Μόνο αυτό καταλαβαίνει

Ο Έλληνας είναι ωραίος τύπος. Λεβεντόπαιδο και τσολιάς. Καλαμπουρτζής. Και, σύμφωνα με τις τουρίστριες, αλλά όχι τις Ελληνίδες, Greek Lover. Πας, ρε παιδί μου, σε ένα ταβερνάκι και περνάς ωραία μαζί του. Τρως τα τζατζίκια σου, τα λοκάνικά (sic!) σου, τους κολοκυθοκεφτέδες σου και ακούς ιστορίες, φανταστικές και μη, για πλείστα ζητήματα. Με τη συνοδεία του οίνου να καθιστά το κλίμα πιο παιχνιδιάρικο και, άρα, οι δόσεις μυθοπλασίας που λαμβάνει το είναι σου να γίνονται (απο)δεκτές πιο ευχάριστα. Σε αυτό το σημείο, βέβαια, πρέπει να αναφέρουμε ότι ορισμένοι λατρεύουν τα ψέμματα και τις υπερβολές, επιδεικνύοντας μία αδιαφιλονίκητη αλλεργία στην αλήθεια. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο στην περίπτωση που ένας άντρα προσπαθεί να ρίξει μια γκόμενα. Όχι, βέβαια! Με τις γυναίκες να ερωτεύονται σφόδρα αυτές τις ιστοριούλες που τους ξεφουρνίζουν οι επίδοξοι καζανόβες, σε σημείο να θεωρούνται πλέον απαραίτητες, και, στη συνέχεια, να πλάθουν τα δικά τους ευφάνταστα και, εν πολλοίς, παρανοϊκά σενάρια στο μυαλό τους. Αυτό, λοιπόν, ισχύει και για τους Έλληνες πολίτες.

Θυμάστε τον Καραμανλή που έκανε λόγο για μέτρα λιτότητας, ενόσω ο Τζέφρυ δήλωνε, πάντοτε με στόμφο, «λεφτά υπάρχουν»; Ποιον εξέλεξε, άραγε, ο ελληνικός λαός; Ρητορικό το ερώτημα. Για να μην αναφέρω τον Μητσοτάκη που εδώ και είκοσι χρόνια έβγαινε στις κάμερες και έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για τα των οικονομικών, και τον λοιδορούσαν. Ο Έλληνας πολίτης, όμως, τον χαβά του. Συνέχιζε ακάθεκτος. Και συνεχίζει ακάθεκτος. Δεν βάζει μυαλό με τίποτα. Σαν να παριστάνει την πουτάνα που δεν μπορεί να ξεφύγει από τον νταβατζή της. Σειρά, λοιπόν, παίρνει ο ευκλεής Τσίπρας, ο οποίος καταβάλλει υπεράνθρωπη προσπάθεια για να εισέλθει στο πάνθεον της υπερβολής, της μιζέριας και της χαζομάρας. Και, πράγματι, φαίνεται να τα καταφέρνει. Με τον όχλο να ζητωκραυγάζει και να ονειρεύεται την επιστροφή στις μέρες της δόξης. Τότε που το ΠΑ.ΣΟ.Κ. εξέφραζε την κυρία Διαμαντοπούλου και τους λοιπούς συντρόφους. Ναι, οι Έλληνες ζούνε με το χθες, αλλά θα πρέπει, σήμερα κιόλας, να ξεκινήσουν την καταβολή νοητικής προσπάθειας. Ειδάλλως, το έργο στον καμβά της άμβλυνσης της αξιακής πτώχευσης προμηνύεται έτι δυσκολότερο· προμηνύεται άχρωμο και άοσμο. Και να σταματήσουν να πειραματίζονται με γεύσεις παγωτών ή να δέχονται παράλογα ρίσκα, όπως τον κοπιώδη αγώνα του Τσίπρα να συμπαρασύρει την Ελλάδα και, ίσως, ολόκληρο τον ευρωπαϊκό Νότο προς επικίνδυνες «αριστερές» ατραπούς.

Ο Έλληνας πολίτης, επομένως, προσκολλημένος στις ανεδαφικές υποσχέσεις του Τσίπρα, βαυκαλίζεται ότι οι τωρινές νόρμες θα καταρρεύσουν και το κατεστημένο της Τρόικας θα κλονιστεί συθέμελα. Και, όντας τυφλωμένος, αδυνατεί να διακρίνει την φαντασία από την πραγματικότητα. Είναι ανήμπορος να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει γύρω του. Τι τον ενδιαφέρει, άραγε; Τι έλκει την προσοχή του; Τι, εν τέλει, τον ενοχλεί; Τον απασχολεί, για παράδειγμα, η επιθυμία του Λάκη Γαβαλά (φώτο), του βασιλιά της πασαρέλας, να πολιτευτεί; Με τον ίδιο να δείχνει μια προτίμηση για το Υπουργείο Τουρισμού ή Πολιτισμού. Όπως δήλωσε: «Τόσα χρόνια έχω φέρει πάρα πολύ κόσμο στην Ελλάδα από το εξωτερικό. Μεταξύ αστείου και σοβαρού, ξέρω τι είναι αυτό που θέλει ο τουρίστας για να περάσει καλά». Θα μου πείτε, βέβαια, και θα έχετε και δίκιο, ότι τόσοι γελωτοποιοί έχουν μαζευτεί στην Βουλή, ένας ακόμα δεν πειράζει. Τέλος πάντων. Μήπως του προκαλεί δυσφορία το γεγονός ότι τα ρουσφέτια συνεχίζουν να υφίστανται; Σας παρακαλώ, δεν θέλω κουταμάρες. Προφανώς και η απάντηση είναι αρνητική, εκτός αν τα απολαμβάνουν άλλοι κι όχι οι ίδιοι. Οι προκλήσεις της Τουρκίας τον ανησυχούν; Για παράδειγμα, τα τουρκικά αεροπλάνα πετάνε πάνω από τη Χίο και οι τουρκικές φρεγάτες κάνουν κρουαζιέρα μέχρι την Εύβοια (!!!), ενώ, μόλις χθες, μία τουρκική ακταιωρός στο Θρακικό Πέλαγος, μιμούμενη τις τριήρεις των αρχαίων Ελλήνων, επιχείρησε να εμβολίσει μια ελληνική μηχανότρατα.

