πουλάει όταν αφορά τον εαυτό μας. Πιο ωραία ακούγονται σε πολλούς φίλους μας κάτι βλακώδεις ρομαντισμοί του τύπου "Μείνε για πάντα παιδί, μην χάσεις την παιδική σου αθωότητα, και μην παραδίνεσαι σε αυτόν τον διάολο που λέγεται ενηλικίωση";
Το "πρέπει να ωριμάσει, γιατι δεν θα πάει πουθενά έτσι" αφορά μόνο τους "αλλους", τον "γείτονα", τον "άμπαλο τον ποδοσφαιριστή".
Θα γραφα κατεβατό για τη νοοτροπία του Φραπεδιστάν, αλλά λεω να μην το κουράσω σε ένα μόνο σχόλιο.
Μανόλο, η δουλειά του Μίτσελ είναι να προβληματιστεί από την πίεση της Γιουβέντους και να μην παρασυρθεί από το γενικότερο κλίμα ευφορίας. Από τις νίκες, αν μπορεις να τις αποκρυπτογραφήσεις, μπορείς να εξάγεις υπερπολύτιμα συμπεράσματα. Ο Ρομπέρτο δεν θα δηλώνει πάντα παρών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για την πρόκριση στην επόμενη φάση του τσου λου, έχεις να πας πας στην Μαδρίτη και στο Τορίνο. Νομίζω, πάντως, ότι έχεις εξασφαλίσει την πρόκριση στο πρώην Ουέφα. Κι αυτό δεν πρέπει να το θεωρούμε αποτυχία, ούτε να σνομπάρουμε την εν λόγω διοργάνωση.
Άλεξ, δεν είμαι hater. Απλά τον θεωρώ τρομερά υπερτιμημένο και υπερβολικά διαφημισμένο. Ο άνθρωπος δεν ξέρει τι σημαίνει οφσάιντ και κίνηση χωρίς την μπάλα, και υπάρχουν κάποιοι αμετανόητοι που τον θεωρούν από τους καλύτερους επιθετικούς στην Ευρώπη! Τα τελευταία χρόνια έχει βελτιωθεί στην τεχνική, έχει μάθει να είναι κάπως λιγότερο άτακτος, είναι λίγο πιο ομαδικός, αλλά δεν έχει ποδοσφαιρική ευφυία, στερείται τακτικής παιδείας σε υψηλό επίπεδο, χάνεται όταν τον πιάνει κάποιος μαν του μαν, αν τον εξωθήσεις εκτός περιοχής είναι τελείως ακίνδυνος, αφού δεν μπορεί να δημιουργήσει, και, τους τελευταίους μήνες, βρίσκεται σε τραγική κατάσταση. Χθες, με εξαίρεση την πάσα στον Κασάμι, σε μια φάση όπου έκανε αυτό που έπρεπε, ήταν κυριολεκτικά για λύπηση: δεν είχε έκρηξη, δεν στόπαρε την μπάλα, μπερδευόταν μόνος του, δεν μπορούσε να παίξει με πλάτη, δεν υπήρχε κίνηση χωρίς την μπάλα, δεν πίεζε στην πρώτη πάσα. Και το γεγονός ότι βρισκόταν ανάμεσα από τρεις κεντρικούς αμυντικούς ή πήρε λίγες βοήθειες από τους συμπαίχτες του δεν τον βοήθησε ιδιαίτερα για να κρυφτεί η τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκεται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόλις ο Κασάμι παίρνει την πάσα από τον Μήτρογλου, ο Κιελίνι σπεύδει πάνω του και προσπαθεί να καλύψει. Για να το κάνει αυτό, αφήνει τον χώρο και πάει στον παίχτη. Και, μόλις αφήνει τον χώρο, ο Τσόρι μένει ολομόναχος. Την ίδια στιγμή ο Μπουφόν, μάλλον από ένστικτο, έχει αποφασίσει να καλύψει το σουτ κι όχι την πάσα. Προσοχή: δεν κατηγορώ τον Κασάμι για το σουτ, ήταν πολύ καλή επιλογή και η εξέλιξη της φάσης τον δικαίωσε. Απλά, κατά την γνώμη μου, υπήρχε καλύτερη.
