Ωρέ, πού πάμε, ρε;

Υ.Γ.1 Λέγαμε, λοιπόν, ότι ο Ρανιέρι νόμιζε ότι είχε να συνεργαστεί με επαγγελματίες. Διαψεύστηκε πανηγυρικά. Σε παν επίπεδο. Ούτε οι δημοσιογράφοι, ούτε οι παράγοντες της Ε.Π.Ο., ούτε οι ποδοσφαιριστές παρουσίασαν στοιχεία επαγγελματισμού. Οι τελευταίοι, δε, είναι ηλίου φαεινότερο ότι ταλανίζονται από κάποιο πρόβλημα. Δεν ξέρω αν ήθελαν να διώξουν/σαμποτάρουν τον Ρανιέρι ή έχουν εκνευριστεί με τις πρωτοβουλίες της Ε.Π.Ο., αλλά αυτά τα κορμιά με τις γαλανόλευκες φανέλες που περιφέρονται στο χόρτο, δεν θυμίζουν επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Και είμαι απόλυτος σε αυτό.

Υ.Γ.2 Δεν χρειάζεται να είσαι επιστήμονας του ποδοσφαίρου για να καταλάβεις ότι το υλικό της Εθνικής Ελλάδος είναι μέτριο. Γιατί συμβαίνει αυτό; Οι λόγοι είναι αρκετοί. Ας εξετάσουμε μερικούς.

• Δεν είμαστε ποδοσφαιρομάνα σαν τα Νησιά Φερόε (sic!). Δεν έχουμε, για παράδειγμα, την ταχύτητα του Ολλανδού, την τεχνική επάρκεια του Ισπανού ή την τακτική πληρότητα του Γερμανού. Ο Έλληνας ποδοσφαιριστής δεν γνωρίζει μπάλα, όπως ο Βραζιλιάνος, και για να μάθει πόδόσφαιρο χρεάζεται εκπαίδευση και καθοδήγηση από κάποιον έμπειρο, ικανό προπονητή. Διαθέτει, πάντως, κάποια στοιχεία, κυρίως ψυχικά και σωματικά, όπως αντοχή, φιλότιμο και πάθος, ενώ αμύνεται σωστά σε λίγα τετραγωνικά και ανταποκρίνεται ικανοποιητικά χωρίς κατοχή μπάλας, αλλά αυτά τα εφόδια επαρκούν μέχρι την περιοχή του αντιπάλου. Από εκείνο το σημείο και έπειτα χρειάζεται ταλέντο κι ο Έλληνας ποδοσφαιριστής δεν το διαθέτει. Επομένως, δεν προξενεί εντύπωση ότι δεν έχουμε εξτρέμ, δεκάρια και, σε γενικές γραμμές, παίχτες που μπορούν να οργανώσουν, να πλαγιοκοπήσουν, να κάνουν μπούκες και να παίξουν κάθετα. Και κάτι τελευταίο: στην προηγούμενη παράγραφο απέφυγα συνειδητά να μιλήσω για τον φίλαθλο/οπαδικό κόσμο. Αναφέρομαι σε αυτούς που δεν είναι ευχαριστημένοι με τίποτα. Με κανέναν προπονητή, με καμία πρόκριση, με καμία νίκη. Και έχουν το θράσος να δημιουργούν γκρουπάκια στα social media για να βγάλουν τα απωθημένα τους και την οργή του. Βρίσκοντας, συχνά, αποδιοπομπαίους τράγους. Σαν τον Κατσουράνη (φώτο) που συλλήβδην οι Έλληνες, οι οποίοι γνωρίζουν τα πάντα, θεώρησαν ότι αποτελεί την πηγή όλων των κακών. Φευ! Ελπίζω τώρα να καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικοί αποδεικνύονται παίχτες όπως ο Κατσουράνης κι ο Καραγκούνης ή, παλαιότερα, ο Δέλλας κι ο Χαριστέας. Όχι μόνο ποδοσφαιρικά, αλλά και μέσα στα αποδυτήρια. Δεν ευθύνεται, με άλλα λόγια, μονάχα η πενία τάλαντος. Και κάπως έτσι φτάνουμε στο επόμενο bullet.