Εν κατακλείδι, ο Έλληνας πολίτης δεν συγκινείται και δεν πτοείται από τέτοιες καταστάσεις. Τι επιζητά; Την παλινόρθωση. Τότε που έδεναν τα σκυλιά με λουκάνικα. Όποιος υποσχεθεί χρήμα, ασχέτως ικανοτήτων, αυτόματα μετατρέπεται σε λαοφιλή σωτήρα. Έχει σημασία το πως και γιατί έφτασε η χώρα σε αυτό το σημείο; Φυσικά! Αλλά o Έλληνας πολίτης αρνείται να βασανίσει εαυτόν με τέτοιες λεπτομέρειες: αποφεύγει την ατομική ευθύνη, αρνείται να αντικαταστήσει τους εγωιστικούς ατομικισμούς με ήθος και διαφημίζει, με την κυριολεξία της λέξης, την αφοσίωσή του σε μια κατάσταση ανωριμότητας, ανειλικρίνειας και απόλυτης ευπιστίας ή άρνησης. Η άγνοια του, δηλαδή, κυριαρχεί των ενστίκτων του και καταργεί τη λογική διάθεση. Μολαταύτα, νομίζει ότι τα γνωρίζει όλα: από ιατρική και πολιτική μέχρι προπονητική και, εσχάτως, αρχαιολογία. Κι όμως, δεν γνωρίζει τον εαυτόν του. Φοβάται να το αποτολμήσει και για αυτό προτιμά να σπάσει τον καθρέφτη του. Αυτή η άγνοια, λοιπόν, τον οδηγεί στο ανόητο συμπέρασμα ότι πρέπει να λειτουργεί με αξιοπερίεργα και, συνάμα, απόλυτα κριτήρια. Ο Έλληνας, επομένως, πονάει στην τσέπη. Μόνο αυτό τον ενδιαφέρει. Μόνο αυτό καταλαβαίνει. Τίποτα άλλο.

Υ.Γ.1 Από τον Κώστα Καίσαρη: «Έχει κληθεί σε τηλεοπτική εκπομπή ο Σταύρος Θεοδωράκης και μια κοπέλα από το πάνελ των θεατών τού κάνει την ερώτηση: ''Γιατί να σας πιστέψουμε και να σας εμπιστευθούμε;''. Κι ο Σταύρος που φιλοδοξεί να κυβερνήσει την Ελλάδα δίνει την εξής απάντηση: ''Ενας άνθρωπος που είναι δέκα χρόνια στην τηλεόραση, δεν μπορεί να λέει ψέματα!'' Πάταγος. Αν είναι έτσι, να γίνει πρωθυπουργός ο Γιώργος Τράγκας. Με 25 χρόνια στην τηλεόραση κατά τη θεοδωράκεια λογική λέει πάντα αλήθεια».

Υ.Γ.2 Αυτός ο Καρπετόπουλος τι έχει πάθει τους τελευταίους μήνες και έχει ξεφύγει; Σε ορισμένα άρθρα γράφει χειρότερα κι από τον Νικολακόπουλο, ενώ έχω παρατηρήσει ότι συχνά το ένα του κείμενο αναιρεί το άλλο.

Υ.Γ.3 Τι κοινό έχουν οι  Eric Adams, Bruce Dickinson και Rob Halford; Και οι τρεις θεωρούνται κορυφαίες φωνές. Και, χωρίς ίχνος αμφισβήτησης, δικαίως συγκαταλέγονται στους κορυφαίους. Αλλά, να με συγχωρούν ορισμένοι, το απόλυτο είδωλο είναι ο Messiah Marcolin. Ο τύπος δεν υπάρχει. Απίστευτη φωνή! Και δεν αναφέρομαι μόνο σε studio εκδόσεις, αλλά σε live που κρατάνε 1,5 ώρα. Το ίδιο ισχύει και για τις εκτελέσεις των τραγουδιών από τον Leif Edling και την παρέα του. Όσο και να ψάξεις, δεν μπορείς να βρεις ούτε ένα ψεγάδι!