Δυστυχώς ο Νίνης δεν είχε την εξέλιξη που ελπίζαμε. Αυτό που γράφω για την Ινδία, το γράφω μόνο και μόνο για να καταλάβουμε ότι αν δεν δουλέψεις μόνος σου, δεν δουλέψουν μαζί σου και ορισμένες ατυχίες μπορούν να σε καταστήσουν παλαίμαχο στα 24 σου χρόνια. Οι φήμες, πάντως, λένε ότι θα πάει στην Ολλανδία. Θα πρέπει να ξέρει ότι εκεί παίζουν γρήγορο ποδόσφαιρο, σε αντίθεση με την Ιταλία όπου το τέμπο είναι χαμηλό και οι ανοιχτοί χώροι ελάχιστοι. Κι αυτό ίσως αποβεί υπέρ του.
Όλοι μεγαλώννουμε: φροντίζει ο χρόνος για αυτό. Αλλά δεν ωριμάζουμε όλοι. Έχω φίλους που τους τους ξέρω 15 και 20 χρόνια και είναι ακριβώς όπως ήταν τότε. Μηδενική βελτίωση και αναβάθμιση. Το μυστικό ξέρεις ποιο είναι; Να είσαι ένα ώριμο παιδί. Έτοιμος για λογικές τρέλες, αλλά πανέτοιμος για τη λήψη δύσκολων αποφάσεων. Δυστυχώς γνωρίζω άτομα, πολλά εξ αυτών παιδικοί φίλοι, που ούτε όρεξη έχουν να παίξουν, ούτε όρεξη να λάβουν αποφάσεις, ούτε όρεξη να απαιτήσουν πράγματα από τον εαυτόν τους.
Τον Ρομπερτο θα τον πουλησει ο Βαγγελας να παντελωνιασει κανα φραγκο. :P
ΑπάντησηΔιαγραφήΚανθαρε ειμαι απο αυτους που χρονια λενε να θυσιασουμε το Τσουλου για το Ουεφα, το θεωρω πολυ πιο βατο για μια ομαδα οπως ειναι ο Ολυμπιακος να φτασει σε εναν τελικο και ενας τελικος ουεφα δεν ειναι κατι "δευτερο"... οπως οι "μπασετικοι" χλευαζαν το κορατς καποτε.
Σε αυτο το παιχνιδι δεν διαβασα κυριως για την πολυ κακη αποδοση του Αφελαϊ, που μπορει να μπηκε σε μια περιοδο που ο Ολυμπιακος ειχε κλειστει πισω, αλλα τα πατηματα του ηταν τελειως εκτος τοπου και χρονου. Ακομη τουλαχιστον δεν δειχνει να εχει προσαρμοστει με την ομαδα... τουλαχιστον ο Μητρογλου, με ολα τα κακα του στοιχεια, μπορει να αποδοσει καλυτερα στους αυτοματισμους γι' αυτο και τον κανει πιο παραγωγικο.
Είδα μόνο το πρώτο ημίχρονο της Μπάγερν. Οκ, έπαιξε μπαλάρα η Γερμανία αλλά έχεις δίκιο, τα πολλά προβλήματα της Ρόμα οδήγησαν σε αυτό το σκορ. Και οι πρώην παίχτες του Ολυμπιακού μπορεί να παίζανε καλά εδώ επειδή δεν έχουμε ποιοτικό πρωτάθλημα αλλά εκεί που ζορίζουν τα πράγματα δεν μπορούν να καταφέρουν κάτι περισσότερο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣάξον! 2 μέρες μείνανε! Θα πας;
Πρόεδρας ΑΠΙ
Μανόλο, το έχω πει πολλές φορές, το ελληνικό πρωτάθλημα πρέπει να πουλάει παίχτες στην Ευρώπη, κάτι σαν feeder club. Όσο για τον Ρομπέρτο, τον θεωρώ ικανό και νομίζω ότι μπορεί να πάει σε καλή ευρωπαϊκή ομάδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τον Αφελάι έχεις δίκιο. Προσωπικά δεν τον ανέφερα, διότι θεώρησα ότι η φάση άμυνας του Ολυμπιακού είχε περισσότερο ενδιαφέρον. Σκέψου, όμως, το βάθος της άμυνας του Ολυμπιακού και το που βρισκόταν ο Ολλανδός.