• Η Εθνική στερείται προσωπικοτήτων. Τουλάχιστον αυτού του είδους η αύρα αναδύεται από το περιβάλλον της ομάδας. Σε αυτό, βέβαια, φέρουν ευθύνη οι υπεύθυνοι των φυτωρίων στις ελληνικές ομάδες, οι οποίοι πρέπει να επιτελούν και το έργο του παιδαγωγού, οι γονείς, που θεωρούν ότι ο κανακάρης τους είναι κλώνος του Χατζηπαναγή, οι δημοσιογράφοι και, τέλος, το κακό κεφάλι των ίδιων των ποδοσφαιριστών. Σε έναν ιδανικό κόσμο θα έπρεπε να απαγορευτεί κάθε αναφορά των δημοσιογράφων για νεαρούς, ταλαντούχους παίχτες. Πόσοι ταλαντούχοι Έλληνες, άραγε, δικαίωσαν τους διθυράμβους των δημοσιογράφων; Ο Νίνης; Ο Κουτσιανικούλης; Ο Φετφατζίδης; Ο Βέλλιος; Ο Μαυρίας; Ο Γιαννώτας; Ο Καπίνο; Μολαταύτα, γίνονται βεντέτες πριν γίνουν ποδοσφαιριστές. Και το καλάμι αποδεικνύεται το πιο ατίθασο άλογο. Βλέπεις, λοιπόν, φράντζες, τατουάζ, βόλτες στην παραλιακή, βίζιτες και αναρωτιέσαι πως αυτά τα κακομαθημένα παιδιά θα νοιαστούν για (το) ποδόσφαιρο. Και ως επιστέγασμα όλων αυτών που γράφω, παρατηρείς τον Κονέ να βγαίνει στην κάμερα και να μιλάει για «ανανέωση» και «ομαλή ένταξη των νέων», λες και ο ίδιος είναι μπαρουτοκαπνισμένος με το εθνόσημο και βρίσκεται στην Εθνική όλη του τη ζωή. Κι όμως, ο παίχτης έχει είκοσι, μόλις, συμμετοχές!
• Συν τοις άλλοις, αρκετοί Έλληνες, νεαροί και μη, έχουν πάρει μεταγραφή στο εξωτερικό. Ορισμένοι, δε, εξ αυτών με ιδιαίτερα μεγάλα ποσά. Αυτό σημαίνει ότι έχουν ήδη ένα καλό συμβόλαιο κι ότι βρίσκονται στα μπλοκάκια των managers. Κάποιοι, μάλιστα, αγωνίζονται σε κορυφαία πρωταθλήματα και σε ομάδες που κάνουν πρωταθλητισμό. Θέλω να πω ότι είναι ήδη γνωστοί στον ευρωπαϊκό χάρτη. Θεωρώ, λοιπόν, ότι υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο τέτοιοι παίχτες να μην έχουν ιδιαίτερο κίνητρο για να αγωνιστούν με την Εθνική. Ίσως να πιστεύουν ότι δεν έχουν τίποτα να αποδείξουν, ενδεχομένως να θεωρούν ότι θα καλούνται ανεξαρτήτως συνθηκών (π.χ. κακή φόρμα, άσχημη φυσική κατάσταση ή λίγα παιχνίδια στα πόδια) ή, απλώς, μπορεί να μην θέλουν να διακινδυνεύσουν κάποιο τραυματισμό που θα τους στερήσει τη θέση από την εντεκάδα του συλλόγου τους. Τέτοιοι παίχτες, δηλαδή, δεν βλέπουν την Εθνική ως μια ευκαιρία για να γίνουν γνωστοί, να βρουν ένα καλό συμβόλαιο στο εξωτερικό ή να καθιερωθούν, ούτε επειδή αποτελεί τιμή να εκπροσωπούν τη χώρα τους, αλλά σαν μια υποχρέωση «που πρέπει να γίνει» ή μια ευκαιρία για να πιουν φραπέ στη Γλυφάδα.

