Καμιά δικαιολογία

Το παιχνίδι στην Μαδρίτη ήταν τακτικά ευανάγνωστο. Και το αποτέλεσμα δεν (πρέπει να) προξενεί εντύπωση, όσο κι αν οι ρεπόρτερ του Ολυμπιακού προσπαθούν να βρουν δικαιολογίες, διότι, πολύ απλά, δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία. Η Ατλέτικο είναι ανώτερη ομάδα. Και το γήπεδο της είναι κατηφορικό. Τελεία και παύλα. Ούτε ο Ολυμπιακός «αδίκησε τον εαυτόν του», ούτε η «αγωνιστική απραξία» στάθηκε εμπόδιο για μια μεγαλειώδη νίκη ή εμφάνιση, ούτε η «ατυχία» ευθύνεται για το αποτέλεσμα. Αν κάποια ομάδα «αδίκησε τον εαυτόν της» και φάνηκε «άτυχη», αυτή ήταν η Ατλέτικο. Μετά από αυτήν τη σύντομη εισαγωγή, ας γράψω εν τάχει ορισμένα πράγματα:

• Είναι φανερό ότι ο Μίτσελ υπερτίμησε τον Ολυμπιακό ή, αν προτιμάτε, υποτίμησε την Ατλέτικο. Το στήσιμο του Ισπανού ήταν αφελές, ερασιτεχνικού επιπέδου και οι εξωτερικές αλλαγές που επιχείρησε ήταν καθυστερημένες. Για παράδειγμα, με ποιο σκεπτικό ξεκινάει τον Τσόρι, όταν τον είχε αφήσει εκτός στη Σουηδία για να «καλύψει η ομάδα καλύτερα τους χώρους»; Έπρεπε να δεχτεί δυο γκολ για να καταλάβει ότι κάποιος πρέπει να μαρκάρει στα άκρα; Και γιατί καθυστέρησε τόσο πολύ να αντιληφθεί ότι η Ατλέτικο έχει τα φόντα να βάλει τέσσερα, και πέντε, και έξι γκολ;  Επίσης, είναι προφανές ότι δεν είχε προετοιμάσει κατάλληλα την ομάδα σε ψυχολογικό επίπεδο: οι παίχτες ήταν άτολμοι, άνευροι, χωρίς πάθος και ποδοσφαιρικό τσαμπουκά.
• Έχουμε αναφέρει πολλάκις τη διαφορά των όρων «άμυνα» και «αμυντική γραμμή». Η «άμυνα» λαμβάνει μέρος από όλη την ομάδα και, συνήθως, ξεκινάει από την επιθετική γραμμή ή, έστω, τους επιθετικογενείς παίχτες. Για παράδειγμα, από τον Αφελάι, ο οποίος θεωρεί το μαρκάρισμα ένα είδος ποδοσφαιρικής ταπείνωσης -για αυτό ο Μαζουακού έγινε έρμαιο στις ορέξεις των Χουανφράν, Αρντά και Ραούλ Γκαρσία-, και τον Τσόρι, ο οποίος θύμιζε ένα άψυχο πτώμα. Η «αμυντική γραμμή», πάλι, αντιπροσωπεύει ακριβώς αυτό που υποδηλώνει ο όρος: αφορά τους παίχτες που στελεχώνουν τη γραμμή άμυνας. Χθες, ο Ρομπέρτο έδωσε μια θαυμάσια πάσα ακριβείας στον Χουανφράν, ενώ ο Μποτία έκανε ό,τι μπορούσε για να αποφύγει την μπάλα. Πού θέλω να καταλήξω; Γιατί τα αναφέρω όλα αυτά; Διότι, όταν σου ασκείται τέτοια πίεση και δέχεσαι τόσες φάσεις. είναι προφανές ότι τα λάθη που έγιναν στον αγώνα ήταν, κυρίως, λάθη της άμυνας, δηλαδή της αμυντικής λειτουργίας, κι όχι της αμυντικής γραμμής. Κι αυτό δεν τιμά ιδιαίτερα τον Μίτσελ και τους συμπαίχτες των Ρομπέρτο και Μποτία.
• Γιατί τα ακραία μπακ του Ολυμπιακού συνέκλιναν τόσο πολύ προς το κέντρο αμύνης; Απάντηση δεν μπόρεσα να βρω. Ίσως να οφείλεται σε ένα ένστικτο αυτοσυντήρησης των Ελαμπντελαουί και, κυρίως, Μαζουακού. Το πλάτος, ακόμα και για εκτός έδρας παιχνίδι στην Ευρώπη, ακόμα και απέναντι σε ομάδες τύπου Ατλέτικου, ήταν υπερβολικά στενό. Όταν μια ομάδα αξιοποιεί όλο το πλάτος, πρέπει κι εσύ να αμυνθείς αναλόγως. Και για να γίνει αυτό, απαιτούνται διαγώνιες αλληλοκαλύψεις και μετατροπή των αμυντικών χαφ σε στόπερ. Αυτό δεν συνέβη σε καμία περίπτωση.

Η Ατλέτικο, λοιπόν, με overlap, πολλούς συνδυασμούς, ασφυκτικό πρέσινγκ στη μεσαία γραμμή, ποιοτικό τρέξιμο, εναέρια κυριαρχία και τακτική πειθαρχία, πέρασε ένα εύκολο βράδυ και πήρε την πρόκριση για την επόμενη φάση. Ο Σιμεόνε, πάντως, έχει φτιάξει ένα εξαιρετικά δυσκατάβλητο σύνολο που συνιστά μία πραγματική ομάδα. Ο Ολυμπιακός, αντίθετα, υπέστη μία βαριά ήττα και, το κυριότερο, πραγματοποίησε κάκιστη εμφάνιση. Αυτό έχει και ένα θετικό: απέναντι στην Μάλμε θα είναι πιο προσεκτικός. Εξάλλου, και η τρίτη θέση του ομίλου που οδηγεί στο πρώην Ουέφα δεν είναι μικρή υπόθεση. Κι αυτό ελπίζω κάποια στιγμή να το καταλάβουμε σε αυτήν την χώρα.

Υ.Γ.1 Έρχονται τα Χριστούγεννα και φέρνουν μαζί τους τη μελαγχολική διάθεση. Δεν πειράζει, ας είναι. 

Υ.Γ.2 Έξοχο τραγούδι.