Πρόεδρε, νταξ, η Μπάγερν όποτε ήθελε έβαζε γκολ. Ακόμα και στο δεύτερο μέρος που έκατσε κάπως, μόλις είδε ότι η Ρόμα μπήκε φουριόζα, με ένα ηρωικό παιχνίδι του Ζερβίνιο, είπε να την βάλει στη θέση της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο τραγούδι δεν μπήκε τυχαία! Αλλά, όχι, δεν θα πάω. Να είμαι ειλικρινής, δεν το επιδίωξα κιόλας. Το δύσκολο είναι ότι δεν έχω παρέα για να πηγαίνω σε συναυλίες. Όσοι άκουγαν metal, δεν ακούνε πια, ενώ ζήτημα είναι ορισμένοι που λένε ότι ακούνε αν ξέρουν τους γίγαντες Saxon.
Κατέβα Αθήνα να πάμε παρέα!
ΔιαγραφήΝταξ, δεν μένω δίπλα στο Γκαγκάριν, αλλά Αθήνα μένω!
ΔιαγραφήΧάρης
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια την γαύρικη άμυνα της Roma δεν μπορώ να πω κάτι, ούτε την ομάδα παρακολουθώ ούτε το ματσάκι είδα. Η Bayern, πάντως, θέρισε. Τα 5 γκολ στο ημίχρονο και 7 σύνολο δεν είναι λίγα.
Στο ΟΣΦΠ-Juventus είδαμε 2 ματς: μια επανάληψη του ΟΣΦΠ-Atletico Madrid μέχρι το 70', και μια επανάληψη του περυσινού ΟΣΦΠ-Benfica στο τέλος. Η Juventus μπήκε στο γήπεδο ανεξήγητα νωθρή και υποτονική (λες και παίζανε με την Ludogorec ή καμιά ομάδα από την Αφρική) και πιάστηκαν μεγάλα κορόιδα. Φάγανε το γκολ από τον Kasami σε αντεπίθεση και αυτό ήταν αρκετό για να φέρει την ήττα. Με το που βγάζει ο Michel τον ανύπαρκτο και χοντρό Μήτρογλου για να βάλει τον αόρατο Afellay, είναι σαν να είπε στον Allegri "τώρα παίξε με μονότερμα". Στα τελευταία 20' η Juventus έκανε ίσα με 10 ευκαιρίες και πάντα ο Roberto αντιδρούσε σωστά. Δεν θα ξεχάσω μια φάση που ο Tevez ήταν αφύλακτος στο penalty, οι Botia και Abidal αλλού για αλλού, και ο Roberto έπεσε πάνω του σαν κεντρικός αμυντικός τρέχοντας 2-3 μέτρα και του έκλεισε το πεδίο.
Ο Morata ήταν ο μόνος παίκτης της Juve που έβγαλε εγωισμό και προσπάθησε να σκοράρει μόνος του χωρίς ουσιαστικές βοήθειες. Οι 3 χαφ Marchisio, Pogba και Vidal όντως έχουν διαφορετικό finishing ο καθένας, καθώς ο 1ος χώνεται στην περιοχή σαν κρυφός φορ, ο 2ος έχει μακρινό σουτ και ο 3ος είναι απ' όλα, αλλά δεν μπορούν να παίξουν μόνοι τους, χρειάζονται το μυαλό του στρατηγού Pirlo για να λειτουργήσουν σωστά. Η Juventus αν δεν είχε χαραμίσει το 1ο ημίχρονο μπορούσε να προκαλέσει χοντρή ζημιά, αλλά δεν το έκανε.