Υ.Γ.3 Έπαιρνε χαρτάκι ο Ρανιέρι; Αμφιβάλλω υπέρ το δέον. Πρώτον, διότι αυτές οι φήμες ξεκίνησαν, σχεδόν, άμεσα. Σαν τον τύπο που κλάνει και μετά ρωτάει ποιος την αμόλησε: πρωτοκλάστης, πρωτομυριστής. Επομένως, φαίνεται σαν προσχεδιασμένο το όλο εγχείρημα. Κι όταν βλέπεις τους δημοσιογράφους σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα να καταφέρονται με τόση σφοδρότητα εναντίον του προπονητή, καταλαβαίνεις ότι ο Ιταλός άλλαξε, ή ήθελε να αλλάξει, κάποια πράγματα που ενόχλησαν ορισμένους. Επομένως, ποιον άκουγε ο Ρανιέρι; Σίγουρα επικοινωνούσε με τον Καραγκούνη και θεωρώ βέβαιο ότι ο τελευταίος τού πρότεινε ποδοσφαιριστές. Εξάλλου, έπρεπε, υποτίθεται, να εντάξουμε και νέο αίμα στην Εθνική. Είναι, επίσης, λογικό να μιλούσε με τον manager του και αναμενόμενο να του προτείνει κάποιους παίχτες. Αλλά να πέφτει σαν rookie στην παγίδα και να τους βάλει να αγωνιστούν σε επίσημο παιχνίδι για να αποκτήσει αξία ο εκάστοτε ποδοσφαιριστής; Δεν μου φαίνεται πιθανό το σενάριο. Τι είναι; Ο Νιόμπλιας; Εκτός αν ο υπαίτιος manager είναι ο Κόντης. Τότε, μπροστά σε τέτοιο μαέστρο, πάω πάσο: κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τον Κόντη. Για αυτό, λοιπόν, πιστεύω ότι οι επιλογές του για την αποστολή της ομάδας γινόντουσαν με βάση αυτά που έβλεπε στις προπονήσεις -αλλά και την τάση που έχει να δουλεύει με νεαρούς παίχτες. Κι όπως έχω αναφέρει πολλάκις, εμείς δεν έχουμε ιδέα τι συμβαίνει στις προπονήσεις και, μοιραία, υποβαθμίζουμε τη σημασία τους. Τέλος, πήρε χαρτάκι από τον Σαρρή; Φρονώ πως όχι. Ο Ρανιέρι δεν έδειξε διατεθειμένος να συνεργαστεί ιδιαίτερα με τους παράγοντες της Ε.Π.Ο. κι ο Σαρρής θα ήταν αφελής -ας μην τον χαρακτηρίσω διαφορετικά- να δώσει χαρτάκι σε έναν προπονητή με πλούσιες παραστάσεις. Τις φήμες, λοιπόν, τις πυροδότησαν οι δημοσιογράφοι, οι οποίοι όλο και κάποια «ποντικάκια» θα έχουν στα αποδυτήρια ή στην Ε.Π.Ο., αλλά για την εξάπλωση αυτών φρόντισε κι ο ίδιος ο προπονητής με τις κλήσεις του! Τον λόγο τον αναφέραμε σε προηγούμενο υστερόγραφο: νόμιζε ότι είχε να συνεργαστεί με επαγγελματίες. Αν υποθέσουμε, πάντως, ότι ένας προπονητής παίρνει χαρτάκι, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι δημιουργείται άσχημο κλίμα στα αποδυτήρια και οικοδομείται έντονος αρνητισμός: οι παίχτες δύσκολα ακούνε έναν προπονητή που ακούει άλλους.

Υ.Γ.4 Ποιο ήταν το λάθος του Ρανιέρι; Υπερτίμησε τις δυνατότητες του Έλληνα ποδοσφαιριστή και υποτίμησε την ισχυρή αντίσταση που επιδεικνύει στην αλλαγή. Υπέπεσε σε άστοχες δηλώσεις που ήρθαν σε ασυμφωνία με το κύμα ανανέωσης που, υποτίθεται, έπλεε στο background. Κι όταν λέω άστοχες δηλώσεις, εννοώ το σαφές και ρητό μήνυμα ότι θα προκριθούμε στο Euro. Αν θέλαμε να προκριθούμε στο Euro, συγγνώμη, αλλά ο Ρανιέρι εξαρχής ήταν ακατάλληλος: θα έπρεπε να προτιμήσουμε ένα κλώνο του Ρεχάγκελ ή του Σάντος. Σε μια τέτοια περίπτωση το λάθος δεν είναι του Ρανιέρι, αλλά της Ε.Π.Ο., αλλά δεν μπορώ να αποκρυπτογραφήσω τη λογική που κρύβεται από πίσω, διότι δεν γνωρίζω τι έχει ειπωθεί μεταξύ Ρανιέρι και Σαρρή. Προσωπικά κατάλαβα ότι ο Ιταλός έρχεται για να προσθέσει νέα στοιχεία στο παιχνίδι της Εθνικής και να εκπαιδεύσει σε διαφορετικά πεδία τον Έλληνα ποδοσφαιριστή (π.χ. στο επιθετικό παιχνίδι ή στο ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας), ώστε να γίνουμε περισσότερο απρόβλεπτοι. Ουδέποτε πίστεψα, και επ' ουδενί δεν αντιλήφθηκα, ότι θεωρούσαμε σίγουρη και δεδομένη την πρόκριση στο Euro. Πρόκειται σίγουρα περί επικοινωνιακού λάθους, αλλά τότε ουδείς αντέδρασε. Ίσως, πάλι, ο Ιταλός να υποτίμησε τον όμιλο, ακόμα και διάφορες μεταβλητές, όπως τραυματισμούς, που πάντοτε διαδραματίζουν υπεύθυνο ρόλο στην εξίσωση μιας πρόκρισης. Εντούτοις, οι δηλώσεις του περί «καταστροφής» σε περίπτωση που δεν παίρναμε την πρόκριση, φανερώνουν ότι είχε γνώση της κατάστασης -εκτός αν το κίνητρο των δηλώσεων αυτών σχετιζόταν αποκλειστικά με την αφύπνιση των ποδοσφαιριστών και την ενδόμυχη πίστη περί πρόκρισης. Ίσως, πάλι, να μην υποτίμησε τον όμιλο, αλλά να υπερεκτίμησε τις δυνατότητές του. Εξού και τα αγωνιώδη πειράματα με διάφορα συστήματα και διατάξεις όταν διέγνωσε τακτικές αστοχίες, το γεγονός ότι, εν τέλει, δεν αποδείχτηκε τόσο διαβασμένος για τα χαρακτηριστικά ορισμένων ποδοσφαιριστών ή η απομάκρυνση των Φύσσα και Βόκολου, και η αντικατάσταση αυτών από τους συνεργάτες του Ιταλού. Αλλά είμαι της άποψης ότι η αντικατάσταση των Φύσσα και Βόκολου γνώρισε υπερβολική προβολή: αν ερχόντουσαν οι νίκες, ουδείς θα έδινε σημασία σε τέτοιες λεπτομέρειες. Και, για να είμαστε και λίγο ειλικρινείς, υπάρχει προπονητής τέτοιου βεληνεκούς στον ποδοσφαιρικό πλανήτη που αναλαμβάνει μια ομάδα και δεν φέρνει τους συνεργάτες του μαζί του; Δεν το νομίζω.

Υ.Γ.5 Συγκεφαλαιώνοντας επιλογικά, αλίμονο αν ο μοναδικός φταίχτης είναι ο Ρανιέρι: τότε η πρόγνωση θα ήταν καλή και η θεραπεία σύντομη. Ο Ρανιέρι και η Εθνική δεν έκαναν fit. Δεν ταίριαζαν. Η Εθνική Ελλάδος, όμως, ήδη από την εποχή Σάντος, φαίνεται ότι ταλανίζεται από εσωτερικά προβλήματα. Ελπίζω να το καταλαβαίνουμε αυτό.