Κάτι ακόμα για τον Μήτρογλου. Ο Κωστάκης δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος παίκτης που τραυματίζεται. Ο τραυματισμός του πριν σχεδόν ένα έτος δεν ήταν και ό,τι χειρότερο, κι όμως ακόμα ο παίκτης δεν έχει επανέλθει στην απαιτούμενη φυσική κατάσταση. Εδώ του Ronaldo είχε κοπεί ο χιαστός 2 φορές στο ίδιο σημείο, έκατσε έξω 1,5 χρόνο συνολικά, χώρια την απογοήτευση για τον αν θα μπορούσε να ξαναπαίξει, και εν τέλει επανήλθε κανονικά σε top επίπεδο (μέχρι να χοντρύνει αργότερα στην Real Madrid και στην Milan). Ο Μήτρογλου τί άλλο θέλει δηλαδή για να πάρει μπρος, πόσο χρόνο θέλει ακόμα? Το αν θα βάλει πού και που κανένα γκολάκι δεν σημαίνει ότι έχει επανέλθει.
Κάνθαρε γράφεις για τον Νίνη και την Ινδία, έστω ως καλαμπούρι, και θλίβομαι για πάρτη του όσο τον θυμάμαι να πρωτοπαίζει με προπονητή τον Munoz. Θεωρώ ότι ο Σωτηράκης ήταν άτυχος που έπεσε σε κακή περίοδο γα τον Παναθηναϊκό, ο οποίος διαλύθηκε μετά την καταιγίδα της πολυμετοχικότητας και την αποχώρηση όλων (ιδιοκτητών, χορηγών, προπονητών και παικτών) πλην των οπαδών, οπότε γι' αυτό και έφυγε, αλλά η ευθύνη για την επαγγελματική κατάντια του βαραίνει μόνο τον ίδιο.
Χάρη, δεν φταίει μόνο η αμυντική γραμμή, αλλά η λάθος προσέγγιση του Γκαρσία, τον οποίο εκτιμώ ιδιαίτερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Αλέγκρι δήλωσε ότι περίμενε περισσότερα από τον Πίρλο: νόμιζε ότι θα κρατούσε τον ρυθμό και θα ξεδίπλωνε το παιχνίδι με τις ωραίες πάσες του. Αυτό δεν έγινε και η ομάδα μπλόκαρε. Συν το γεγονός ότι οι Βιδάλ και Πογκμπά δεν είχαν κέφια. Εκεί θέλει τόλμη από τον προπονητή. Να αλλάξει πράγματα, πρόσωπα, διάταξη, ακόμα και σύστημα. Βγάζεις τον Πίρλο και βάζεις τον Μαρκίζιο. Ακόμα και στο πρώτο μισάωρο θα μπορούσε να κάνει την αλλαγή. Και ο Γιορέντε θα ήταν υπερχρήσιμος σε ένα τέτοιο ματς. Γενικώς ο Αλέγκρι έπρεπε να ρισκάρει περισσότερο. Κι αυτό δεν το γράφω μόνο εγώ, αλλά το δήλωσε κι ο Φάμπιο Καναβάρο. Κάτι θα διέκρινε κι αυτός. Πάντως, η Γιουβέντους του πρώτου ημιχρόνου ήταν άγευστη. Κι όποιος την έχει παρακολουθήσει ξέρει ότι συνήθως μόνο άγευστη δεν εμφανίζεται. Όσο για την εμφάνιση του Ολυμπιακού παρουσιάστηκε άριστα στημένος και ορεξάτος. Απλά θα ήθελα να ήξερα αν η υπερβολική οπισθοχώρηση ήταν εντολή Μίτσελ, ή προήλθε από την πίεση του αντιπάλου, ή την επέφερε η εύθραστη ψυχολογία των παιχτών και το ένστικτο της επιβίωσης. Διότι το να γυρνάς τόσο πίσω και να περιμένεις τον αντίπαλο από το 70' λεπτό συν τις καθυστερήσεις, δεν θα το χαρακτήριζα και αποθέωση της τακτικής.
Η άποψή μου για τον Μήτρογλου είναι γνωστή. Αλλά έχεις δίκιο για την κατάσταση που βρίσκεται και τον χρόνο που χρειάζεται για να γίνει μάχιμος. Ξαναλέω, επί τη ευκαιρία, ότι θα ήθελα να βρίσκομαι σε μια προπόνηση της Φούλαμ για να δω τα μούτρα του Μάγκατ μόλις παρακολούθησε τον Μήτρογλου για πρώτη φορά στην προπόνηση.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, το πως θα εξελιχθεί ένα ταλέντο στην Ελλάδα επαφίεται καθαρά στην τύχη. Και το γράφω αυτό διότι δεν υπάρχει κανένα πλάνο, κανένα σχέδιο από τις ομάδες, ακόμα και την ΕΠΟ. Το σίγουρο είναι ότι η υπερβολική προβολή από τα ΜΜΕ καθιστά τον παίχτη βεντέτα πριν γίνει ποδοσφαιριστής, νομίζοντας ότι δεν χρειάζεται να δουλέψει ατομικά αφού τα έχει ήδη πετύχει όλα, ενώ η συστηματική χρησιμοποίηση ενός τέτοιου παίχτη μπορεί να τον κάψει και επιφέρει τραυματισμούς. Νομίζω ότι ο Νίνης τα έπαθε όλα μαζί και για αυτό στα 24 χρόνια θυμίζει παλαίμαχο.
Ε,εμ...καλησπέρα αγαπητέ...ξέρεις έτσι όπως διάβαζα λίγα,πράματα από το ποστάκι σου το σημερινο...σκέφτηκα κάτι-και νομίζω, έχω δίκιο σ'αυτό, κι αυτό ήταν κάτι που μου άρεσε πά-ντα ιδιαίτερα σε'σένα...κι αυτό το κάτι,είναι ότι ακόμη κι όταν γράφεις ένα,πόστ που να αφορά τα αθλητικά γράφεις...απλά σαν ένας απλός άνθρωπος θεατής, των τεκτενομένων ας πούμε..στον αθλητισμό..γράφεις απλά την άποψή σου..αυτό..ΔΕΝ γράφεις,πο-τέ σαν ένας πορωμένος,θερμοκέφαλος, με τα μυαλά στα κάγκελα οπαδός....σαν ένας οπαδός,που του έχει γίνει το κεφάλι γιαούρτι, από τη πόρωση με την ομάδα του..γράφεις με σε βα σμό και αμ ε ρό λη πτα...π ως το κάνεις α υτό..τώρα μό-νο ε σύ ξέρεις...ε,εμ..φρονώ αγαπητέ ότι θα πρέπει να πάρουν ε σέν α οι αθλητικές εφημερίδες και περιοδικά, να τους γράφεις εσ ύ άρθρα για τα αθλητικά...χοοοοχοοοχοοοχοοοχοοο! ε,εμ..εμένα να δείς, πόσο με λυπεί το υσ.3 που γράφεις παρά-πάνω...και δυστυχώς το'χω ζήσει κατά κόρον, α υτό με άτομα από το μακρυνό παρελθόν μου..μπορεί όχι, με άτομα που μπορεί να είμασταν μαζί, από το δημοτικό τέσπα από τόοοσο μικρή ηλικία..αλλά και με άτομα,του πιο....΄πρόσφατου'άς το πω έτσι παρελθόντος μου...ε,είναι φρικτή διαπίστωση α υτή έχεις δίκιο...αλλά δ εν μπορείς,δυστυχώς να κάνεις κάτι να το αλλάξεις ό-λο α υτό...καλησπέρες και μη λυπάσαι,καλό μου έτσι είναι η ζωή τι να κάνουμε? έχει τα καλά της έχει και τα κακά της) κι οι ψυχές των ανθρώπων σκοτεινές,και απρόβλεπτες, )...χαιρετώ....
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αλλά αν έπαιρναν εμένα για να γράφω στις αθλητικές φυλλάδες, θα βάραγαν διάλυση σε έναν μήνα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια το Υ.Σ.3, καλώ ή κακώς, έτσι έχουν τα πράγματα. Και μάλλον αποτελούν μια αναμενόμενη εξέλιξη. Αυτό τείνω να καταλαβαίνω.